„Не си свесен што имаш, додека не го изгубиш“

Сигурно сите некогаш сме го слушнале или кажале изразов:
"Не знаеш што имаш додека не го изгубиш".

Дали сте го почувствувале ова на своја кожа? Ако да, како и кога?

Јас мислам многу пати го имам почувствувано.
Но еве последно, особено на почетокот на пандемијава, сфатив колку многу ми значи слободата, движење, престојот во природа, контактите со други луѓе. Сето ова го имав изгубено повеќепати, и иако бев (и се уште сум) голем интроверт, сепак сега многу повеќе ги ценам овие работи. Поминувам многу повеќе време надвор, многу поактивен сум, и многу повеќе сум со луѓе.
Се осеќам ко да имав втора шанса, иако за некои други работи кои сум ги изгубил ја нема таа можност. Можеби ќе напишам уште некоја во дискусијата понатаму.

Како е со вас? Дали се имате почувствувано така за некоја ситуација, околности, материјални работи, чувства, личности или било што?

 

Јас мислам дека немам осетено такво нешто,но ако го изгубам ќе ми биде многу жал.

 

Сеуште не.
И фала богу што сеуште не сум изгубила нешто вредно.
Татко ми го изгубив, ама не е да речеш да не сум била свесна што ми значел...

 

Најбитно ми е семејството и тие што ми значат да не ги изгубам, материјалните работи се купуваат.

Сум си праела пред тоа филм оти сум изгубила некои личности и сум паѓала во несвес, ама како мине време, сфаќам дека најбитното го имам фала му на Бога, семејството.

 

Нешто во што мислам многу можат да се пронајдат:
Цело време си ја критикуваш килажата, телото и еден ден кога се вртиш назад сфаќаш дека џабе си се критикувала, дека денес радо би ја имала таа килажа и тоа тело наместо сегашната/сегашното .

 

Единствено нешто за што жалам, а сум го изгубила е татко ми.
Не дека не сум била свесна што сум изгубила, ама имам чувство дека на моменти не бев доволно добра, не секогаш го почитував, често кога ќе се скаравме знаев да го навредам (ова зборувам кога бев во пубертет).
Сум направила доста работи што го повредиле и сега сум свесна за тоа, тогаш во тој момент не, па затоа мислам дека додека го имав не знаев доволно да го ценам и почитувам, а од кога го изгубив за жал видов.

 

Не сум се нашла во ваква ситуација. Секогаш сум ценела буквално се' што сум имала во животот (мислам и за пред короната) иако тоа не можам да го гарантирам за другата страна (општо за било каков контакт со луѓе/роднини/познаници..).

 

Прашајте ги бившите , они ќе ви кажат најточно

 

Сум го почувствуала.
Секој ден кога ќе се присетам на се' што сум изгубила, го чувствувам.
И воедно, се потсетувам дека сеуште имам работи кои многумина ги немаат и со тоа се тешам дека и не ми е толку лошо колку што мислам.

Да не бројам се' што сум изгубила, ама генерално се однесува на здравје/живот, за себе си и за блиски.

 

Секогаш ценам и сум свесна за она што го имам, ваљда тоа е така дека уште како мала го изгубив татко ми. Не дека не го ценев, напротив многу бев приврзана кон него. Детството го поминав во солзи и гледање во другите дечиња како се шетаат и си играат со татковците. Само од срце се надевам дека ниту едно дете никогаш нема да помине низ она што јас поминав.

 

Некогаш свесни сме, но не секогаш губиме поради наша вина.

 

Цел живот ќе се каам што изгубив една личност.
Ми беше најдобар другар пред се'. Не верувам дека некогаш ќе се појави некој како него.
Ама на времето, не бев доволно зрела за тој однос. Shit happens.

 

Баба ми и дедо ми.
Кога го изгубив дедо ми бев помала, беше многу добар човек и многу не сакаше, а кога ја изгубив баба ми светот ми се сруши, како да изгубив дел од својот идентитет, бевме премногу блиски.
Здравјето, и психичко и физичко го занемаруваме се додека не го изгубиме. Не знам дали некогаш ќе се опоравам потполно, иако има луѓе со далеку посериозни болести и некако се мислам дека немам право да кукам.
Мирот, како поминува времето, околината што не опкружува настаните, не ми даваат мир.

 

Mnogu izgubiv so toa sto se borev za pravdina i se sto mislev kazuvav vo lice.

 

Не дека не сум била свесна ама сум можела повеќе да ценам некого додека бил жив. Денес го има, утре веќе го немаше. Непребол.
Таа болка уште малку па 2ра година веќе ја осеќам.
Сега ми се враќаат некои мисли од типот "требав", "а можев"...ама тоа е...

 

Пишував за ова во темата за љубовни проблеми.

И ден денес ми е тешко. Дознав дека чека бебе.... Никогаш нема да си простам што толку многу шанси испуштив, што никогаш ништо не кажав а имав прилики. Некако секогаш чекав уште нешто да се досреди и да можам да бидам со него.... прекасно сфатив дека нема да ме чека цел живот.

Ги гледам сликите од веридбата/регистрацијата како и да е и не ми изгледа среќен....
Би сакала да можев да ја имав таа само една прилика да поразговарав, ама не се осмелив. Сега го гледам од страна и се прашувам дали е среќен, дали јас да постапев поинаку сега ќе бев со него или.... премногу прашања ми се мотаат и постојано се обвинувам што дозволив вака да заврши се.... не знам дали некогаш ќе можам да си простам самата ...

 

Бурек.

2 цели години го немав пробано. Кога го пробав повторно, како небото да се отвори и ме облеа со светлина и топлина, очите ми заблескаа од среќа и конечно го најдов сопствениот мир.

Има ли подобро чувство во овој живот од јадење бурек? Нема, нема, и не ќе се роди.

 

Која легенда бе
Бурек
Ја у пандемијава сфатив дека кафичите и журките не се најбитни
А слободата (коа беше полициски) дека е сѐ