99 приказни за борбата за бебе

Драги пријателки, имаме иницијатива да се направи една книга со приказни од поголем број жени со различни, болни искуства од оваа „област“ - борба за детенце. Прво, да има голем број од нив со среќен крај, success stories по тешки битки, за да се охрабри и добие надеж секоја онаа жена што ќе земе да ја прочита книгата, а го има истиот проблем. Второ, за да се крене свеста на поширока јавност за оваа битка за живот што сите ја водиме зад затворени врати, иако приказните би биле анонимни. Трето, за да им се објасни еднаш и засекогаш на сите оние плукни-залепи парови дека не помагаат кога ни солат памет со „абе ајде само опуштете се, ние ко од шала го направивме“ и други празни, болни коментари.

Ги имаме контактите зад книгата да застане добра издавачка куќа што целосно ќе го финансира проектот, ако се реализира добар „проект“. И знаеме дека на овој форум има голем број жени со разни приказни во ракав, и од оние со среќен крај и од оние другите. Мислам на секакви приказни: долгогодишна „неплодност“, необјаснива неплодност, спонтани абортуси, missed abortions, инсеминации, ИВФ, лични приказни, приватни искуства, сите да бидат приказни од Македонија, само од анонимни извори зашто знам дека 99% од нас не сакаат да зборуваат јавно за ова.

Не мора да биде ништо професионално, не мора да биде на ниво на автор-автор, само нека биде од срце, искрено и фино прераскажано. Да биде емотивно и да има моќ да допре до тој што ќе чита. Може да е ептен кратка приказна од 300-500 зборови, може да е и подолга ако некој сака да каже нешто повеќе. Со оглед на тоа дека голем дел од нашите приказни во оние најопштите црти и се повторуваат, не мора секоја да го раскажува целиот свој трнлив пат, туку приказните може и да бидат за еден конкретен момент, ден, настан што оставил голем печат.

Сакаме да направиме нешто за сите нас што ја водиме оваа борба и сакаме оние што не ја водат барем делумно да разберат низ што поминуваме, какви жени борци има по светов и да знаат дека не ни треба ничие сожалување, туку почит и осет.

Напишаните приказни може да ги испраќате на мејлот 99prikazni@gmail.com, а ако ви е полесно може слободно да ги пишувате и овде. Овде исто така може да дискутираме и за се друго на темата што ве интересира. Собраните приказни на крај ќе се лекторираат, уредат и ќе се одберат најемотивните со цел книгата да биде што е можно помоќна. Ако имате и некоја друга идеја што друго би можело да се вклучи во книгата, слободно давајте предлози.

Искрено се надевам дека овој „мал“ проект ќе ни успее, бидејќи оваа борба што ја водам ми е најважната во животот, а знам дека е така и за многу од вас.

 

Bravo za inicijativata!!! Bev i jas edna od tie zeni,po 4,5 godini konecno mi se ostvari najgolemata zelba-stanav majka.Za moja srekja se sluci spontano,ete kaj mene verojatno bese psihata najgolem "vinovnik".Mesecot koga najmalku imav vreme da mislam na bebe i preokupirana so rabota i dr.obvrski se ispolni zelbata. Dve crtki ! Uspeav po 4,5g. maltretiranje po bolnici,placenje i bolka.
Znam deka kaj pogolem broj zeni ni toa "opustanje"ne pomaga ,ednostavno kockite ne se sovpadnale.Od srce vi posakuvam sto pobrzo da vi se ispolni najgolemata zelba i da zavrsi borbata i golgotata za najposakuvanoto nesto.

Ne pisav nisto posebno za mojata"borba" ama sakav da vi dadam poddrska i da vi posakam uspeh

 

Dobra e ovaa ideja ama da mozhee ovaa kniga da stigne do nadlezhnite i da vidat po kakov trnliv pat odime nie,pa da ni pruzhat povece pomosh a ne da ne ogranicuvaat na se...Ne e lesna nashata bitka spieme i stanuvame so taa misla da imame po edno bebence vo nashite pregratki,i nie da izleguvame na proshetki so najmalite,da osetime shto znaci dasi roditel.

 

Edno golemo BRAVO za ovaa inicijativa.Preska na net vidov zena vo srbija go poklonuva svoeto dete zasto nema sto da go hrani.UZAS.Placev veruvajte.Pred 9god se verivme.Pred svadbata zabremeniv i imav spontan abortus.Posle toa ne biduvase.Pa hsg,pa laparaskopija i se bese uredno.Pocnav so inseminacii.Dve neuspesni. Pa otstranuvanje laserski na ranicka na grlo na matka.Pa prvo in vitro neuspesno.Pa sledno.Se taka do 3.Imav konizacija na cin 2.Posledica =skrateno grlo na matkata!Pa dolgo oporavuvanje.Od seto toa stanav uste pojaka da ja prodolzam mojata borba.Ne padnav,ne se izgubiv vo temninata koja ja nosese mojot tezok zivot.Život so bolka nepodnosliva,so solzi.So urivanje na site sonista.Prodolziv.Imav 4to po red in vitro.Povtrorno neuspesno.I nepodnosliva bolka.Vo moment na taga rekov dosta e.Od mene bese tolku.Nemozav veke.Veruvale ili ne se razbudiv slednoto utro,ko nova,ko da sum stisnala restart.Rekov prodolzuvam ponatamu ne zapiram se dur ne uspeam da bidam majka.Ete me,imav skrecing i ja pocnav bitkata za 5to in vitro i pocnav so bockite.Se nadevam posledno go minuvam ovoj trnliv pat.Ova bese mojata prikazna iako seuste ne so sreken kraj,no znam ke uspeam.Ke uspeeme site

 

Bravoooo sekoja cest za ovoj ubav proekt.Od se srce posakuvam da se izlealizira i da stasa do site sto Gospod im go olesni patot do dete i na tie sto ni solat pamet kako tie lesno go napravile a ne znaat niz sto pominuva sogovornikot niz kakov tezok i bolen pat i ivf procesi.Jas sum vo brak skoro 4 godini.Po 6 meseci obidi maz mi ko doktor samoinicijativno rece odam da se proveram jas po sto sleduvaa spermogrami,exo na testitsi,hormoni i na kraj se vo red a toj sepak ima dijagnoza Oligoastenoteratospermija.Bevme strasno razocarani pocnavme so prvo ivf so koe od nedovolno upatenost bev vo drzavna klinika koja sto realno nema ni uslovi za ivf no zavrsi normalno so neuspeh.Prodolziv vtoro po sto zavrsiv so biohemuska bremenost sto za mene bese golem shok...zamrznavme embrioncinja po sto sledea embriotransferi so niv pak zavrsiv so biohemiska bremenost i posledniot pat imav beta 216 po sto ne mi se veruvase prodolziv so terapija od pusti strav otidov pak beta da proveram mi bese 3680 si rekov dobro e uspeavme taka si se gushnavme so soprugot i si rekovme Gospod da ne cuva dojde krajot na nasite maki koi ni go skratija zivotot po 2 nedeli prvo exo se vide zolto kese sakus imase i srceva akcija srce malecko malo tockice...srekjni presrekjni se gushnavme nasmeani izlegovme od bolnicata vo raka so slikiceto go baknuvav i se javuvame po roditelite da se pofalime deka ima edno bebence vo mojata utroba no po 2h.srekjata moja se pretvori vo kosmar sto na nikomu ne mu posakuvam.Prokrvarev otidov vo bolnica uste bese tuka plodot me bocnaa progesteron depo i doktorot moj mi rece ovaa krv ili ke napravi steta ili ke se normalizira se ne si edinstvena...ovaa inekcija e ko vo edno more da frlime dve kofi voda...sakase da kazes mali se sansite za da bide se vo red zosto lokvi krv mi tecea po podot...i za zal da plodot mi padna doma mi se tresea race vikav vreskav na cel glas sakav da me nema da ne ja osetam ovaa bolka ne sakav da si prifatam deka toa malo tockice ne e veke del od mene...Vo bolnica otidovme pak i go nemase plodot zavrsiv so SPONTAN ABORTUS i tuka ja izgubiv cela nadez sto vo mene bese a tolku bev pozitivna vo toj obid,hrabra,nasmeana,vedra,srekjna no za kratko.Me legnaa me uspaa i me iscistija placev liptev samo i koga vlegov vo kola samo si rekov moeto bebe veke go nemaaaaaa...Bas na 17.01.2017 god.mi bese termin za poroduvanje jas liptev placev no sobrav hrabrost da se krena i da si recam mora da uspeam ovoj pat samo pozitivno so ubava misla...No po 6 meseci ja krenav glavata gore si rekov ako prestanam sega nikogas nema da stasam do celta i eve sega za eden mesec ke go pravam moeto posledno bezplatno drzavno invitro a moj 5 ti obid za dete.Se nadevam na uspeh Gospod e golem ke gi slusni i nasite molitvi i nas site sto sme vo ovaa teshka bitka za detence ke ni gi blagoslovi utrobite i ke ni podari zdravi i zivi decinja.NA MAKATA SE POZNAVAAT JUNACITE

 

Jas ja napisav veke mojata istorija do deneska so mm polnime 12 god kako sme zaedno i tolku i trae borbata za dete hrabra sum si davam sila ke izdrzam uste tolku ako treba iako vcera bas pravev muabet so edna zenicka i vikam uste ovoj pat imam pravo preku fond za ivf i posle od kaj ke najdam pari neznam znaete sto mi rece zasto tolku negativno sum razmisluvala i mi dade edna uteha stom i dvata pati ostanav bremena pak ke ostanam i ova mi dade sila za ponatamu

 

I jas da ja pisam mojata prikazna, zal mi e sto nemam kirilica taka bi bila popregledna

Od sekogas znaev deka postignuvanje bremenost kaj mene ke bide na potezok nacin, imav veke vidlivi problemi. Koga veke pocnav da razmisluvam na taa tema si gi fativ rabotite so red i navremeno, no sekogas zivotot zadava nekoja precka. Godina ipol pominav vo borba so bakterii, iljadnici denari frleni na lekovi, a bakteriite tuka, zelbata za bebe rasnese sekoj den se poveke i poveke. Pocnav da se somnevam deka bakteriite ke napravat problem na proodnosta na kanalite. Pobarav otkako gi izleciv da mi se napravi hsg, dobiv odgovor mala si ! Ne sum mala, tuka sum pred vas, spremna za se sto sledi.
Ne bil toj doktor za mene. 2013 otidov na pregled kaj Mitko Ivanovski vo Sistina, se sekavam go fativ na kraj na rabotno vreme, no sepak dobiv vnimanie. Pri prvoto eho voospostavi hipoplasticen uterus i matka vo T forma. Na vtoroto eho go vide i septumot. Rece, ke pravime hsg za da sme sigurni pa potoa ke vidime sto ponatamu. Vo meguvreme brojni ispituvanja na hormoni, cekanje redovi na klinikata za endokrinologija, i tuka zapocna mojata golgota so brojnite tabletki koi gi piev sekoj den. Dojde red i za hsg se voospostavi tocna prognozata od ehoto, mi predlozi histeroskopija, rece, vaka tesko da iznosis dete. Svadbata mi se blizese nabrgu cekav da pomine taa da sobereme pari i da ja napravam operacijata.
Utroto 26 juni 2014 godina se razbudiv so tahikardija, ne ne odam rekov na maz mi, strav mi e, ke mi se sluci nesto, sto ke pravis ti bez mene posle. Me gusna i rece, ni jas ne bi postoel bez tebe. Tuka vidov kolku e silna nasata ljubov i kolku vredi da ima plod na taa ljubov. Stignav vo sistina, preplasena i tresejki se, me pripremija, zavrsi operacijata brzo i lesno, si rekov , ete dzabe se plasev !
Potoa sledea meseci i meseci prirodni obidi no bezuspesno. Povtorno na vrata pred ordinacijata na Ivanovski. Kaj si ti mi rece, zasto cekame uste ajde da pocneme da rabotime na slucajot. Pa taka ja napravivme prvata inseminacija , znaev deka ke e neuspesna imase odreden propust. Posle mesec ipol bidna i vtorata ovoj pat so mnogu poagresivna terapijaso blaga hiperstimulacija. BHCG 53, maz mi so solzi vo oci radosen, jas navidum radosna no vo sebe znaev betata ne e ok.
Vecerta odma prokrvarev, cela nedela se borevme da go zadrzime no nisto, bhcg ne se razvivase pravilno, ostavivme prirodata sama da sredi nemase kiretaza.
Posle sledea nekoi ispituvanja da vidime sto e pricinata za neuspesnata bremenost. Pokraj site problem so hormoni i tsh se poremeti nalet si rekov, uste li lekovi malku li bea ovie. Vo meguvreme i bakterija pa pienje na antibiotik. Otidov pak kaj Ivanovski bev nekade 27 den od ciklus rece da go sredime tsh pa ke pravime nova inseminacija. Bev potistena nikogas nema da imam dete mi odzvonuvase vo glava, so solzi vo ocite pes odev od sistina se do centar.
Odnosi nemavme podolg period so maz mi. 33 den od ciklus, bese onoj den koj ni go smeni zivotov a nie ne ni znaevme. Pomina podolg period jas ne dobivam, ne se sekirav zasto toa kaj mene bese cesto, no majka mi i maz mi postojano me teraa test da pravam. Vikam sto vi e, kakva bremenost, pa uste od eden edinstven odnos na 33 den od ciklus? Vie mora da ste raspameteni . 14 dekemvri 2015- vlegov vo jumbo da kupam nesto okolu nova godina, bev tazna zasto uste edna nova godina ke ja pomineme sami, ne znam sto me natera na izleguvanje kupiv i test. Znaev nisto nema da ima, ama ete da prestane mm da mi dodeva ..no se izlazav..dve zar crveni crtki utroto, ke pripadnev, ne znaev kaj sum ne mi se veruvase , BHCG 1176, imase nadez, dobro e ke bide sega si velev. I bese dobro, bebo si rasnese, se raduvavme na sekoe negovo mrdanje, nasiot bozji dar sekojdnevno ne raduvase, imase mali problemi no nisto strasno i nereslivo, se do 15 april 2016, mojot najlos den vo zivotot. Toj den ja zapocnav vistinskata i teska borba za dete.
Redovna kontrola , vtor skrining,22 nedela, radosni srekni se e vo red, se do ona Alisijad cerviksot e mnogu skraten , premnogu, sedni na stol da te vidam so oko, tisina i zagrizenost vo negoviot pogled, ke moras itno na serklaz, ne mi se sviga ova voopsto, nema ni doma da odis, odma primete ja , bea zborovite na Ivanovski. Ama..kako doktore, sto e, ne me plasete kazete..
Ja prespav nokta vo sistina, sama vo soba, isplasena za sebe i za bebeto, sto li se sluci, na se pazev, iljadnici obvinuvanja , iljadnici prasanja. Utroto sabota 16 april 2016, se prekrstiv i legnav na krevetot.
Me razbudija zborovite i samarite na snesteziologot ajde Alisija budi se , se zavrsi, dobri ste so bebeto.
Ivanovski bese zadovolen mi rece ke terame do 32 nedela sigurno, no ti nema da stanuvas od krevet.
Toa bese najteskoto, lezev celo vreme, jadev vo krevet, se oblakav vo krevet, 24 casa bev vo krevet, na kontrolite lezev vo kola, lezev i na stolcinjata vo sistina dodeka cekav da vlezam , bukvalno se pravev lezejki. Vo 31 nedela se otvoriv povtorno vnatresno, nema da stanuvas ic ke lezis uste bea negovite zborovi, ke primis i doza na zreenje za plukata na bebeto da sme sigurni deka se ke e dobro, me spremase za poragaj vo skoro vreme. No, toa ne se sluci.
Mojata upornost, verbata i gospod rekoa poinaku ! Se porodiv vlezena vo 39ta nedela so provokacija, od sosema druga pricina, mojot cerviks veke go nemase, konecot od serklazot visese veke podolgo vreme ama bebe i jas ne se davavme i bevme reseni deka od ovaa borba ke izlezeme samo kako pobednici i toa i go napravivme.
Na 08.08.2016 godina vo 16:24 minuti jas izvojuvav pobeda protiv bitkata narecena sterilitet !!!

 

Ne mi se pise poveke vo mojot slucaj imase mnogu lekarski greski i ke se nerviram samo koga ke mi tekne sto se ne pominav bas pred nekojden imase i takva tema na fb dali zaradi lekarski greski se neuspesni bremenostite kaj nekoj zeni

 

Бев млада кога го запознав дечко ми , само што завршив средно образование .
Од сам старт се виде дека нашата врска ќе се круниса со брак и затоа сакавме бебе .

Така и беше , ги видов тие две убави црти бевме пресреќни .
Свадбата се ближеше јас бев активна затоа што и Велигден беше викендот.
Ме разбудија болки во стомакот си реков ништо не е , помина некој период болките почнуваа поголеми да бидат и од црква директно во болница.
Шок 8 прсти отворена а јас отечена цела , зборовите беа жал ми е се гледа дека раѓаш.

Значи ништо не може да те утеши во тој момент кога се облака таа спаваќа , гледаш насмеани лица во ходникот чекаат пред родилна сала , а тебе светот срушен гледаш само да избегаш.
Плачев и се молев , се стискав но немаше бегање . Ми кажаа Бокаче ајде на бокс .
Бев 24 недела ..
Докторот буквално го извади од мене бебето .
Цела се тресев прашувајки за бебето , 10 души сите различно ми кажаа .
10 саати агонија , за да се потврди стравот дека е починато.

После една недела , утрото после свадбата ми дојде патронажна сестра за да не види мене и бебето ....

Следуваа милион испитувања на хормони , ехо прегледи , не редовна менструација , една хистероскопија и така помина година ипол во чекање.

Следуваше нов шок Азооспермија, тука беше мојот најголем страв за една жена дека мажот ќе каже не било мое детето.
Но тоа не се случи , продлживме да се бориме следуваше биопсија на тестиси , помина се супер .

Конечно направив хсг , се виде дека има преграда па следуваше нова хистероскопија .
И конечно спремни за ИВФ , но требаше повторно биопсија за да се замрзне материјал .
Ивф едно направено , неуспешно.

Нема поголема болка да се изгуби бебе и да се бориш за да се добие ново бебе!
Болката не се опишува .

Во борбава кажана стерилитет се борам 4 години , во овие 4 години се прогласувам за победник затоа што успеав и покрај сите проблеми да останам на нозе силно и со крената глава.
Не се откажувам , знам дека Господ чува нешто подобро за мене и дека ќе ми го подари кога тој ќе одлучи.

....

 

Мојата е малку поинаква приказна, се фокусирав на еден настан, еден сегмент. Може да се вика Трудници.

Видете, немам јас ништо лично против трудниците. Сите се слатки и интересни во нивната опојна радост, со нивните симпатични алиштенца со проширен простор за стомачето, со нивниот фамозен сјај, со нивната претерано очигледна мајчинска гордост. Голем е Господ дал и дава и треба да го славиме за тоа чудо на животот што на некои така лесно им го подарува.

Не, немам ништо лично против трудниците и нивните почесни места во чекалните и нивните отстапени седишта во автобусите и нивните обележани паркинг места со мајка и бебешка количка во болниците. Она што ме погодува, со чесни исклучоци, е нивното непрестајно, непотребно галење на стомакот додека истовремено те гледа во очи, со еден блиц краток поглед кон твојот рамен стомак, пред повторно да те погледне во очи, со раката сè уште на фамозната облина, како да не е доволно тоа што нејзината гордост се гледа од авион, па треба да ти го истрие од нос тоа што нејзината утроба е полна, а твојата не. Како да е поголема жена од тебе, таа со двете срцебиења во телото, а ти само со едно. Дали сум луда и ми се причинуваат овие работи? Дали е до мене, си замислувам и бладам? Оти можам да се заколнам дека тоа беше она што се случи тој ден.

Вака беше, видете. Го чекав моето бебе подолго од година, нема да навлегувам сега, тоа е долга, стара приказна. Не би сакала сега да додавам сол на рана. Го чекав моето чудо, моето пиле, мојот живот подолго од година. И тогаш, чудо. Две цртки! Две цртки што ми го сменија животот. Нездравата радост траеше 8 недели. И тогаш познатото, „Жал ми е, нема срцева акција“. Во кошмарот што следеше, со денови не можеа да ме одлепат од креветот, да ме извадат од дома. Маж ми, сестра ми, мајка ми, сите со коњски сили се трудеа да ми помогнат, да ме оддалечат малку од болката, да ми ја вратат волјата за живот. И конечно некако ме натераа да излезам од дома.

Ајде, на шетање, во шопинг, тоа е твојата омилена активност!

И тргнав, будала, за да им угодам, да не ги плашам, да не ги загрижувам. Болката беше доволно голема за сите, немаше потреба дополнително да се секираат за мене. Немаше потреба маж ми прво станување сабајле избезумено да го извикува моето име од спална кога ќе види дека ме нема во кревет за да провери дали сум тука, дали сум добра. Не, вистината е дека тој всушност проверуваше дали сум жива. Да не сум направила некоја глупост ноќта додека тој спиел. Зашто толку беше голема тагата и толку беа исцицани силите за продолжување понатаму.

И тргнав, будала. Шетав по Сити Мол, допирајќи ги парталите по закачалките, без да гледам, без да обрнувам внимание. Само да не сум дома, само да глумам дека сум нормална, дека сè е во ред, дека животот не застанал. Се сеќавам дека во еден момент, во Бершка, фатив една кошула и држејќи ја така млитаво за ракавот, одеднаш ме удри: „Што правиш? Што правиш тука? Зошто гледаш алишта, што ќе ти е сè ова? Твоето бебе умре, го извадија од тебе пред некој ден. ТВОЕТО БЕБЕ УМРЕ!“ И почнав да си плачам така, со кошулата во раце, сред Бершка. Ја фрлив назад на рафтот, ги избришав очите и отидов до мајка ми. „Сакам да си одам дома. Доста беше за денес“, реков, глумејќи дека сум добро зашто не сакав дополнително да ја загрижувам. Ме погледна еднаш, доволно е за мајка, па воздивна и рече, „Добро. Ајде, ќе одиме да каснеме нешто некаде“.

И тогаш, на излегување, се разминавме. Таа блажено поднасмевната, со раката гордо ставена на стомакот. Јас, мртва во себе, со маскарата размачкана на крајчињата од очите, од плачење сред еден од најголемите бутици во Скопје. Блиц поглед кон мојот даска рамен стомак, па самозадоволно поткревање на едното крајче од устата и кружно движење со раширената дланка на стомакот. Како шлаканица во лице. Како нож во срце. Како киселина на отворена рана.

И ете сега, ќе ги прашам, дали додека уживаат во таа нивна самозадоволна гордост, дали додека се разминуваат со други жени држејќи ја раката на заоблениот стомак, им текнало да се запрашаат да не случајно некоја од тие жени на кои надмено им се смешкаат го изгубила своето бебе неодамна? Им текнало ли дека постои и друг свет надвор од нивниот, свет во кој жени, па и мажи, умираат од желба за детенце, за чеденце, а ја немаат таа среќа да си ги галат полните стомаци додека самозадоволно им се смешкаат на случајни минувачи? Свет во кој мажите избезумено го извикуваат името на жена им веднаш штом отворат очи во празен кревет наутро: „Елена? Софија? Ивана? Марија? Тука ли си, добра ли си?“ Жива ли си, мила?

 

.mene ovie denovi mi bese mnogu tesko na mm rodninite site bratucedovci se sobrale za vasilica da pecat skara samo nas ne ne viknaa koga prasav zasto mi rekoa epa zatoa sto vie nemate deca sto ke pravete so nas

 

Добро, не сфаќам какви се тие луѓе, па уште братучеди што кажале така. Зар така ги гледаат луѓето, боже мили. Јас не би ги погледнала веќе. Тебе да ти даде Господ две одеднаш (дај боже), па да им ги затнеш тие поганите усти. Не можам такви луѓе да смислам. Јас сум поминала исто тешко, скоро две години разочарување. И нас така еден пар не сакаше да не дружи, ама сега се отпишани од мојот живот.

 

Уште од дете, мојата омилeна играчка беше бебето кукла по име Соња. Имав 5 години и деновите ми беа исполнети со неа, бев совршена мајка.
Како растев, растеше и таа желба со мене - да бидам мајка.
Да имам девојче по име Лидија, да имам близначиња машко и женско со имиња Алигора и Алигор...
Бев студентка пред дипломирање и едно лето на летување камперите до нас имаа бебе. Неговиот плач ме надразнуваше така пријатно, уживав дури гледав како родителите уживаат со него, неговото слатко гугање, смеење... Знаев, сакам бебе. Му реков, сакам да имаме бебе! Како од шала, ама истиот септември имав позитивен тест. И ехото потврди, една точка која ја засакав инстантно беше тука, чукаше во мене. Бев да ја одбранам дипломската работа и си ја галев точкичката во мене
Во ова сознание уживав цели четири недели. Измешани емоции, гордост, среќа, припрема за свадба, замислување на лиценцето на мојата Лидија, или Климент... Знаев само дека на првата средба моето бебенце ќе носи жолта облека. Бебенце во жолто, исто како мојата кукла Соња од детството.

Го очекував прегледот во осма ма недела, но пред да го дочекам почна крварење. Матичниот ми даде упатство за мирување и препорака за терапија. Лежев дома три дена, крварењето само се појачуваше и во еден момент онаа точкичка ја држев во своите раце. За кратко ме примија во болница и ми го потврдија истото - нема плод, отпаднал!
Онаа радост, бебето во жолти облечиња, мојата Лидија, мојот Климент...замина се во секунда
И како да не беше доволно болно ова, наредното искуство ме докрајчи.
Јас, една девојка која пред неколку дена за прв пат во животот била на гинеколошки преглед и и кажале - честитки, ќе станеш мајка, сега се најде во родилна сала на бокс опкружена со толку светилки, страшни инструменти, слушав како разговараат меѓусебе поими кои прв пат ги слушав, со инфузија во едната рака и анестезиолог кој за зборувајќи ми нешто без врска ми стави маска на устата...и тоа е таа слика која ме ужаснува и гони цел живот. Чувствата на беспомошна, соголена пред нив, со болки, крвава, кревка, исплажена, понижена...ужасно со еден збор.
Наредно кога се разбудив, бев во кревет во соба со уште три други ТРУДНИЦИ!! А од другата соба се слушаа измешани плачеви на новороденчиња.
Наново ме облеа болка, за кратко се осврстив што било, која сум и каде сум и зошто сум тука
Липав на цел глас како дете!
Ја повикував на цел глас мојата Лидија
Тие два дена во болницата беа ужасни!!
Дома ме донесе татко ми на рака и мајка ми ме негуваше додека бев во незамисливо ужасно место во мојата душа. Си го мразев телото!! Моето тело - убиец на моето бебе. Го мразев и Него, зошто не може да ја осети мојата болка и мојот болнички ХОРОР и само ме тапша по рамо дека не е ништо без да пушти солза.
Бев ГНЕВНА!!!
Што ако никогаш не можам да имам деца?? Што ако при интервенцијата ме оштетија?? Зошто толку крварам?? Зошто толку ме боли??
А актуелни беа рекламите за памперс Мајка ми одма менуваше канал, ги фрли влажните марамици на бекутан со бебе на слика, ме негуваше како детенце а јас само запаѓав во поголема депресија.
После неколку дена морав да одам на контрола и на испитување бета хцг преку крв за секој случај, поради можна впнматерична бременост. Сестрата која ми земаше крв ми коментираше ааа колку убаво млада мајка ќе си и сл.. Ах, колку болка наново

После оваа моја загуба, ја загубив мојата најголема поддршка, пријателка, звезда водилка - мојата мајка
Наместо свадба, бебе,радост јас имав болка, празнина, тага, погреб
Другарката која беше бремена само некоја недела повеќе од мене, се појави со своето едвај заоблено стомаче на погребот и ме тешеше.
Гледано денес жалам за мојата постапка, но во тој момент нејзиното присуство ме болеше, па ја замолив занејзино добро да не се гледаме некој период, се плашев дека ќе и завидувам или замразам без да сакам, мојата огорченост и болка беа преееголеми.
Фамозните три месеци после кои смеев да се обидам пак поминаа, но тогаш добив работа со која брак и дете од старт не одат заедно.
Новата околина ми ги оттргна мислите малку.
Работев на шалтер со странки и еден ден клиентката беше една жена, една мајка која во рацете држеше малечко бебенце, целото облечено во жолто. Вечно ме прогонува погледот на тоа мило бебенце кога ја кренав главата спремна да кажам "повелете" но место тоа останав здрвена, со кнедла во грлото и цел филм кој инстантно ми мина во мислите - мојата кукла Соња, мојата неродрна Лидија, моето бебе во жолто... ооохххх, само неколку солзи се стркалаа по лицево и занемена се спуштив зад шалтерот и почнав да липам!
Поминаа месеци и другарката го роди нејзиното мало, совршено бебенце.
Бевме први посетители и го држев в раце тоа мало совршено божјо чудо!
Ахх, какви емоции ме преплавија во тој момент. Исполнувачко чувство но и една огромна празнина. Можеше да биде моето
Тогаш повторно знаев, спремна сум и сакам мое. По секоја цена. И почнаа обидите. Секој месец во кој утрото ми почнуваше со ментруација нов дел од мојата уништена душа умираше.
Цели две години така. Над дваесет негативни тестови. Многу ноќи минати во солзи, дури сите уживаа во младоста и се забавуваа, јас ја гледав сликата од единственото ехо на мојата точкичка и плачев. Две години во кои минував часови во шопинг сама за да ги менам мислите. Многу месеци во кој негативниот тест значеше даси направам промена и секој месец бев до нова фризура и боја на косата.
Толку се здебелив и пуштив стомак, се облекував така и сите ме прашуваа - да не има нешто!!
Две години се измсчував и го проколнував денот кога лежев на тој проклет родилен бокс во болница без пород!!! Што ли ми направија?? Ме осакатија!!??
Најпосле, собрав сила и се обратив на лекар. Анализите покажаа се е во ред. Па како е во ред, јас не сум бремена, не е во ред. Па најпосле стасаа одговори и ме ставија на хормонска терапија. Тоа значеше дополнително дебелеење и дополнителен сомнеж кај останатите и секако дополнителна болка за мене кога им одговарав негативно.
Три години покасно, еден нов септември, повторно каснење на циклусот, но немав храброст да нсправам тест. Бев на гинеколог и на ехото на се гледаше ништо. Направив тест во ординацијата и тие 5 минути беа најдолгите во мојот живот. Најпосле, отидов и ги здогледав, повторно ги имаше тие црвени две цртки. Повторно се родија среќата, возбудата, треперењето, гордоста, надежта за моето бебе во жолти облечиња ...ама овој пат и голем страв, недоверба,паника... Во истиот момент се потсетив на Лидија или Климент, иако со болка, сега бев дефинитивно спремна да се збогувам со надежта дека ќе држам бебе со тие имиња.
Лежев, мирував, скоро со страв им се пофалив на најблиските...
И пак дојде фамозната осма недела. И пак крварење. Ае упатив веднаш во болница. Апчиња, инфузија, инекции, мирување и молитва! Се препуштив на Божјата воља, на природната селекција, знаев дека во мои раце е само смиреноста и вербата...
Изминаа девет месеци во страв, трепет, возбуда, очекување,радост.. Жолтото бебешко комплетче ми беше новогодишен подарок од мојата сестра и баш на дочекот на новата година на полноќ за прв пат го осетив клоцањето на бебето во мојот стомак.
Пролетта пак лежев на оној родилен бокс, ама овој пат кога се разбудив, ја држев во прегратка мојата ќерќичка во жолти облечиња
И уште два пати потоа лежев на тој бокс и се будев со моите бебиња облечени во тоа жолто комплетче!
Сега сум мајка на три прекрасни, совршени дечиња, девојче од 5 и две момчиња од 3 и 1 година!
Секое утро се будам до нив и го гледам, моето чудо во три пара очиња.
А она сличе од ехото на мојата точкичка, мојата несудена Лидија или Климент, сеуште го чувам на истото место во паричникот
Верувајте во чуда!!! Се случуваат!

 

Лани ова време на форумов прашав дали втора бледа цртка значи бременост и секако одговорот беше да
Следуваа прегледи, бебчето нормално си се развиваше, бременоста беше лесна, убава без никакви проблеми, а стомачето мало и најпрекрасно. Само што влегов во седми месец започнав да осеќам некои чудни грчеви и притисок кај матката, но си мислев ајде нормално е сето ова во трето тромесечие. Почна и некој чуден исцедок ама според докторката не беше ништо страшно. И си викав ајде не се секирај ако било нешто одма ќе ме викнела да дојдам, а не да ми дава инструкции преку сестрата. После два три дена почнаа силни болки-контракции и во болница ми рекоа да преноќам. Почнав да крварам како луда и да си поставувам триста прашања и да се обвинувам зошто одма не сум отишла на друг гинеколог. Ама, немаше враќање назад. Лежев и само се молев да издржиме со малиот. Наредниот ден веќе бев 7 прста отворена и ми рекоа дека ќе раѓам...не ми се веруваше како може така како гром од ведро небо ова мене да ми се случи?!
И нормално сестрите беа тука за да ми направат да се чувствувам виновна како јас не сум се пазела, и како сум имала инфекција и дека заради мене бебето тешко дека ќе успее зашто е многу мало, па и дури и да преживеало они да биле на мое место не би го чувале бидејќи сигурно не би било во ред психички...не знаев дали е вистина или сон. Сакав да се разбудам и да се вратам во реалноста...но, тоа беше мојата реалност. Болките беа големи и од нив не се разбудив...а најголема беше душевната болка...
Кога од мене излезе тоа ангелче ми го дадоа на гради. Тогаш почнав да плачам. Докторите ме фалеа како сум била силна мајка, меѓу ретките што така добро соработуваат без глас да пуштат, но мајка до кога? Две недели подоцна моето ангелче почина...и тоа во моментот кога му носев мое млеко зашто само мајчинотп го примало...знаете ли колку е тешко секој ден природата да те потсеќа дека создаваш храна за некој кој не е меѓу живите? Или да се будиш од бебешки плачеви во бочница а твоето бебе го нема? Или кога сите мајки ги будат за да им ги донесат бебчињата, а на таквите ко мене да им дадат само терапија или да те прашаат мајка кај ти е бебето? Ааа твоето е кај оние бебиња што се бог да чува? Или кога за сите носат пакетчиња со пелени, а мене не ме ни погледнуваат? Колку боли кога истовремено ќе ти се роди внуче од најблизок и кога сите му се радуваат, и кога идеш на мекици, повојници и родендени на едногодишни дечиња? И кога треба да купуваш поклони за истите? Или кога ќе те прашаат дали имате принова или кога ќе ти честитаат бидејќи не знаат што се случило? Или кога ќе ти речат ајде што чекате или ајде млади сте така требало да биде или како господ никој не е...епа ми се смачи и од господ и од судбини и искрено изгубив секаква верба во него....само се надевам ќе дојде време кога ќе соберам сила и ќе успеам на моето ангелче да му родам уште некое братче или сестриче овде на земјата...

 

lele me rasplace dva pati go procitav tvojot post bubale

 

Овие лајкови се за поддршка.............за мојата приказна сеуште не сум спремна.

 

Samo so doznav...moja bratucedka koja nemase deca 7godini,zabremeni prirodno zamislete.Bese cudo bozjo.Se porodila vo 5ipol meseci, maloto pocinalo.Bese devojce.Zosto Gospod dava tolku bolka?!Cel den baram odgovor i ne go naogam

 

Ah breee bozee dusicke zal mi e

 

Toa e.Život. Maki,bolka.Ke cekas so godini,koga najmalku ocekuvas ke bidne i na kraj vakva bolka.Ne daj Boze na nikoj.A za ona deka ne ve vikale zasto nemate deca,mi se ima mnogu pati deseno.Najbliski so mi bea dur nemaa deca bevme postojano zaedno.Im se rodi prvoto od togas ne zacekorile kaj mene.I vo oci direkt mi kazuvaat odat tamu kaj so ima deca za da si igraaat.Zamisli koja bolka ti ja nanesuvaat a ne se ni svesni.Neizdrzlivo.Na maz mi drugar na rodenden na deteto site gi viknaa samo mene ne.Jas nemam deca.Toa go praat glupi i prosti luge so nemaat poima kako e da bidat kako nas.Bar eden den da se vo nasa koza togas bi znaele kako e.A vaka mozat pamet da solat,so veke iskreno preku k.. mi. e

 

E ne im ostanav dolzna koleskite ubav sovet mi dadea da ne se sekiram ic gospod gleda se neka ne se sekirat