Проза, поезија – извадоци

Јас порано
не ја разбирав
тежината на зборовите.
Безгрижно ги пуштав
да лебдат во воздухот,
не мислејќи кому и како
ќе му слетаат.
Кога ми ги вратија
моите тешки зборови
ветви од летови,
ми олесна.

************

Понекогаш се сместуваме во неудобна фетусна положба, само за да нè собере во нечија запирка.

************

Со свој свет дојдов во светов,
тој ми даде име,
му ги учев боите,
броевите,
војните му ги учев,
улиците, планините...

Со свој свет дојдов во светов.
Тој не посака да земе ни капка од него.

Со свој свет дојдов во светов.
Секој ден по една негова река пресушува.

************

Те заборавав долго
со тој тврдоглав,
горчлив вкус под јазикот...
Те разложив на три состојки:
Тело, Суштина, Омраза...
Првата ја пуштив лесно:
и други имаат исти очи...
и други имаат такви раце...
Суштина, поглед и допир;
Си реков, ќе имам и тоа,
кога честичките на воздухот
ќе ги земат отровните игли
забодени во мојата душа,
кога ќе ми донесат нова крв,
глас за телефонските говорници
во кои молчејќи
водам љубов со странци
без имиња и лица...
Омразата дојде кога по светов
го пуштив и она малку од љубовта
што преостана за тебе.
Со неа се нахранија
гладните во Африка,
бездомните најдоа нови домови,
оставените – нови љубови...
Со неа се помирија лутите
непријатели на сите револуции.
И она малку од љубовта
беше доволно
да нема веќе несреќни.

**************

Ти подавам шолја кафе,
и со една голтка чекам да
ме поделиш на талог и пареа:
час долу, во твоите желби,
час горе, во твоите соништа.
Палиш цигара и ме гониш
од сите свои присуства.
Бесрамно ги кинеш
парталите од мојот живот и
ме газиш како обично догорче.
Притисни силно,
не оставај ми пламен
да голтнам цели градови по тебе.

— Јосип Коцев ака Quentin Scribbler

Спојлер

@BoaVista алал да ти е и фала што го спомна во темана за јавни фаци (тука пишав пошто морам и убавиниве да ги споделам )
Знам што ќе читам наредниов период на фејсбук Па и кога ќе дојде време за подновување со книги ќе му ја побарам книгата, ме воодушеви ептен!

 

"Being mentally ill & suicidal at a young age (before 18 ) is strange; you grow up with this idea that one day you’ll finally snap, turn off, & be brave enough to kill yourself, so you don’t really plan for the future. Adulthood—further life—isn’t for you, nor do you feel included within the future of it. It isn’t part of your life plan.

And then before you know it, you’re 18 and you’re an adult but you never thought you’d get this far and—sure—it’s great that you’re still alive you guess, but you also feel so alone & lost in a world you never expected or planned to be a part of."
—baku

 

Оти дете е дете... и чоек е чоек
Порано машко дете ко ќе се родело
Тапани до зори биеле и куќите од гости крцкале
Та наречници се ределе
Која поубави думи да кажи
Оти јунак на светов дошол
Тој
Што името татково ќе го продолжи
И куќата празна не ќе ја остави
На старост за мајка си и татка си ќе се грижи
И пак домот со дечиња ќе го наполни
Порано
Ама не толку одамна
Женско дете ко ќе се родело в куќи
Како болест да ги навјасала сите
И молк
Мува да помини, зуењето да и’ се слушни
Оти женското дете од домот ќе летни
И нечие туѓо презиме ќе носи
И ниту мајка, ниту татко ќе гледа
Та веселби не се праеле
Дури и некојпат комшиите се прекрстувале
За да не ги снајди клетвата ко кај оној од карши
Кој три пати по ред чупиња изгледал
А кај мене пак во фамилија
Ете само женски се раѓаат
Јас
Една на мајка и татко
И ќерка и син
А и од мене чупенце излезе
Та да ми е да си поживеам подолго
И да видам дал и ќерка ми
Со ќерка благословена ќе е
Оти ете
Кај мене женското од Господ е дар
И знам некојпат на шега татко ми да го чепнам
Дали наместо Ана, Андреј сакаше да бидам
За да можи и тој во гради да се тупни гордо
И со синот наоколу да се фали
А татко ми пак
Само малку ќе се поднасмее, сосем малку
(Оти троа отпоќе сериозен е
Или мајка ми шо би рекла “табиетлија си е чоекот”
Та ко ми е лута вели оти семката прилепска ми е)
И само ќе ме праша
Во што сум од маж поинаква
Освен шо на чупе личам
И некојпат инает ко жена во ПМС терам
И ко ќе помислам поубо
И навистина некоја разлика нема
Освен во умот на луѓето
Ама па тој да го смениш не можиш
И не џабе се рекло дете ко ќе се роди
Само живо и здраво да е
Да биди к’сметлија во животот
И многу мака да не види
Да му е патот широк и рамен
Со по некое камче ваму-таму
За малку да се препнува
Колку да не заборави оти не е се’ мед и млеко
Та машко или женско било
Чесно и арно да биди
Образот сиот живот бел да му свети
И устата да не си ја погани
Оти секоја лоша мисла умот го труе
И секое лошо дело со лошо се враќа
И за машко
И за женско
Оти дете е дете
И чоек е чоек

— Ана Бунтеска

 

Alone with everybody

the flesh covers the bone
and they put a mind
in there and
sometimes a soul,
and the women break
vases against the walls
and the men drink too
much
and nobody finds the
one
but keep
looking
crawling in and out
of beds.
flesh covers
the bone and the
flesh searches
for more than
flesh.

there's no chance
at all:
we are all trapped
by a singular
fate.

nobody ever finds
the one.

the city dumps fill
the junkyards fill
the madhouses fill
the hospitals fill
the graveyards fill

nothing else
fills.

*

The night I was going to die

the night I was going to die
I was sweating on the bed
and I could hear the crickets
and there was a cat fight outside
and I could feel my soul dropping down through the
mattress
and just before it hit the floor I jumped up
I was almost too weak to walk
but I walked around and turned on all the lights
and then I went back to bed
and dropped it down again and
I was up
turning on all the lights
I had a 7-year-old daughter
and I felt sure she wouldn't want me dead
otherwise it wouldn't have
mattered
but all that night
nobody phoned
nobody came by with a beer
my girlfriend didn't phone
all I could hear were the crickets and it was
hot
and I kept working at it
getting up and down
until the first of the sun came through the window
through the bushes
and then I got on the bed
and the soul stayed
inside at last and
I slept.
now people come by
beating on the doors and windows
the phone rings
the phone rings again and again
I get great letters in the mail
hate letters and love letters.
everything is the same again.

- Charles Bukowski

 

Кој ли те пиле со љубов и нељубов храни? - Ана Бунтеска



Кој ли те толку среќно несреќна прави
Та очите ти светат ко ѕвезди во нив да збираш
А под нив темни кругови ко небо во квечерина
Кој ли те пиле со љубов и нељубов храни
Та од една страна душата ти пее ко биљбиљ
А од друга страна молк ти се всадил во срцето
Кој ли те пои со нектар и отров од иста чаша
Та со секоја голтка или расцветуваш
Или околу усните побелуваш
Пиле
Кој умот ти го мати
И мирно да спиеш не ти дава
Та личиш ко со чекорот две педи над земја да си
Ама никако да летниш
Ко синџири од тага удолу да те влечат
Како во жива песок да си
И колку повеќе преташ
Толку побрзо тонеш
Чупе убо
Кој ли те така совршено унесреќува
Та ниту за да останиш до него си
Ама ниту ти се дава да заминиш
И се смееш со тага во очите
Разговараш со молк во душата
Пееш со пелин во грлото
Ах бе душо
Оттаму кај шо си кинисала тешко назад се враќа
Таму луѓето ко свеќи се топат
Снагата им се тенчи
А пусто убај се!
Еве чудо да видиш
Се’ поубај и поубај стануваат
Ко сопствената одлука да се уништат
Некоја убост им дава
И како да ти речам оти таму сум била
И дека ништо арно не сум видела
Дека патот за назад е потежок од оној за таму
И дека не
Не се останува некаде оти си вљубена во љубовта
И не
Не се останува со чоек шо не знај како да те љуби
Оти налет љубовта ако не знај како
Ами секој од нас ист не е
Ако не знај како да те љуби за убо да ти е
За умот и срцето мирни да ти се
Бегај пиле
Оти таму сум била
И освен црни сенки кои од срцето ти грабаат, друго нема
Крени ја глата угоре
Симни ја тагата удолу
Пушти му ја раката
Оти твојата за во неговата не е
И замини
Дур можиш
Дур уште се крепиш
Подалеку од чоек кој наместо неесовршено да те сака
Совршено несреќна ќе те прави
Пиле мое
Кој ли те само љуби така што бол ти носи
А ти ко млада вдојца со поглед кроток
Вечераш од болката без збор да речиш
И пиеш горчини демек од љубов
Кој ли те така во ликот смени
Та и мајка не те препознава
А и ти ко се гледаш ко странец да пулиш
Пиле кротко
Пиле мило
Кој ли на срце со железни стапала ти стапнал
И кој ли на рацете наместо прстени окови ти реди
Пиле мое
За кого ли венееш
Наместо надвор пролетта да ја мирисаш?

 

Odustanite od muškaraca koji vas ne poštuju,
odustanite od žena koje vas ne cijene,
odustanite od prijatelja koji to nisu,
odustanite od poslova koji vas ne ispunjavaju,
odustanite od brakova koji su mrtvo slovo na papiru,
odustanite od mržnje koja vam ne pripada,
odustanite od polovnih ljubavi, odustanite….
Jednostavno odustanite!
Ono odustajanje koje zahtjeva neopisivu hrabrost, spremnost i nagovještava daljnju borbu,
odustajanje koje nije linija manjeg otpora, nego otpor ka svemu što vas zaustavlja na putu do vas samih,
to isto odustajanje moj prijatelj zove neodustajanjem i slažem se s njim.
NE ODUSTAJTE OD SEBE. NIKADA. ZA NIKOGA. ZA NIŠTA!

 

Љубов

Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе…

Прашинка љубов, прашинка ништотна,
прашинка невидна,
но сепак љубов, сепак љубов.

Дај да те имам во дланкиве
Нетежина, Несетило.
Дај да поверувам дека си во мене,
стуткана некаде во мене.

Милувам прашинка да си,
Тих повеј да ми те донесе…

Како што на пролет цветниците зачнуваат
дај да те заплодам,
за да се родиш во мене
љубов богатница, љубов имовита,
љубов плод љубов надрочен.

Милувам прашинка да си,
тих повеј да ми те донесе…

Но, јас те имам немаштино
најтрајна недостиг,
најблиска недофат,
најголем недорек,
па место грижата за тебе
поначесто сум доволен од себеси.


Гане Тодоровски

 

"Even when i hide away
where no one else can see me,
lonely is my bestest friend
because lonely never leaves me"

 

Денес, мила моја, може да се остане жив единствено ако не се праша, ако не се знае ништо, ако не се има очи и мисла за ништо од сево ова што станува околу нас. Обиди се да ми поверуваш...

Црнила, КолеЧашуле

 

Спомените ќе те уништат

Има една душа тажна,
има едно срце скршено,
има едни очи полни солзи,
има еден ден кога овој живот ќе згасне
но, љубовта ќе остане да живее.
Чувствата сеуште ќе постојат,
самошто овој пат ќе нема кој да ти ги каже.
Се прашувам?
Ќе ти успее ли да ја погребаш сеуште живата љубов?
Ќе ти успее ли да ги закопаш сеуште живите спомени?
А ти пак самиот себеси се лажеш.
Спомените не умираат.
Можеби ќе пробаш да ги заклучиш
во некое тајно катче на твојот мозок.
Скриени се, но сеуште постојат.
Еден ден ќе излезат,
не ќе можеш вечно да ги криеш.
Што ќе вредат тогаш?
Ништо-се разбира.
Мене ќе ме нема, животот згаснал.
А ти, а ти со своите одамна побелени коси во ритамот на дождовните капки,
ќе плачеш ќе молиш да се врати минатото, младоста.
Невозможно
Тебе спомените веќе те уништиле.

Непознат автор

 

Божицата на зборот

Остави ме да бидам таква каква што ме роди.
Јас сум божица
секогаш имам доволно светлина.
Се трошам и растам заедно со збор.
Се ѕидат шеќерни капки од огнот запален во мене.
Не, не се доближувај!
Јас ги карам и ги љубам моите гости.
Понекогаш сум владетел и во твојот свет.
Сонувај ме!
Слушни, се кршат ветрови!
Некаде мириса на печени јаболка.
Се истура боја врз бела хартија.

Непознат автор

 

Едни стихови...
Една метафора...

Седум навраќања кон мотивот трепетлика

Зелени клепки несон. Зелена, нема разбранетост. Таа е лична средполка, средполе сон прегладнета.

Ставата и е зеленило пеперуги пленети вечно во вишна вертикала.
Прекопната за спокој, неспокојна се траќа,
трепери простум, се вѕира во облаците,
го следи патот, тагува по катунците
и ѕемне кога спотнат средлетните безветрини.

Ја мачи ли безсоница, во уплав ли се тресе
грешно-прегрешна јаловица занесена?

Крстеник да ми беше, со Немир би ја крстел,
немир-немирлика, неродна полска висотија.
Вечерник да сум, трепетот би и го брстел,
трепетот, показ на стравлива самотија.

Колку е само плашливка, самата ќе ви рече,
везден треперење:

Утрина. Пладнина. Приквечер. Им се заблазува на птиците гнезда што свиле во неа,
на сонот, рожбите, починката им заблазува.

Несонка. Неротка. Зелена неспокојничка.

 

Ја позајмив поезијава од Ана Бунтеска,
ама ќе ви каже се, ама баш се што сакам јас денес да ви кажам верувајте............





Исто ко и чоечката душа
Та после си отишол чоекот
Ама арен беше со здравјето
Шо така наеднаш горнион го земал?!
Е не бил!
Само молчел и во себе збирал
Голтал и се давел во чемер
И се с’клетисувал за ова и за она
Дур не му пукнало срцето
И болести го навјасале
Неќам
Еве јас да се прашувам
Сосем поинаква би била
Би пуштала солзи за секоја болка
Би ја исплакала секоја неправда
Море би се удајла во сопствениот плач
За се’ што сум одмолчила
И за се’ за што сум се насмевнала
А ми идело да вриштам
И не
Појќе не мислам оти е сила
Очите суви со децении да ти бидат
Дур еден ден не ти пресушат како езера во жега
И не
Не мислам оти да си ја чуваш болката е храброст
Оти чоек треба да вика
Ама до небо да се слуша ко не му е арно
Да се изнавика и изнапцуе
И ништо во себе да не држи
Да плукне и на силата
Да плукне на божемното достоинство
Врескај!
Врескај колку гласот те држи
Дур не ти попукаат гласните жици
Дур не засипниш та до деној после збор да не прогоориш
Ама врескај ко мака ти е
Ко те боли душата
Ко ти крвари срцето небаре некој за вечера ти го спрема
Та со ножот парче по парче откинува за да го зготви на пареа
Викај чоек!
Викај толку силно шо ќе се вџашат комшиите
И ич гајле да не бериш
Тие и онака те озборуваат за нешто
Викај за да не ти се наталожи пелин во тебе
За да не изрти во болест
Да не ти метастазира до умот
Да не биди после оти “арен беше, ама ете така си отиде”
Оти најбрзо си одат тие кои молчат
И кои тагата во себе ја чуваат
Во срцето
Во душата
Во телото
Во тој музеј на тага

 

...Љубовта е збркана, токму како и животот. Се случуваат пресврти што луѓето не можат да ги предвидат, па дури ни да ги разберат, оставајќи зад себе долга трага од жалење откако ќе се освестат. - Николас Спаркс - Најдоброто од мене

 

Единствен!

 

Само една жица е доволна за компонирање на прекрасната музика за животот. Доколку мислите дека ви е тешко, фатете се за таа една исправна жица и создавајте ја вашата мелодија која ќе ве воздигне до најголемите висини и ќе предизвика фантастични овации.
Секогаш постои барем една исправна жица која вреди да се прифати и со која вреди да се импровизира.

Никола Паганини

 

Mesečarska Romansa
(Federico García Lorca)


Zeleno, volim te zeleno.
Zeleni vetar, zelene grane.
Barku na zelenom moru,
Konja u zelenoj gori.
Sa senkom oko svog pasa
Ona na terasi sanja,
Puti zelene i kose crne,
S očima od srebra hladna.

Zeleno, volim te zeleno.
Ispod ciganskog mjeseca,
Stvari što je posmatraju
Ona ne može da gleda.

Zeleno, volim te zeleno.
Velike ledene zvezde
Dolaze sa utvarom sjene
Što svitanju put prostiru.
Smokva se uz vjetar tare
Grubom korom svojih grana,
A šuma iskusna lija,
Ljutite agave svija.

Ko će doći?
I otkuda?
Na terasi ona spava,
Kose zelene i crne puti,
I o gorkom moru sanja.

Kume, ja mjenjati želim konja svoga
za kuću njenu,
konjsku ormu za zrcalo
I svoj nož za njezin veo.

Iz kanjona Kabra kume,
Krvareći stigoh evo.
Kad bih ja to momče mogo`
sporazum bi sklopljen bio,
ali ja više nisam ja
kuća više moja nije.

Kume, umro bih na odru
ako može od čelika
zastrtom holandskim platnom
dolično, ne žaleć` svjeta.

Zar ne vidiš moju ranu
Od grudi do grla cveta!
Tri stotine crnih ruža
na belini tvog prsnika.
Mirisna ti krv natapa
Pojas oko struka gipka.
Al' ja nisam više ja,
Nit je kuća više moja.
O, pusti me da se uspnem
do balkona visokoga;
pusti me uzaći pusti
do balkona zelenoga,
Do balkona mesečeva
Odakle se voda sleva.

Dva kuma se već uspinju
Ka visokim balkonima,
A za sobom ostavljaju
Trag od krvi i od suza.
Trepere na krovovima
Laki limeni ferali.
Hiljadu kristalnih farova
Zoru sto se rađa pali.

Zeleno, volim te zeleno,
Zeleni vjetar i grane.
Dva su kuma uspela se.
Raskošni vjetar ostavlja
Čudan okus na usnama
Mente, žuči i bosilja.

Gdje je reci meni kume,
Tvoja ćerka miljenica?
Kolko puta čekala te
Na balkonu zelenome!
Kolko puta čekat će te
Crne kose, hladna lica!

Iznad zrcala studenca
Ciganka se njiše jadna.
Puti crne i kose zelene
Očiju od srebra ledna.
Nad vodom je podržava
Smrzla siga mesečeva.
Noć je postala intimna
Kao neki trg maleni,
A na vrata udaraju
Grubo pijani žandari...

Zeleno, volim te zeleno.
Zeleni vetar.
Zelene grane.
Barku na moru zelenom,
Konja u gori zelenoj.

 

Harry Potter and the Cursed Child,цитат:
The truth is a beautiful and terrible thing,and should therefore be treated with great caution.
~Albus Dumbledore~