Ниту еден миг од животот не е дел од филмска сцена. Никогаш не свири One Republic во позадина на вашите успеси, ниту гулаби полетуваат и никогаш нема одненадеж да се појави вашиот сакан и да ви чукне на прозорецот во моментите кога седите со навалена глава врз воланот прашувајќи се како успеавте толку да ја заебете работата. Никому не му е грижа за вашите проблеми и никој не сака да слушне каква неправда ви се случила. Никој и не сака да слушне колку сте биле успешни во нешто, тоа ќе го разочара зашто не е на ваше место, па ќе си проколне во себе и ќе посака тоа да ви биде последниот успех во животот. И тоа не се оние лоши, злобни негативци од филмовите, тоа е секој околу вас. Оние кои се покажале како непријатели, оние кои ви се прават пријатели и оние кои изгледаат незаинтересирано. Најдоброто што може да го направите кога ќе се најдете во некоја од овие ситуации... или подобро кажано... најдоброто нешто што може да го направите во секој миг од животот, е да имате успеси секој ден, за инает на сите околу вас и не пропуштајте да се пофалите и да се израдувате во моментите на успех, да се напиете и да се опиете, за инает на оние кои проколнале кога виделе дека сте успешни. На крајот на денот, пред да си легнете, само помолете се рајот и пеколот навистина да постојат, па посакајте сите оние кои ве проколнале, во вечноста на пеколот да си ја бараат клетвата. Оние кои не проколнале и не посакале никому лошо... бидете токму вие.
Онака најискрено и од мене, и јас обожавам да ве читамм и да видам што им се случило на девојкиве, и што имаат да кажат. Коа ве читам ваква сум си цела :geek: ... И ете това си сакум да кажам...
Ми се причинува или маживе се програмирани да не реагираат на зборови,туку само на дела? Можеш да гњавиш и да објаснуваш до задутре,веројатно само шумолење на дрвца слушаат. А, ако се оддалечиш,тргнеш малку,одма приметуваат дека нешто не е во ред и свесни се каде зафркнале. Како човек да биде искрен и да си каже се што сака? Какви се овие игри,а,а?
Замислете да се даваше среќата како кило компири. Како букетче цвеќе. Како чоколадно бонбонче. Замислете да се вадеше туѓата тага од нивните срца. Како плевел од земјата, како јогурт од фрижидерот, како лушпа од јајце падната во кајганата. Замислете да можеше да се трампа со туѓата болка - да земеш малку од неа и за возврат да дадеш малку радост. Оти го сакаш повеќе од себе, оти подобро ке ја истрпиш својата од неговата болка. Ја сфаќам мајка ми кога ќе речеше, ти ке паднеш, мене повеќе ме боли. Така ми е мене сега. Оти не можам да извадам нишка од срцево полна со радост и да му ја дадам. Оти не можам да ја извадам надвор неговата мака и да ја ставам на мојава душа. Оти не одат така работите. Можам само да ќутам, да трпам, да се надевам дека ке му биде подобро и да се правам кловн за да измамам една насмевка. Оти живеам за таа насмевка.
Некои луѓе, едноставно, сакаат да се прават дека се попаметни од другите. Се сметаат себеси за најдобри и дека се во право за се. Епа, мили мои, не е така.
влезе оса вавтобус и јас како што се плашам од секаков инсект , посебно од оса почнав да пискам ко будала . си слушам музика на телефон и се пулам на десно го гледам детево мава со влечка во воздух после ги слушам сите пискаат се дерат и ја гледам осата .. ко сум скокнала хаах го фрлив телефонот и почнав да мавтам со тренерката , сите станаа и ги гледам овие назад се испотепаа овај зад мене вришти..умирам од смеење и мавтам истовремено ..и конечно застана осата кај едно дете на ташна и сите си ќутиме сега .. ко скокна тој , ја фрли ташната кај мене , и ме акна по глаа . , јас паднав се отепав и почнав пак да мавтам . осата кај мене јас со тренерката низ воздух манав 5-6 деца како и 3 по глава се вртам назад овај уште со влечка мава по воздух . и конечно ја избркавме сада мене глава боли и срце лупа bee problems
Излезете 2-3 минути порано и автобусот ќе касни. Еднаш пристигнете точно на време и автобусот ќе ви замине пред очите - нормално. Aх Марфи Марфииии...
Морам да ја прифатам сегашноста таква каква што е, а минатото да го заборавам... Но, има едно огромно прашање пред мене, :" Дали можам?"
Се плашам да кажам: Спремна сум,заминувам . Се плашам самата од себе како ќе биде и дали ќе се навикнам.Ги жалам и тешко ми е што ќе ги оставам сами без мојата помош а таа упорно ми вели :оди живеј си го животот не не гледај нас,можеме,ќе се снајдеме ќе издржиме и ќе се навикнеме дека нема да си до нас ... Ах бе мајка срцето ми се кине кога те гледам а не па да те оставам и да си ми далеку од очи... Како ќе се справам со оваа што го чуствувам во мене,сите се радуват во ваков момент а јас плачам затоа што неможам да го направам најтешкиот чекор,а тоа е да излезам од дома и да почнам да создавам мој нов дом,наш дом,дом со човекот кој го сакам и ми значи се.Како да најдам сила за оваа и да се справам со оваа неопишливо тешко чуство во мене... Тоа што не сум одлучна и решителна ме убива,времето ме убива а минува толку бргу ...
денес денов ми помина лудо на спорт игравме кој одбојка кој баскет кој фудбал но бевме во сала 2 класа и кога јас расшутирана наваму натаму со топка за одбојка шутнав еднаш прва жртва другар ми право во глава ништо ми се заврти и ми рече полека бе малку шутнав уште еднаш и втора жртва едно девојче од другиот клас право во чело бам срека што не ја удрив по очила инаку ке беше баш интересно и третата жртва бев јас истиов другарр од пред малку со силна топка ме удри одназад кај колената и кога сум паднала брруки пред сите но помина важно си се намеавме добро и немаше некој тешко повреден
Ме иритираат луѓе што за се се лутат. Се осеќам ко на јајца да газам кога сум со нив, случајно од нешто да не се навредат, случајно за нешто да не се налутат. Треба да пазиш што ќе речеш, како ќе го речеш, со кој тон ќе го речеш, па додека го кажуваш да припазиш и на насмевката каква ти е.... Оти ако им кажеш нешто со пола насмевка, готово, тешка навреда е тоа Асален муабет со вакви луѓе, нема.
Не се сеќавам дали некогаш сум создала песна додека сум седела на удобна фотелја со лап топот пред мене. Најдлабоките чувства сум ги напишала на салфетка, автобуска карта, или згужвано парче хартија што случајно залутало во џебот. Додека сум пиела кафе, сум се возела кон дома, или сум чекала ред на каса. Така се раѓаат стиховите. Затоа што инспирацијата не прашува за време. Тогаш не размислувам. Само пишувам. Еднаш ме прашаа како после толку напишани песни, сé уште наоѓам идеи. Им велам: Веројатно сé уште имам што да кажам.
Никогаш немој да се срамиш ако се обидуваш и не успееш, бидејќи оној кој не успеал никогаш и не се обидел... Неуспехот никогаш нема да те стаса ако твојата решителност да успееш е доволно цврста... !!!
Не знам дали ми се поинтересни оние коишто се кренати до небо само затоа што тато и мама им се фаци во маало или пак оние коишто им се “пикаат“ и им се лигават со комплиментчиња на секој животен потег и виртуелен апдејт. Сум познавала такви, никогаш не сум им се улизувала, сум седела и на кафе со такви, сум ги почитувала се` додека ме почитувале и сигурно кафето со мене им било помалку напнато отколку кафе со такви луѓе коишто мислат дека цел свет треба да им прави услуги за слатките зборови и секоја насмевка им е премерена и со очекување однапред. И јас давам комплименти... но кога јас лично чувствувам потреба за тоа, кога нешто ќе ми се допадне.
Треба да си го прифатам фактот дека интернетот е злоупотребуван за ширење на фрустрации. И да почнам да си ги споделувам мислите на лист. И да им ги повторувам на блиските. Толку имам да кажам.
Добро утро! Јас сум малку болна денеска, цела затната, со 300 хартии околу мене, капки за нос, апчиња за грло...едвај од кревет станав, па мама ме ослободи од денешните обврски на училиште и останав дома да одморам, ќе помине обична настинка. Многу мразам кога зборам затнато на нос, па речиси никој ништо не ме разбира, па апчиња да се пијат, па да внимаваш кога и на колку часа да ги пиеш и триста такви проблеми да речам. Инаку дојдов по нешто друго да кажувам, ама се заборавив, додека не ми отишла мислата, да напишам. Нели пред 4 месеци ви кажав дека станав тетка за првпат , мојата прва братучетка роди ќерка, но заради многу обврски, се погодивме да можеме тек вчера вечер првпат да ја видиме. Леле колку слатко бебе е, тој мирис на бебе, рачињата малечки, па кога ми се насмевна, дури успеа и за коса да ме фати. Душичка мала, многу мирно бебе е, не плаче, сака кај сите во раце да оди, се смее само, смешко е. Заборавив на сите грижи (ама грижи имам што да ви зборам, на пр. како - по историја па да си го поправам и некои такви слични проблеми и грижи, но нема врска), за некое време, избегав од реалноста, влегов во светот на бебињата. Како само со очите ја анализираше мајката, секој нејзин чекор, па се обидуваше да каже нешто ама само аааа или нешто такво ќе каже, чудно додека сме мали колку сме приврзани за мајките. Вчера пред да си легнам, дојде мама и ме гушна и бакна и ми вика за мене секогаш ќе бидеш мојата мала ќеркичка и кога ќе бидеш возрасна, за секој проблем, за се мене прво да ми се обратиш, и да си згрешила јас ќе ти кажам за грешката, секогаш мислам само за твое добро и секако нема ни да те карам ни ништо, ќе гледаш другпат да научиш од тоа и да не згрешиш повторно. Тешко на тој што нема мајка, а тој што ја има нека биде среќен и нека ја чува, колку луѓе би дале се за повторно да ја видат својата мајка, или пак татко, родителите се сепак најбитни во животот и се пред се. Иако мислам дека ќерките се секогаш по приврзани со мајките, а не со татковците, а до 3-4 години секој е приврзан многу со мајката, еве го брат ми со тато е повеќе приврзан, не дека не ја сака мама туку што знам ете така... Епа тоа е се изнакажав јас, имајте убав ден и гледајте да не се разболете вака, секој дел од телото ме боли, мислам се ќе ми откаже.
