Емотивна сум, но добро го кријам тоа (вистински јарец ). Мајка ми понекогаш ми вели дека емотивните луѓе страдаат но јас мислам дека оние кои не се емотивни, не можат да се наречат луѓе.
Премногу емотивна сум, но многу добро го сокривам тоа глумица . Најлошо од се дури ни пред самата себе не сакам да пуштам солза, понекогаш мислам дека срцето ќе ми пукне од што се стегам, незнам забите како не ми се искршија до сега од стегање на вилицата . Жал ми е дури и за тие што ми имаат нанесено зло. Во афект ќе накажам многу нешто, ама еве на пример дедо, татко на татко ми слободно можам да кажам дека е најсебичниот човек на светот. И покрај сите лоши работи кои ги направил, знам дека нема кој да му готви, пак му однесам јадење, има пари да си дозволи се, зема голема пензија, чека од нас јадење а тој паричките си ги собира, а за што - и тој не знае , не заслужува ама тоа е . Господ суди, не јас. Ако се однесувам и јас како тој што ме третирал кога бевме мали, кога татко ми земаше премногу мала плата ни за леб не стигнуваше а тој не бркаше, тогаш и јас би била иста како него, без чувства.
Другарка ми ме лажеше (на зафрканција) дека ќе се сели во Германија - Јас не издржав и се расплакав Кога умре дедото на друга другарка кога ми раскажуваше - И тогаш почнаа да ми солзат очте ама брзо сопрев за да не ја растажам. Ако си пуштам да гледам Beyonce - I was here секогаш плачам Не дека сум плачка само сум многу емотивна доволно е еден жален поглед од непознат човек од улица и да ми стане жал за него затоа што не се гледа среќа во неговите очи.
Воопшто не сум емотивна, добро знам да се сочувствувам со другите но никогаш не плачам. Цврста и доста флексибилна личност сум, и тешко дека некој ќе ме натера да заплачам. Можеби дека сум бик во хороскоп...но нема врска како и да е човек треба да биде емотивен до одредена мера. Можеби животот ме научил да ги поминувам фрустрациите во животот и да бидам силна пред се'. Мислам дека поради мојата издржливост имам постигнато многу во животот, знаејќи дека околу мене се случуваат лоши работи, па ќе си речам што и да е ќе помине. Се знае дека и добрите и лошите работи никогаш не траат долго..се' e минливо..
Емотивна сум, тешко ми е да гледам како некој плаче и мене ми се плаче тогаш . И неможам да останам рамнодушна на тешки човечки приказни и слични работи. А професијата со која планирам да се заминавам бара малце поладна да бидам, ќе видам како ќе усопеам
Не сум емотивна да жалам за некои предмети,или да плачам додека некој друг плаче,нормално не сум од камен ама многу ретко се случува да заплачам и за моја работа,мој проблем,кај мене е друго работата не се приврзувам емотивно за луѓе туку За местата кои ке ги посетам,кога ке си бегам не ми се бега посакувам да сум уште и уште во таа држава,град
Сум емотивна ама единствен чоек шо ме има видено да плачам е мајка ми (зошто заедно гледаме филмој ... ), а и со друг да сум, колку и да ми е тешко, колку и да боли, солза не пуштам. Емотивна сум, ама то не го искажвам.
Е значи многу си ја мразам оваа особина, премногу сум емотивна, дури мислам дека ова моево ги преминува сите граници невидена плачка сум, гледам филм -плачам, читам книга- плачам, ако се раскарам со моиве дома многу често у сред караница почнувам да плачам, или не дај боже да се осетам увредена од некој рикам ко магарица, мада секогаш се обидувам да се довлечкам до соба пред да ми протечат солзите и таму да си се изнаплачам на раат без никој да ме гледа е единствено не плачам ако е во прашање физичка болка, пример да се учукам негде ( како вчера главата што си ја треснав од колата ) или да се пресечам не сакајќи , барем тој праг на издржливост на болка ми е голем Иначе у принцип сум весела личност
Јас не плачам на филмови или песни. Но некогаш кога сум сама кога мислам за некои работи што се случиа ми капнува по некоја солза. А пре други да заплачам нема шанси, ми се случувало некогаш да кога навистина неможам да издржам да не заплачам, сум плачела пред другарка ми и пред мајка ми.
Имам огромен проблем со емотивноста. Плачам за се и сешто.... за ситници. Ако се скарам со дечкото,ако сонувам нешто тажно, ако имам некоја тешкотија на душата т.е ако ме мачи нешто. Плачам за училиштето... Порано не бев таква. Едноставно бев спремна на се. Но сето тоа се промени наеднаш. Можеби затоа што имав еден многу голем трауматичен период во врската и од тогаш па наваму сум ептен емотивна. Како можам да го променам тоа? Може ли некој да ми даде совет
Јас од секогаш сум била многу емотивна. Дури и ситница да ми се има случено ако не испадни како што јас сум мислела веднаш се растажувам. На тажни сцени од филмови (и од цртани филмови) многу сум плачела, ама тоа гледам да го правам потајно, не сакам да ме гледаат другите каде што плачам на филмови. А за сериозни случки да не зборувам. Да ми се развика некој лесно се расплачувам. Исто така ако сонувам нешто лошо кога ќе се разбудам ќе си поплачам малце. Тоа е, од секогаш сум се грижела повеќе. Мислам дека поубаво е да си емотивна, отколку да бидеш без емоции како робот, да не ги чувствуваш работите воопшто.
Имам голема желба да споделам нешто со сите вас, поготово емотивните и разочарани личности. Ова е од моја многу драга личност што не е веќе меѓу нас. Нека ви биде поттик! Не смееш да паничиш. Во никој случај не смееш да паничиш. Животот е премногу краток и треба да си будала за да не го знаеш тоа. И најмалку учен и најмалку писмен знае дека гинеле во војни. Знае дека гинеле херои, криминалци, болни и само обични смртници. Сите умираат. И сите различно. И тебе те чека тоа, смешна трагедија на која не можеш да и го измениш крајот. Насмевни се, расположи се. Можеби ги живееш твоите последни минути. Па што?! Напиј се нешто, пушти музика, можеби добар филм или пак книга. Што може да биде пострашно од животот? Кажи си дека така требало да биде, не дека имаш друга опција. Сврти се околу тебе секогаш се е исто или се е различно. Не е точно ни едното ни другото. Работите се такви какви што ти сакаш да ги гледаш. Не тони во размислувања и филозофии, на никој не му донеле нешто корисно. Избриши си солзи и насмеј се, секогаш е можно да се чувствуваш полошо. Не си дојден сега на овој свет, работите би требало да ти се јасни, а ако не ти се, разјасни си ги што поскоро. Зошто немаш многу време. Биди силен, биди храбар, соочи се со реалноста. Нема за што да жалиш ако не си бил натеран на тоа. А и да си бил, не размислувај. Тоа е што е, ти имаш уште многу да направиш, сите одлуки зависат од твојата волја. Секоја следна секунда треба да ти биде јасно дека е време што истекува. Ама па е ТВОЕ време! Што сакаш можеш да правиш со него. Нели е лош избор да го потрошиш во кавги, вина, болка и солзи? Нели така покажуваш немање почит кон она што е ТВОЕ? Зошто да го фрлаш така? Опушти се. Се е добро додека сакаш да е добро. Размисли, нема ништо на овој свет што е доволно силно да те обесхрабри. Зошто не си како другите. Зошто си трезен и разумен и јасно ти е дека ќе биде подобро. Не губи надеж, не дозволувај да ја изгубиш така лесно. И кога ќе тргне да си оди зграпчи ја и не и дозволувај да замине. Мора да е тука. Можеш, знаеш и умееш. За тебе нема проблеми, тоа се само предизвици. И нема да дозволиш да се покажеш како слабак пред самиот себе. Зошто би направил таква глупост? Не кревај раце од својот живот и своите соништа. Не паѓај во очај. Се ќе биде во ред. Некаде наоколу, сети се дека има секакви луѓе. Од истиот род сме сите ние иако сме толку различни. Сети се на тие што живеат без грам страв, сети се на лицата на тешко болните кога се смеат и кога ги убедуваат своите најблиски дека се е супер, дека нема проблем. Сети се на сиромашните што се шетаат низ град како просечни луѓе од средната класа. Нека ти текне на твојот колега со зафркнат живот што кога ќе го прашаш “како е” ќе ти одговори со “јако е”. Тука ги имаш и родителите и роднините со милион проблеми на работа, со децата, со старците, со комшиите, а навечер пак ќе си седнат во фотелја и ќе си испијат кафе дур гледаат вести. Тоа се луѓето. И не се ненормални зошто живеат така. Восхитувај им се, и придружи им се. Инаку што? Ќе седнеш и ќе си ја маваш главата од ѕид зошто ти е тешко. Ќе плачеш без прекин зошто се чувствуваш немоќно, зошто животот е тежок и зошто никој не те разбира. Ма остави ги! Имаат големо и моќно значење тие три збора што толку ги сакам. “Не се замарам”. Со што? Со ништо! Сакам да живеам и сакам да ми биде добро. Ќе се чувствувам добро зошто јас така решив. Зошто е добро за мене, зошто ќе си направам услуга. Ништо не ми се може, зошто нема да дозволам. Што и да ми се случи ќе најдам решение, ќе најдам утеха. И кога ќе го потрошам сето тоа пак ќе ми останат насмевките. Па и тие да ги снема имам уште воздух за дишење. Кога ќе го снема и него, после веќе е лесно. Тоа е најлесниот дел. А овој најтешкиот, животот, ќе го поминам во одлично расположение, среќен и задоволен. Зошто ми се може!
Не знам дали е полошо да бидеш емотивен или па воопшто да не чувствуваш. Мразам моите чувства да ги прикажувам пред другите. Не сум заплакала пред други, бидејќи не сакам да бидам слабак пред нив. Но знам дека и таа постапка е лоша, како и тоа да плачеш за секакви чуда. За се треба да се има контрола, за се постојат граници.
Емотивна сум,а ова рака под рака со песимизмот,комплексите и ниската самодовербата ми пречат во се што правам во животов...
