Самоубиство

Не зборевме за Иван исцелител и врачови кои немаат апсолутно никаква врска со религијата (некои од нив ни со магијата како таква и им служи за леб без мотика да јадат) ниту пак истата ги прифаќа. Лечењето на духот на тој начин е еден многу поинаков процес од тоа што го замислуваш.

И на имелда одговорот не ми беше предмет на коментар затоа што се согласувам дека на многу океј начин си го искажа своето гледиште.

И оние со поинакво гледиште наведоа искуства, па истото беше оправдано. Искуствата и практиките сметам дека всушност се многу добар и веродостоен начин да се докаже нешто.

 

Како се искуствата и практиките на форум веродостоен начин да се докаже дека самоубиството кај депресивците не е резултат на немање пријател?

Ставот на Серафима беше...

... и нејзиниот аргумент дека депресијата не е болест е личното искуство и сопствените примери?! Ако пукаме со тешка артилерија и јас сум нападнат дека сум бил навредлив кон неа, тогаш јас велам, не смее да пишува такво нешто на форум зашто тука читаат луѓе кои може да помислат дека нејзиното мислење, поткрепено со „веродстојни“ сопствени примери е исправно и дека ако некој нивни близок е во депресија, треба само да му прават повеќе муабет и тој ќе оздрави, што апсолутно не е вистина и може да доведе до нечија смрт.

Се извинувам за Иван Исцелител и претерувањето, се обидував да доловам поента, па претерав. :пружамрака:

 

^

Еве цитати во кој таа убаво си вика дека не ги исклучува медикаментите и антидепресивите во никој случај; онаа реченица којашто си ја цитирал, можеби не била доловена со најдобрите зборови, па доколку се чита вон контекстот на самото мислење, може погрешно да се сфати. Затоа и самата се извини доколку тоа било случај и јас баш правилно ја сфатив.

Значи таа не вели „фрлете лековите“, не велам ни ја, таман работа, медицината многупати спасила живот, туку укажува на друг аспект на лекувањето кој не би требало да се занемари. Јас барем така ја разбрав.

 

Теси, тој друг аспект на лекувањето се вика психотерапија. (Знам дека знаеш,немој да ме караш сега и мене. Не ми е целта ни да паметувам, ни на ваква сериозна тема со некого да се зезам) Име да им се даде на работите за кои дискутираме. Когнитивно-бихејвиоралната , трансакционата а и други облици на терапија(да не одиме сега до психоанализа) можат да користат и кај здрав, прав човек без депресија кој е во некаква животна криза.
Е сега,некои луге интуитивно имаат способност кога разговараат со некого,да ги применуваат вештините токму од овие техники,едноставно,без учење,емпатијата и мудроста им помагаат да ја кажат вистинската работа. За такви длабок поклон. Од друга страна има особи кои безосетно ќе истрескаат глупости, ќе ја истресат правта од себе и ќе одат да се фалат дека пробале да му помогнат на човекот.
И религијата за некои луге е на крај краева спас, и јас не планирам со некој да дебатирам или да го убедувам да се откаже од неа ако му е утеха. Религијата ме кога ради неа летаат глави , се водат војни и секакви sверства во нејзино име се прават. Ако на некој му помага,пеки.Ако ја користи како изговор ,шта речи..
Не го пишувам ова за конкретнава дискусија,избегав од темата,туку пак идиме до она дека сите судиме (као) од сопствениот агол на гледање на стварите.

 

Војни се воделе во име на религија (да не речам се криеле зад таа маска), да се водеа луѓе по духовни начела, мислам дека напротив, би имало помалку војни затоа што е грев да се убива во секоја од нив. Не е тоа доволна причина за да се напаѓа истата. Башка што повеќето се воделе за територија, овоземско богатсво и слично, нешто што во религијатата нема ни оддалеку вредност како онаа на духовното богатсво

И Менгеле бил научник ако е за тоа... па тоа не ме спречува да ги користам и да им се воодушевувам на научните достигнувања од која и да е област. Ги почитувам научниците и иноваторите и тоа многу. А сепак, и меѓу нив имало и верувам дека и понатаму ќе има и верници.

Забегавме од темата и не, никој никого не кара, секој си кажува свое гледиште, дури и се извинува што погрешно е сфатен. Ако не, секоја тема нека има по едно мислење и кој се слага - лајк, кој не - гитла. Наместо колку различни ставови - толку мислења, нека има колку различни ставови - толку теми.

Толку од мене на темава, ако сум навредила некого се извинувам и убав ден.

 

Да ви се вмешам вака, зборувате за лекување на клиничка депресија со помош на добар пријател ама едноставно работите не одат така. И најдобрите психијатри и лекари некогаш не се моќни да помогнат.

И мислам дека зборот депресија премногу лесно се употребува, депресија не значи тага или болка поради моментален проблем. Луѓето се соочуваат со најразлични ситуации и проблеми кога и навистина имаат право да бидат тажни и нерасположени но тоа не значи дека се во депресија.

Некој може да преброди најтешки загуби па да не падне во депресија, а некој поради некоја причина што на другите им изгледа банална да западне во тешка депресија или поради потисната траума која однадвор и не изгледа толку страшна ама личноста поинаку ја процесирала.

Кога се соочуваш со тешка ситуација потребен ти е пријател,со некој да ја споделиш маката. Но ако личноста се соочува со клиничка депресија може да помогне само лекар и утешните зборови и блиските за жал не помагаат кога еден човек се претворил во жив мртвовец.

Фрустрира тоа што општественото сфаќање и перцепции се дека ако човек се соочува со депресија која се манифестира и со физички симптоми дека тој човек всушност е здрав туку само е слабич и ќе му помине, а воопшто не е така. И после зошто се самоубил. Мислам дека при толку самоубиства редно време е да разбереме дека депресијата е болест.
Мислам дека и многу личности не ни бараат стручна помош поради овие бариери.

Никој не ја "нападна" Серафима поради верата ами поради тоа што изнесе став дека депресијата не е болест, форум е да се дискутира не да си кажеме став и никој да не каже зошто смета дека тоа е погрешно.

 

Никако не оправдувам самоубиство . До кога ми било пишано ќе живеам, сигурно нема сама да си пресудам . Исто не ги опрадвудам тие што мислат да си го одземат животот. Кога ми е тешко си велам дека се ќе помине.

 

Додека убав муабет се прави, не е напади, ни напади во наводници. Убаво е да се видат размислувања од различни страни. Темата е сенситивна, и некогаш ние кои читаме не го ловиме тонот на напишаното, туку му даваме наш тон во глава додека го читаме и скока одбранбен механизам. Луѓе сме, ќе се разбереме. Ако некој се осети навреден нека си каже, ќе му се извиниме, ама, со `ама`

Јас би радо читала на темава мислења со кои се сложувам, ама и со кои не се сложувам, кои и ќе ме дирнат и провоцираат дебата, со мое мислење - твое мислење, размена на знаење, став, верување, искуство... било што, освен наивност од недорастени деца на летен распуст, кои едноставно ги игнорираш.

 

Мене ме изненадува себичноста на самоубијците. Настрана оние кои немаат семејства, мислата ми е за оние кои имаат родители, браќа, сестри, деца, партнери.
Колку и да е тежок животот, не помислуваат ли дека ке им нанесат болка на оние што ги сакаат? Или љубовта за нив не значи ништо?

Во ред е човек да биде себичен, на пример, да го изеде цело чоколадо, но да биде себичен до тој степен да си го реши сопствениот проблем со тоа што ќе го нема, а наспроти тоа ке наметне болка, тага, срам и куп други негативни работи на луѓето кои го сакаат или можеби ги сака...е тоа не ми е јасно.

Понекогаш треба да се живее за другите, не за себе. Не ги сфаќам, ниту ги оправдувам. Прашањето за тоа дали се храбри или кукавици е јасно. Кукавици се.

И терајте си муабетот вие, супер ви е дискусијата, јас онака, само на поминување, уз кафе...

 

Cka, а нели е себично што тие родители, браќа, сестри, деца, партнери и пријатели не погледнале околу себе за да забележат на време дека нешто не е во ред и да ја понудат својата помош наместо игнорирање?
Не помислуваат ли дека со своите (не)себични постапки можеби нанесуваат болка на некој што ги сака, и токму тие нивни постапки се причината за таа депресија и самоубиство?
Јас тврдам дека позади секое самоубиство стои убиство, освен во случаи кога имаме свесно самоуништување за идеали и во ниту еден случај нивното размислување не е себично бидејќи тие веруваат дека прават нешто добро за себеси или умираат за нешто кое ги води низ животот (идеал).
Никогаш не треба да се живее за другите туку за себе, човек кој живее за околината и ги става своите размислувања во втор план е жив мртовец.

Затоа имаме психолози и психијатри кои работат на принцип навлегување во твојата психа и пронаоѓање на изворот (коренот) на проблемот, анализа на твојот начин на размислување и преку филозофски вештини да ти помогнат да ја преминеш емоционалната инвазија и тогаш во преден план ќе дојде разумот, рационалното размислување и личноста сама ќе види дека има избор во животот.
Значи, личноста треба сама (со индиректна стручна помош) да го промени своето размислување или своите идеали за да го види излезот од таа безизлезна ситуација во нејзината глава, а не да живеат мртви само за да не наметнат болка, тага или срам на околината која во најголем број случаи стои како причина за самоубиство или депресија.

Зошто мислиш дека се кукавици и сметаш дека самоубиството е кукавички чин?
Што е според тебе дефиниција за кукавица?

Гледам дека си само онака на поминување уз кафе, а со кафе иде муабет, еве и јас чисто онака да не помислиш дека те закачам.

 

Ај и јас уз чај да седнам на муабет. Вадам две чоколада, послужете се.

За прашањето од Цка колку ли не им значи љубовта ништо? Перцепцијата е друга. Ме гледаш како го јадам чоколадото, ми се топи во уста, се топам јас во него, се гледа колку го уживам. Додека ти го џвакаш, а ти причинува исто толку задоволство колку и било кој друг избор на јадење, како варен компир пример, го јадеш и ти чоколадото оти знаеш дека е слатко, затоа што на сите им е слатко.

И тука ги земеш со таа перцепција и сите други уживања во животот, колку всушност стимул му пружаат на човек кој е во депресија, а љубов а варен компир, исто ти се фаќа.

 

Толку пати само сум го слушнала ова „самоубиството е кукавички чин“ што како некоја расипана лента постојано се повторува повторно и повторно. Гарантирам дека сите што толку пуни себе го тврдите ова дека во животот не сте поразговарале вистински со една депресивна личност, ниту пак некогаш сте се потрудиле да ја разберете болката, ниту да разберете како се чувствува некој и од каде потекнуваат сите тие мисли и постапки,а нормално не можете ниту да помислите дека некој може да има поинаква перспектива од вашата и тоа е тоа.

Еве јас лично сум имала проблем со депресија и анксиознозност во период од 1 година па можам да зборам и од мое лично искуство. Не сум имала мисли за самоубиство фала богу, но сум сфатила што значи да не се препознаваш самиот себе и како во рок од еден момент може животот да ти се преврти наопаку. И сите што знаеа за мојот проблем се крстеа како мене можело да ми се случи такво нешто. Сум била пример на луѓе за цврстина, за карактер, за упорност и оптимизам, а каде стигнав? Да плачам во скут кај мајка ми и да не можам нормално да ги извршувам најнормалните секојдневни обврски.
Мислите дека човек кога е толку немоќен дека воошто размислува за тоа какво чувство предизвикува кај другите? Мислите дека не ми било криво кога сум ја вадела мајка ми од памет и дека не сум се трудела да бидам нормална само за да не ја нервирам? Не бива бе луѓе!
Човек не може да се среди за себе си, а не па за некој друг и во тие моменти му е потребна стручна помош. А има спас од тие кризи, еве јас сум конкретен пример. Сум се оправила и тоа за релативно краток период затоа што имало кој да биде упорен за мене кога јас не сум можела и да ме наведе на прав пат. Да не му биде срам да се распрашува за тоа кои се најдобри психијатри од страв што ќе помисли комшијата, или не дај боже некој да не те види дека влегуваш во ординација кај психијатар, или да не те видат дека купуваш хелекс. Пу, брука!
Проблемот е и што депресијата како термин е многу често злоупотребуван за најобични тажни моменти или денови па доаѓа проблем кога треба да се разбере разликата со онаа вистинската. И се додека луѓето се срамат да се соочат со проблемот заради околината нема да има никаков прогрес. Нашево општесво очигледно не е спремно отворено да зборува за психолошки тегоби затоа што одма ќе те направат ненормален и за во лудница.

И до сега не сакав никој да именувам ама ми брцна во око малку коментарот. Ска, разбирам кога велиш дека самоубиството на блиска личност носи болка и тага на луѓето околу него, ама СРАМ? Од што срам и од кого срам? Знам дека си дојде лабаво уз кафе, ама ако не ти е проблем само ова да ми го објасниш, ќе ти бидам благодарна.

 

Кога сум била депресивна имам помислено, ама дури и тогаш длабоко во себе знаев дека не го сакам тоа. Самоубиството не е решение.

 

Јас незнам како можете да помислите на самоубивство. Никогаш не сум помислила. Дека сум го изговорила зборот да, но не ми паднало на памет.
Животот е толку убав, што можете да поминете низ толку нешта, де падни, де стани ама нели за тоа сме створени. Да паднеме и да станеме.
Наместо да ви биде убаво, вие се преокупирате со вакви глупости. Кога ќе прочитам дека некој се самоубил значи ми се згрозува. Ако немаш пари, кола, куќа,работа не мора да значи дека треба да се самоубиеш. Секогаш има решение за се, ама битно имаш еден живот.
Еден живот имате само еднаш шанса да живеете и вие мислите цело време на тоа како да се самоубиете.
Мислам психички е банално и лудо. Јас никогаш не би имала храброст да го повлечам чкрпалото од пиштолот.

 

Pirana2,хај фајф за тоа што кажа освен за оваа реченица. Може многу поинаку да се интерпретира. Контроверзна е ,исто колку и особата, претпоставувам . Шала на страна.
Самоубиство за идеал. Хм...Едно е Јан Палах, друго се гемиџиите а трето фанатиците-камикази и бомбашите самоубијци. Сите тие имале идеали. Не е оправдано и невини луге да земиш со себе. Бар за мене. Има луге кои итекако се зверови, ама ако успут со нив земеш уште 50 случајни жртви (за деца не ни сакам да помислам,преужасно) хммм, реализирај го идеалот другачије.
Не те критикувам ,не ме сфаќај погрешно.
Плус и еутаназијата е самоубиство , асистирано, па има земји каде е легална ,ама ако не е се добро регулирано со закон и те како има можност за злоупотреби.

 

Луѓето се самоубиваат од различни причини, без да ги видат посветлите работи во животот.

 

Giovanna,и јас сакам да ја читнам Cka, за каков срам зборува, ама ајде едно мое нагаѓање---стигма, стигматизирањето во нашето жално државиче, каде срам е детето геј да ти е , па никад нема да ти признае,па ни родителот сам нема да си признае, оти побогу, комшиите ,што ТИЕ ќе помислат за тоа, хмм???А тек некој во фамилијата ти се самоубил? Онда комшискиот совет решава дека луди сте сите, губитници, тешко вас, и подобро е да ве изопштиме, да не не заразите.
Е тоа тој менталитет, што јас сум среќна дека не живеам веќе во него, каде побитна е фасадата од среќата твоја или на твоето дете или партнер.
Ама ајде ,можеби за друг срам кажала она