Навистина е жалосно што ретко кој човек се прашува ова или размислува филозофски. Да те инспирира песна да се запрашаш која е причината на твоето постоење е многу поразлично отколку да те инспирира книга или сопствено искуство. Во трите наведени случаи се доаѓа до различни заклучоци и се следат различни траги кои водат кон „одговорот“ на ова прашање. Како прво, иако сметам дека нема погрешна или правилна перцепција на реалноста или погрешен или точен одговор на ова прашања сепак сметам дека треба да тргнеме од една појдовна точка. Одговорот не само што нема да може да се класифицира како точен и неточен, туку тој самиот не постои. Или со други зборови, различното толкување на прашањето и различниот пристап кон него не водат кон различни одговори, туку кон еден единствен заклучок дека истиот не постои. Со векови различни филозофи дебатирале на оваа тема, формирале различни теории базирани на различни нешта. Едно што е појасно од ден е дека ние немаме слободна волја со која ќе можеме да дојдеме до одговор, што е и самата причина за непостоењето на истиот. Уште од мали нозе ние сме под постојано влијание на различни луѓе и медиуми кои внесуваат различни идеи во нашите глави што ја прават слободната волја за избор невозможна. Сите сме затруени со наметнати морални вредности и опшествени норми кои мораме да ги прифатиме ако целиме кон хармоничен живот во заедница. Бидејќи е општо познато дека човекот уште од дамнешно време се групира и не може да ја поднесе одвоеноста е многу јасно дека и најголемите туѓинци меѓу нас целат кон среќен и исполнет живот, кон соединување со други луѓе, а тоа е најчесто некој од спротивниот пол. Многу научни истражувања имаат покажано дека еден просечен човек на возраст од 30 години или повеќе со статус сингл, единствен во друштво од луѓе со решено брачно прашање е склон кон депресија поради својата состојба. Од тука некои можат да заклучат дека смислата на нашето постоење е љубовта. Дали? Други би оделе малку подалеку и би рекле дека смислата на човековото постоење е репродукцијата, дека ние сме само алатки за остварување цел поголема од нас и дека секој човечки живот е безначаен или исто значаен само доколку помогне во оваа мисија со продолжување на својот род, а за тоа да не биде монотоно и апсурдно, бидејќи човекот има чувства и разум е искористена љубовта. Дали? Сартр, егзистенцијалистички филозоф рекол дека „Егзистенцијата и претходи на есенцијата“ или дека човековото постоење доаѓа прво, а потоа зависи од нас самите да му дадеме смисла. Нихилистите од друга страна тврдат дека нашето постоење е апсурдно. Постои и размислување дека сето ова е случајно. И нормално, тука се религиите кои во најголема мера го наметнуваат овој „лажен“ морал кој го живееме, не трујат дека имаме право на личен избор, а ни поставуваат дефиниции по кои треба да ги живееме нашите животи, а секоја отстапка е грешка и подлегнување на сопките до крајот на патот кон вечноста. Дали? Други мислат дека целта на постоењето е станување бесмртен, па го користат својот живот за да остават нешто зад себе што ќе ги информира наредните генерации за неговото некогашно постоење. Со оглед на тоа што кога ќе те нема, нема да бидеш свесен за тоа дека други те слават, иако си го посветил животот на тоа се доведува до знак прашалник овој „метод“. Тие што ги посветуваат животите на тоа сметаат дека е доволно добро и најмногу што можат тие самите како обични смртници да сторат. Дали? Додека субјективно го перцепираме животот и се водиме по различни дефиниции за смислата на нашето постоење, најчесто никогаш не проникнуваме подлабоко во овој нерешлив проблем. За многу луѓе животот е забава, уживање и ова прашање не е вредно за поставување. Додека одговорот никогаш нема да го добиеме она што ја дава смислата на нашата егзистенција е поставувањето на прашањето. Како суштества со ограничени капацитети најмногу што можеме да правиме и да се прашуваме и да препоставуваме. Секој кој барем еднаш си поставил прашања од ваков тип, направил прогрес, погледнал подалеку од она што е видливо на прв поглед, додека секој кој посегнал по својот живот едноставно не можел да најде причина за да го дочека следното утро... Смисла нема. Она што најверојатно не турка напред е желбата и неостварените сонови. Високоинтелигентните луѓе се повеќе склони кон психички нарушувања бидејќи се речиси лишени од предизвици. Животот е предизвик. Секое наредно утро е предизвик. Јас сакам да бидам актерка, да напишам книга и да го видам светот. Најверојатно нема да ги постигнам моите високи цели цел живот и ќе умрам обидувајќи се. Барем знам дека нема пред тоа.
Која е нашата причина за постоење? Ние немаме причина за постење. И тоа немање причина за постоење води до празен и бескорисен живот...Но, што кога луѓето сакаат да имаат причина за постоење...Очајни се...упрно се обидувааат да најдат причина и...ја наоѓаат! Оние кои ја немаат пронајдено причината ги нарекуваме површни, безвредни...Но, на нив не им е потребна причина за постоење...Се во овој свет е токму онака како што би требало да биде. Животот е фер!
За да ги видеме убавините на животот, да живееме, да го запознаеме светот, да стануваме секое утро како од гробишта испаднати и кога сме мртви уморни и поспани да речеме - WHAT A BEAUTIFUL DAY ! Да се радуваме, смееме, плачеме, дружиме, сакаме, да умреме и да плачат по нас
Зошто? И јас се прашувам зошто.Но,незнам.Ако ја следам теоријата дека сите постоиме за да направиме нешто за светот,да го унапредиме ќе паднам брзо во бездната. Не,мислам дека не постоиме само за да го унапредуваме човештвото,затоа што ако постоиме само за тоа,секоја наредна генерација ќе го унапредува и унапредува човештвото,и потоа што? Незнам,незнам,незнам...И тоа ме излудува.Како може да незнам зошто постојам? Но кога веќе постојам,ќе се потрудам да разубавувам нечиј туѓ живот секој ден,помагајќи...
Јас малку психолошки ќе одговорам на ова... Прашањето Кој сум?Априори гледано ова личи на обично прашање со прости одговори. Сепак изгледот лаже нели?Не ја суди книгата според корицата.За да се одговори на ова прашање треба комплексен одговор,ова не може туку така ко од пушка да се каже:Јас сум тоа,тоа и тоа. Само да се брзало.Времето брзо ли е?Трча ли?Има нозе?Се трка со Усаин Болт?За една личност да каже одговор на прашањето Кој сум?не треба само со кажување идентитет,учам таму, работам ваму,пеам со мачката или прекар имам ПАПАГАЛ...И тука се брза!За да се одговори на ова на изглед,лесно прашање,всушност треба да се навлезе длабоко во суштината на прашањето, онаа светилката-текнувалото да ни излезе од мозокот и да се појави над глава-и оп!Ми текна,ајде! Зошто постоиме паралелно може да оди и со Кој/а сум?.Јас, Која сум?Личност што е во тинејџерскиот период и како што социолозите милуваат да кажат-период на адолесценција; личност што ја обожава зелената боја;личност што бега од пајаци како некој бомбаш-самоубиец да е до мене;личност што обожава историски и криминалистички серии;личност што се радува на ситници;ма да не набројувам...фактички суштината не е во вакви одговори... Еднаш еден слуга отишол кај калфата.Се пожалил дека мисли дека е безвреден човек,никој не го сакал-ниту пак ценел.Калфата за да го разубеди дека се лаже самиот себе,дојде до една идеја.Му кажа на слугата да оди да го земи стариот прстен,што мислеше да го фрли,и да го продава на пазар,ама да не се враќа ако не донесе златник.А прстенот изгледаше како тенеќе, за’рѓана ламарина...Излезе на пазар слугата:Сите му се смееа,никој не му даде 1 златник за прстенов.Отиде кај златарот и тој му вели:„Не можам овој прстен да ти го исплатам за 1 златник,немаме толку пари.Овој прстен вреди за повеќе од 35 златници„.Што е тука поуката?Што е основата во приказнава?Едноставно.Кој те цени! Нашата личност се гради уште од детството,од периодот кога полека,полека почнуваме да сфаќаме некои работи,па потоа од 10 до 18-та година кога почнуваме да бидеме зрело јаболко кое потака ќе биде уште позрело кога ќе се вцрвеноса-се’ додека не згние и жолтоса и замине...Пак прашувам;Која сум?Јас сум една обична персона,обичен смртник,која сака да стекнува,то ест сеткнува знаење од сите области во животот,која сака да се радува на сите нешта што можат да го прават животот подобар и се учи како да ја притисне тагата и да се соочи со фактот дека животот нема само еден образ,туку два.Како испеа Калиопи-Црно и бело е се’...Јас,која сака нештото што изгледа црно да го претвори во розево,која сака мислите да ги испише некаде,да ги преточи во збор...пишан збор...Паралелно со ова прашање одат и:Каде одам?Со кого одам?Некогаш едноставните прашања изгледаат лени,но всушност треба убаво да се размисли и да се разнесе,разбистри психологијата во нашите глави... Значи,пак да почниме...зошто ли постоиме?Божја волја...Бог сакал нас да не’ има на оваа планета,иако често ќе си речиме I don't wanna live on this planet anymore!...постоиме за да живееме,јадеме,радуваме...Не живееме за да јадеме,јадеме за да живееме...Не треба многу да се замараме со ова прашање,па луѓе постоиме-страдаме,радуваме,живееме! Ве оставам во длабоко размислување... http://www.youtube.com/watch?v=4Tr0otuiQuU
Кратко и јасно.. за да се мачиме! За после да добиеме некое си заслужено место во рајот кој патем не знаеме дали воопшто постои. Навалете грешници, ваш е светот! cheers! Спојлер Гледам сите филозофираат тука нешто, а половина од нив не ни знаат што зборуваат. Што подолги и посложени зборови користат тоа поголеми и несфатени филозофи се.. Немој молим те!
Каков рај, какви глупости сите се раѓаме со одредена цел во животот. Кога некој ќе ја исполни, умира. После се реинкарнира (се надевам) и то. Ама со сигурност никој неможе ништо да докаже...може ако сакате до утре да си играме со зборови и да се правиме кој од кој попаметен
Celta na zivotot..filozofsko prasanje koe nema oficijalen odgovor, sekoj go dozivuva individualno vo zavismost od sredinata vo koja rastel, se socijaliziral i mislenjata koi istite mu gi nametnale od najrana vozrast, za mene celta vo zivotot e da se trudis da gi dostignes sopstvenite celi da ne se otkazuvas , da veruvas vo ispolnuvanjeto na sopstvenite sonista no istovremeno na patot kon celta da ne gi povreduvas onie nevinite lugje, da bides uspesen za da te cenat, da go zivees denot kako da ti e posleden, so ogled na toa deka sum hristijanka veruvam deka posle smrtta doagja nesto pobozestveno i deka tuka na zemjata sme gosti a gostite neli se predodredeni da ostavat dobar vpecatok na domakjinot pa taka i nie treba da se trudime da ostavime sto podobar vpecatok kon svetot, t.e kon onie sto ne sakaat, onie sto ocekuvaat nesto od nas i najvazno da bideme blagodarni za ovoj blagoslov sto go imame da ziveeme za da gi istakneme nadite humani i intelektualni vrednosti.
Сите ние имаме одредена цел во животот. Се се случува со причина. Неслучајно се наоѓаме таму каде што сме. Постојат и добри и лоши работи кои ни се случуваат, се со цел да научиме нешто. Кога ни се случуваат убави работи се ни е во ред, но кога се случи нешто лошо, секогаш кукаме како животот не бил убав, зошто вакви работи само нам ни се случуваат. Доколку работите се гледаат само од тој агол, никогаш нема да ја сфатиме смислата.
Премногу се прашувам ова, и мислам дека ... постоиме за да постигниме нешто и дека целта на животот не е да се држиме до рутини и рутински работи туку да гледаме на некој начин да направиме промена. Ништо не е без причина и секој човек кој го запознаваме е или награда или лекција. Ако не ја научиме лекцијата, ќе го падниме испитот, а ако ја научиме ќе бидиме спремни да направиме некоја покрупна промена.
Никој не знае зошто постоиме, можеме да дискутираме до утре. Се е од Господ, тој ни преодредува и живот и по некоја мисија и задача која треба да ја исполниме додека сме на земјата. Важно е дека животот е најголемиот дар кој не смееме да го упропастиме, бидејќи само еднаш сме тоа што сме и еднаш ја имаме оваа шанса да сме тука и сега живејте го животот бидете добри и исполнети со љубов и грижа кон луѓето се друго не е во наш домен
Навистина.. Која е вистинската цел на животот? Зошто се мачиме, студираме работиме кога сите на крај ќе умреме?
Постоиме за да се раѓа и ние да уништуваме... Исто како јас кога бев мала, си градев многу убави работи, но сестра ми ќе ми ги срушеше за да се забавува... така и ние како децата, се забавуваме со рушење на градбите на природата..
Имав период кој константно мислев на ова и мислам дека се е во то за да се класифицираат луѓе, затоа учиме, работиме за да преживејме ... а знаеме и дека ако некој има само еден ден живот ќе сака убаво да се чувствува па затоа и ние мораме да се трудиме за да си направиме убаво тие години живот кои ќе ги имаме (нели не знаеме колку .. )
Потполно се согласувам со ова. Јас сум амбициозна, ама вака кога ќе размислам, зошто устави се мачиме, работиме, студираме и милион други работи, кога сето тоа што сме го граделе ќе падне во вода по нашата смрт.
Неможам да ги разберам ваквите прашања значи затоа и ке цитирам неколку Сите ако размислуваме вака што ќе се случи со светот ... зошто се мачиме зошто работиме зошто оваа зошто онаа.... Па животот ни е дар од бога и ни е само еден зошто да го прекоцкаме така ќе падне во вода по нашата смрт како ќе падне , па да се потрудиме да остане нешто и по нашата смрт Можеби повеќе нема да се сложат со оваа мое мислење но мислам дека во целиот наш живот не треба да мислеме на оваа тема туку напротив треба да се обидеме да одживееме колку што можеме повеќе во нашиот живот,да уживаме и да искусиме повеќе работи додека сме живи. Да направиме нешто што ќе остане и после нашата смрт да им обезбедиме подобро утре на нашите идни генерации на луѓето кои ги сакаме и кои ни значат нешто . Да се потрудиме да ја достигнеме посакуваната цел и среќата да се чуствуваме исполнети сакани насмеани весели... Мислам дека на оваа прашање размислуваме само кога ни се случуваат лоши работи во животот па така почнуваме да се жалиме а додека сме среќни не ни помислуваме на оваа . Дололку вака ги гледаме работите и размислуваме на овој начин ние никогаш нема да ја сватиме смислата на животот . Не за џабе некој кажал Живеј го секој ден како да ти е последен и мислам дека оваа мисла е баш таква како што е кажана . Да не дозволиме да не погазуваат лоши мисли и да оставиме нешто што сме создале додека сме постоеле ( малку сложена последнава реченица а или не )
Целта ни е да се запознаеме себеси,да видиме колку сме способни и до каде може да стигнеме со нашиот живот,што и колку ќе успееме,дали ќе издржиме и нема да подклекнеме на искусенијата кои ни се нудат,дали ќе успееме да си го оствариме сонот... и на крај кога ќе добиеме одговор од сето тоа и ќе сфатиме зошто живееме конечниот одговор е дека живееме за да умреме
