Мислења кои треба да останат запаметени

Adi888 · 3 август 2012

Annie.mk1 напиша:

И додека да се соземеш од гласното смеење, веќе на патот гледаш ти паѓа нов мрак низ кој мораш да поминеш. Назад не можеш да се вратиш, а во место попусто ќе стоиш. Си велиш уште едно искушение, а тоа веќе ти се потпишало како лузна таму некаде длабоко, таму некаде каде ги криеш сите неисплакани солзи, сите неподарени насмевки, сите тајни. И во моментот ти се чини како нозете ти ослабуваат, чувствуваш потреба да побегнеш, да ги изгребеш рабовите на твојот кревет а потоа сфаќаш ти не сонуваш, ти навистина го живеееш тоа.

Ги голташ сите горчини и во целата несреќа и самиот не си веруваш додека се бодриш да продолжиш понатаму. И знаеш дека ќе продолжиш, дека ќе преболиш, само не знаеш како и не знаеш кога.

Како ехо ти се враќаат сите лаги, сите оние лицимерни зборови и сите вистини пред кои мораш да се покориш. Ги слушаш, попусто се обидуваш да пееш некаква мелодија. Tаа нема да помогне. Звукот е јак, и тој не доаѓа однадвор, тој доаѓа одвнатре. Тој е тука каде и да појдеш, што и да правиш.

Некој чуден трепет во нозете те поколебува да го направиш следниот чекор, но срцето што таму лево чука те потсетува дека сеуште живееш и покрај сите горчини и покрај сите болки. Но, и животот ти се чини мачен, далечен, непознат...

И така ќе оздравиш па пак ќе се разболиш, ќе се насмевнеш и пак ќе се растажиш, ќе успееш и пак ќе паднеш.. А потоа и обратно..

Во очите пак ќе собереш бар малку сјај, мала искра колку за да му докажеш на светот дека сеуште и ти се надеваш на нешто... Во нив луѓето не ќе пронајдат колку пати си паднал, но твојата душа си знае колку рани морала да закрпи...

Се што треба е да ги отвориме очите. На крајот од темниот тунел да ја видиме светлината. Да станеме свесни за нејзиното постојано присуство. Таа е тука цело време. Наше е да се насмевнеме , насмевнеме од срце. Да ги запееме омилените стихови, да играме на омилените звуци, да ги сакаме луѓето околу нас, да правиме се што за нас причинува среќа, радост.

И да се сетиме... Секое лошо поминува.

Светлината не чека на крајот од тунелот.

Кликни за проширување...

Adi888 · 13 август 2012

Divinebutterfly напиша:

Настрана од светот,настрана од комуникација,настрана од жештините,од се! Кај баба на село...Немаше нет,нема тв,жими мтв1 па барем Олимпијада да се гледа. Учење и одмор. До некаде одмор за душата,до некаде болка,бидејќи немаше како да си ја искажам маката Се случи она што најмногу ме боли. А овде,неможам се да и кажувам на сестра ми,не ме разбира.Јас сфаќам дека таа сака се најдобро за мене,ама не ја сфаќа мојата љубов и она што ми ја гори душата.Таа мисли,дека вака е најдобро за мене,дека заслужувам подобро,а јас го сакам него.Бидејќи не го познава каков е и како се однесува со мене кога сме заедно.Но пак за сметка на тоа,кога не сме заедно,во последно време,се само кавги излегуваат.Можеби и јас сум виновна,нестрплива,избувнувам,но тој требаше да знае да ме смири.ЕДЕН БАКНЕЖ,една прегратка,неколку убави зборови да ме увери дека се е во ред,ете тоа ми требаше. :'( Онаа топлина која ми ја даваше на почеток,а не сегашното студенило. Да,сама приметувам она што можеби и несакам да си го признаам...Можеби пошто премногу верував во него,можеби пошто премногу го сакав...И да,сеуште го сакам,не е тоа туку така преку ноќ да се изгуби се.Барем за мене...Јас се борев,за него..па можам да кажам дека престана...А и работата и глупавото секојдневие го проголтаа,можеби и она самочувствие што го придоби демек јас сум шеф,па сега што сакам ќе правам...Епа душо мене не ми си шеф па да се понашаш со мене ко со вработените,имај граница до кај ти е таа моќ.Почна да се понаша баш онака како шо најмногу мразам,без човечност и чувства...понекогаш се прашувам,навистина ли парите го менуваат толку човек што незнае повеќе да цени? А што кога ќе го изгуби тоа,или нешто друго што му значело,па после да се кае? Така одат работите,кога не им обрнуваш внимание.Јас не сум споменик да не мрда и да чека и да остани ист,јас имам душа,имам чувства,имам потреби,имам желби.А како што животот не носи на разни страни,тече и не запира,никој не можи да остани здрвен в место.

Пред некој ден,после кавгите,излегов на тераса,ги гледав ѕвездите и се молев да не е вистина.Се молев да е само лош сон,се молев ако има Господ како што ми го даде да не ми го одзема и да го остави таму кај што е,само во мојата прегратка,за да го имаме она што го планиравме. Ветрето ми ги лизгаше солзите,ама не чувствував студ,пошто горев целата од испомешани чувства - љубов,бес,тага,болка,надеж,разочараност,верба... Како што ми паѓаа солзите,паѓаа и ѕвезди,4,светли и волшебни.Си замислив една за тие 4. Но,ако се вратиме во реалноста,тие се метеорити,а моите желби фантазија. Само Господ нека ми помогни да ми се оствари.Се надевам работите да се одвиваат во моја корист,пошто не сум ни безобразна,ни покварена,ни сакам да сум со други,ни сакам на некој нешто да му земам,ништо,сакам да го имам она што ми припаѓа,за што се мачам,што ќе ми е доволно да ме исполнува.Несакам ни да сум сиромашна,ама па богата уште помалце.За мене богатство ќе е ако имам здравје,семејсво,љубов и разбирање.Знам дека заслужувам подобро и се надевам ќе го добијам.

За жал во денешно време многу малце останаа ЛУЃЕ на планетава,тоа се ретки исклучоци кои се на изумирање.Штета е тоа како некои родители си ги воспитувале децата и како не приметуваат како се однесуваат кон другите луѓе.Тоа е бидејќи се им било дозволено и се правеле на своја глава и сега нема некој што можи да ги запри.Затоа не ми е чудно што овој свет стана болен свет со ненормални мозоци,насилство на сите страни и се да се сака да се добие со леснотија и нечисти планови.Денес никој неќи да се помачи за да стигни до она што го сака и што вреди.А има и обиди да те направат роб,ама до вас е што ќе изберите.Денес сите сакаат да управуваат,ама гледајте да се изборите за својата слобода и да не зависите од никој. Ние па не сме будали да трпиме некој да ни дава наредби,ниту па сме роботи.И не е се до секс и изневера,зарем така треба да функционира светов? Ми се лоши од такви работи,а и од таквите што мислат дека сите тоа го прават и нема нормални луѓе веќе ...Кажав,има,но се ретки.
Така,седам и размислувам,милион работи ми се вртат во главава верувајте,толку работи неразјаснети и неискажани што ми се чини ќе експлодирам.А несакам никој да преоптоварувам.Ќе се носам некако со болката.Еве,ова можеби е еден дел од тоа што го мислам,барем тука да кажам нешто па да ми олесни.
Кликни за проширување...

Мислењево ептен ме трогна дури и солзи ми дојдоја
Колку добро искажано, кога ти некој ти недостига ,
а последниот дел е премногу точен и вистинит....

SexyLady · 16 август 2012

moonlight-girl.55 напиша:

Секое лето ми носи депресии ... Нема промашај.

И ова не беше исклучок.

Заклучив дека кога немам обврски, јас не знам што да правам сама со себеси. Немам хоби некое, едноставно преку целааа година го барам слободното време, а кога ќе дојде не знам како да го искористам најубаво.

Уште точно месец до почнување на факултетот. Пред 2 години имав толкава трема, мислам оти полудев тоа лето. Не знаев дали ќе ме примат таму, па во студентски, се секирав за матурата, се секирав како ќе се снајдам во Ск, сепак јас бев едно мало, срамежливо, кревко девојче во секој поглед. Освен во карактерот. Тој ми е ко хороскопскиот знак, бик.

И лани пак имав минимална трема, иако не бев бруцошче. Оваа година, мислам оти дури и одважно ќе влезам на тој факултетот со крената глава и спремна пак да се борам цела година. Не дека се правам важна, туку оти веќе не се чувствувам толку повредливо од било што. Научив толку многу за себе во овие две години. Да, јас така си го делам периодот. Пред и после запишувањето на факултет.

Оти мислам дека се променив доста во овие две години. Прилично доста.

Порано бев многу срамежлива, дури и ме фаќаше трема кога требаше да зборам со други, непознати луѓе. Пак си бев јас самата, никогаш не сум била нешто друго, али бев многу очај за социјалните вештини. Имав и имам ужасна трема од зборување во јавност, тоа мислам оти никогаш нема да се промени.
Али научив да зборам со секого на начинот на којшто ќе ме разбере.
Во Скопје кога сум, никој не приметува дека сум од друг град. Зборувам литературно, без никаков нагласок или акцент што би укажал на нешто друго. Јбг, имам и западно коренче. Можам и западниве дијалекти да ги фатам без проблем.
Научив самата да си ги завршувам работите, без да барам друштво од било кого. Добро, освен за шопинг, тоа дефинитивно не се прави сам.
Претходно не можев да си замислам сама да патувам со воз, кој ќе ми прави друштво бе?! Сега дури и сакам сама да сум, да си ги средам мислите, или да читам нешто, да слушам музика за тоа време.
Увидов колку ми се битни моите, фамилијата. Ми фалат многу во Ск, зошто без нив само не можам. Татко ми е најдобриот за мене, знае во секој момент дали нешто не е во ред, и што е најбитно, само тој знае да ме утеши, само тој. Така да, овие две години настрана ми помогнаа да сфатам дека само на нив можам безусловно да се потпрам и само ним да им верувам.
Увидов дека добри колеги се малку, многу си го гледаат само својот гз, гледаат да се тепаат само за 10ки или за повисока оценка и дека ако не почнеш и ти да гризеш некогаш, ќе те направат ко овца за стрижење.
Бруцоши, запамтете дека ретко ќе имате колеги од доверба, оти секој сака да е подобар од вас. Без исклучок. На факултетите каде што ќе имате конкуренција, само тоа важи. Нема колегијалност, газете кај стигнете, нормално во рамките на совеста.
Станав многу поцврста во овие две години. Некои ситни работи не ме дирнуваат ко порано, не ме интересираат работите од порано, едноставно можеби ја намалив мојава пречувствутелност. Станав можеби и малце кучка, али во ваков свет ама ич не ми беше потребно толку грижа за другите.
А можеби и само така велам ... Уште размислувам дека некој ќе остане повреден со некоја моја постапка, али бар полесно е да се одлучам вака. Иако совеста не верувам дека некад ќе ми се намали, така сум воспитана.
Си го сакам физичкиов изглед повеќе од кога било. Веќе 2 ипол години не сум ставила килце, или ако го ставам, го намалувам. Си ја сакам облеката, сакам како се облекувам. Дури и косата почна вака да ми се бендисува.
Ментално појака, здравствено послаба. Крвта ми е добра, али железото намалено. Веројатно од лошата моја исхрана, каде што не јадам готвено, туку јадам се што не треба да се јаде.
Се навикнав да учам побрзо од било кога, што да правам кога еден испит е 600 страни.
Се навикнав да одам многу побрзо, автобусите не ме чекаат мене.
Се навикнав да се нервирам ради љубовта, да плачам, да се репкам од ѕид (не буквално), али тој ми е многу мило човече. Мојот мир и мојот најдобар пријател. Порано не мислев дека со машко би се поврзала толку, али ако верувам во сродни души, јас мојата веројатно ја најдов. И еден бакнеж може многу да направи ...
Паднав во многу депресии, што поради факултетот и паѓањето на 1-2 испити, што поради осаменост, што поради љубов, што поради немањето на верен пријател ... Бар научив ако паднеш дека не е крај на свет. Мислам на испит. Сега учам за да положам. Ако паднам, имам шанса. Имам колешка што мислам дека ако падне некад, нејзе ја чека кома. Патетика ...
Имам и колешки, што кутрите за 10ка се спремни и од џигерот да си продадат. Уште една патетика ... За греота. Толку бре да бараш 10ка, а? Не се чувствуваш малце мизерно? Затоа почнав тие 10ките да ги гледам со недоверба и тврдам дека тие не знаат повеќе од мојата 7ца, 8ца па дури и нечија 6ка. Има луѓе што стварно учат да, али не сите со просек се подобри од 6ка која не е од лижење гз земена. Ги жалам кукачите за 10ки, ако не си ја заслужил, што ја бараш?
Научив и дека низ животот поминуваат многу пријатели, другари, али скоро никој го нема кога ти треба. Јас немам најдобар пријател/ка. Немам, оти се е од корист, никој нема да ме увери во спротивното.
Ретко се наоѓа некој што нема да гледа да те зафркне, што е совесен и искрен.
И да, многу сакам да се вратам во средно. Многу.
Тоа не беа вистински пријателства како што се покажа, али си поминував најубаво во животов. Се смеев секој ден, бев многу позитивна личност.

И сега сум, али мојата позитивност ја вадат само оние луѓе што заслужуваат.
Веќе не сум дете, мислам дека со моиве размислувања сум била секогаш позрела од врсниците, па затоа светот не ми е толку розов ко порано.

Али сум среќна и покрај се.
Здрава сум, колку - толку, фамилијата научив да ја сакам најмногу на свет, нема ништо поважно од тоа, имам дечко кој многу го сакам, иако се караме, кој ме трпеше досега, а веувам дека во иднина, бар малце ќе му попуштам во тоа подрачје , факултетот оди супер, исчистени се двете години, одиме со сите сили на подобра трета, пријатели, иако неискрени, сепак се наоѓаат ...

Ајде лето, ме помина и оваа година со депресија, али чувствувам дека и таа си оди како што ти полека си ги собраш парталите. Филмови од кај дечко ми извадив еден куп, тоа е моето хоби, нив ги обожавам. Ќе ме чека дедо со шахот за да ме победи. Мама со некоја кавга, која ќе заврши за 10 минути. Баба со некој филозофски муабет, или со некое рецептче за јадење, малото со карање за компјутер, и тато со пивце после ручек. Еххх ... едвај ги чекам новиве предизвици годинава, едвај!
Али дотогаш, ќе ја убивам досадата со ова што го напоменав.

Кога седнав да пишувам, мислев 2-3 реченици да сврзам само. Али очигледно пишувајќи сама си дојдов до последниов заклучок. Па така да, ќе ми опростите за замарањево.

Битно, јас си дојдов пак до мојот колосек.
Кликни за проширување...

SexyLady · 22 август 2012

Serafima напиша:

Сега ќе ви раскажам една приказна, многу поучна .

Си бил еден цар кој имал еден близок советник, но тој не бил советник колку голем пријател. Взаемно скоро за се се согласувале, само во едно нешто царот многу не го сакал. Што советникот имал еден израз дека се што се случува во животот се е добро.
Толку се лутел царот што едвај чекал погоден момент за да му го покаже спротивното.
Така еден ден заминале на лов. Од невнимание царот си го повредил едниот прст, при што останал без него. Толку се налутил, но и расположил што конечно пронашол причина за да го каже својот став во право време. Му се завртел на советникот и му рекол:
- И ова е за добро?!
А на тоа советникот одговорил:
- Да честити царе.
- Кога е така, веднаш во затвор, да видиш дали е за добро или не - одговорил царот.
По неколку денови повторно заминал царот на лов, но тогаш се случило нешто страшно. Ги престретнале канибали и сите ги зеле освен царот, зашто имал недостаток, еден прст помалку, а тие не јадат луѓе со недостаток.
Враќајќи се кон дворецот, си го вратил своето сеќавање на својот пријател, кога му рекол дека се е за добро, па дури и лошото.
Не влегол во својата соба, туку веднаш заминал во затворот да побара простување од својот пријател. Кога пристигнал дури и клекнал на колена да го моли својот пријател за простување што не го разбирал, но најмногу што го затворил во затворот.
На се тоа, пријателот му одговорил:
- Не се нервирај честити царе, зашто и ова што го направи е за добро. Зашто, ако не ме испратеше во затвор, јас денес немаше да бидам жив. Ќе ме изедеа и мене, па немаше да бидеме заедно.

Кога оваа приказна ја прочитав некаде низ интернетов, ми се вратија многу спомени. Ги гледам во себе и навистина им се восхитувам. А таму во срцето што да видам:
Една голема библиотека.
Шаренило од безброј книги со различни наслови и различни наликани корици. Која од која поубава. Фино и чисто наредени, од најголема до најмалечка. А на работната маса една нова книга која сеуште стои недопишана, а постојано се пишува.
Да, постои една голема книга од неколку томови. Со црни корици, со темни букви и тешки зборови и спомени. КОја се дели од сите други. Но, постојат и други со убави наслови, со прекрасни дезени на кориците и со светли букви.

Првата можеби малечка, но носи наслов Детство.
А во неа илустрирани сликички, смеи, смешни размислувања, детски игри, солзи за изгребаното колено и скинатите нови хулахопки. Потоа тука се убавите сликички на седенките со баба и дедо. Разговорите кои останале засекогаш, но и многу совети кои никогаш не се забораваат. Уште се тука празнувањата на Нова Година, новогодишните пакетчиња, прекрасните играчки и караниците со даде, кое да биде за мене, а кое за неа, лизгањето со најлон по снег, па и по зелена трева, а дома, викања, викања колку што сакаш, за позеленетите фармерки и искинатите тренерки.
Ете тоа е книгичката Детство.

По неа иде големата. Онаа црната која изобилува со болка, страв и солзи. Но и покрај се и таа е убава, може не внатре, но однадвор е голема и зафаќа прилично место на полицата. Што значи е вредна.
Таа е именувана како Болка.
И иако навистина исполнета со болка, но сепак исполнета со совети кои вредат непроценливи богатства.

По неа иде онаа што се вика Образование, а во неа што ти не. Од смеи и шали по училишните ходници, сликички од први симпатии, разговори и црвени обравчиња од само еден збор не од него, туку од другите. Уште се тука учењата и неразбирањето на лекцијата, па маки, па размислувања, што утре ќе правам? И така и таа книгичка си е исполнета со многу спомени, кои останале врежани во неа.

И тука сега иде една друга книгичка, наречена Љубов.
А пак таа најколоритна од сите. Испишани тетратки со срциња и имиња, цртежи со вљубени парови на тетратките и блокчињата, први изневерувања и први солзи за недостижниот, бегања и лажења на родителите дека сум кај другарка, а јас со него, први излегувања во природа заедно и прекрасни мигови на топлина и љубов...
И така и оваа книгичка си е исполнета со мнооогу сликички, ама убави. А сепак завршува со убав крај. Пронаоѓањето на љубовта, вистинската љубов.

Потоа иде нова книгичка наречена Брак.
И во неа убавини. Слики и убави зборови од саканиот. Ноќи поминати заедно и воопшто не разделени, утра кои изобилуваат со прекрасни будења на топли зборови и бакнежи, па непреспиени ноќи и бдеења над мене или над него во болест, жртвување на своето, за него или тој за мене... И една голема слика на човек кој безрезервно сака и се жртвува за мене!

И така секој ден, миг по миг, збор по збор, реченица по реченица... се пишуваат нови книгички.

Едно знам. Дека секоја си има своја убавина и навистина е дека се што се случува се случува за добро.
Порано си поставував доста прашања:
- Зошто го учам ова кога нема да ми користи?
- Не ми треба да учам да месам пример просфори, зашто нема потреба од тоа?
- Зошто пак го читам ова или го слушам кога не е добро или пак е добро, ама мене не ми користи?
А денес се тоа го сфаќам.
Ако не го учев тоа училиште кое не ми беше потребно, немаше да го знам тоа што го знам денес, а ми е од голема полза сега.
Да си ја послушав бабичка, денес ќе знаев да месам најубави просфори. Ама ете будалетинка, што сум разбирала!
И се што слушав како пример дека некој направл вака и вака, а било добро, денес ми е од полза што го знам или што ќе го практикувам во иднина.

И да ве посоветувам како сестричка, за некои помалечка, а за некои поголема.
Навистина се што се случува во животот е за добро. И да е нешто најстрашно, смрт или болест, па е за добро. Зашто сме добиле една лекција повеќе на издржливост, за во иднина посмело и похрабро да се бориме.
А до помалите сестри:
Учете, учете се што ви се овозможува. Она што ве учи мајката, никогаш нема никој да ве научи. Или она што го знае бабата и дедото, можеби иникој не го искусил и не го знае, а вие ја имате таа можност да го научите. Затоа не губете го времето и учете, да не си останувате со празни раце вака како мене за некои работи.

Зашто со тоа, пишувате уште една книга во животот и ја збогатувате вашата библиотека во душата. Ја украсувате со уште една книга, со уште еден скапоцен бисер .

Простете многу се запишував .
Кликни за проширување...

Glossy-girl · 24 август 2012

ilipili напиша:

Животот е мало зрно кое што секој момент се троши полека,но сигурно.За жал неосетно ни минува секој миг од него,а додека се свестиме за жал некогаш е доцна.Во ова време на стрес и нервоза каде што материјалното го покри духовното не обрнуваме внимание на вистинските вредности на животот кои што се изгубија во лавиринтот на лагата,лошотилокот,агонијата,завидноста,користољубивоста на нас-луѓето.Додека некој е гладен,ние се жалиме дека не сме излегле овај ден на кафе.Додека некој се бори за живот,ние се жалиме дека сакаме куче од 500 евра,а нашите не ни купуваат,додека некој родител плачи за своето дете ние се жалиме зошто не ни се јавил дечкото во последниот половина час.За жал за секоја ситница поради која што се нервираме секој ден неосетно поминува во нервоза.
Животот е капка роса која што час ја има,а час не.Тој е тркало кој што не врти де горе де долу,премногу е мрачен и суров.Ни носи тестови кои што мораме да ги поминиме без разлика колку и да е тежок.Од секој неуспех ние мораме да излезиме посилни и поведри бидејќи ако не е така машинеријата и бесчувствителноста ќе не уништат.И покрај сите подеми и падови кои што ни доаѓаат ние да сме со главите горе,да одиме храбро кон секоја тешкотија и проблем.Со верба во себе да успееме да станиме подобри личности за нас и за тие околу нас.
Таква личност беше Ивана мили мои-личност која што и покрај сите проблеми што ги имаше го сакаше животот,се сакаше самата себе и сите околу неа.Беше полна со ентузијазам,енергија,среќа во своите очи во кои што се криеше преголема љубов,но и страв од тоа што и носи утре.Сепак таа никогаш не се жалеше како и е ,дали ја боли нешто,како се чувствува,секогаш беше насмеана и подготвена да помогни на секој на кој му требало помош.Таква беше нашата Ивана-девојка од која што зрачеше позитивната енергија.Енергија која што сакам и ви порачувам да ја има во сите нас секој ден,барем така ќе живее во нас вечно и никогаш нема да згасне нејзиниот живот.Со тоа што ќе се сеќаваме на неа барем еднаш во денот е доволно за да знае дека била ангел на земјата кој што е сега на небото.Ајде и ние да го сакаме животот поради неа и да си дајме шанса себеси,а и нему,да живееме,сакаме,постоиме.Ајде да почниме да го живееме секој ден како да ни е последен со правење на најдоброто за себе и за сите околу нас.
Кликни за проширување...

Buttterfly · 25 август 2012

Hayley напиша:

Сакам да кажам дека на се, секој, сешто можеме да најдеме приказна.
Загледај случаен минувач, или муштерија, пред тебе во редицата. Или пак некое застарено дрво, книга излитена... Стар пријател или изгубена љубов.

Тој што ми помина по улица, можеби се заљубил. Видов, насмевка му играше на усните. Баш згодно момче во раните дваесети, го знам од мала. Ја прашав колешката, дали да му спомниме некоја среќничка, чисто за да се насмееме, кога ќе намине в продавница. Таа ми рече дека изгледа среќен затоа што ливчето што го уплатил во спортска му донело некоја плус пара.

Старец еден, мислам дека живее една улица подолу од мене, беше денеска пред мене на каса. Си потпевнуваше народно и си збореше сам со себе. Си помислив е пијан. Само и пратив еден поглед, осудувачки, на колешката. Подоцна ми кажа дека жена му починала пред еден месец.

Колку приказни пак можам да кажам, за таму под дрвото во двор. Тука е уште ко бев мала и правевме “свадби’’ со комшиите. Со најблиската другарка од детството, еднаш си замислувавме случки, можни, некои тинејџери каде што се бакнувале и деца се криеле кога играле мижаница. Си се смеевме.

Од библиотека ми беше земена “Девојката со портокали’’ и во неа некој оставил разгледници и слики. Можев да напишам роман за се што помислив дека се случувало, спрема тоа што го оставиле.

И стари пријатели, поминувајќи покрај нив, си замислувам како им врви секојдневието. И реков на братучедка ми, “Изгледаат среќни... барем колку мене се, сигурно.’’ Таа ми се смееше. “Зборуваме за истите луѓе? Гуски кои што посакуваат да страдаш? Што ти е тебе гајле дали се среќни?’’ Па до некаде си е и во право. Премногу филмови гледам, па комбинирано со мојата т.н. романтична душа, и на крај прелив од носталгија...

И бившиот, помина покрај мене прегрнат со девојка. Си замислив дека одат долго, го замислив како и ги кажува истите зборови што мене ми ги кажуваше.

А што му знаев, момчето, бил расположен дека дошол брат му од одмор. Тој старецот си потпевнувал и си се смеел, можеби дека ќерка му му родила внук пред некој ден, ко што кажаа домашниве. Две приказни имавме за тоа, и двете погрешни. Кој знае дали е вистинита оваа што сега мислам дека е. И крај дрвото, порано никој тука не одел, ми кажуваше тато, затоа што имало ѓубре и ограда. И кажував на другарка ми дека го видов бившиот, и таа ми рече дека таа му била мувачка со која ја изневерувал девојка му неколку недели. Знаела, затоа што таа и била познаничка.

Сакав да кажам, дека никогаш нема да ја знаеме вистинската приказна, колку и да изгледа очигледна верзијата што самите сме ја измислиле. А, луѓево сме сите такви, измислуваме, твориме да речам. Секогаш ќе развиваме теории и ќе бидеме уверени дека се точни. И од лицето за кое што зборуваме да ја чуеме вистинската приказна, најверојатно нема целосно да поверуваме.
Јас цел живот се обидувам “праведно’’ да им докажам на сите како е мојата приказна навистина. Ех, колку страдање тоа само ми донело... Време е да престанам, најпрво со помисла да им го дадам задоволството на околните луѓе да се забавуваат со свои измислици и верувања, како што јас си уживам да смислувам за нив. Доволно е, на крај и краева, секој да си ја знае само својата приказна најдобро.
Кликни за проширување...

Толку едноставно, а толку моќно.

julie77 · 31 август 2012

lunicka напиша:

За да го напишам овој пост ме инспирира една познаничка која во доцни 40-ти години го најде својот партнер.Ја гледам насмеана и среќна.А често велеше дека ќе остари како стара девојка со куп мачки околу себе.Ама драгиот Бог не мислел така

Сакам да прожвакам нешто за пронаоѓањето на вистинските личности.Според мене да бидеш опкружен со такви ти е најголем дар од Бога.Секое друго губење време со некои неважни е како прежвакување празна слама. А за да ја најдете вистинската личност е навистина тешко.Било да барате партнер,било да барате пријател.Тоа ви е како да барате некоја ситница по дома,баш тогаш ви е неопходна ,а неа,како за инает никаде ја нема.И рационалното размислување не помага (каде ли ја ставив),а ни емотивен пристап не помага (лупање на фиоки).Нема па нема.А тогаш некој друг ден ,потполно непланирано,неочекувано,без ни малку труд,се фрла поглед на полицата кога ,ете ја ситницата која ја баравме со денови.

Сакам да кажам дека и барањето на вистинскиот партнер често личи на тоа.Би рекла никој не ја пронашол својата сродна душа тогаш кога очајнички му била потребна.Сите убави врски се случиле од ништо ,неочекувано,кога ќе си помислиш дека нема ништо од тоа.Често на овој мојов му викам да не бев јас немаше денеска да бидеме ние

Затоа мислам дека не треба да се прават широки стратегии надолго и нашироко, и длабоко да се анализира спротивниот пол.Нека ве води чувството.И премногу рационалното може да ја замати вистинската состојба на работите.Како кога се учи танц.Штом се научат чекорите никој веќе не брои во себе туку го прати ритамот по осет.

Уживајте со вашите партнери,сакајте ги и бидете среќни што ги имате до себе.
Кликни за проширување...

pamelche · 7 септември 2012

Shana напиша:

Некој е дебел бидејки ужива да јаде.
Некој е дебел бидејки не јаде многу ама тоа што го јаде, го јаде неправилно и во погрешно време од денот. Или јаде што ке му дојде до рака бидејки нема пари да си купи балансирани оброци од овошје за наутро, месо и зеленчук за ручек и здрави ужинки.
Некој е дебел на психичка основа, како на пример му умрел татко му па стресот ја активирал дизната односно во храната бара утеха па за 3 месеци качува 15 килограми. Некому му умреле три деца па и психички и физички се бори со загубата и секој ден се обидува да продолжи понатака. Повторно, во храната бара утеха.
Некоја е дебела бидејки има хормонско пореметување па мора да пие контрацептивни таблети кој кај повекето девојки / жени влијаат на тежината.

Значи 100 луѓе, 100 причини и додека не прошеташ во нечии чевли, незнаеш што му се случува и зошто е таков каков што е, автоматски нетреба да се етикетира дека е мрзлив. Ако може да има 60кг, сигурно нема да има 90кг. А зошто не слабее, лицето најдобро си знае. Ке ослабне кога ке му дојде моментот, кога ке се погоди хороскопот, а можеби и нема, негов живот - негово право. Познавам многу луѓе кои имаат проблем со тежината кои се прекрасни личности. Уствари не познавам лош дебел човек. Од друга страна познавам многу слаби а злобни девојки, кои не дека се вредни, не влегле во фитнес центар, јадат што и кога сакаат ама ете имале среќа со гените. Далеку се од убави само затоа што се слаби. Тежината е најмалку мерило за убавината, која воглавно доаѓа од душата на човекот.

Не се ова оправдувања од жена со вишок килограми. Ги почитувам сите кои ме почитуваат без разлика на нивната тежина, висина, форма, финансиска состојба, потекло, национална и етничка припадност, сексуална ориентација итн. Имам проблем со тежината, работам на случајот, ко што пишав може ке ослабнам, може и нема, а во меѓувреме сакам, сакана сум и си го живеам животот како мене ми одговара и никому не судам.
Кликни за проширување...

Snow-Queen · 4 октомври 2012

sweet25 напиша:

треба да родиш едно дете за маж ти, едно за тебе и уште едно за татковината. За да се зголеми наталитетот.
Кликни за проширување...

TheCandy880 · 13 ноември 2012

Lilit напиша:

Едвај чекам да излезат Клетници и Големиот Гетсби!
Едвај чекам повторно да учам.
Едвај чекам да се свијам и да си читам книга. Надвор ладно,дома топло.
Едвај чекам да дојдам до крајот кој го гледам на оваа етапа...
Не се разубедувам, навистина прееска си размислував...реално во моментов...не ми треба никој за да ми ја стопли ноќта. Да,можеби потребата од топлина и споделување се јавува во време на ладни ноќи и споделување,па онда се прави таков дебакл од врска на пролет... Ми треба сериозна промисла претходно зошто спонтаноста може потоа да ти ја напукне душата. Не верувам дека она за кое имам потреба во моментов може да го покрие нечие присуство. Може само да ми ја замаскира пукнатината, може да ми го оттргне вниманието и лажно да се поутешам дека ова е мојата смисла и дека сум комплетно среќна потоа. Како знам?! Затоа што бескрајно љубев и ме љубеа, ништо недостигаше од тој агол, но откако нештата едноставно исчезнаа или ги дистрактиравме... останаа сите мои потенцијали кои сум ги успивала и тешела додека сум спиела во нечија прегратка мислејќи дека е доволна, без да погледнам колку реално можам да отидам напред сама. И знам дека ќе имам бескрајни ноќи на недостигање од неговото присуство, знам дека ќе имам потреба да се погледнеме во очи...но одлужувањето на истото кога моите празнини во душа ќе бидат пополнети од вистински нешта, неговото присуство само ќе предизвика катализирани емоции и полна среќа... Тој не е виновен,а ниту јас...него не му недостигам јас,иако и тој мисли како мене,дека среќата ќе ја заокружиме еден кон друг,сега... Него му треба светот,се уште,а и тој му треба на светот.
И периодов гледам многу очајници кои гласно лелекаат по партнер во лошо време подготвени за гушкање и хранење на ега...си велам и што со првото мартовско сонце?! Што со првите хормони за летно лудување? Раскин?! Колку сте мизерни и всушност многу,многу душевно осамени... Гледате од каде доаѓа феноменот на почетокот на летото има најмногу распаднати врски? Од човечката глупост, себичност и неисполнетост.
Личност Б го прави тоа во моментов и ме јаде,ме разјадува, ме труе... ме обзема. Ме запрашува што ти бев јас тебе?! Јас ти бев тебе болка и лек...јас не ти бев ништо,а можев да бидам се. Јас сум виновна, признавам,еве сега... Јас не зборувам за тоа што сакам и што правам,во што уживам... Оние кои ме сакаат знаат што сакам,еве ќе кажам што сакам, што ме научиле дека сакам... Сакам правда, сакам живот, сакам слобода...сакам долго да спијам, сакам кафе, сакам весници, мирис на весници и книги, сакам мирно да молчам,а потоа силно да дискутирам, сакам мирна вечер во театар, сакам пиво, сакам вкусно да се гоштевам, сакам да се испукам (буквално на Стенковец), сигурно не си го знаел тоа не?! Зошто не зборувам за тоа,ама еве сега сум принудена. Сакам да отсвирам со стариот пријател и да се трогнам од неговата приказна која ѕвонливо знае да ми ја раскаже... Сакам бескрајно да шлапам и никој да ме замара...тоа е мој свет.
Ти пријателе мислиш ли ти дека Хемингвеј ќе пишувал така ако не учествувал во шпанската граѓанска војна или пак Толстој ќе можел да пишува така...иако бил болјар живеел со народот и работел со народот ?! Дали мислиш?! Не мислиш...и болиш...и испаруваш.
И не сакам утеха со празни нешта. И не сакам да освојам за да живеам, сакам да докажам на себе си повеќе,се што сакам да освојам,е себе си,никој друг. А ти докажувај се пред својата мајка...

Пред конечниот сон не сонувам за прегратка од позади, колку што сонувам да заминам од тука и да играм фудбал во правлива ледина и да направам промена во светот и за себе. Не сонувам за пари и многу чевли, не сонувам за висока мода, не сонувам само за туристички патувања, не сонувам за тоа да бидам највпечатливата и најпосакуваната девојка во просторијата...сонувам за светот и луѓето и мислам дека е најголемата грешка која ја правам во животот,ама тоа сум јас...Сонувам да заспивам на земја и среќни луѓе околу за тоа што вчера јаделе мувлив леб,а денес имаат и ориз. Мислам дека се тоа е спореден ефект на мирот кој го носи реализираноста потоа...

И знаете што, ме боли пиратерија... викаат слободата на размена на информации носи до повеќе знаење... јас велам слободата на размена на информации води до големи ега... Како бре мојот татко, самиот има илјадници книги зад себе и никогаш не се чувствувал угнетен ради недостиг на информации и се изборил за своето место под сонцето?!
Ме мрзи да роварам по фемина да си го најдам едноставното мислење од неколку збора со кое една твитерџија ожнеа три полиња,а моето е пред година и нешто... туку ајде...
Не сте умни, имате само интернет и при тоа сте безобразни во неговото користење.
Кликни за проширување...

pamelche · 18 декември 2012

MacaLove напиша:

Среќата не се купувала со пари. Јааа, ма немој?
Најголема глупост кажана ever.Не се купува за оние разлигавени синови и ќеркички, а богами и родители што од бес не знаеле што да прават со парите, па се дрогирале, ку*вале и кажувале дека љубов не се купува со пари.Да бе, ти шлапај се со секој наоколу, па нема љубов.
Да имам јас пари, па кога ќе отворам едно убаво прифатилиште за сите животни од улица, па да обезбедам храна и нега за нив, многу љубов... мх мх, тоа не е среќа?
Па да имам пари истото да го направам и со луѓето, на сите што немаат и што живеат во мизерни услови да им го направам животот поубав... тоа не е среќа?
Па да донирам за децата без родители, децата напуштени и пикнати во оние ужасни домови за деца...
Па да имам пари да направам една подземна лудница за сите алчни души, злобни политичари, за турбо фолкери, за педофили, убијци, мачители на животни... ехх...

А вака, без пари што можам? Со тага да гледам како пати народот, како патат животните, како крадат и убиваат злобниците...

Се купува, среќата со пари се купува ако знаеш каде да ја купиш...
Кликни за проширување...

Го препрочитувам 101 пат и пак се навраќам на него.

Snow-Queen · 28 декември 2012

Ariel напиша:

Јас многу си го сакам роденденот.
За мене роденденот е славење на животот, а нема нешто поголемо од животот
Кликни за проширување...

L0ve · 16 јануари 2013

Oxymoron напиша:

Денес, по долго време бев во гимназијата каде што учев. Мојата гимназија.

Немам влезено од денот кога полагав матура. Тогаш едвај чекав да излезам и да зачекорам во големиот, страшен свет, во светот на возрасните. Сега, како што влегував во дворот, со секој чекор се навраќав на моите тинејџерски денови, и секој чекор побудуваше ново сеќавање. Уште кога ја видов влезната порта, секогаш ширум отворена... Колкупати имам влегувано и излегувано од таа порта. Често во трчаница (океј, скоро секогаш во трчаница ), понекогаш безволно, понекогаш со нетрпение, понекогаш со голема насмевка, понекогаш изнервирана и на работ да заплачам. За жал вратите беа заклучени и немаше професори ни служители, сите се на распуст. Читав некои соопштенија залепени на вратата. Ѕирнав внатре, се останало исто.

Си размислувам, колку ми беше едноставен животот тогаш. Истите плочки, истите парна, истите клупи секој ден. Сепак, најмногу пораснав и највеќе нови работи научив за време на средношколските денови, особено последните две години. Кога си помал, кога завршуваш основно, првата година, па и две, од средно, имаш големи соништа. Мислиш дека ќе ти се остварат. Мислиш дека луѓето се добри и навистина имаш пријатели. Во текот на процесот сфаќаш дека луѓето се користољубиви, не сите што ти ја бараат домашната математика ти се пријатели, скоро сите ти зборуваат зад грб, и соништата може да ти се остварат со многу труд, ама попрво ќе им се остварат на оние со малку подлабок џеб или малку повеќе среќа. Всушност соништата многу тешко се остваруваат, па пополека се спушташ на земја и почнуваш трезвено да ги перцепираш работите.

За време на средно постојано учев. Сите оценки, и тоа не само на тромесечија и полугодие и крај година, туку и на тестови и испрашувања, ми беа 5ки. Немав оценка пониска од 4ка, а 4ките од сите четири години, најчесто од тестовите математика, ми се броеја на една рака. Во еден период одев на три курса, Англиски, Германски и Италијански. Бев вклучена во повеќе проекти, презентации и слично. Што добив? Апсолутно ништо! Не земав никаква стипендија, ретко некој да ме пофалеше за трудот, ништо особено не постигнав за време на овие четири години, ништо што ми помогна за факултетот. Матурата ја положив со 99.86 поени, и што? Ништо, од моето школо само двајца матуранти не се запишаа на факултет, сите останати се запишаа каде што сакаа. Вредеше ли сиот труд, мака и нервози?

Да сум сега во средно, нема толку да се замарам за се. И не сакам да бидам погрешно сфатена и средношколците да мислат дека не треба да учат. Само нека си остават малку време и за филмче, за кафе со пријателите, нека се успијат некое сабајле, нека прескокнат некој ден поради испрашување или тест за кој не се спремни. Сфатив дека работите можеш да ги добиеш со многу труд, но многу, многу тешко. Студирам моментално и воопшто не сум сигурна дали ќе го работам ова што го студирам. Којзнае каде ќе ме однесе патот, којзнае дали воопшто ќе останам во државава, а ако останам, којзнае што ќе работам. Ќе бидам многу среќна ако го работам ова што го учам, но не сум толку оптимистична. Исто така, освен што нема толку да се замарам за учењето, нема да се замарам ни за што другите мислат. Во средно бев преопседната со тоа како изгледам, дали ќе им се допаднам на другите, што другите ќе мислат ако го направам ова или ако го облечам она или ако размислувам поинаку од останатите. Толку упорно сакав да се вклопам и да личам на другите, се прашувам зошто. Веројатно сето тоа е дел од процесот наречен растење.

И покрај се, задоволна сум од тоа каква излегов
Кликни за проширување...

Chica.Loca · 18 јануари 2013

najubava2010 напиша:

Многу ме иритираат тврдења од типот "Изгледот е небитен, карактер се бара." или "Никогаш не вели никогаш.", а знаете зошто, зашто сите сме ние површни ѓубриња. Се палиме по нашминкани излози, поминуваме саати предгогледало за да постигнеме некоја наша совршена убавина која некој трет ни ја наметнал, трпиме болка затоа што некој решил дека не сака влакна, гладуваме затоа што светот сака да не види слаби, цупкаме во едно место, страдамеод самите себе само за да им угодиме на другите.
Моето тело ги носи моите избори, а како јас се чуствувам во истото е небитно сѐ додека светот ми вели "Леле колку си убава.", а тој свет ние го креираме. Сами поставуваме лимити, а само храбрите остануваат достојни на нив, зошто тие лимити ни се сопствени казни. Скапо плаќаме за сите грешки, дури и несвесно патиме само за пред светот да бидеме совршени.

А реално не сме и никогаш нема да бидеме, природата е сурова и секогаш ни остава грешки, маани, вишци и недостатоци. Можеби и така е подобро, а можеби и не ѐ, којзнае...
Животот е превише краток за да го поминеш посветен на мали работи и превише долг ако не знаеш што сакаш. Човековото битие е спој на парадоксите, на спротивностите и глупавоста, она малку што настрана останува не прави луѓе, какви луѓе, добри или лоши тоа сепак сами одлучуваме.
Но она што сите не боли е дека никој не е совршен, уствари колку не боли толку и не теши, полесно е да се помириш дека не постои совршенство отколку цел живот да го поминеш трагајќи по истото, за на крај да си починеш не шишан, не депилиран, не шминкан, збрчкан и без заби.

Огледалото е убав предмет ако се огледуваш со вистинските очи, ако за момент ја батлиш маската која ја носиш пред светот, самиот себе се погледнеш длабоко во очи и да се запрашаш дали си среќен, дали очите доволно ти сјајат, дали го сакаш своето тело или само го почитуваш зошто природата и гените така ти го скроиле и колку и да се трудиш никогаш нема целосно да го смениш.

Денот има само 24 саати од кои 17 веќе поминаа, а јас немам веќе време ни батерија овде да ви објснувам бесни глисти зошто никој од вас нема да дојде да ми ја ибрише прашината, смени постелнина и усиса. Се морам јас. И Петко наравно.

Останете ми поздравени.
Аривидерчи и адиос.
Кликни за проширување...

pamelche · 28 јануари 2013

Денешната младина...

Wild.Child напиша:

Првенствено ќе напоменам: самото општество и времето во кое живееме се главните виновницо во ситуацијата.
Времињата се менуваат, компарациите што ги правите се тотално лоши.
Не е во ред да се изгуби невиност на мала возраст, да, меѓутоа се обложувам дека половина и повеќе од вашите баби ги родиле вашите родители на возраст помала од 18 години. Што правиме тука?
Потоа, ги имаме родителите.
Воспитувањето е многу важен фактор, меѓутоа имаме една втора работа, а тука е улицата, односно друштвото во кое кружат, кое што зема огромна важност во воспитувањето. Меѓутоа, во некои ситуации може да се спречи доколку на време му се укаже дека не е во ред.
Земете во предвид дека има родители коишто не ги превземаат точните мерки, ги казнуваат децата, а истите потоа прават глупости чисто од инает, за да им докажат дека се млади и дека ќе прават што сакаат, односно дека пубертетлиски не зависат од никого (имам другарка која е конкретен пример, затоа ви го кажувам ова). Кога излегуа е како куче одврзано од ланец, кое не знае што попрво да направи.
Трета работа е тоа што има деца кај кои ништо не допира до нивниот мозок, го прават тоа што го наумиле и крај! Најмногу кога се работи за малолетни, кои што се во пубертет. Она што го зборуваат родителите воопшто не им влегува во глава и по никоја цена не сакаат да го прифатат.
Потоа, сакале или не, медиумите имаат преголемо влијание. Сведоци сме на секакви работи произведени од нашата и не така шарена и весела кутија, низ чиј екран излегуваат разно-разни глупости. Најмногу ставам акцент на американските yolo (you olny live once) бештиичиња, кои мислат дека го имаат светот и живеат за високи потпетици, мување, алкохол и fashion is my life. А доколку е машко, мора да ебе се живо, само за да докаже дека е машко и дека е boss! Епа не. И пак ќе на поменам, и тука се родителите виновни, зошто со нашиот прост балкански менталитет мислиме дека машкото секогаш треба да е шеф.
И музиката има многу голема улога во воспитувањето на децата, бидејќи како уметност е рефлексија на периодот во кој живееме, а не за секој белото е бело и црното е црно. Живееме во еден свет со изопачени вредности. Кога тинејџерка се пронаоѓа во текст на Слаткар каде што е топ за да ја ебе, што сакате повеќе? Не сакам да дискриминирам, ниту пак етикетирам, меѓутоа до сега немам сретнато личност која слуша квалитетно музиче да припаѓа во грознава бранша. Додека сите yolo girls се кршат на маса во кафана „Мома“ и пејат кад би био рањен крви би ти дала.
Мене најмногу ме иритира што повеќето се без свое јас. На планетава живеат за квантитативно да има повеќе луѓе, без свои цели и истакнување на морални вредности. Буквално се сите луѓе, меѓутоа ретко кој од нив е човек. Не можат да се изборат за тоа што го мислат на праведен начин. Се срамат да не бидат набедувани со прст од толпата доколку го кажат своето мислење јавно, поддржано со свои аргументи зошто да биде така. Живеат од петок до сабота, за да излезат и да им бутнат јазик на тројца во една вечер, а во меѓу време планираат што ќе носат за викенд.
Интернетот е пресилувана работа. Се користи за лоши цели, посебно социјалните мрежи како фејсбук на кои се прават разно-разни глупости и младината буквално губи време за глупости.

Сума сумариум, виновен е целиот свет! Виновник е општеството, виновници се сите, сите што се претопуваат во браншата и не разбираат дека како индицидуа, со различна ДНК не мора да бидат исти како останатите и дека не е потребно да бидеш „ин“. Треба да се воведе врсничка едукација во целиот образовен систем, бидејќи со ваква младина, тешко на нашата иднина. Секогаш кога се прашувате што е со младината, запрашајте се и кој ја израснал.
Кликни за проширување...

Divinebutterfly · 31 јануари 2013

Баш така е,се е точно! А и јас се согласувам за таквите,наше си е што ќе си правиме,не е нивна работа.
Ко денес таксистот нешто спомнавме за години и вика вие уште чупиња сте или невести? И викаме чупиња,е демек зошто уште не сте мажени,таман ни биле годините Епа така,пошто нема услови и така ни чини...

najubava2010 напиша:

Балканштината т.е. македонштината ќе не дотепа.
За жал си живукраме во едно забатисано, закоравено, без тендеција за поголем развој, трачарско опшество. Искрено, ама најнај искрено жалам што сме такви, што несвесно ги прифаќаме „принципите“ кои делумно родителите, делумно родбината и околината ни ги дала и сервирала на тацна:
„-Ево изволте“ .
А малдинава сервилна и забегана до немај каде (свака част на искључоци), за постарите и да не отварам уста, оти пештера ќе ми стори. Колку и да глумите современи и модерни, факт е дека сте затуцани. Без увреда, али ја незнам кој тоа рекол дека ако имаш долга врска мораш да се мажиш, ако до 30 не се омажиш никој нејќе да те земе, ако се вериш и одма не правиш свадба немаш пари, ако и после година дена од веридба или свадба не си трудна-грев си, неможеш деца да имаш (пу, пу далеко било).
И не ви зборам на памет, еве од себе ќе тргнам кога почнав со Петко да се маткам, да си преспивам кај него, одма фрчеа муабети дека ќе се мажам, па кога се веривме, со нож на гркљан гарантирам дека 80% од познаниците мислеа дека сум трудна, кога и после 2 години не ги викнав на свадба, гарант ме жалат-немаат старциве пари да ги најадат и напојат-си мислат, а кога ќе ме прашаат дали има нешто ново мислејќи дали сум трудна(?), , одма местат некои благо ожалостени фаци, ко демек грев сум.
Побогу, незнам што има лошо ако решиш на млади години да се вериш, незнам што е лошо ако факултетот ми бил приоритет а не раѓањето деца, незнам зошто мора родителот кој те створил од сперматозид и јајце клетка, те исчувал од 1 килограм месо, те направил човек, те донел на правиот пат, истиот тој да мора сега и свадба да ти плаќа. Чудна сум можда, ама не, нејќум мајка ми да се заглавува во кредити само јас свадба да правам, нејќум да раѓам деца и стварам свое семејство, ако немам макар свое скромно катче, нејќум да барам пари од мајка ми за пелени и каши, нејќум и точка.
И дали ако сакам во животов прво себе да се обезбедам, без никој да не страда грешам?
Дали ако несакам свадбиште да правам не сум жена?
Дали ако несакам наскоро да раѓам сум стерилна?
Дали ако пркосам и неподнесувам авторитет и лажговци сум безобразна и некултурна?

Еве ви к*рац, слободно п*пушете, ама ме заболе за туѓите мислења, ме заболе за туѓите блебетања, за све ме заболе.
Отфрлете ги прангите кои ви тежат, ослободете се и уживајте, еден е животецов, јаден и страден ама мил е, јас досега направив се што сакав, уште малку ми остана за да бидам комплетно среќна и исполнета, не дека сега не сум, ама ете, сакам јас и Петко сами, заљубени, во свое катче, со све што ќе имаме да биде наше, љубовно. А сите други, ајде ишшшшш, тука сме-тука ќе бидеме, ама олабавете, мојот свет се врти окулу мене, и ако јас ве примам во мојата галаксија О.К. ако не, молим лепо не-ме-замарајте!

И не, не сум љута и нервозна, само некако огорчена, како кога расипано сончогледче ќе грицнеш, но ако тоа не чинело, незначи дека цела ќеса е таква, ама ете барем за кратко ќе те стави во дилема на уште колку такви, расипани, ќе налеташ во иднина.

Имајте убав ден, смејте се и радувајте и се на оваа топла и сончева зима, оние на Сибир плачат за зрак сонце.
Хвала пуно, аривидерчи и адиос.

П.С. Ајнштајн у право бил кога се прашал „Аm i or the others crazy?“
Кликни за проширување...

Divinebutterfly · 14 февруари 2013

НАвистина е така! Бидејќи во денешно време тоа некако е зачестено...
Ќе го ставам овде,да не се изгуби меѓу многуте постови и да не потсеќа.

danichap напиша:

Ако ви се јави пријател и ве праша дали може да преспие кај вас, речете само да.

Без разлика дали е малку подалечен и не ти е во топ 3 бест френдс, без разлика дали е во подоцните часови и ненадејно.....само речете да.

Не прашувајте зошто, не го прашувајте колку долго, не прашувајте ништо.

Знаете ли колку жени и девојки се жртви на физичко или вербално насилство од страна на своите сопрузи но и дечковци со кои делат стан.
Ценето го фактот што одкако собрала храброст и му се спростивставила, помислила на вас како личност на која може да се обрати за помош. Фактот дека овој пат она е таа што испаднала од станот и го оставила позади себе да мисли каде ли е, наместо тивко да плаче и да пати додека он се изживјава над нејзе.
Нема да и биде гајле дали станот е целосно исчистен или дали имате нешто зготвено.
Понудите еден кревет каде ќе може мирно да заспие и разговор заедно со топол напиток, тоа е доволно.

Утрово добив еден таков повик на благодарност за една слична услуга која ја направив за една пријателка.
Се исполнив со мир и спокој дека има најдено мир во животот.
Кликни за проширување...

tessie · 21 февруари 2013

Значи недостига девојкава...

enca.69 напиша:

Гитар, од мене имаш поддршка...
За разлика од останатите јас те сфаќам сосема...
Твојата храброст гласно да го изговориш она што повеќето од нас го чувствувале во себе, за себе, е верувам она што те прави различна, и тоа ќе биде можеби и пресудно за да успееш...
Постот да, е нарцисоиден и егоцентричен, но мислам дека нема поинаков начин да ги кажеш, сублимираш овие работи, кои ти сметаш дека еве ги поседуваш а да не изгледа така, па и нека е така, нарцисоидноста и егоцентиричноста се главна одлика на сите звезди, надвор од обидите пред светот да глумат добри и присупачни, напатени луѓе кои ете посвојуваат деца од сите краеви на светот, колку да го импресионираат истиот, позади параванот тие се егоцентрици, самобендисани, самоуверени до бескрај, и затоа тие се тоа, звезди...
Несомнено и докажано е дека секој човек е мултиталентиран, тоа што ти си свесна за тоа, е само плус за тебе...
Јас би ти рекла да не чекаш, сите викаат мала си, мала си, ама верувај, како да е секунда временска разлика до времето кога ти викаат, а стара си за тоа, помина твоето...
Мене твојата песна, посебно втората ми се допадна, и сигурна сум дека повеќето што те искритикуваа, да беше напишана од некоја друга феминка веќе ќе имаше многу лајкови, како што на мене 70% од најлајкуваните песни тука ми се безвезни, ама така ти е овде на форумов, горе доле како и во реалниот свет, од друга страна стварно е вкус, така да нека не те разочарува тоа...
Второ, доста си зрела, што на сите навреди и циничења не им одговори, како што би одговорило било кое разгалено, умислено и улетано девојче, -,,што ви е кокошки, како да не, вие многу знаете, ај марш,, - туку им врати смирено и културно...
Мој совет, немој пред другите да настапуваш вака како во постов, не за друго, туку луѓето да, љубоморат, завидливи се и злобни, и да, вистина ќе останеш сама, ама не по твоја вина, туку секој сака во свое друштво ништожна особа, за да тој истиот ништожник може да биде супериорен, да си глупа, и да немаш две чисти, сите ќе сакаат да се дружат со тебе, да ти помагаат демек, а тоа е уствари за да се чувствуваат супериорни, да вредат нешто, а кога ќе видат дека ти си високо над нив, не им останува ништо освен да се чувствуваат индиферентни во твоја близина, па затоа и ќе те одбегнуваат...
Продолжи вака, самоуверено, стартувај одма и сега, и тука, нека те подгурнат твоите, тоа воопшто не е лошо, нека ти овозможат шанса за промоција, бидејќи денеска и неможе поинаку, а понатака сама ќе се избориш, бидејќи на крајот, животот е суров, селекцијата неминовна, самиот тек на настаните ќе ти покаже дали си била во право или не...
Се најдобро од мене...
Кликни за проширување...

tessie · 27 февруари 2013

Li0ness напиша:

...Плус, чисто информативно, Пирс Броснан го знаеш? Си видел каква жена има? Може да ја има СЕКОЈА, типот е баш Маж (нарочно со големо М), и место да плука по жена му, ја бакнува на плажа од ЉУБОВ!

Сликиве се колку да престанеш да тупиш дебела е, дебела е... Не викам јас дали е или не е, викам дека маж кој ја сака жената ќе ја сака и покрај тоа...
Кликни за проширување...

Lella · 27 март 2013

Serafima напиша:

Пред некој ден заедно со ѕверчево отидовме во продавничката. Му купив паштета, малку да го закрепнам, зашто беше малку болен. Толку беше радосен, почна да скока, да се радува, да не стои во место. Почна да привлекува внимание. Сите го гледаат, го галат, додека дојде една тетка, која го расипа целото расположение на сите.
Почна да вика:
-Леле колку е голем? Каква е таа ваша гордост? Каква е таа ваша гордост да гледате такви големи кучиња?
Не колку зборовите, толку колку гнев имаше во тие зборови, во нејзините очи.
Срцево ми се параше, ама ставив една насмевка на лице. Ја погледнав, се насмевнував на секоја нејзина реченица, иако толку сакав да и кажам многу работи. Ајде да не рече нешто повеќе, да ја скротам таа нејзина лутина.

Можеби проста секојдневна случка, но за мене значајна. Сфатив колку таа жена е празна, без грам љубов. Сфатила во животот, дека чувањето куче е гордост. Не сфатила дека тоа е љубов, чиста, вистинска. И ми беше жал што таа тоа очигледно не го почувствувала тоа во животот, па затоа и така ги гледа работите. Воопшто не се обидела да засака едно такво животинче, да види што е тоа љубов. Да види, дека тоа „големо„ куче има толку голема душа која знае и многу повеќе да љуби од нашата, човечката.

Го анализирав тој настан во себе доста долго. Барав секакви оправдувања, одговори, но навистина едно останува, гордост, себељубие или најстрашното омраза. И не само тукутака да се дојде до тој заклучук, туку е потполна вистина. Од себе, од својот живот.
Секогаш кога и да му пристапам на ѕверчево со смирение, без ни малку гнев, без да го повишам тонот, или само да молчам, тој веќе чувствува се. Иако е темпераментен, скока, се радува, тогаш е спротивност. Мирен, се гали, ја слуша секоја наредба, не се спротиставува, не каса од радост. Но некогаш е потполна спротивност, знае да скока, да каса за да играме... тогаш сфаќам колку мојата душа е забранувана и колку немам воопшто смирение. Тој ми е термометарот на душата, кој секогаш ја кажува вистината.

Молскавично ми светна една мисла на една книга која ја читав неодамна. За човек кој живеел континуирано 2 години на островот на Преспанаското Езеро. Цели 2 години на островот преполн со змии, без ниедна да го касне, заедно се движеле, а ни една змија не возвратила со лошо кон него. А тој само кажа: заради нашата гордост, заради тоа и животните се плашат од нас и затоа се бранат со напад на нас.

Се радувам кога читам доста девојки кои опишуваат случки за своите кучиња, мачиња, или други миленичиња. Навистина се радувам што ја чувствувате таа љубов. Затоа ќе им дадам еден најдобронамерен совет на оние кои не ги сакаат.
Обидете се.
Обидете се да сакате.
Тогаш ќе сфатите што е вистинска љубов .

***

Патем, го имате слушнато зборот фнук (внук), ова мене од петици ме крева. Ајде да зборуваме за дијалект, ајде де, ама ова ми е брррр...
Кликни за проширување...

Ме трогна, навстина ме трогна.. Прекрасно, немам зборови..

Најави се или зачлени се

Мислења кои треба да останат запаметени

Adi888 Форумски идол

Adi888 Форумски идол

SexyLady Популарен член

SexyLady Популарен член

Glossy-girl Популарен член

Buttterfly Популарен член

julie77 Форумски идол

pamelche Форумски идол

Snow-Queen Форумски идол

TheCandy880 Популарен член

pamelche Форумски идол

Snow-Queen Форумски идол

L0ve Истакнат член

Chica.Loca Популарен член

pamelche Форумски идол

Divinebutterfly Популарен член

Divinebutterfly Популарен член

tessie Форумски идол

tessie Форумски идол

Lella Moderator Член на тимот

Најави се или зачлени се

Мислења кои треба да останат запаметени

Adi888 Форумски идол

Adi888 Форумски идол

SexyLady Популарен член

SexyLady Популарен член

Glossy-girl Популарен член

Buttterfly Популарен член

julie77 Форумски идол

pamelche Форумски идол

Snow-Queen Форумски идол

TheCandy880 Популарен член

pamelche Форумски идол

Snow-Queen Форумски идол

L0ve Истакнат член

Chica.Loca Популарен член

pamelche Форумски идол

Divinebutterfly Популарен член

Divinebutterfly Популарен член

tessie Форумски идол

tessie Форумски идол

Lella Moderator Член на тимот

Корисни пребарувања