Малечка, нешто си ме помешала за соновите. Јас мака мачам со соновите сеуште, станувам, читам соновник и чекам да се разболам, зашто сите соништа на толкување излегуваат дека значат сериозна болест, беда, мачење.... Инаку да ви се пофалам, и покрај сите маки јас сум бремена, денес срценцето на бебето го слушнав, се надевам се ќе биде супер и понатаму (а иначе сум преиспаничена) Ве поздравувам
И овдека да ти честитам за бебчето,знаеш дека ја делам твојата среќа.Елени мислев на она кога ми кажуваше дека преку соновите се празни организмот од негативната нергија,нели учеше по психологија,само ти многу поубаво ми го објасни.
Devojki mnogu mi e cudna sostojbava denes go zemav maliot I izlegovme do kej I so Edna drugarka na kafe go ostaiv maliot da si igra a ja kafe I muabet super bese no otkako se vrativ doma vnatre mene edna glupa negativna misla me mavna u mozok I odma osekam vnatresno treperenje i zestina kako sto ve citav pretezno site imate problem da bidete nadvor a kaj mene e obratno me faka mala panika pred izleguvanje ama ignoriram zasto znam deka nadvor veke podobro ke mi bide I sea vo poveke navrati primetiv deka visusnost mene napad ne me faka dodeka sum nadvor tuku otkako se vrakam doma I si mislam podobro e veke da ne izleguvam za da ne pominuvam niz istoto. Zasto mi se desava ova? I dali IMA nekoj sto pomina niz istovo malku da objasni po opsirno vo vrska so ova I se izvinuvam sto ve zamaram so dolg tekst I latinicava posto od mob pisuvam
Eleni i jas sum bremena, jas veke vo'sekoj moment ja chekam princezata da iskochi. Cela bremenost so anksot se borev iskreno go smiriv malku ama ni priblizno ne ischezna. Sega,kakn se blizi denot (sekoj den veke) mene ushte poveke strav i panika me faka i samo mislam a ako mu se sluchi neshto na bebeto, ako mene mi ne mi izdrzi srceto, pa kako'tamu sama ke izdrzam... pa koga ke mi pomine stravot vo tekot na denot si vikam ajde da se olesnam, se brzo ke projde, pa so nea ke mi pomine se. Sakajki ja ke zaboravam na sebe. Obidi se da uzivash sakajki go bebeto i raduvajki mu se deka raste vo mesheto. Izvinete shto pishuvam latinica, od mob sum ukluchena
Зошто анксиозноста и депресиите завземаат пандемиски размери? Некој ке рече стрес, современ начин на живот, притисоци...ама зар нашите предци не биле изложени и на уште поголеми стресови па не страдале од овие работи, освен чат пат некој поединец, ке го однеселе на бајач, ке пиел чајчиња и крај на приказната. Па порано, не така одамна, перд само седумдесет осумдесет години притисоците биле далеку поголеми од овие со кои се соочуваме денес колку тешки и да ни се чинат. Вистинска борба за егзистенција, па многу дечиња, печалби, војни, па заразни болести против кои немало лекови и смрт на деца....па немале ни анксиозност ни депресија. Денес живееме далеку подобро, колку и да е тешко а голем дел од притисоците со кои се соочуваме и сами сме си ги наметнале благодарение на притисокот на медиумите. (Да мора да се изгледа по некој одреден тертип, да мора да се биде што знам, со дадени пропорции инаку нема успех-или посурово, нема работно место ако не се биде по мера, особено за женскиот пол кој и најмногу страда од ова, да мора да се има овој или оној модел на кола/телефон/компјутер/чевли...Живееме во време кога сме станале робови на предметите, на неживата природа... Да, нешто ја нарушило хемијата во мозокот, ги избацило од колосек рецепторите па како луди го апсорбираат серотонинот (ете ти работа за фармацевтските компании, прво ке лансират еден вид ссри, додека луѓето не се навлечат, потоа веке не делува, па ете нова генерација, нови појаки ссри ад и анксиолитици и така во круг. Е сега што е тоа, што мавнало на неуротрансмитерите? Дали можеби некоја нус појава на вакцинациите, на некои антибиотици, на нешто што го немало во времето на нашите баби и дедовци? Не ми е логично баш да е случајно...секој втор анксиозен, а најтрошени лекови да бидат токму анксиолитици и антидепресанти. Чисто, гласно размислувам за темава...
Devojki dali imate pocustvuvano nekoja cudna otsutnost vo glavata se kao da vi e matno vo glava da vi se vrti a ustvari toa vi e vo glavata samo a se da okolu vas vie dobro poznato go znaeto toa ama pak ve izmacuva toa custvo mene momentalno toa najmnogu mi smeta skoro sekoj den go imama toa custvo koe mine ne deka ne no e prisutno i nekoj cuden nemir imam no kako i da e gurkam pozdravce od mene ...
деперсонализација и дереализација и тоа е симптом на нашиов анкс, и кај мене се случува ова и мене највеке од се ова ми смета. Иначе кога јас ке решам да одам напред некоја будала мора да ми го расипе денот, и да успее да ме битне до дно. Но сум решена повеке од кога и да е да се спротиставам и борам. И со АНКСИОЗНОСТА И ДЕПРЕСИЈАТА И СО НЕПОТРЕБНИТЕ ЛУЃЕ ВО МОЈОТ ЖИВОТ. И колку и да ми е тешко ке се насмевнам
Мене деновиве ме има фатено некоја нервоза што неможам да ја исконтролирам. Дали некогаш ви се има случено да мислите дека секој што и да ви каже мислите дека е против вас? Ме вади од кожа помислата дека неможам да се контролирам и сакам само да се расправам а со тоа си предизвикувам тахикардии и панични напади
Vi se desi li da se budite nasabajle so napad? Mene sabajlevo me izvdi od takt sonivam glupost I na spienje me faka napad znaci ne sum svesna deka dozivuvam napad otkako gi otvaram ocite veke gleam deka celata treperam vo istata sekunda mi se vrakaat sliki od sonot i edvaj nekako se smiriv
^ леле јас два вечери по ред се будам оклоу 2 како низ мускулите струја да ми минува многу неубаво чуство зошто така ми се случува. И во внатре во телото чувствувам како да ми се грчат органите, многу сум исплашена, дали е од анкс или можно ли е така од промена на времето реума на пример оти и коските ме вртат
Пишав веќе во општи здравствени проблеми, ама мислам дека за овде повеќе ми се поклопува проблемот. Имам вродена состојба на срцето што ми предизвикува тахикардии и аритмија, иако второво не сум го доживеала. Но, во последно време скоро нон-стоп имам тахикардија, дури после 5 минути откако ќе станам од спиење и може да ме држи и подолго време. Денес излегов, и првата половина од вечерта бев добра но почнавме муабети за некои работи што сме ги доживеале со другар и што ептен ме допираат и срцето пак почна да ми чука ко лудо. Се вознемирив ептен, почнаа да ми се потат дланките и стапалата, да ми трнат нозете и малку да ми се тресат рацете. Дури на моменти не можев да се концентрирам на тоа што ми го кажуваа, се губев само сакав да станам и да направам нешто, да се смирам но не знаев што/како. По цела ноќ не можам да спијам, ако заспијам накај 6ипол, 7 а ми се има случено и речиси 2 дена да не спијам. Пред една година бев два пати на клинички психолог, пред тоа ми беа препишани Хелекс, ги пиев недела дена можеби и ги прекинав, ме смируваа и немав тахикардии, ама ко изгубена бев од нив и не сакам да сум на апчиња. Всушност, тоа беше првиот пат кога осетив толку брзо срцебиење, и тие 15 дена буквално се истурив од повраќање без ништо јадено. Сега не повраќам, но имам проблем со болки во долниот дел на стомакот што ме тера и на дијареа. (Иако ова ми е уште од мала) Не знам дали се работи за анксиозност, но не можам ни да го најдам кој е коренот на проблемот. П.С Заборавив да напоменам, кога имам тахикардија ми се случува и да не можам воздух да земам, после два три пати успевам и треба длабоко да вдишам. И многу ме вознемирува состојбава, ме напнува и ми предизвикува нерационална нервоза и некој прикриен страв.
Проблемот кој го имам јас е идентичен со твојот. Кога ме фаќа тахикардијата, ми се кочат мускули, се потам и кога ме фаќа тоа ми иде да трчам ко да сакам да избегам од своја кожа. Инаку, 3-4 пати го имам испитувано срцето и се е во ред освен што ја имам онаа синусна тахикардија која воопшто не е опасна. Е мене ми се случува и аритмија да ме фаќа кога толку брзо ми чука срцето. Ова го влечам 2 години и да, од анксот е. Сигурно си претрпела страв или стрес кој одамна си постои па затоа'си сега во оваа состојба.
После долго време игнорирање на темава,решив да се отворам. Ќе се обидам да бидам кратка.(почетокот е офф топик,но морам да потенцирам како започнала состојбава) Пред само 6 месеци бев една насмеана и премногу духовита личност. Живеев брз живот,имав прекрасно друштво кој секој би го посакал да го има.(го имам уште) Куп пијанки прибирање во 4 наутро,но се до границите. Но и покрај таа слобода,се чувствував осамена,и секогаш потајно копнеев да имам дечко,некој што ќе ми буди инспирација. Се случи неочекувано се заљубив,го засакав човекот повеќе од што се сакам себеси. Од тогаш животот ми се промени,премногу се посветив на врската,и сите ми викаа како тоа сум се променила премногу,не сум онаа истата. Ретко излегувам,рано се прибирам,ретко пиам.Да напоменам дека во сите тие ограничувања имаше удел и карактерот и посесивноста на дечко ми.(не е добро да пиеш,излезена си со машки,ми сметаат твоите другари,твоите другарки се вакви-такви,тоа што си го правела во минатото не е во ред) На некој начин почнав да чувствувам страв да не дојди до кавга,и кога и да ми заѕвони на телефон се понашам чудно. А тоа кај него има контра ефект. Да се вратам на темата. На почетокот на врската беше се ок со моето здравје,но со тек на време,почнував да се најдувам во некои гоменици,немање апетит,изгубена воља за живот,страв да не останам сама. Несоници,техикардии,на моменти чувствувам и дека немам пулс.Кога ќе влезам во некој бутик чувствувам некаква паника. Каде и да одам одам со страв да не се онесвестам,не се плашам од ништо друго само од сопственото здравје,домашните ме нервираат .....дури и муабетот со нив ми представува аверзија.постојано плачам(а нз за што)чувствувам како ми играат нервите без причина. Избегнувам апчина,и цело време си викам ...ќе биде подобро. Што е потрагично дечко ми,не ја разбира оваа моја состојба,се обидувам да му објаснам а тој упорно мисли дека нешто правам,го изневерувам па затоа сум исплашена и чудна... Навистина незнам дали да се обратам кај матичниот лекар па тој да ме упати некаде. Што мислите дали се работи за анксизоност ? или во нешто друго е проблемот
Добредојде во темата. Инаку според ова што го напиша јасно е како ден дека твојот проблем доаѓа од љубовниот живот. Ако почнеш да си го анализираш мислењето ќе сфатиш дека твојот живот се движел како што треба се додека не си се заљубила. Можеби на почетокот немањето на личност покрај себе ти предизвикувало разни психолошки притисоци, но подоцна однесувањето на твојот дечко ги зголемувал истите со тоа што нашол начин и причина да искоментира лошо за се што до тогаш си направила во твојот живот. Еден од најглавните проблеми на депресивните луѓе е тоа што имаат ниско мислење за себе и за своите постапки, или пак за она што го постигнале и направиле до тогаш во животот и воглавно не гледаат некоја голема вредност во тоа. Кога ќе се додаде на тоа и стравот за сопственото здравје се добива тој микс на анксиозно-депрсивна личност. Велиш дека не знаеш и не можеш да претпоставиш од каде тоаѓа твојот проблем, но јас сепак мислам дека не сакаш или поточно речено се плашиш да признаеш кој ти е проблемот. Ти едноставно од стравот да не останеш сама или да не не најдеш дечко со време си се заљубила во сегашниов, ама запрашај се дали воопшто тоа вреди. Некој постојано да те критикува тебе и твоето друштво, да не разбира низ што поминуваш и да ти трие сол над глава како го изневеруваш мене искрено не ми личи на однесување кое е достојно да се нарече љубов. Можеби многумина околу нас не можат да ни го сфатат проблемот затоа што не знаат како е, но се обидуваат да помогнат и барем да ни го олеснат секојдневието наместо дополнително да додаваат притисок. За почеток не мислам дека си за лекарства, но треба да одиш на психотерапија и да поразговараш малку за емоциите со стручно лице. Би ти препорачала и да се откачиш од негативните луѓе од твоја околина, вклучувајќи го и љубениот и да почнеш малку повеќе да се почитуваш и вреднуваш себе си.
Некогаш ме стега на левата страна некогаш не,зависи од расположение,нервози,стрес ама некако се смирувам, пијам андол100 и некако подобро ми е )
Kако се снаогате со деперсонализација и дереализација, овие денови ми се некако овие симптоми по зачестени
Иако не сум активна како вие останатите на темава со пишење, од време на време отворам да читам, и дефинитивно ова на сите вас се однесува, вие со позитивни критики и ставови во врска со ова, вие највеќе помагате!!! гледам по себеси со секое отварање и исчитување на мислења, оние со позитивни ставови совети, и тн, најпозитивно ми влијаат.. и самиот факт што читам сличности со себеси и мојата состојба ме прават да се чувствувам добро, нели знам дека не сум сама, а дополнително ми е и тоа што многу од вас се позитивни во вррска со ова, потенцираат како состојбава е минлива, како има начини да се надмине, и како не претставува ниту предвесник на инфаркт, онесвестување, или полудување и депресија...и знам дека тие зборови си влегуваат во главава и си имаат свое влијание. Една од вас имаше пишано и како е тоа состојба што може да се надмине, и не остава последици, дека може и по надминувањето да бидеме нормални здрави среќни и исполнети личности.... тоа ми се допадна највеќе најверојатно . Јас инаку исто така бев на одмор, на кој што дојде и мајка ми со мене, пошто бев со другарка, и тоа ми беше олеснителна околност нели. бев сигурна си велев што и да се случи нема да се плашам мајка ми ќе е во близина. ама , на сред одморот се најавија да ни дојдат две другарки, и побараа да останеме два дена плус со нив, мајка ми си замина, тие два дена нормално нели, ја почнав да паничам дури и главоболки од стегање и страв ми се јавија, и тн и тн... си мислев ајде можда ми е лошо нејадена сум, па трчав да јадам цело време, а јадена бев уствари и свашта, нели знаете како е си умислуваш секакви работи ама помина и тоа, кога се вратив дома веќе се подобро беше, ама дома исто и мене, еве ми се јавува повторно, одам во банка чекам на шалтер, по некое време полека осеќам како навираат мислите, што ако паднам ако ми се слоши , ова она... и знам дека тоа е уствари последица на стравот од јавен страм, ако паднам, страмота тука пред сите, ако направам драма . и тн.. мислам дека се тоа се поврзани работи, а главниот виновник е нели анксиозноста. Ама , и јас со тоа се трудам, и верувајте ми, постојано имам поради анксиозноста што еве веќе 4 месеци е присутна во мојов живот, намалена желба за се... за излегување дружење слушање музика, и се што предходно имав во себе, налетот на енергија желба за живот и правење се, се тоа избледе поради анскиозноста, пошто постојано сум под тоа влијание на тој страв дека можеби веќе никогаш нема да сум иста, дека запагјам полека во депресија, и тн. Ама, мора да се живее, мора да се бориме, и мора да му покажеме на стравот дека сме посилни од него. Сите сме свесни за целата состојба, свесни сме дека после сите напади, ништо не се случува, ама сепак, стравот си стои./ што значи, тоа е нашата подсвест посилна од нас, и треба да се избориме против стравот. пошто тоа е само апстрактна состојба страв од нешто што не постои, а реалноста е поинаква, нели сите сме се соочиле со тоа дека ништо не ни се случува. .. секое добро, среќни да сте, и што поскоро да победиме. И АПелирам до сите вас, без оглед на тоа колку е тешко, обидете се без апчиња... борете се со тоа самите. тоа е производ на нас, на нашата подсвест.. апчињата не делуваат на тоа поле.. знаете и сами само привидно смирување, дрогирање всушност... нели
