Мене првиот паничен напад ми беше на работно место и од тогаш не можам да работам (на почетокот ич,сега со скратено време и така и така). Наоѓам хонорарни работи со малце саати од страв.Стална работа ми е само поим,од што ми е страв дека таман ќе се вработам ќе имам напади и ќе морам да дадам отказ.
Хипохондријата е вид на анксиозност. Повеќето од нас овде и го имаат како дијагноза. Така да, од она што го знам анксиозноста има различни манифестации. Е сега, секој си се пронаоѓа во некоја тема! Ете, ние овде се пронајдовме, како некоја затворена група без водич па колку можеме си помагаме, па тоа нека е и само со тоа што ќе напишеме и ќе си олесниме.
дали пиете кафе, јас се откажав од турско зошто кога ќе се напиев ми беше лошо, пијам нес ама со многу млеко, исто и цигари многу пушам
И јас се откажав од кафете за жал, ми сметаше на желудникот. Сега пијам какао или капучино. Ама не е исто!!! Уф сега си замислувам едно турско со цигара на сабајле...уживанција. Ама тоа е што е мора да има и некои откажувања.
Можеби имаш право до некаде. Границата е тенка. Ама анксиозноста исто предизвикува физички симптоми. Умор, мускулна напнатост, болки во стомакот, напнатост, притисок во градите, дереализација, пецкање, гушење, тахикардија, кочење на мускулите, "гумени нозе", лебдење, чувство како да си во сон, болки што може да се јават по целото тело. И да не набројувам, ги има уште многу. Секако се ова е проследено со смртен страв, преголема вознемиреност, немир и други психички симптоми. Нервите реагираат на автосугестија. Кај мене првиот напад беше со вртоглавица, потоа и боцкање во срцето. Има неколку видови анксиозни нарушувања: генерализирано, опсесивно компулсивен синдром, панични напади, посттрауматско стресно нарушување, фобии. Ако не се третира навремено доведува до депресија. Истата има и физички симптоми. Јас сум сепак нова со ваква дијагноза, нема ни 3 месеци како се справувам со анксиозноста, па некој поупатен може и да ме поправи ако негде во постов грешам. Јас имам изразена физичка симптоматика, па јасно дека на почетокот идев од лекар на лекар. Дел од симптомите ми исчезнаа, дел се враќаат повремено, во меѓу време добивам и нови. Значи се работи за автосугестивни напади на телото, односно преку мислите реагираат нервите. Јас постојано се обидувам да ја поправам ситуацијата како и да ја вратам контролата на мислите во позитивен ред. Тешко ми оди, ама не се откажувам. Одам против сите симптоми и упорно се убедувам дека не ми е ништо, исто како што на почетокот се убедував дека ќе добијам срцев удар. Има денови кога преовладуваат негативните мисли, ама тогаш гледам да се преокупирам со нешто што ќе ми го одвлече вниманието од ирационалните стравови. Мене најмногу ме плашат паничните напади, а ги имам често.
Јас се откажав и од кафе и од цигари уште од старт. И немав никакво подобрување. Мислев дека проблемот е тоа и оти ќе помине се ако се откажам од нив. Напротив, мене ситуацијата ми се влоши. После испитувањата, почнав по старо. Дефинитивно не мислам дека се добри за организмот. Требаше да бидам малку поупорна, барем за цигарите. Ама ете, едвај издржав 2 недели. Се охрабрив со резултатите и си ја вратив старата грешка.
Izvinete edno prasanje nadvor od nasata tema,bidejki nemozam da najdam broj od Ali od Novo lisice sto mesti zglobovi dali nekoj znae ? Neka mi pise lp
Тоа лебдење и чувство на гумени нозе јас го имам веќе еден месец, и колку и да се трудам да мислам дека не ми е ништо значи стварно ме убива. Дали некој го чуствува истото?
Znam kolku strasno moze da bide i kakvi opsesivni misli se javuvaat vo tie momenti...ednostavno ne treba da se trudime vo tie momenti nitu pak da se borime ili da gi prenasocime mislite...treba da go ostavime teloto da pomine niz toa sto pominuva ednostavno da se prepustime...koga bi znaele samo nasite tela kolku se sovrseni i so kolku raboti se spravuvaat bez nase znaenje za toa i zgora na se sto im pravime so mislite...sto bide neka bide neka boli,neka pece, neka lebdi celo telo.. Se ke pomine...ama taa pusta panika vo tie momenti ne sjebuva...
Точно да, значи помислувам дека готово нозете ке ми се укочат, па не ќе можам да одам... Па што не. И како да помине ова? најмногу ми е криво што домашните ги оптеретувам со вакви работи.
I kolku pati si cuvstvuvala i pomislila deka nesto ke ti se sluci i se slucilo li? Odis li seuste?Izleguvas? Si zavrsuvas raboti i obvrski? Dali nekogas nesto sto si cuvstvuvala te sprecilo odnosno onevozmozilo da napravis nesto? Odgovori si na ovie prasanja i ke ti stane jasno...potpolno istiot strav go imam kako tebe i znam tocno kako se osekas...sekoj den e posebna prikazna poseben i nov simptom veke preku 100 ako gi brojam...si go iscrpiv teloto so strav...mu se predavam na stravot so saka neka pravi i ajt neka napusti teritorija!
И јас имам анксиозност. Секогаш имав мислење дека анксиозноста е измислена модерна болест,за да се има нешто. Пред некое време сфатив дека не сум во право. Толку ми беше лошо што навистина не знаев како да се сносам со тоа. Учејќи ја психологијата (во слободно време) мислев дека сум најпаметна и успеав да потиснам се,до степен каде што ниту еден симптом на анксиозноста не се појавуваше. Успех нели ? Не. Со тоа што ги потиснав емоциите,си го уништив здравјето. Сега се запознав со притисок,менување на расположение секоја минута,тахикардија,аритмија и ужасни главоболки кој не престануваат. Да се побара стручна помош не е лоша работа,лошо е кога ќе станеш хормон кој се шета. Се спремам да ја побарам таа помош. Wish me luck ladies.
Znaci ne e humano ova navistina.Utre ke odam na drug doktor da mi objasninod sto moze da bide ova custvoto na lebdenje, tezina na nozete, gubenje na tloto... Pa mislam deka celo telo mi seta levo desno.
Здраво, долго време ја читам темава и решив да пишам.. кај мене анксиозноста почна во летото, бев вкафич на забава и одеднаш ми се стемни се пред очи, за малку не се онесвестив. После тоа почнав да имам постојано вртоглавици и светки пред очи со мислата дека ќе се онесвестам, почнав секаде со мене да носам шише вода и постојано излегував со страв.. мислев дека имам некој здравствен проблем слаба крв или слично и бев неколку пати на лекар каде ми кажаа дека физички се е во ред со мене, но стравот и физичките симптоми како вртоглавица, главоболки беа секој ден се поприсутни а почнав да имам и страшни панични напади за кои во почетокот не знаев што се, бев повторно на лекар и конечно ме пратија на психијатар, таму ми дијагностицираа анксиозност. Ми дадоа цитрам со сентис и ги пиев некое време, потоа осетив подобрување, можев барем нормално да функционирам а пред тоа одвај излегував од дома, па ги оставив апчињата без консултација со психијатарот.. веќе 6 месеци сум без лекарства, но анксиозноста е се уште присутна, физички симптоми немам веќе, понекогаш вртоглавици но ништо страшно, немам ни панични напади. Но постојано чувствувам страв од кој не можам да се ослободам, опсесивни мисли, дереализација, страв дека ќе изгубам контрола, дека сум луда, дека ќе си направам нешто и сл. Значи се трудам да функционирам нормално, излегувам, одам на забави, на факултет, секаде, но стравот е постојано присутен и не ме остава ни еден момент од денот, не можам да живеам слободно туку се чувствувам како да живеам механички, како преживување од ден за ден. Од секогаш сум била по малку анксиозна но не колку во овој период, и навистина сакам да се ослободам од стравот и да почнам да живеам како порано, да уживам во животот, имам 19 години и се чувствувам како да си го трошам животот наместо да живеам како што треба. Прашањето ми е дали повторно да посетам психијатар и повторно да почнам со земање лекарства
Јас имам потврдена дијагноза од психијатар. Анксиозност со изразена соматоформност или како го кажа он ф-45. Така нешто беше. Болката која ја чувствувам, реално постои, а за истата нема медицинско објаснување, односно резултатите се уредни. Иначе, добив терапија, а напоредно со терапијата морам да продолжам со психотерапија, оти кога ќе ги оставам таблетите анксот ќе се врати. Значи препораката негова е комбинирана медикаментна терапија со психотерапија, во траење од 2 месеци, а потоа постепено оставање на таблетите и продолжување со психотерапија. Саат време кај психијатарот и јас сватив оти психологот врска нема. Дефинитивно ќе го сменам. Малку се ставив на мисла дали да бидам на ад. Ми се чини оти ќе почнам, оти веќе ова не се издржува. Мора да ми се смири вегетативниот систем.
Јас пак ќе речам...од други причини 13 год сум под терапија( не за анкс). Да не беше таа до сега ќе бев заборавена. Кога ми дадоа и за анксот си реков аман уште ли апчиња до кога ќе се трујам!? Па си размислив, овие претходниве ме одржуваат во живот, значи, и на новиве тоа ќе им биде задача. СЕКОЈА ЧЕСТ на тој што ја победил анксиозноста без терапија, јас не можам. Сите си имаме право на свое мислење и никој никому не треба да му наметнува терапија да или не. На крајот на краиштата сите сме господари на сопствениот живот и сами за себе одлучуваме! Дали ќе земате ад или не изборот е ваш. Само, не заборавајте, на секоја терапија и треба одреден период за да делува.
