Nemoj nikogas da sporeduvas dijabetis so anksioznost. Od dijabet mnogu lugje imaat pocinato a od anksioznost do sega nemam slusnato. Anksioznost e nisto povekje od edna igra na umot i sama po sebe proagja so tekot na vremeto koga ke ni zdosadi da mislime deka celo vreme ke ni se sluci neshto EVE JAS NA PRIMER. Kako shto napomenav pogore otvorete gi tie kanali ili prasajte psihijatar i konecno promeneto go vasiot stav deka toa e BOLEST! Jas ova ne go kazuvam zoso jas taka mislam. Tuku deka sum izgledala premnogu videa i so psiholog imam razgovarano. A vie taka ste si umislile Bolest e i ajde gotovo. I posle ke barate lekovi..
Многу повеќе имам гледано и слушано јас колку што ја имам Ана слушано влакна немам на косата ... само сакав да кажам дека не е така лесно кога некој ке ти рече ајде ништо не ти е мисли се во главата, а никој не знае дека тие мисли така лесно не се совладуваат о пекол ти прават во животот, ние сме тие што треба да ги контролирано но тоа е толку тешко што неможе секој да се справи со тоа и паѓа во депресија ... инаку општо зборувам не дека јас неможам или дека се откажав далеку од тоа , сега сум многу подобро за разлика од лани и мартов почнувам на работа .
Jas eve prezedov eden cekor napred.Se zapisav na joga. Posto vidov deka sedejki doma nishto ne pravam korisno,osven polosho.Posakajte mi srekja.
Погоре сте пишувале дека анксиозноста е болест. Не е болест, состојба на умот е. Состојба во која преовладува стравот. Искрено за човек да расчисти со анксиозноста треба да разбере што се мислите- едно големо ништо и да не обрнува на нив внимание. Повеќе фокусот да биде на чувствата кои ги поседувате отколку мислите. Ние се што правиме, правиме за да се чуствуваме убаво во душата.
Ако почнам да филозофирам и болеста е состојба која поминува или не, оваа состојба мене ме држи за речиме 12 години некогаш ептем запаѓам во депресии а некогаш терам така ко без веза ретко кога ми е добро .Значи мислите не се ништо како што велиш туку мислите се све што можат да ти уништат или да те дигнат ако размислиш подлабоко мислите се енергија ... и сакам да кажам дека секој си има некоја причина што го довело до ова и што треба да се искорени .
Мислите се ништо додека ти не ги направиш да се сешто. Оваа реченица мене ми беше клучна Јас па цел живот сум анксиозна, освен што тоа почна ептен ептен и стана панично растројство. И многу времее ми требаше да се помирам дека се тоа моите мисли. Ама после кога почнав да разбирам дека само јас сум направила да ми го контролираат животот, наместо јас да ги контролирам нив ехеее... е тогаш сфатив дека се ништо.
Ако се ништо мислите немаше да те доведат до анксиозност , сите ке ги исконтролиравме пред да не доведат до оваа состојба и немаше да бидеме анкс. значи се нешто , како мислите се ништо ? И ако сакаш да излезеш пд оваа состојба пак со позитивни мисли ке се извлечеш , и како се уште не ми е јазно викаш сека мислите се ништо , јас па мислам дека мислите се нешто најбитно за оваа состојба.
Од оваа состојба ќе се извлечеш кога нема да обрнуваш внимание. Претешко е, ама реално тоа е лекот. И да излезеш од неа, не постои човек што има само позитивни мисли нормално ќе помислиш и на нешто негативно. Ама ние анксиозните само за негативното се фаќаме и соживуваме со него. Јас пред да одам на психолог сите ми викаа абе мисли позитивно и ќе помине. Е не беше така. Пак дојде негативно јас пак расправај се со таа мисла. Се додека психологот фино лепо не ми објасни дека животот е буквално падни-стани и ако си се тешам со позитивните мисли, е до тогаш ќе си се занимавам и со негативните. Едноставно требаше милион пати да слушам како да го вратам фокусот во реалноста и како да правам занимации. Можеби во твојот случај ти си сфатила дека мислите се најбитни ама мене тоа многу ми одмогна и советите да мислам позитивно. Ми помогна тоа препушти се на моментот. Значи занимациите, си се гледав што сакам, си се откривав себеси и се фокусирав на тоа. Многу е тешко, многу треба труд, па плачења, па депресирања ама се исплати. Барем панични напади имам дали еден на два месеци ама и да имам више не ми е гајле, не ми може ништо. И да, затоа што ми биле најбитни сум дошла до анксиозност. Епа ако коа ми биле најбитни ме донеле до тука, зошто уште да ги правам најбитни? Не сум добила ништо арно. Затоа наместо живот во мисли, живот во реалност па ќе видиш како стануваат едно големо ништо спрема реалноста. Додека го пишувам ова, замислувам дека сум на Бора Бора, а сум у соба, дома Па ај размисли дали мислите се најбитни или е сепак нешто друго.
Уште малку ќе се направи една година одкако ми дијагностицираа анксиозност,поминав низ тотален хаос пропратен со чести панични напади,стигнав и до болница,10 дена лежев на болница бидејќи се онесвестував два пати на ден и железото ми падна на тројка,не можам да ви опишам како ми беше ем панични напади имав,ем се онесвестував од што ми беше преслаба крвта,некогаш си мислев како да се наоѓам во кома,како да нема да се разбудам... Одлучив сама да се борам,сама против себе,и не знам колку успеав...но мислам дека сум на добар пат Од терапија зедов само Елицеа и тоа еден месец,и Деметрин два месеци,капки Валеријана конзумирав неколку месеци,по секој паничен напад како да ме смируваа тие.... Лесно е човек да те потапша по рамо и да рече,абе ништо не ти е,преувеличуваш ова не е болест,земи мисли позитивно само и се ќе се среди,не е толку лесно,точно е дека треба да сме позитивни и да се бориме,но не е толку лесно,многу ме нервира кога некој ќе рече ова не е болест има многу полошо од анксиозност,има да,ама и ова не е за потценување и кај секого различно се манифестира и води кон различни состојби и последици...за жал. Деновиве како и секој нормален човек,поминав низ стрес,раскинав врска,сакав да се исплачам,да се олеснам,ама не можам...и не само тоа,забележувам општо отсуство на емоции кон се и сешто,а до скоро бев преемногу емотивна....знам дека ќе помине и овај глупав период,ќе се вратат и емоциите,а дотогаш продолжувам да се борам,да не потклекнувам пред оваа анксиозност.
Ако во една ливада посадите убави цвеќиња, тогаш ќе изникнат убави цвеќиња, но ако посадите трње, тогаш трње ќе изникнат... Исто е и со човековиот ум, ако го труеш со негативност, се ќе ти биде негативно, а ако внесуваш убави и позитивни мисли, тогаш се ќе биде во ред... И не, анксиозноста не е болест, туку нарушување.... Битката е тешка, моето искуство е болно, но успеав, се изборив... И кога се осеќав безнадежно, наоѓав нешто што ќе ме врати...
Не ми се случило, туку беше секојдневие. Но, не смееш твојата агорафобија да те надвладее, излегувај секој ден по 10-15 мин, постепено и повеќе. Ако се затвориш дома, верувај дека само полошо ќе ти биде. Имаш трнлив пат да поминеш, но ништо не е вечно, па ни твоите чувства кои ти оневозможуваат да функционираш како претходно. И покрај тоа што ја победив анксиозноста, до ден денес, понекогаш сакам да избегам од некои ситуации, само овој пат знам да се контролирам и посамоуверено да пристапам при истите. Треба време и работа со самата себе.
Е па не можеш така лесно човек на пример што имал тешки трауми или тешко детство да ги избрише , и тоа се мисли ,не секој анксиозен ја добил анксиозноста туку така .И во моментот ако има тешкотии депресии како да живее во моментот ? Затоа за да се дојде до таа состојба за да го живееш моментот се достигнува со позитивна мисла , затоа што нема секој моментално добар момент, како да живее во моментот кога не му е добро во тој момент .И пак се потребни позитивни мисли и вежбање и јачање на психата .
Епа добро сега можеме и до утре да дискутираме и пак различно ќе кажуваме. Тебе тоа ти помага, мене па со мислите повеќе се заплеткував. Ми помогна ова што пишав погоре па мислите си се средија. И јас имав трауми заради што си ја изгубив самодовербата и додека не преземав акција да се градам како личност ништо не ми помагаше. Како и да е, двајца различни луѓе, двајца разчични пристапи.
Јас излегувам, одам на работа, пешачам, ама сето тоа го правам едвај, едвај и после тоа се осеќам како исцедена крпа зошто ми одзема премногу енергија и бара да вложам премногу сила - да поработам, да седам во друштво, да личи дека ништо не ми е... И мислам дека од преголем напор почна да ми варира притисок, висок па низок, што прави да ми е бетер. Мене д-р Моме од Воена ми препиша каликста и ансилан, еден месев бев ок и после се по старо.
Мислам дека и терапијата си има улога во се, можеби истата не ти одговара. Денес, на секој пациент, исти терапии препишуваат, иако треба да се пристапи индивидуално. Можеби и дозата која ја земаш треба да биде поголема. Треба да разговараш со својот психијатар во врска со тоа, еден месец од прилика, според мене, е доволно да видиш дали нештото ти одговара или не. Како и да е, мораш ради самата себе да се бориш, иако ти изгледа дека ако излезеш надвор ќе ти се случи тешка психичка апокалипса. Се е до твоето размислување, а телото твое одговара исклучиво на твоите размислувања и чувства.
