@hellocity Добронамерен совет од мене,ај поразговарај со некој твој близок,довери се некому,олесни се,не останувај сама,и после оди и на разговор со стручни лица. Ќе се средиш,ќе видиш....вака ми изгледаш како да не се бориш доволно,извини,ама за твое добро ти велам... @Maryaph Тоа со црните мисли и претчуства е сосем нормално,колку и да сакаме да ги контролираме,за жал тие пак ќе не нападнат,живееме стресно и забрзано,и нормално е некаде да избие сето тоа. Знаеш дека чудна е човековата психа и свест,за се постои помош,ама треба најпрво да тргнеме сами од себе,помошта лежи во нас самите,во нашата желба за самоконтрола и нашата свесност,односно дали и колку ќе се препуштиме на лошите и црни мисли.... Колку што можеш повеќе бори се во тие моменти и кажувај си дека се ќе биде во ред,повторувај си сама на себе,ако треба и 100 пати на ден. Јас вака периодов,повторувајќи си дека нема да ми биде ништо,не си свесна колку панични напади ги надминав,не дозволив да ме срушат како што беше до скоро Пример еве од денес:Бев на стоматолог,требаше да ми вади комплициран и искршен заб,кога ми стави анестезија,почнав да се тресам целата,ме облеа жешка пот секундарно,како се здрвуваше местото од анестезијата така јас се повеќе губев воздух,ептен се вознемирив,се тресев цела,филмови си правев дека ќе се онесвестам,па дека анестезијата ќе ме парализирара и што не,готова бев да го прашам докторот дали има боца со кислород,оти стварно едвај дишев,ама замолчив и се воздржав,сето тоа се одвиваше во една минута ама се чинеше многу долго и пеколно. За момент си реков,чекај застани нема да ти биде ништо,ја држев бројаницата која ми е на рака и си велев постојано во умот,ништо не ти е,ништо не ти е,можеш ти,и верувај се вратив во нормала
Исто јас така како ми ја кладе анестезијата забарот мислев дека се парализирвам дека ке добијам некаква страшна компликација леле толку ме фати паника
@Rama @La diabla pa normalno kje ne drma anks koga kaj i da otvoris da procitas umrela od anestrzija, pocinala na operacija, ova ona senzacii a toa udira na psiha. Celo opsestvo ni e napnato. Zatoa sme vakvi. Samo crni scenarija, samo losi vesti. Samo relaks. Se kje pomine. Od iskustvo!
Абе секако дека се борам за една недела одам во минхен дома никако не си дозволувам во кревет борба е да останеш на нозе без антидепресиви и психолог.
Што сакаш да кажеш дека ние што пиеме терапија и одиме на психијатар не се бориме?? Ти само не сакаш да си признаеш дека ти треба помош и дека имаш проблем.
А што ке ти помогне психијатар седнат за пари излезеш весел од на психолог после 2 3 часа пак утепан.
Сериозна си? Мене мојот психијатар ме врати во живот. Ама за тоа треба и самата да соработуваш. Со ваков став ништо не правиш. И не излегуваш весел од сеанса туку психички испразнет. Како тежина да ти се тргнала. Ќе почнеш да зборуваш за работи за кои не си знаела дека те мачат и ти се проблем. Јас после првата сеанса дома кога се вратив спиев 4 саата. Јас не знам каде сте оделе и кај кои шарлатани ама има многу добри псијихатри кои и тоа како помагаат. И не. Не даваат одма апчиња сите.
Па и некој кога ми спомне бајачки луѓе тие се само за пари тоа и е работа молењето е бесплатно откако ке де помолиш знаеш дека некој те чува.
Бајачка со психијатар споредуваш? Боже сачувај. Еве јас одам со упат на психијатар и плаќам само 150 денари.
И јас бев на психолог ама тој човек не е со магично стапче да ти стави во глава треба сам да излезеш од проблемот со подршка од близок А ако ти сметам на форумот не ме читај оти и ти и јас го имаме истиот проблем и секој има свое мислење тебе мош така ти е подобро мене вака.
Па не беше и кај мене преку ноќ. Година дена траеше процесот. И сите околу мене знаеа. Не се криев, не глумев. Зар мислиш со едно одење и готово. Не е така. Не ми сметаш ама ми личиш како некој кој не сака да си признае дека има проблем а реално имаш. Имаш страв од повредување, мислиш ќе умреш, имаш црни мисли. И со молитва тоа ќе го излечиш?? Си имаш проблем некој. Почитувам религија и молитви и се тоа ама тебе ти треба сериозен разговор. Како сакаш сфати ме. Знам низ што поминуваш.
Posle dolg period denes me potisna pak. Gusenje nemir i razdraznetost. 3 dena so red na rabota pod nerva stegnat i koga se opustiv denes, se razbudiv so takihardia i nemir. Namalen apetit,se me nervira. Koga legnav pak, losi sonista i edno te isti sonoj. Falamu na boga pomina brzo. Se idi od nervozata.
Здраво. Мислам дека сум анксиозна но не сум сигурна. Како да се осигурам? Една година од пораѓајот. А ова што ми се случува ми се случува од тогаш па навака. Кога сум сама со бебе дома не мрдам од една соба од страв дека ќе ме нападне некој или ограби. Си имам умислено дека ќе умрам на 26 години од рак на грлото на мајката. Кога седам пред паркирана кола мислам ќе се пушти и ќе ме прегази. Мислам дека ќе излезам да фрлам ѓубре додека спие бебе па ќе излезам без клуч а бебе се буди вришти јас не можам да влезам. Кога сум на тераса со бебе или до прозор мислам ќе ми падне доле. Мислам дека ќе ми го киднапираат. Или и мене и него. Во друштво се блокирам. Во група. Мислам дека и по ликот ми се приметува дека нешто не е во ред со мене. Мајка ми има шизофренија но јас мислам дека немам барем не се уште. Се плашам да не ме изненди смртта на блиски луѓе. Доволно набројував има уште.
@nena2010 кај кој психијатар одиш? Ми помина времето за редактирање за да ги спојам мислењата. Модераторите нека исправат
