Ona sto jas go primenuvam denovive Koga se osekjam losho e ednostavno si velam uzivaj vo momentov I opustise I veruvajte pominuva.taka si gi teram obvrskite I teram napred.
Ај едно несекојдневно прашање за оние кои ја поминале оваа состојба,али и за сите останати. Дали ви се случило како напредувате да почнуваат се повеќе и повеќе да ви сметаат одредени личности и се помалку да имате толеранција за нив?
Не мора да е до состојбата, тоа стандард појава кај секој.... Мене лично со секој нов ден ми се зголемува бр на пречкртани во бележникот
Ме радува кога читам позитивни нешта околу тоа како се борите и ја совладувате состојбава без таблети и терапи.промените ги правиме ние самите и ние сме самите одговорни за се што ни се случува.има луѓе бре позитивни само се смеат и не дека тие немаат тешкотии и проблеми едноставно така си го поминуваат животот без стрес и главоболки. сите сме различни ама треба да се обидеме да ги гледаме работите од друга перспектива не како до сега. И најважно е трпението, од секоја промена доброто не го гледаме веднаш туку постепено.
Lekot za mene bese izlozuvanje na strav i panika. Dave Carbonell (psiholog amerika) vo edna recenica objasnuva: "Najgolemite problemi so anksioznosta nastanuvaat poradi nasite obidi i napori da se borime protiv nea za da ja eliminirame, a ne poradi samoto nejzino prisustvo." Zvuci mnogu prosto, i veruvajte deka e!
Ве читам веќе месец дена и собрав храброст да пишам и јас. Пред околу месец и половина доживеав паничен напад за прв пат во мојот живот, брза помош беше повикана бидејќи не знаев што ми се случува, веќе утредента сфатив. Од тој ден јас поминав низ низа симптоми, почнувајќи од дијареа, често мокрење, пецкање во градите, стомачна болка... испитав крв и беше нормална крвната слика, матичната ме советуваше да се опуштам, да пијам магнезиум. Потоа следуваа две недели со чувство на кнедла во грлото, помина тоа, краток период заборавив на сето тоа и бев добра и еве минатата недела имав пецкање на левата градна страна околу 10тина минути се исплашив многу, матичната ми рече дека не е ништо, но да направам екг, денес направив и беше во ред само пулсот ми беше висок најверојатно од страв..овие дена се мачам со главоболка, повремена болка во рацете, па и пецкање, некој немир и секако огромен страв... ме советуваа да земам и лунерба со магнезиумот, но ќе почнам со нив од утре, дали некој би сакал да сподели искуства со нив? И дали е возможно сите овие симптоми да се од психолошки причини, страв дека нешто ќе ми се случи? Не сум доживеала уште еден паничен напад од тогаш...
I toa kako. Sum gi imala site ovie so gi pisa i uste mnogu poveke, sekoj den nova prikazna bese, raboti sto nemozev da zamislam gi cuvstvuvav. Tesko e da se sfati deka stvarno psihata moze da rezultira so vakva simptomatika. Kaj mene bese poizrazena fizickata simptomatika taka da osekjav sirok spektar na simptomi. Ispotrosiv eden kup pari na doktori i pak nemozev da sfatam deka nema nisto organski tuku deka se e do glavata. Mnogu vreme pomina dur se ubedam samata sebe deka stvarno se e vo red so mene. Koga pocnav da veruvam togas postepeno se namalija simptomite, do moment na celosno isceznuvanje.
https://smajlimk.home.blog/2019/02/...kDyAJVHYusWb_IlekdhVNkET0BCulTT0_JM6b9zSHu1YU Секој анксиозен вака се чувствува.Тоа ке трае ако не го пронајдеш ,,изворот ,, на твојата анксиозност.Значи...твојата чаша е преполнета (многу стресови, многу секирациии, многу неизвесност ...нерешеи проблеми кои с енатрупале).Обиди се да ги решиш сите секирации, а во меѓувреме игнорирај ги овие симптоми ).Знам дека тоа нее лесно ама друг начин нема освен со ИГНОРРР и решавање на натрупаните и нерасчистени проблеми кои те оптеретуваат.стани свесна за нив , напиши ги на лист хартија, размисли кој како ќе го решиш и ТРГНИ во борба .Ако с епрепуштиш на симптомите тие ќе се намножат и интензивираат и ќе се вртиш во круг.ПОчни СЕГА и ВЕДНАШ.Во меѓувреме за ад полесно хадминеш пивни нешто благо за смирување ...а ако не можеш сама најди си саглам ПСИХИЈАТАР .Поздрав Јас ја надминав анксиозноста , ќе ха надминете и ВИЕ !
Немој да се лутите што ќе кажам.Некој што има низок серотонин мора да пие антидепресиви од 6 до 12 месеци најчесто,па да се крене нивото на серотонин,исто како на пример железо во крвта...Не може поинаку верувајте.Мене пред 20г. ми помогна флуоксетин-прозак,само 3 месеци и се вратив во нормала.Е сега дури се мачите,земете терапија и не се плашете.
Ne sum strucen, nitu sakam da nametnuvam mislenje po ova prasanje. Jas odbrav pat bez apcinja. Ubeden bev deka psihologijata e onaa nauka koja ke mi pomogne mene a i na mnogu drugi, iako bese dosta tesko i i neprijatno bez apcinja. E sega samo da te prasam: Vikas deka serotoninot e na nisko nivo, toa znaci deka organite ili organot koj go laci ne go laci vo dovolna kolicina. Kako e mozno togas posle 3 meseci da se vrati vo normala i da ostane vo normala cel zivot. Zelezoto se kreva so apcinja, no otkako ke prestanes da gi pies, i ako ne promenis nesto vo nacinot na ishrana, t.e. ako si teras po staro, toa pak ke padne. Neli toa ti kazuva nesto. Ti vo tvojot slucaj ocigledno pokraj apcinjata si promenila i mnogu raboti, stom veke ne ti se potrebni, sto e za golem pozdrav. Da ne bidam sfaten pogresno, mozebi ima slicai kaj koi bez apcinja tesko se kontrolira situacijata, stvarno ne sum strucen, ama logikata mi veli deka imas deficit, ke imas i otkako ke zavrsis so apcinjata, ne e toa casa sto se polni, i si stoi polna so serotonin cel zivot. Ti si si napravila promeni so koi si stanala posrekna i i taka go odrzuvas serotoninot sega. Apcinjata samo ti bile otskocna daska, sto ne znaci deka bez niv ne bi uspeala. Poentata mi e deka so apcinja verojatno e "polesen" patot, no luge kako jas, koi se protiv toa (dokolku e izvodlivo) siguren sum deka mozat i bez niv. Ne osuduvam, pak ke kazam ova e samo moe mislenje. Ne zemajte na svoja raka samo Poz ubav vikend na site
Eve denes povtorno, trepet na celo telo, naednas custvo za losenje, custvo deka ke me strefi infarkt, noze ne me drzat. Vo mozkov melnica, deset pati mokrev. Pien sabajle leksilium od 3, a pred dva sati diazepam od 5 i dzabe. Kazete decki nekoj lek za nadminuvanje na ova, barem dodeka pojdam na psihjatar.
Во некој од предходните постови прочитав дека најдобар лек во оваа ситуација е да се соочиш со стравот, да го правиш тоа од што се плашиш и да видиш и самиот да се убедиш дека ништо нема да ти биде. Мене ми беше многу лошо кога требаше да излезам негде каде имаше многу гужви и галами затоа што мислев дека нешто ке ми биде. Секогаш кога бев на некое такво место чувствував силна слабост и мислев дека секој момент ќе паднам ама полека и тоа го надминувам. Особено ноќни клубови ми се кошмар. Али за чудо колку повеќе се наоѓам во такви ситуации, толку сум посилна. Се уште имам страв али станува подобро, задоволна сум. Ова нешто нема лек, и единствен совет што можам да ти го дадам е да не се залежуваш дома, ти не си болен, движи се, излегувај, секогаш носи си со тебе се она што ти дава сигурност али труди се да бидеш активен во текот на денот онолку колку што можеш. Јас пример секогаш со мене си носам шишенце со вода и нешто благо бидејќи ми дава сигурност затоа што мислам дека секој момент ќе се онесвестам, исто си ги носам и таблетките(земам деметрин) со мене и ќесичка магнезиум. Колку и да ти е лошо направи барем мала прошетка надвор. Половина час, ништо повеќе. Секој си го наоѓа својот лек со тек на време, само верувај во себе и најди си го твојо метод. Ќе биде подобро.
Анксиозност и панични напади, не се болест. Тие користат трик. Трикот е: Чувствувам непријатност, но го третирам како опасност. "виновен" за ова е дел од нашиот закржлавен мозок наречен Амигдала. Амигдалата е остаток од праисториските луѓе, без кој човештвото не би преживеало. Тој бил многу корисен во тоа време на борби меѓусебе и лов на дивина, бидејќи тој е одговорен за fight or flight системот за одбрана. Ако е послабо од мене-ќе се борам, ако е појако од мене - ќе бегам. Амигдала е нашиот чувар. Тој е многу корисен дел за наша заштита кој работи на потсвесно ниво. Препознава опасност и пука адреналин во истиот момент за да бегате или се борите. Тоа е паничниот напад. Анксиозноста која следи потоа е страв од тоа чувство, страв од нова епизода. Проблемот е што во денешно време, кога не ловиме сами, и кога нема лавови у паркот, или волци у трговските центри, амигдалата сеуште беспрекорно пробува да не заштити. Тоа значи дека нашиот мозок работи беспрекорно добро. Препознава опасност и пробува да не заштити. Проблемот е што ОПАСНОСТ НЕ ПОСТОИ. НЕМА ОПАСНОСТ НИТУ ВО РЕДИЦАТА НА КАСА, НЕМА ОПАСНОСТ ВО ГУЖВАТА У БАНКА, НЕМА ОПАСНОСТ У АВТОБУСОТ, НЕМА ОПАСНОСТ У ДИСКОТЕКАТА... Амигдалата мисли дека има. Добрата вест е дека амигдалата може да ја научиме дека овие места не се опасни. Амигдалата "ги учи" овие работи само кога е активирана. Само кога ви е страв. Не можеме со збор да и објасниме. Не не слуша, бидејќи таа е на стенд бај во "неопасни" ситуации. Таа учи само со асоцијации, само така запишува нова меморија. Затоа е важно кога ќе ве фати напад, амигдалата мисли дека сте во опасност. Единствен начин да и покажете дека ме сте е да не бегате, останете таму, правете го тоа често. Со тек на време само на овој начин ќе се намалат исчезнат, слабите нозе, треморот, паничните напади, краткиот здив, главоболките и сите останати симптоми, кои се резултат на стрес хормонот и адреналинот во нашето тело.
Она од што малку се плашам е дека за месец дена треба да одиме на одмор во дизниленд во Флорида а таму има гужви, се чека редици за карта и сл. И малце сега ме фаќа страв. Како сте поминувале на одмори ?
Јас неможам да дишам навечер, имам потешкотии во дишењето, ми доаѓа да се зевам на секое или да земам подлабоко воздух...исто така понегоаш и срцето ми чука брзо многу и ме боли исто така и тоа во мирување седам или лежам и наеднаш почнува да ми чука брзо ми се чини ќе ми излези од градите и ме боли...дали тоа може да сугерира на анксиозност?
