Ооооххх бе, се е во ред се додека тоа што го правиш делува позитивно на тебе. Не си сама, сите сме исто, ама ќе помине!
Здраво дечки.Ме немаше подолго време па еве се решив и јас да ви пишам.После повеќе од година дена повторно се сретнав со мојата другарка -анксиозноста.Ќе си речете каква е таа другарка што прави да се чуствуваш лошо но сега ќе ви објаснам зошто. Во 2016 година првпат се обратив на лекар тогаш се уште бев студент,хроничниот стрес ми беше секојдневие,не јадев,бев многу слаба 45 кг,нервозна.пушев цигари значи ужасен период од животот со тоа што од симптоми имав само немир и несоница.Докторката ми даде упат да испитам тироидеа се беше ок.Да скратам тогаш не ми беше одредена терапија на психијатар и психолог туку само пешачење и некој си лек на билна база. Лани во февруари ми се случи многу лош паничен напад завршив на кардиологија и секако кардиологот ми кажа дека сум целосно здрава и дека најверојатно анксиозноста ми давала такви силни симптоми.Симпромите беа тахикардија,губење во простор,вртпглавица,болка во средина на гради,трнење на раце и немир.Поужасно не сум се осеќала во мојот живот.После тој паничен напад се јавив на психијатар.Докторот ми даде дијагноза висока анксиозност и терапија асентра од 0,50 по еднаш и хелекс од 0.50 два пати на ден. Во меѓувреме докторирав на темава анксиозност,ја читав темава,се анализирав себе и симптомите се осеќав безпомошно.Поминаа неколку месеци се подобро и подобро бев ги оставив лековите продолжив да функционирам сосема нормално.Работев многу на себе и пробав да сменам некои навики и ги сменив. Откако си дојде се на свое (јас верена свадба треба да правам во септември,почнавме да живееме со вереникот во свој стан којшто си го средувавме) татко ми доби мозочен удар.Шок но го издржав сето тоа на нозе и не потпаднав немав ни еден паничен напад секако пиев лек за смирување кога ми соопштија дека има мозочен удар но сепак очекував да биде полошо.Јас добив некоја небеска сила трчав купивав лекови и инфузии бидејки дома се лечеше,одев секој ден да го гледам,и помагав на мајка ми по дома,им пазарував,и одев на работа и дома кај мене ги бркав сите работи.Го тешев него и мајка ми бев премногу силна.Се опорави човекот фала му на бога помина и свадбата (тие што правеле свадба знаат кои заебанции се) и се си дојде на свое место. Од јануари наваму решивме со сопругот да правиме бебе и еве 6ти месец ништо.Некој ќе си рече е добро де не е тоа долго време но сепак за нас анксиозните тоа е навистина страшно.Јас мислев дека тоа е така кога ќе решиме тоа одма ќе биде.Прво се прашував зошто зарем утнуваме плодни денови,нели се хранам здраво пијам витамини,вежбам,редовно имаме секс имам дури и на гинеколог бев да видам дали овулирам секој месец.И така месец за месец и секоја менструација јас плачев, се расправав со сопругот за глупости и бев тажна по неколку денови.После 6 месеци почнав со испитувања и испадна дека имам висок ТСх хормон којшто за бременост треба да е под 2,5 мене ми беше 5.25.Испитував антитела на тиреоидна испадна дека немам.Најверојатно тсх ми бил покачен од стрес. Една недела бев за никаде,само плачев,бев многу нервозна,се обвинував себеси зошто не сум некоја што не и е гајле и да си го терам животот без грижи можеби досега ќе сум останела бремена.Најблиските знаат за обидувањава и сите мене ме обвинуваат и ми викаат кога ќе се опуштиш тогаш ќе биде што ми создава уште повеќе нервоза и паника .Кога ми помина тоа почнаа физичките симптоми.Седејки на работа почнаа да ме стегаат градите.Ме стегаа повремено со паузи и така 3 дена.Отидов кај матичната да ме прегледа да не имам нешто на градите или пак со срцето.Секако дека се беше во ред но се посомнева во желудникот бидејќи и спомнав дека секој ден имам киселини било што да јадам. Не можев да спијам навечер,имав тахикардија,надуеност во стомакот и киселини.Се двоумев дали да се напијам некое апче поради нели сомневањето да не сум случајно бремена да не направам некаков проблем на плодот што верувајте ми ја влоши состојбата уште повеќе, На крајот сепак морав да се напијам нолпаза за киселините и надуеноста и хелекс за да можам да поспијам барем некој саат.Секако пробав и без лекови прошетка,б6 витамин и магнезиум чаеви од камилица и маточина но ништо од тоа не ми помогна. Завчера бев излезена со една другарка со која се немам видено одмана и сфатив дека треба повеќе да излегувам.Епилогот на сето ова досега беше кога ми кажа дека имала спонтан абортус а таман се израдувале и кажале на сите најблиски.Јас се шокирав.Си ги кажавме секоја своите маки и верувајте моите беа 0 во споредба со она со кое се соочила другарка ми.Докторот ја одбил да ја прегледа дека нели корона владее,она прокрварила додека била на работа и имала силни болки.Голготата што ја прошле додека и кажат дека плодот нема повеќе срцева реакција била ужасна.Од тогаш наваму нема останато бремена.СЕ обидуваат и подолго од нас. Одејки си накај дома од тоа излегување премногу размислував.И сфатив.Премногу се оптеретувам за се и сешто и премногу сакам да имам контрола врз работите.Си наоѓам проблеми каде што ги нема и си замислувам ситуации кои можеби нема да се случат.Решавајќи еден проблем отварам 3 други.Денес со сопругот разговарав и му кажав дека повеќе нема да се оптеретувам за бременост кога ќе се случи тогаш.Не разговарам на таа тема веќе.Ако сме во ред и двајцаѕа се ќе биде и сакам да се изненадам за тоа е не вака да очекувам и само да се разочарувам.Ова лето ќе се посвеиме еден на друг бидејки досега не можевме.Ќе си шетаме пак како кога бевме дечко и девојка и ќе уживаме во овие денови без обврски.
Секако дека е нормално. Ама твојата анксиозност ида од друго. Не им препишувај толку на хормоните пошо си имаш проблеми со татко ти дома и тие проблеми ти придонесуваат премногу за анксиозноста.
Devojki, pokraj derelizacija dali sleduva i chuvstvo na indiferentnost kon sve okolu, kako prezasitenost i nemozhnost da se prima povekje stres i nervoza vo organizmot? Isto taka i asocijalizacija... Patem, ochive gi osekjam kako da mi e teshko da gi mrdam i da gi fokusiram, so zamaten vid... Izguben apetit i son. Mozokot kako da ne mi raboti Da napomenam, ova se sluchi otkako sekojdnevo imav napadi i stres okolu situacijava i si pravev sebeanaliza i strepav deka imam simptomi na virusov... A sega nemam nikakvi napadi nitu se chustvuvam voznemirena tuku se mi e ramno, kako da sum bilka...
Се има тука, од а до ш. Види, има и референци за stress response на телото откако ќе доживее огромен напор https://www.anxietycentre.com/anxiety-symptoms.shtml
Мене секогаш после мн стрес, смаоанализа ми доаѓа деперсонализација и дереалзиација и така малце ко без емоции сум во тие периоди
Аман, под притисок сум, работа да најдам та работа. Ме пукнаа веќе. Скоро 3 месеци одмарам и ми е убаво. Знам дека требаат пари ама побитно ми е здравјето. Не знам колку сум во право.
Dzabe se pari koga nemash zdravje i ne e se vo parite. Ako ne mozes da najdes rabota barem posveti se na domot. Najdi si zanimacija peshchi i uzivaj. Jas imam i rabota i pari i odlichen soprug se mi e naredeno pa imam anksioznost. Pravi go ona sto ti go sakas i sekogas stavaj se sebesi na prvo mesto.
Го нема да ми се јави 2 дена. Не можам повеќе, не крева на моб, не враќа на пораки. Јас се затворив дома и се полошо и полошо ми е.
Се скаравте па го снема? После толку работи што ги изнапиша, уште ова...треба да размислиш дали ти е паметно да продолжиш. Spoiler Не сакам да ти се мешам ама те читам по темиве и морав да искоментирам
Луѓенца, дали после секојдневни панични напади ви се дешавало да ве болат прстите на рацете и нозете? Пет дена секој ден имав паничен напад, по 4,5 пати, овие два дена сум океј ама се осеќам како сите коски и мускули да ме болат. На 21 година како реуматична баба од 90 години се осеќам.. Ми се мота во главата рак на коски не дај боже
Se sluchuva da imash bolki, jas imav trnenje na prstite i slabost vo race i noze i kako da nemav sila da sedam, a ne neshto povekje...
Понекогаш е убаво да најдеш работа. Некогаш и самата работа знае да направи анксиозност, но се зависи дали ќе си ја сакаш работата. Пример, сменив многу работни места и моментално ја имам работата од соништата. Во моето себе пронаоѓање, работата и те како имаше позитивен ефект врз мене. А најубавиот момент е кога ќе земам плата. Ме нема дома 10 саати
Цел март и пола април бев скоро растроена од ситуацијата со вирусот, некако постепено успеав да се изборам, баталив апчиња, имам синче кое ми е како лек само господ да ми го чува, сопругот ми беше на раб во странство во воена база во која забранија влез и излез, стресови покрај него постојани, ама пак се изборив и во мај се стабилизирав, бројките на заразени почнаа да паѓаат се чуствував добро ама таман се стабилизирав направив крвна слика и реума фактор имав висок и закажав на ревматолог, маката што ме измачуваше од лани и сомневањата се потврдија, добив дијагноза системски лупус. Шок, нервоза ме вратија многу назад, анкциозност ми се врати како бумеранг, цело време се чуствувам лошо, физички повеќе, психички плус, Сопругот дојде сега, па го спроведоа во каратин, па му излезе негативен на тест, па го пуштија сега седи во самоизолација, ама бил во контакт со некој позитивен. Секој ден се соочувам со некој нов стрес и незнам уште колу можам да издржам, се гушам, цело време ко преладена сум, има денови неможам од кревет да станам од умор и болки, и уште никој не ме сфаќа сериозно, досадно ми е веќе од се, презаситен сум, ми се чини дека 3 дена можам да седам сама во соба без да зборам со никој, ама неможам да потклекнам, имам сонце мало што ме држи за рака и ке пројдат и овија денови знам, многу пати сум ја победила анкциозноста пак ке ја надминам а лупусот е несакан бонус или капаче на све.
Не знам дали е прашањето за тука, но очајно ми треба помош.. Имам преголем страв, пред некој ден буквално мислев дека ќе се онесвестам од што се преплашив за ептен банална работа. Навечер не можам да спијам од страв, еве и сега, а умирам за спиење. Дали мојов проблем е за на психолог/психијатар? Не знам каде да се обратам стварно..
I mene mi se ima slucuvano,kako reuma na race i noze...moze i od promena na vreme plus da e,a voedno i slabost vo race noze...igranje na muskuli...se ni e od mozokot,ahde malku pozitiva da vneseme vo sebe i ke bide ok. Ne se sekiraj,poznavam zena koja isto imase lupus i eve odlicna e,samo so vnimavanje na hrana,cuvanje sebe,verba i mn.poddrska i bez nervozi sredi...kaj nea kosata pagase i crvenilo na lice,no ima i dr.sostojbi koi se pokazatel za toa.Vie sto simptomi imate i kalo Vi se manifestiraat.
