Дали ти навистина сакаш да одиш странство да студираш? Голем предизвик е. Што сакаш ти? Јас цело време се борам со тоа што сакам
Dada se toa sum napravila. Ispitaj i glava detalno kolku da ne go mislish.Ne e nisto strasno na magnetna te stavaat vo eden bubanj ili zatvoren prostor legnata i kje slushash zvuci kako na tehno zhurka . Samo ne panichi legni si i zatvori ochi nisto strasno.do dusha jas zemav i pola apche demetrin za sekoj slucaj bidejki toa snimanjeto e 20 minuti.ama nema da imash nisto veruvaj mi i jas sum napravila eden kup ispituvanja. eventualno da otidesh na uvo nos i grlo . Ama bi trebalo da e okej. Mene mi kazhaa deka e migrena i pijam nekoi apcinja za toa.
Заминувањето во нова средина, може да биде и тоа што всушност ти треба. Гледај на оваа прилика како на шанса за нов живот исполнет со нови искуства и предизвици. Лекарства на своја рака, не ти препорачувам да земаш. Ако немаш финансии, замоли ги твоите родители да ти дадат пари за на психијатар. Парите не треба да ти бидат пречка за ти полека да го чекориш патот кон менаџирање на анксиозноста. За љубов, уште помалку за минливо искуство, не треба да размислуваш нималку на самоубиство. Еден ќе замине, друг ќе дојде. Особено со оглед на тоа што си млада. Љубовта знае на тие години да боли, но верувај по некое време забораваш. Затоа гледај на заминувањето во странство како шанса да се пронајдеш себе си. Ќе ти биде тешко, не велам не, но од друга страна, ќе се научиш да функционираш сама, а со тоа и ќе бидеш посамостојна и посамоуверена. А дечко ти, ако ја знае твојата состојба, зошто те доведува на раб на хистерија? Доколку некој ме прави да се чувствувам неубаво, не ми треба. И јас имам караници, но во ниту еден момент не влијаат на мојата состојба. А со оглед дека нема да бидеш веќе во државава, нема ни поента да вложуваш во таа врска. Анксиозноста е поврзана и со намалена љубов према себе. Размисли, дали вреди да се ставаш во ситуација за да посегнеш по својот живот за еден ,,мочко". Оној што вреди, нема никогаш да те доведе до тој степен. Ти си битна, твојот живот и твоите чувства, тој пролазна станица. Што се однесува до терапијата, нека ти препише психијатарот, неколку месечна терапија, за да не се оставаш без апчиња. Секое наредно доаѓање, врз основа на твојот статус, ќе одлучите дали треба да продолжиш или не. Битно, не оди со страв. Насмевни се за новите предизвици. Ништо не е случајно во животот, се се случува со причина. А и никој не ветил никому дека животот ќе биде една рамна линија исполнета со хармонија. За да стоиш на врвот, треба првин длабоко да паднеш.
Da cuvstvuvam i nekoja nelagodnost vo uvoto veke iskreno neznam ni jas sto cuvstvuvav od strav se negde nesto boli samo se pipkam samo se dopiram vo vratot glavata uvoto…a migrena se utvrduva na uvo nos i grlo?
Искрено многу се мислам, но сакам. Сигурна сум дека заслужувам многу повеќе од овде (за жал). Не си ме разбрала за дечко ми. Навистина прави да се чувствувам добро и секогаш е тука за мене. Знам дека ќе успееме и сакам да успееме. Ќе доаѓам, ќе ме посетува тој итн. Апчињата не ги земам на своја рака, од психијатар ми се препишани и веќе повеќе од една година сум на ад. Работата е што ми ги дава мајка ми на рака, а јас не знам ни како се викаат освен нивната боја и големина. Тоа е затоа што ги злоупотребив кога стоеја кај мене. Кога ќе заминам, ќе нема кој да ми ги дава. Ќе треба самостојно да ги земам и да водам грижа за нив. Па кога ќе ми се на дофат се плашам дека повторно ќе го злоупотребам тоа.
Pa ne toa obicno na nevrolog . Jas od tamu pocnav otidov na nevrolog i nevrologot me prakjashe so upat kade sto treba.
Чим се плашиш дека кога ќе ти бидат на дофат ќе ги злоупотребиш, нема. Тоа е само лоша мисла дека ќе го сториш тоа. Ти спротивно од тоа сакаш, сакаш да си бидеш добра, да се грижиш сама за себе. Сигурно ќе успееш во тоа!
Дали си пробала да го најдеш коренот т.е. причината зошто се чувствуваш вака? Мора да има некоја причина, на пример, јас се борев со депресија и анксиозност, и мене не ми се живеело, но ја најдов причината зошто било така. Сите околу мене успеваа, т.е. му се посреќило веднаш после дипломирање да си најдат работа. јас не. Мислев дека на 20 и некоја година мора да ти е среден животот и сметав дека јас заслужувам нешто повеќе, дека сум на нешто овластена итн и тоа предизвикуваше голема депресија и фрустрација, несигурност во себе. Ова ти го кажувам да знаеш дека животот е понекогаш суров, има такви тешки трагедии и ситуации,сите се соочуваат со нешто. Треба само едно да знаеш дека ништо не е вредно повеќе од твојот живот, ние сме млади,животот е пред нас и треба да научиме дека не секогаш работите ќе се одвиваат како ние сакаме, но за тоа треба да бидеме и благодарни, бидејќи секоја тешка ситуација не челичи за во иднина. Самоповредувањето или злоупотреба на апчињата не се решение. Мој совет ти е да пробаш со психотерапија ако веќе сама не можеш да си ја најдеш причината за состојбата на твоето ментално здравје. Рече дека месец два си се осеќала супер, пробај да се сетиш што те trigger-на за повторно да се вратиш по старо. Некогаш сме и инаетливи, мораме да го најдеме изворот, причината, да си признаеме на себе што не мачи и да излеземе од комфорт зоната за да се справиме со проблемот, колку и да е тоа нешто тешко, нај лесен начин е да се самоповредиме. Спомна дека нема кој да ти врши контрола за апчињата. Веќе кога пишуваш овде, знам дека имаш желба во себе да се смениш и да го решиш проблемот. Па почни од таму. Биди си сама свој газда т.е. сигурна сум дека си самата свесна кога ги злоупотребуваш апчињата, сети се во моментот дека тоа воопшто не е решение. Плус, имаш поддршка од дечко ти , претпоставувам и од дома.
Хипервентилирам предолго. Не ни знам веќе колку долго трае, ќе ме излуди! Почна со паничен напад. И уште три после него. Ужасни се и веќе не се издржува ова. Се почести се и се подолго траат. Од 4 сум будна. Кошмари кога спијам, иначе несоница. Дереализација и деперсонализација! Целосна одвоеност од реалноста и од самата себе осеќам. Мислам дека конечно го достигнав врвот. Овие 6 недели сум во кулминација. Имам чувство дека ќе се онесвестам. Не знам зошто пишувам. Не барам совет, знам што ми е. Го поминав ова еднаш. Бев на ад, одев на психотерапија и научив како. Сега сум пак на почетокот. Се чини ново, а се имам поминато. Почна да се враќа постепено кога почна пандемијата. За да ми приреди театрален камбек, полошо е од кога и да е! Немам никаква желба да ја поздравам, ама затоа прописно: you fucking shit, ич не ми фалеше за да се вратиш!
Drustvo dali nekoj se soocuva so nekoja cudna bolka vo grbot, po ‘rbetot, vo polovinata vo vratot pozadi, slabost vo racete i cuden oset na nozete…nekako neznam kako da objasnam kako da ne se moi kako da nemam dovolno sila vo niv od sto moze da e taka?
Како ви влијае времево? Значи толку ми е напнат денов, нз што сакам. Со сила идам на интервјуа само да не седам дома. Одам на интервју, пак ќе треба да патувам по 45 мин дома и назад, работата е до 3.00 на сабалје. Психички не сум спремна за работа, а пари ми требаат за психолог. Не сакам со луѓе да се дружам, само затворена ми се седи дома. Така како в облаци да сум. Нит ме интересира нешто ни ништо.
Здраво, Би сакала да ве прашам нешто се работи за моја блиска личност. Во последно време има чуство како да не може воздух да земе и како да се гуши - според кажаното како некој да седи на градите. Вчера имаше ситуација каде покрај чуството да не може да дише, да се качи и некоја блага температура од 37.2/37.3. Дали исто на некој друг му се има вака случено при панични напади?
