me interesira dali od ovie sto sme ,sto patime od anks dali imate povremeno kako tezina vo gradi,t.e.kaj srceto i kako nekoj umor kaj nego,inaku sum proverena eho,ekg sve e ok na srceto
Да не ја трупаме темана со офтопици. Не тврдам 100% со сигурност, сепак индивидуално е. Но од лично искуство, имам подолги периоди, неколку месеци дури, кога или скроз не ме фаќа анкциозност или многу малку. Па после ќе ја осетам појако, може и напад да имам, ама бидејќи знам што е, ја препознавам, полесно се изборувам со неа. Затоа мислам дека дури и со години да не ја осеќаш, може нешто да се деси, да ја поттикне да се врати. Затоа вниманието треба да се насочи кон учење како да се соочуваш со неа, да не дозволуваш да те парализира, итн.
Тоа со спиењето е некој знак, но не мора да значи. За дишењето пробај основни техники за медитација, вдишувај свесно подолго време и со стомак, издишувај неколку секунди. Изгуглај има добри и разни техникк
За оние што прашувавте за анкс и пмс. Епа мене месецов ми е××× мајката. Кај ми каснеше, кај ме мачеше со болки во јајници и половина, потечена, нервозна, ама неделата ја поминав цел ден плачејки!! Како мало дете сум плачела. Мисли тешки, враќање во минато, страв за иднина, се комплет. Класика анксиозност. Сега еве и денес, сношти добив, денес сум крш.. Одвај на работа издржав. Грлото ме стегаше, грутка имав дури и ме болеше колку ме стегаше. Дома дојдов се изнаплакав.. Стрес имам зашто мајка ми ќе треба да патува во друг град, со коронава.. А мора да оди, на кратко. Психијатарот ми вели да се смирам, дека мора животот да продолжи ама јас мислам дека сега ми се јавува цел стрес што го имав 2 години. И сега ова враќање во "нормала" не е баш лесно.. Така да после добри 10 години јас се осеќам не баш добро. Се надевам дека ќе помине и припишувам на хормоните. Од терапија ми појача само хелекс, да се смирам еден период ..
Точно кога заборавиш е полесно јас порано не бев присутна како да сум паднала од друга планета и е многу тешко! Имав и сега имам и ми е страв од мисли како што се Како е светот реален? Зошто неможеме да се видиме во огледало? Како ние мрдаме? И цело време мислам на смртта на мојте блиски и дури ме одбива од нив и ми е страв, знам глупи се прашањава но сами доаѓаат и не знам како да ги побијам и се борам со тие мисли, едноставно јас знам вака со мозокот логички да кажам се е океј тоа е ооради анксиозност но немозам да го убадам многу е тешко да се опише и ми е страв!
Тешко е пробувам да останам свесна дури во поголемиот дел од времето сум и си велам па добро овде е и ке си оди и така е веќе не е како порано го нема толку но кога се појави јас веднаш се уплашам бидејќи имам страв од тоа и ме тера пак да мислам вака сум свесна дека е состојба која ке помине но неможам да го убедам мојот мозок во тоа
Прифати ги. Друго решение нема. Чим повеќе им се плашиш толку повеќе ќе ги имаш. Мисли се. Ништо не можат да ти направат. Пушти ги нека лебдат низ глава и толку. Смеј си се. Мозокот се може да смисли. Тоа му е работа.
Во право си но незнам како некогаш колу и да кажам баш е ми е гајле ги нема но некогаш ке се појават во огромен интензитет што не знам што да направам и се вкочанам бидејки имам голем страв од тие мисли!
Ќе се убеди самиот кога нема да им даваш толку значење. Ќе дојде ден кога ќе се смееш на ова, а можеби и ден кога пак ќе дојдат.. Таков е животот. Не треба да им се плашиш, толку само треба и пушти ги да лебдат.
Ќе отрпнеш со тек на време кога ќе сфатиш дека се само мисли, а и дека кога се случува нешто лошо им се случува и на оние кои ги немале тие мисли. На сѐ се навикнува човек.. Јас одамна ги имам навикнато и си се смеам кога ги имам и заминуваат одма зашто не ги хранам со внимание и страв.
Д Точно но јас имам 18 години и побарав помо Имам 18 години само пто наполнив и ми се случи пред околу пола година можеби и повеќеод нигде киксде тогаш беше многу лошо сега е подобро и ке биде верувам во тоа но едноставно некогаш се осеќам толку ужасно и сум многу емотивна и ми дојде да се расплачам и на среде улица
Мене на 11,12 год како дете ми дојдоа прв пат и еве ништо од нив не се случи. Побарај си помош од стручно лице ако толку не можеш да ги издржиш.
Пробувам еднаш побарав помош од психолог и тој ми рече дека со мене е се во ред но не беше јас неможев да доловам дека не е океј помина некое врмеме и таа рече на мајка ми дека ја олаши мојата состојба бидејки трае волку долго тогаш беше неколку недели и сакаше да ме прати кај друг психијатар за лекови но мајка ми не ми даде и почнав да се снаоѓам сама веќе ѓи побив пола мисли но фругите ме мачат претерано многу и како сега пишувам овде но као да не е реално незнам како да опишам
Мислите вака се океј некогаш дури и се е океј и кога ке помислам на нив ке боде као па тоа се гупости но некогаш е страшно бар за мене
Да одиш на психијатар и да си поземаш лекови штом и психологот те пратил. Знаат да проценат кој може без лекови да се носи и на кого му требаат додека се средиш. Не се плаши, нема ништо лошо во лековите кога се земаат кога навистина треба. Затоа се викаат лекови.
