Толкав пост дека не ви треба психолог да ви дава совети, ама советот од еден од нив ви бил доволна мотивација?! Противречно ептен. Поддршка бил лекот, ама не ви треба поддршка од психологот. зошто? Зошто наплаќа за тоа? Па тоа му е работа... Да не треба да работи за беспари?
Јас се активирав на форумов најмногу заради оваа тема, минував низ тежок период, анксиозноста кај мене кога го достигна врвот. Сега повремено ја отварам чисто да видам што се пишува, ама таква негативност и одбивност ми ствара што мислам дека алергија имам на темава, некаква интолеранција сум развила.
Да одиш на психолог. Посакуван исход е дека ќе го најдеш изворот на твојот проблем и полека ќе почнеш да ја решаваш причината, а не последицата.
Кај нас единствено што фалат се добри психотерапевти. Кај тројца психолози имам одено и двајца психијатри, психолозите работат по Гешталт, а психијатрите даваат терапија. За health anxiety ко што имам јас, не помага на долг период. Ама сепак е подобро од сам да се справуваш, во најлошите периоди од анксиозноста ме спаси терапијата и психологот. За подолготрајно решение е потешко.
Мене ми личи на борба за клиенти. Just saying... Професионалец ако пациентот рече дали да оди на второ мислење не би му рекол да не оди. Тоа е негов избор. На сто ќе отиде ако сака. Никој нема право на монопол. Прво не знае како и што работи со тебе психологот за да тврди такви работи. Не е професионално и етички да критикуваш пракса на друг. Битно е пациентот да му е добро и удобно со тој што го избрал за да има психотерапијата ефект. Ако со него тоа не го постигнал и сака да проба со друг не е ич професионално да го разубедува. И тоа на начин што го оцрнува колегата..
Не само што ти личи туку тоа и е. И од психолози имам слушнато - остајте апчиња и од психијатри имам слушнато - остајте психолози. Во борба едни против други, наместо да работат заедно. Единствен што е оштетен е тој со мака.
Во Мк недостига можноста да се обучат за повеќе разновидни психотерапии психолозите. Има мал број психотерапевтски правци кои им се на избор. Недостига ужа специјализација во однос на психотерапијата на универзитетот. Се се тоа приватно платени обуки. А психијатрите пошто се медицински лица можат да даваат и медикаментозна терапија. Затоа викам дека со пациентот најдобро е да се работи мултидисциплинарно. Да оди и кај психолог и кај психијатар. И кај секаков друг стручњак, од друга област што може да му е од помош.
Толкав пост за да ви го докажам точно ова: Правите негативност и одбивност кај луѓе на кои воопшто не им е потребно тоа туку напротив некој нешто да им каже за да добијат најмала подршка
Можам да потврдам дека има таква борба. Јас сум била сведок како професорите од клиника ја потценуваат стручноста и знаењето на професорите психолози само зошто не се медицински лица. Да, основа на психичкото е физичкото. Ама психичкото зависи и од други фактори кои не се физички и биолошки. Добар психолог и психијатар ова го знае и не се конфронтира.
Баш таков ефект имав кај еден психолог, ме навраќаше наназад на спомените кои само ме потсеќаа на нешто што веќе го имам заборавено, целта и беше да го реши проблемот од корен но тоа направи само полошо да ми биде Факт е дека сите имаме различна психа и не ни помага нешто што му има помогнато на друг, некои не го гледаат тоа и само ја отежнуваат ситуацијата, ист случај како со алергијата, на пример сте слушнале да кажеме дека јагоди лечат некоја болест и ми давате да јадам јагоди а всушност алергична сум и тие само ми прават лошо
Одењето на психотетапија е процес, не се постигнува ништо во неколку сесии исто како и земањето АД. Двете работи се процеси за кои треба време. Ништо нема преку ноќ.
Да си одите слободно на психолог, психијатар ако имате мака. Форумот не може да биде замена за нив. Ако со некој сте имале лошо искуство или не ви помогнал неговиот начин на работа не значи дека со сите ќе биде така. Побарајте некој друг.
Не сум имала потреба од психолог/психијатар ама кај психолог не би отишла, полесно земаат дипломи тие. Друго е психијатар, доктор е тоа, толку години учел, повеќе им верувам на нив. Мое мислење, може некој и повеќе да сака да оди кај психолог. Не е срамота да имате болест и да пиете лекови, не знам зошто толку срам и непризнавање на анксиозноста прочитав. Кога ќе ја прифатите состојбата и ќе најдете добар доктор, ќе ви биде подобро.
Зборев за тука на форумот.. И јас пишав погоре дека кога ми беше најтешко тука побарав помош, не ја најдов. Девојчето исто има пишано дека тука побарала некога позитивност но добила само негативност и одбивност Некои толку се прават дека им помагаат на сите но всушност само одмагаат повеќе
Според пишаното не им треба да зборуваат за болното минато. Ова може да е точно за одредени дијагнози и во одредени периоди од тие дијагнози. Но за некои други дијагнози може баш треба да се работи на нив. Ама пациентот има блокада ставено зашто не може да се справи со болните спомени. Спуштањето на тие одбранбени механизми може да е доста тешко..особено ако се добро востановени и се практикувале долго време. Битна е и довербата во односот пациент-терапевт како основен услов а битен е и тајмингот. Некогаш пациентот не е едноставно доволно спремен да се соочи.
Ама тоа - некои се прават дека помагаат, а одмагаат - се генерални реченици, не се примери. Затоа велам пример да ми пишеш, што е тоа што го нарекуваш одмагање зошто претходно спомна дека те потсеќал на некои спомени што си ги заборавила, а уствари тоа често е причина за анксиозност. Како да се реши ансиозноста ако не се зборува за непријатни настани во минатото? Психотерапевтот треба да дава поддршка, точно, но не треба да дава само поддршка и ништо друго, не ни е другар, за решавање на проблемите треба некогаш во корен да се чепне. Јасно ми е дека некои има непрофесионални психотерапевти, дека некогаш не се кликнува со терапевтот и така натака, ама дека сите не чинат и психотерапија не чини, не е точно.
Епа еве лично кај мене.. Оди чепни ми во психата.. Сум имала безгрижно детство какво што секое дете би посакало а сепак уште од кога знам за себе не си го сакам животот, тогаш се немаше случено ништо, после пораснав, дојдоа и проблеми, од тогаш секој ден се повеќе и повеќе не се сакам самата себе. Кај е тука коренот кога беспрекорно детство сум имала? Што е проблемот?
