Пробај со стоицизам. Мене општо најмногу ми има помогнато во животот, и со анкциозноста, а мислам дека е и совршена филозофија за овие твои проблематики бидејќи една од главните нешта на стоицизмот е прифаќање на фактот дека ќе кога тогаш ќе умреш, дури може да се деси и утре, ниту еден ден не ти е ветен, и сегашниот момент е најбитен зошто сега живееш. Еве за почеток една компилација - https://open.spotify.com/episode/16...i=Ft_ZLokVT5WwczbAukVMJw&utm_source=copy-link
Kaj koj psiholog I psihijatar da odis moras da se soociis so toa sto go nosis vo sebe, nikoj toa nemozi da go smeni, makar I da ne odis nikade sam moras da se soociis so natalozenite raboti vo sebe, ne treba da se bega od istite, kaj koj I da odis psihijatar psiholog sekoj Ke te nasocuva kon toa sto go Imas vo sebe.
Луѓе, почнав да отекувам. Забот ме боли и реков готова сум, ќе умрам, ќе паднам овде. Паника ме фати. Се гушам. И се јавив на заболекар, ми рече Вибрамицин одма, и утре сабалје Серапептазе На работа сум... Нема кој да појди да ми земи... Да одам да барам некој....
Кога те пука анксиозност 24/7 тоа значи дека твојата интуција ти кажува дека треба да го смениш начинот на живот што е можно побрзо. Значи дека сте присилени да живеете живот што не го сакате. Или сте избрале да живеете живот што морате ради ХХХ оправдани прчини ама заради "СТАРИТЕ РЕКЛЕ ТАКА". Тоа што го правиш не е во ред. Интуиција не се мислите, да не мешате интуиција и анксиозност. Интуиција те мава у стомак. Не у глава. Не е гласчето што ти збори. Тоа гласче е стравот што ти го проектирале мајкати и таткоти ко дете. Дека за ништо не те бива. Дека у ваша фамилија нема победници. Дека сте сиромашни. ТОА МОЖЕ ДА СЕ СМЕНИ. Ама треба многу работа. Треба да се искорени цел фолдер у твојот мозок каде што ги чуваш најгрдите зборови што ти биле упатени. АМА НИШТО НЕ Е НЕВОЗМОЖНО. Извор фб: Кербер.
Еве моиве.... Ме боли паника ме фаќа, мислам да не ми се случи нешто од болкава. Ќе ми донесат на работа
Колку време е така чуван забот? Не верувам дека може за ден нешто да ти се деси. Не мисли веќе негативно
Од каде ова? Девојчево е анксиозно, толку психотерапевти има сменето, сите и велат да не прај филмови, а никој да ја сфати. Јаката забоболка кај анксиозните луѓе уште повеќе ги паничи.
Знам колку се мачи,и знам дека проектира. Нека излезе од таа состојба, нема да умре. Да не мисли на најлошото.
Секако, не се умира тука така. Камо да најде психијатар кој ќе и ја потрефи терапијата, вака ем зема терапија, ем лошо се осеќа. Греота.
Периодов некако имам страв и напнатост од се. Многу се затворив во себе, изгубив контакти со сите, осамена се чувствувам и се плашам од други луѓе. Што мислите, дали е можеби анксиозност? Дали треба да се обратам на психолог?
