Секогаш имаш избор да превземеш нешто. Замисли што би те направило среќна и ако можеш направи го тоа, а да се споредуваш со некој од улица не вреди. Не знаеме никој што го мачи во животот, и мене да ме видиш на улица со друштво се смеам, дотерана, а со секакви демони се борам во главава. Ако се фокусираш на тоа колку другите се среќни, а ти несреќна, никогаш нема да бидеш..
Се сложувам дека човек треба да се насочи кон себе за да открие што го прави среќен или можеби веќе знае. Дека сите не мачи нешто се наоѓа во некаква ситуација, но ја разбирам на што мисли можеби некои немаат проблеми како што има друг или ситуации или нема нешто друго. Зави си и што те прави среќен можеби и тие најситни работи што те прават среќен ги немаш па не си среќен. Зависи каков и е социјалниот живот дали има или нема другарки/другари, дали има партнер или не и други работи.
Здраво дечки. Јас сум нова на фемина форумов. Доста време посветив за да го прочитам она што го споделувате, па еве решив и јас истото да го направам. Знам дека е долго ама вреди да се прочита. Мојата приказна започна пред една година кога почнав да се будам од спиење со тресење од студ и покрај тоа што беше лето. На почетокот не обрнував внимание бидејќи не ме плашеше, ќе пуштев греалка и ќе се стоплев и готово. Не се случуваа тие будења често, 3 или 4 пати во 2 месеци. Е сега за мене се се смени кога моја другарка изненадно доби интензивен паничен напад и доста детално ми го објасни. Со грчење на тело, не можност да зборува или да мрда, тотална укоченост, студ, тресење ,парализирање... Нормално со брза помош во болница па на невролог каде ја известуваат дека е паничен напад. Откако го сподели искуството со мене јас сама си се дијагнозирав дека и јас доживувам панични со будењето навечер и така настана мојата анксиозност. Сама си ја повикав, сама си ја научив, без никаква причина бидејќи будењата навечер не беа ништо и престанаа. Ама јас веќе бев анксиозна и почнав да стравувам дека ќе добијам паничен и дека ќе умрам, ми беше страв сама да седам. За среќа тој период бев во село и сакала неќела колку и да ми беше тешко и страв излегував од дома и се дружев, иако едвај чекав дома да дојдам и да се исплачам..се чувствував сигурно само дома. Ова вака траеше можеби 4, 5 дена и 5 тиот ден, цел ден бев толку лошо што едвај успевав лажна насмевка на лице да извадам. Вечерта ми се појавија и симптоми од типот потење на дланки, препотување, стегање на гради и јас испаничив и ги терав моите да ме носат во болница бидејќи мислев дека имам срцев удар. Не отидов, бидејќи стрина ми (медицинска сестра) толку смирено ми пријде и ми рече " Па ти будала ли си, да те однесам во болница сега ќе ни се смеат и ќе не направат будали." Жената препознала дека е само паника, но за мене беше непознато. Ама толку брзо таа жена ме смири што се зачудив. За 10 секунди не чувствував нит стегање на гради нит ништо. После тој ден одев на подобро. Се запознав со терминот анксиозност и сфатив дека се умислувам. Си реков дека до крај на месецот морам да се средам, бидејќи почнувам со работа. И така и беше. Знаев од време на време да почуствувам стегање на градите. И знаеше од нигде никаде да ми се појави неубаво чуство пропратено со негативни мисли дека нешто лошо ќе ме снајде. И на периоди бев добра, па не бев, па пак бев добра па пак не.. оваа борба сама со својот мозок траеше до средина на јануари ми се чини ,кога решив да се проверам здравствено. И се беше топ. Најзагрижена бев за срцето, ама супер функционално беше. И тука решив дека веќе нема да подлегнувам на лагите што ми ги кажува мојот мозок и едноставно се уверив и ми пројде се! Е сега доаѓа летово, јас завршувам на 30ти мај со работа и распустот од 3 месеци ми почнува. Тука почнав да мислам што ако ми се врати пак анксиозноста. Како за несреќа па и баба ми почина тој период средина на јуни и сите тие работи што ги видов на погребот ме вознемирија, што е нели многу нормално. Една недела после тоа мене ми почнаа пак симптомите на анксиозност. Стегање на гради беше најактивно и секако негативни мисли. Почна лесно ама се повеќе се засилуваше. Интересното е што овој пат не бев исплашена дека ќе ми се случи нешто и дека ќе умрам, туку дека повторно ќе треба да поминувам низ истото како лани. Имаше периоди каде што се чуствував топ и искачав и се дружев и ни на крај памет не ми текнуваше на тоа, ама имаше периоди кај што плачев по цел ден исплашена дека повторно сум во истиот круг и дека ќе полудам и дека моите ќе ме носат на психијатрија и таму ќе ме затворат. ( Најлошата слика ми беше таа во мозок ) Потоа разговарав со психолог и жената ми рече дека можеби тагувам за баба ми и се наведов да помислам и уверам дека е стварно тоа. И ми рече да си дадам само време. Ништо друго. И после таа сеанса се смирив многу и си продолжив со животот најнормално без да ме совладуваат лоши мисли, мислејќи дека само тагувам. Ама затоа дојде време да одам повторно во село за 40дена помен од баба ми и јас ова одење повторно си го поврзав со ланското седење во село ( период кога најлошо се чуствував ) и почнав да паничам секако. Првиот ден (средата) цел ден го поминав плачејќи и исплашена (свесна дека повторно сама си го повикав проблемот назад). Ајде некако се смирував во текот на денот, разговарав со другарка ми која нонстоп е тука за мене и доста ми помага и ме советува. Ама нонстоп mood swings. Следниот ден сабајлечки бев лошо, но после разговорот со стрина ми и нејзината утеха и мотивирање ми помина и цел ден бев сууупеер луѓе. Петокот повторно mood swings и плачење и стрина ми и брат ми ми предложија да ме однесат на психијатар за да ми дадат терапија и да ми олесни. Е сега, за мене одење на психијатар е неприфатливо бидејќи јас сум строго против таблети. Не пијам никакви таблети дури и покрај огромни менструални болки или пак ретко кога главоболки. Затоа за мене одењето на психијатар беше најлошиот исход. Следниот ден уште полошо, некое такво грдо чувство како да сум во бездна и да немам излез од оваа ситуација, не можев да почуствувам среќа, не можев да се смеам, бев омалаксана, едвај стоев, плачев, вечерта пред овој ден воопшто не спиев, растревожена, вознемирена, ненаспана, преплашена. Тука почнаа да ми се вртат мисли од типот а што ако дојдам до степен да посакам да се самоубијам ( бидејќи читам на интернет дека анксиозноста има и таков исход и се што читам впивам ). Леле уште поголем страв уште повеќе да плачам мислејќи дека никогаш нема да заврши ова чуствуво што не сакам никој да го доживее. Развив и страв од самоубиство тие 2, 3 дена. Мислев дека ако продолжам вака ќе се доведам во таква ситуација. Да се разбереме, никогаш до сега не сум имала суицидални мисли и никогаш не би си наштетила бидејќи очајно сакам да живеам. Има работи што не сум ги проживеала, има луѓе што ги сакам премногу и не би ги оставила. Лани кога стравував од смрт, ме вознемируваше помислата дека ако умрам никогаш повеќе нема да ги видам луѓето што ги сакам. А освен тоа млада сум, имам само 25 години и цел живот е пред мене. Да се навратам на последниве неколку дена. Вчера од толку што бев вознемирена и не бев способна да го натерам мозоков да мисли на позитивно, се преплашив и мајка ми и стрина ми ми дадоа хелекс од 0.50 за да се смирам бидејќи толку многу бев лошо. Таа вечер спиев како заклана и за прв пат во тие неколку дена да заспијам лесно без да се будам. И еве денес исто пиев иако сабајлечки не осетив потреба, бев океј, ама стрина ми ми рече да ги пијам една недела со тоа што на пола недела да почнам дозата да ја намалувам за да не ги откажам наеднаш. Замислете ме, јас што не сакав да чујам за апче, се сложив на хелекс. Можете да замислите колку лошо се чуствував за да прифатам. И планирам само една недела да пијам. Во теков на неделава ќе го исконтактирам психологот повторно за да разговарам и да и кажам дека погрешно ме "дијагнозира" дека тагувам, кога ова со тага врска нема. И сега дојдов до степен да размислувам дека можеби стварно треба да одам на психијатар и да земам терапија и на вештачки начин да произведувам серотонин и допамин. Ама се чудам како хелексов толку бргу ме смири и ме врати во нормала ко ништо да не било а до вчера преживував хорор. Anyways, ви благодарам на сите што имавте трпение да читате и стигнавте до самиот крај. Чекам коментари и совети. Ве гушкам сите
Јас мислам да не се залетуваш одма на психијатар, психологот не те дијагностицирал погрешно, консултирај се со него, ако тој мисли дека не можеш сама и дека ти треба психијатар тогаш оди. Пробај уште неколку сесии, ако не бива тогаш оди.
Би сакал да те прашам а и другите на форумов. Дали хелекс се пие исклучиво навечер? Дали тој само успива или може и преку ден да се земе. Наутро ? Мене најтешко ми е од сабајле. Фала ви.
Хелекс е прејако апче, рачунај ако се напиеш сабајле, нема да бидеш у стање ни да работиш ни ништо, се пие 2-4 часа пред легнување и спиеш ко бебе ... И зависи од килажа нели, ако си слаб/а, на пола дели ги пошо нема да знаеш кај си.
Фала. Значи никако од сабајле. За спиење немам проблем. Заспивам. Ама кога ќе се разбудам е тогаш нема смирување. Некоја препорака? Дементрин ?
Хелексот се пие и до три пати на ден, според дозата која ти е препишана од лекарот. Инаку, може и на сабајле. Хелексот не успива, како Диазепамот на пример и ќе можеш да функционираш, без гајле.
Тоа всушност сакам да го кажам. Да не им всадуваме во глава на луѓето непроверени факти. Тие луѓе со помош на Хелексот во комбинација со АД функционираат! И секако, на секој организам му треба време да го прифати лекот.
I plus sekoj organizam ne e ist,deckovo moze da se napie i pola 0,25 pa da go uspie da go zdrvi.....ako mu e takov organizmot ponezen a nekoiii ne mozat da se smirat ni so 0.1mg taka da toa ne e merilooo SEKOJ ORGANIZAM E RAZLICEN.
