Не си сама, веќе 2 месеци се соочувам со таа анксиозност која во последно ги напаѓа сите. Јас сум свесна дека тоа е се од стресот и знам дека не е ништо страшно и дека нема да умрам, но како да има уште некој во мојата глава што се спротивставува на моите позитивни мислења и го полни мојот мозок со негативности. Меѓутоа, не се грижи толку многу! Не му давај значење затоа што така ти не би паднала уште повеќе во рацете на анксиозноста. Јас имав аксиозност пред 3 години, но не беше како сега. Стравував од короната, па пиев Б6 и магнезиум (Магнезан од Др-Витон) со цел да ме смири и за да можам да заспијам. Со текот на времето се зафатив со многу работи така што незнам како ја надминав таа ситуација која траеше 5 месеци. Сега толку закрепната и без никакви грижи се сум здрава , но ме снајде несреќен настан...мојот татко почина, млад, ненадајно. Од прво бев толку збунета, но на крај кога ја видов реалноста тогаш стравот влезе во моите коски. Почна да ми е тешко да земам воздух, чувствував како да се давам, градите ме стегаа и имав бодежи на левата страна а и левата рака ми се здрвуваше. Секоја вечер не можев да спијам, стравував што ако умрам или доживеам срцев удар (поради симптомите; причината од која почина татко ми). Ништо не ми помагаше, ниту лекови, ниту зборовите на мајка ми и нејзините прегратки, бев и на болница но не ми пронајдоа никаква болест, ништо...а јас сеуште патев, боледував, душа ме стегаше. Се е во твојата глава, само ако самата си ги тргнеш мислите и се окупираш со други работи тогаш ќе станеш појака, а со тоа нема ни да имаш никакви 'страшни' симптоми. Само треба време и многу работа. Посилна си од анксиозноста. Искрено мене ми помогна исповедањето во Бигорски манастир. Претходно не бев некоја религиозна личност, па дури и се сомневав дали воопшто верувам во Бог, но такво чувство ме облеа ноќта пред да одиме во манастирот. Таму ништо ама ништо не ме болеше и од тогаш јас се поврзав со религјата и премногу ми стана убаво. Брзо ќе закрепнам, а верувам и ти дека ќе закрепнеш Сеуште чувствувам физички болки , но тоа е од преголемиот стрес а дополнителните загрижувања и лоши мисли кои ги имав, па како капаче на тоа и грипот. Меѓутоа, најбитно е што сега јас сум психички посилна и без тој страв.
Не си сама, веќе 2 месеци се соочувам со таа анксиозност која во последно ги напаѓа сите. Јас сум свесна дека тоа е се од стресот и знам дека не е ништо страшно и дека нема да умрам, но како да има уште некој во мојата глава што се спротивставува на моите позитивни мислења и го полни мојот мозок со негативности. Меѓутоа, не се грижи толку многу! Не му давај значење затоа што така ти не би паднала уште повеќе во рацете на анксиозноста. Јас имав аксиозност пред 3 години, но не беше како сега. Стравував од короната, па пиев Б6 и магнезиум (Магнезан од Др-Витон) со цел да ме смири и за да можам да заспијам. Со текот на времето се зафатив со многу работи така што незнам како ја надминав таа ситуација која траеше 5 месеци. Сега толку закрепната и без никакви грижи се сум здрава , но ме снајде несреќен настан...мојот татко почина, млад, ненадајно. Од прво бев толку збунета, но на крај кога ја видов реалноста тогаш стравот влезе во моите коски. Почна да ми е тешко да земам воздух, чувствував како да се давам, градите ме стегаа и имав бодежи на левата страна а и левата рака ми се здрвуваше. Секоја вечер не можев да спијам, стравував што ако умрам или доживеам срцев удар (поради симптомите; причината од која почина татко ми). Ништо не ми помагаше, ниту лекови, ниту зборовите на мајка ми и нејзините прегратки, бев и на болница но не ми пронајдоа никаква болест, ништо...а јас сеуште патев, боледував, душа ме стегаше. Се е во твојата глава, само ако самата си ги тргнеш мислите и се окупираш со други работи тогаш ќе станеш појака, а со тоа нема ни да имаш никакви 'страшни' симптоми. Само треба време и многу работа. Посилна си од анксиозноста. Искрено мене ми помогна исповедањето во Бигорски манастир. Претходно не бев некоја религиозна личност, па дури и се сомневав дали воопшто верувам во Бог, но такво убаво чувство ме облеа ноќта пред да одиме во манастирот. Таму ништо ама ништо не ме болеше и од тогаш јас се поврзав со религјата и премногу ми стана убаво. Брзо ќе закрепнам, а верувам и ти дека ќе закрепнеш Сеуште чувствувам физички болки , но тоа е од преголемиот стрес а дополнителните загрижувања и лоши мисли кои ги имав, па како капаче на тоа и грипот. Меѓутоа, најбитно е што сега јас сум психички посилна и без тој страв.
А со главоболки како сте ? Не ми се случило до сега ама еве ова како нов симптом, вратот ми е цел укочен, имам и спондилоза за која направив се' што слушнав но ништо не ми помогна.И главоболка секој ден на различно место, де на тил па на теме па така и таа болка си шета ама онака јака болка...
А, дали ви се повраќа? Имам бронхит, 4 дена лежев со температура, потење невидено. После се ми слезе на гради. Сега сум со антибиотик 7 дена. Мн осеќам мака, одам на работа, веќе 7 дена. Кашлам, пијам чај, супа, сирупи, цедени сокови и што уште не и не поминува. Одма ме фаќа страв дека е нешто најлошо. Појдам на работа, муабет, ваму таму и одма сум друга. Нз веќе шо ми е.
Zdravo, veke nekolku dena mi trnat stapalata i racete pa duri i peckaat nz kako da go opisam ova ne me boli no kako da pulsiraat . Bev pred 1 ned ispituvav krv se bese dobro, pijam magnesan b6 i bedoksin no pak istoto, mislenje?
За главоболки истото ми се случува. Секој ден се тоа па тоа. Пред некој извесен период истото ми се случуваше, исчезнаа, па сега пак.
Дечки хелп, се будам сега, не се сеќавам дали рипнав од спиење или не, и по извесен период, срцето премногу брзо ми чука и почнувам да се тресам, чудно чувство на јазикот, сува уста. Се смирив малку пулсоѕ мерам 100, а притосокот 140 со 80, тресење, студење, се покрив, топло ми доаѓа. Паника триста, не знам што е!
Дишев длабоко, се измив, малку се стабилизирав, почнав да гледам тв и читам друго за да не мислам, али ме држи неизвесноста, зошто се случуваат вакви напади од ништо, страшно чувство.
Помош! Сменив град и при секое излегување, јас добивам стрес и добивам дијареа. Ни дијазепам ни б6, ништо не помага.
Помош. Кога ќе помислам на нешто неубаво ми доаѓа да повратам, исто така ме фаќа паника да не умрам. И слабо јадам последниве дена.
Нормално е, менувањето град само по себе си носи стрес. Ќе навикнеш за недела-две, ќе видиш. Само смирено.
Незнам. Ќе седам и наеднаш ми доаѓа некоја мисла од која ме тера да повратам. И предходно ми доаѓале вакви мисли, ама веднаш ги снемуваше, сега цело време се тука. Кога јадам, кога ќе пуштам музика или медитирам.
Мхм..ако немаш некој здравствен проблем добро е да посетиш психолог ако си во можност, можеш да пробаш прво со апликацијана разговор.мк, ќе ти даде психологот совети, насоки како да се справиш со овој проблем и со разговор ќе дојдеш до причината зошто ти се случува вака.
