Тоа што го правиш се вика поддршка, а поголема помош од тоа нема. Не се труди поинаку да помагаш, ништо од тоа нема да биде природно ни за тебе ни за другата личност, биди си ти и воопшто не ја гледај со други очи. Ако сака да се жали нека се жали, па и тебе ако ти дојде преку глава пожали се, сожалување не е во ред, емпатија и сочувство апсолутно, ама не сожалување. И на крај краева ако ти згусне пак ќе речам ти си поважна, најди начин и искупи се, договори се со маж ти за план Б. И овој пат кажи и ако излезе да се јави затоа што се грижиш, ако има паничен напад нека ти каже, е тогаш можеш да и помогнеш да се смири. Другото нека си биде ас јужуал и искористи ја ситуацијава некој друг да им прави друштво на децата и ти да одмориш.
Времето ужас денес, толку многу влијае на анксиозноста. Главата како замаглена како изгубена. Ужас благо речено..
Здраво Нова сум на форумов,ама со стравови,анксиозност и безволност се дружам од декември.Дали некој има искуство со Triptofano forte?Го пијам три дена и уште нема ефект
Ова е за поблага анксиозност и според мене, фрлени пари. Јас пиев слично, само од друга фирма, неколку месеци и апсолутно без ефект. На своја рака си ја зголемив дозата мислејќи дека така ќе фати, и пак ништо. Инаку 3 дена ти се премалку за ефект за било што против анксиозност.
Ајде ве молам помош.Пред некој ден се обидов да отидам да завршам една обврска.Требаше да изодам некои 800м.На пола пат почнаа нозете да ми се тресат и да се гушам,изгубив целосно контрола.Се струполив на земја и почнав да плачам и да се тресам како да штотуку да сум излегла од лудница.Немав кому да се јавам,среќа еден човек минувач ми помогна ме одвезе со кола дома.Како да функционирам вака луѓе? Ова ми се случува секогаш кога ќе соберам храброст да излезам сама,значи колку и да се соочувам секогаш истото.. не слабее.Викаат ако се соочуваш со тек на време ќе ослабе.Какво време, ова се зголемува само.Има ли спас за мене?Како да си помогнам? Дали сум луда јас? Не се живее вака затворена
Немој така да размислуваш.Не си луда,душо.Тоа што го кажуваш е класичен паничен напад.Нема ништо страшно ако одиш на матичен,еден упат за психолог и ќе поразговараш со стручно лице.Најдобро е така.Живееме во лудо време,постојано сме под притисок од разни глупости.А да се разговара со психолог или со психијатар не е ништо страшно нити пак погрешно.Без грижа
Ако толку му се мислиш појди си на доктор нека ја прегледа главата за тебе да ти биди полесно дека нема ништо од ударот. Инаку шо се притресуваш до толку луѓе паѓаат коски кршат, со велосипед возат ќе се удрат и сериозно да се повредат, со кола и ред други несреќи шо можат да се случат тоа не можиш да го контролираш кога нема ништо сега ти психички ќе се отепаш од мислење зошто се удри како се удри. Една моја бивша колешка се удри во знак ниско наместен абре ја расцепе главата толку крв имаше и ја соши доктор главата ништо не и е.
Значи не било бегање од дома туку бегање заради страв од замарање. Ова е сосема нормално кај преосетливи луѓе кои секогаш ги ставаат сите пред нив наместо себе и тоа што побарала да остане кај тебе е огромен чекор за нејзе, а многу хумано од твоја страна. Тоа што само тебе ти верува не го сметај како одговорност туку однесувај се исто како што се однесуваш како кога таа не е таму, само нормално вклучувај ја и неа. Ако повторно сака да прошета, само кажи ѝ да ти се најави за да не се грижиш зошто сепак таа не е затвореник кај тебе но треба да знае дека ти се грижиш и дека е слободна да прави што сака но само да се најави за да знаеш и ти. Прошетување заедно е супер идеја штом и ти минуваш низ тежок период па можеби и тебе тоа многу би ти помогнало. Не мора многу, онака колку да ве фати воздух. Ако не сака, кажи ѝ дека ти е потребна поддршка и дека ти треба друштво, така и таа ќе се осети дека помага и дека всушност не е товар туку сте еден вид меѓусебна помош.
Фала ти, ми значи мислењето. Инаку, вакво нешто е ненормално тешко и дефинитивно не треба секој да се нафати. На моменти мислам дека полудувам, на моменти ми е жал, не знам што правам и дали правам правилно. Излеговме заедно и се покајав одма, не знаев дека е параноична и искрено прв пат слушам дека и тоа им се случува на луѓето со ваков проблем. Цело време мислеше дека некој не следи, дека луѓето ја сликаат, ја снимаат, едвај ја смирив. И кажувам јас сум со тебе ништо нема да ти се случи, си замислуваш итн ама додека не стигнавме дома никако не се смири. Многу ми е грдо вака што пишувам ама искрено тешко ми е, не можам ни да се справам, ни да и речам да си оди, никако не сум. Најтешко е што не знае што сака, не планира ништо, не знам до кога вака. Кога почнува да делува терапијата од психијатар, кога да очекувам било какво подобрување? Се мислев и на мајка и да се јавам, да и речам малку повеќе да се потрудат да ја вратат дома ама ми е страв и тоа да го направам, да не се осети непожелно тука. Не дека не е добредојдена, други се причините. @Lisandra Кај секого различно се доживува ама од тоа што го видов кај мајка ми и сега девојкава што е кај мене, страв да останеш сама, страв да излезеш надвор посебно во затворен простор, страв од гужва, страв дека ќе ти се слоши, страв од болест и смрт, параноја, црни мисли, панични напади, гадење, повраќање, болка во желудник, несоница, константно плачење најчесто од немоќ да си помогнеш итн итн, долга е листата. Многу лошо, посебно од близу кога гледаш.
Психолошки: не можеш да бидеш присутна во сегашниот момент, нон-стоп мислиш “а што ако“. Отсутност, замисленост, страв, параноја, неудобност. Физички: вртоглавица, главоболка, трнење во екстремитети.
Istoto i jas go imam kako da si pomognam ne mozam da bidam prisutna koga moite bliski luge mi zboruvaat a jas nekako mi letaat mislite ni nisto ne gi razbiram nitu mene me razbiraat ama pominav niz mnogu los period od zivotot site luge se ponasaa so mene kako zivotni e sega o jas dignav race od niv i sega sum sama nekako na nekoj nacin i se boram so toa premnogu sum zagrizena za se vo zivotot ne sum fokusirana na segasniot moment ..kako mozam da si pomognam ? Isto i jas imam glavobolki i vidot mi e namalen i so sila jadam dali od vremeto sto se menuva neznam od sto e ..
Кај овој пример ми делува дека не е само анксиозност во прашање, нешто дополнително посериозно е. Не дека невалидирам, не ми е тоа целта, туку сето тоа што го опиша е дел од повеќе состојби, не ги имаат сите кои имаат анксиозност. Според мене некои најопшти симптоми се: немир, нервозни црева, чувство на несигурност, склоност кон претерано размислување и анализирање, општа неудобност и страв. Е сега додади на тоа, ако личноста е параноична, ќе мисли такви нешта како дека некој ја прати, сите баш неа ја гледаат, некој сака да и' наштети, итн, итн. Или ако личноста е депресивна тогаш може да има негативни мисли, да сака да си наштети, да се откаже од нормално функционирање, да мисли дека само неа лоши работи и' се случуваат, да мисли дека само лошо може да и' се случи, а не добро итн, итн. Или ако личноста има ептен ниска самодоверба може да мисли дека не е доволно добра и вредна, дека сите се подобри, дека сите имаат сè, а таа ништо, дека сите се лоши и малку треба да ја повредат, итн, итн. Ама ако не си ни параноичен, ни депресивен, ни со ниска самодоверба, и имаш само анксиозност, тогаш во глобала ги имаш само оние поопштите симптоми, кои полесно се менаџираат.
Devojki istiot problem i jas go imam so luge nemozam da zboruvat izbegavam druzba se cuvstvuvam loso kako izgubena sum neznam poveke kako da si pomognam sto moze da e toa
Dobro ako si zakazala so nea. Tesko se doaca do nea se nema mesto i kaj drug te preporacuva. Imam ideno mnogu odamna ok bese
