Може некој ќе се смее ама истиов стрес го имав, и си земав Белмиран дан апченце, не те успива ништо само те релаксира и положив од прва полигон, така што пробај и тоа дали ќе ти функционира кај мене функционираше и после за градска да не се стресирам.
Јас не верувам дека има некој што без паника полага, ама кај нас е по изразена, ние претеруваме можи да се речи Ај ке се консултирам за апчињата, јас дека дојам не смеам се да пијам
Бог има различни начини за да ти помогне. Ќе те стави во непријатни ситуации, меѓу нелуѓе, низ тешки времиња и чиниш во безизлезни состојби. Ама пак ќе биде сè во ред. После сето тоа, ќе бидеш најблагодарен. И многу повеќе ќе веруваш дека Бог постои, и дека те слуша и те гледа.
Нормално е, скоро сите сме паничеле пред полагање.Пробај без апчиња за да не те успорат, ете еднаш си полагала, виде дека не е ништо страшно,коа ќе влезе комисијата,замисли си исто ко да си со другарки во кола, само немој гас до даске. Уствари на полигон од надвор гледаа? Не памтам одамна беше кога полагав
Од надвор гледаат да, сега вака ко ќе замислам по лесно е, сама в кола и вози си ама ко ке појдам таму се надевам нема да се тресам пак
Се гушам од оваа проклета анксиозност. Више не се издржува повеќе од 12 години си е со мене. Секој ден се осеќам како да ми е последен, секој момент сум во исчекување на смртта. Се осеќам како да ми дише смртта во врат. Успаничена сум зашто пулсот и во мирување/лежење ми е околу 80 Паника ме фаќа зашто цело време се осеќам како да неможам да дишам. Незнам дали е анксиозност или здравствено нешто ми се дешава појма више немам. Ве молам за помош и совет
Мене ми е 90-100 па еве живеам.80 пулс е нормален зошто те паничи?Зошто ја исчекуваш смртта? Работиш ли, имаш ли дневни активности? Имаш ли побарано помош, преземаш ли нешто во врска со состојбата во која се наоѓаш? Што највеќе те плаши?
Па во лежење 80,83 некако не ми е нормален ама нема врска ај. Зашто секој ден сум бетер и бетер затоа само имам осеќам дека дошол денот. Станувам од спиење, неможам да дишам, после се појавуваат такихардии, мачнини итн. Еден ден јас не сум раат и опуштена. Надвор ми е страв сама да излезам да не ми се слоши, да не се онесвестам, да не умрам на улица итн.... Моментално не работам имам бебче од пола година и околу него сум. Имам одено по психијатри ама се е џабе мислам зашто се бетер и бетер е... Од смрт се плашам највеќе, од болести, ова што неможам да дишам...
Провери ја тироидната жлезда, оди на кардиолог да ти стават холтер 24 саати ќе го носиш, ехо на срце, и стрес тест обавезно да направиш,ако е се во ред, на нервна база ти е, ке одиш на психијатар.
На кардиолог за притисокот бев после пораѓај дека ми креваше малце. Холтер за притисок носев. Иначе ми правеше ехо на срце, гледаше комори , жлезди кај вратов и сл. Со доплер ме гледаше.... Крвна слика секогаш ми е уредна , незнам што да кажам. Иначе кај кардиолог бев пред 4,5 месеци
Рачунај сега и пост породилно хормоните уште не ти се средени, и тоа влијае на психата. Дај си време, јас сум 13м пост породилно па пак има денови кога не сум добро психички.. А инаку за пулсот шо велиш скроз нормален ти е, и јас да земам да го мерам ќе се покачи, верувам дека и од шо го мислиш ти забрзува.. Сто пати ги поминав тие стравови веќе кренав раце и многу полесно се справувам.
Ова не е од вчера. 12 години сигурно кај што мака мачам се нешто ново се раѓа, раат да не сме. Неможам да се опуштам и да му се радувам на бебчево саглам а со години го чекав. И тоа ме мачи, се мислам дека не сум добра мајка
Те разбирам, 8години сум анксиозна, ама сфатив дека колку помалку им давам значење на симтомите по лесно ми е. Сите стравови ги поминав па еве ме фала богу здрава жива, се е во главата мисли како мисли ќе дојдат, ќе пројдат Пробај мисли позитивно, лоша мајка сигурно не си, фокусирај се на бебето шетајте играјте и ќе помине
Страв ми е да излезам. 300 филмови. Ако ми се слоши, ако се онесвестам детето како ќе остане само на улица и слично. Пробав да излезам сама со него неколку пати и борбаа мислев срцето ќе ми излезе, вртоглавици, гушење и околу маало вртев кругчиња да не се оддалечувам од дома Сакам да функционирам нормално, кога ќе помислам дека сакам да функционирам нормално (да го земам, да прошетам, да седнам сама со него на кафе, да пазарам, да средам што има за средување.) солзи ми идат на очи. Јас маж ми го чекам да дојде и да пазариме и да излезам и кафе да пијам итн... Жал ми е и за него, си викам душава со две деца се справува. Среќа има премногу разбирање, само вика незнам како да ти помогнам, жал ми е, Сакам да се средиш....
И мене ми се врти ми се лоши ко ќе излезам од дома ама ниту еднаш се немам онесвестено, секој ден излегувам со двете деца шетаме саат време ако седам дома одма ми забегуваат мислите. Ако ти е до толку тешко поарно пиј си терапија од колку да се измачуваш.
