Za zal anksioznosta se vrajka po sekoja neuba i stresna rabota so ni se desava ,i jas pominuvam niz istoto bez lekovi eve se boram ,neznam kolku vreme gi pies lekovite tie postepeno se prekinvaat ne treba na svoja raka da gi prekinuvas ,morame da se borime ke ima ubavi denovi i za nas pozdrav
Никогаш не зборувам за овој проблем, а го имам со години. Не зборувам со никој, од причина што никој не ја сфаќа анксиозноста сериозно, барем не луѓево околу мене. Уште во средно, кога после разговори и тестирања со школскиот психолог ми констатираше анксиозност, зборував со мајка ми, и нормално, не реагираше никако , ми рече тоа се нормални тинејџерски емоции и проблеми. Ми рече дека ќе помине. Но, не, нормално... Почнав да читам на интернет, што-како, за помош, за лекарства, и на своја рака, се одлучив за најлесната варијанта, Бедоксин и "моќта на потсвеста". По извесен период навистина се подобрив, можам да кажам дека излегов од таа дупка, иако не беше лесна борба, колку и да звучи така, нели, бедоксинче и позитивни мисли и се ќе биде добро, но не беше баш толку лесно... Година и пол бев добра, се додека не тргнав на факултет. Повторно анксиозност, само овој пат многу,многу поинтензивна. Еве,трета година веќе,ми се чини само ми се влошува состојбава. Само јас знам колку планови,состаноци,излети,забави ми се уништени поради оваа проклета анксиозност. НИКОЈ не знае дека и пред едно обично излегување на кафе, јас имам тахикардија,се препотувам,ми се дуе стомаков,имам мачнина.... Да не зборувам за црните мисли, за необјаснивиот страв од се и сешто, за непроспиените ноќи, за необјаснивата градна болка,за неможноста за нормален социјален живот... Очајна сум веќе,се прашувам само како ли ќе излезам на крај, сега за некој ден повторнно тргнуваме на факултет, а студирам во друг град, да не почнам да кажувам како се чувствувам пред секое влегување во возило..ко да ме носат на смртна казна.. Страшно е, страшно... Знам дека лекот е стручно лице, но за да стигнам до него, прво моиве дома треба да се запознаени со ова, но никој не ме сфаќа сериозно,очајно се чувствувам...
MandyLane ne cekaj poveke,pravec na psihijatar,neka ti prepisat medikamenti,i ako mozes da otides na hipnoza za da te reprogramira.Poz
Јас сериозно може и сум напишала и претходно мене " The secret" и книгата и документарцеот многу ми помогнаа, ако можете сериозно изгледајте го и прочитајте ја книгата..
Да те програмирам да пишуваш кирилица ,сум те забележал ти само се издвојуваш со латиницата ( МЕНЕ ми пречи, незнам за другите но има правила за форумов почитувај ги )
Kade mozi da go najdam " The secret"dokumentarecot ? Isto i mene izleguvanjeto na kafe mi e kosmar me fajkaat tahihardii, na nikoj toa nemozam da mu go kazam zasto na niv tolkava vozduda za nisto sigurno nema da me razberat ni samata ne se razbiram zosto e toa taka a kamoli drug da me razbere ,prokleta da e ovaa anks.ni gi upropastuva zivotite ,a na drugite sosema normalno im izgledame a vo sebe patime
И јас го имам истиот проблем, никој не ме сваќа сериозно. Сите околу мене се обидуваат да ме убедат дека е нормално покрај толку стресови да се чувствувам така, дека се е до мојата глава, дека треба да се борам... КАКО ДА СЕ БОРАМ? До пред два дена бев добро, се дружев, излегував, се смеев... на почетокот се препотував, се тресев, ама полека, полека симптомите почнаа да исчезнуваат... се до пред два дена кога почнаа да ме мачат опсесивни мисли. Цело време мислам дека не вредам, дека не ги заслужувам лугето што ги сакам... Не ми се излегува, не сум во состојба нормално да правам муабет, имам вртоглавица и страшна мачнина... И нормално... лугето околу мене мислат дека претерувам, дека не го сваќам сериозно животот, не критикуваат затоа што не си ги извршувам обврските иако упорно се трудам да им објаснам дека не сум во состојба да функционирам нормално... Понекогаш сакам да избегам од се, да заспијам цврсто и да се разбудам после 10 години... Преку глава ми е од сите критики упатени кон мене, преку глава ми е од сите кои мислат дека претерувам, преку глава ми е од сите кои упорно ме убедуваат дека можам да се справам со оваа состојба, преку глава ми е од сите што ми солат памет, а не се ни трудат да ме разберат... Се што сакам е само подршка... некој кој навистина ке ме ислуша, некој кој наместо да ми дели совети, ке ме гушне и ке ми даде до знаење дека не сум сама... Зарем многу барам?
MandyLane, elisabeta,my.name.is-love ме потсетивте на мојот прв пост на фемина, исто како јас да сум го пишувала постот. Извесно време ме немам пишувано на темата, и како што гледам old school ги нема, што претпоставувам дека се подобро инаку јас сум добро,има денови и периоди кога сум под стрес се јавува анксиозноста ама гледам на ИГНОР да ја ставам да размислувам за друго,иако не е лесно... Да не се повторувам соочувајте се со стравовите, зголемете си ја самодовербата, и престанете да бидете према сите попустливи а строги кон себе! одкога ке го споделиш проблемот полесно ти е. Не си единствен. поздрав&Добра нок
Повели, онлајн се гледа. Се надевам дека и на тебе, и на сите во слична состојба ќе ви помогне. http://consciousflex.blogspot.com/2008/ ... ction.html
Предлог за читање од мене: Таблета против стравот од д-р. Андреј Курпатов. Одлична книга што многу ќе ве охрабри и зајакне,ако сте во можност и ако сакате побарајте ја,ви ветувам дека ќе ви биде од голема помош.
Овој проблем го имам и јас само успеав да го контролирам Ако ти помогне еве како да направиш Контролирај го дишењето пред спиење така што вдишувај полека со нос броејки до 7 и издиши полека броејки до 10 Повтори го тоа неколку пати пред спиење Секако и Б-комплекс обавезно од Д-р Волш 2 пати на ден како и магнезиум Сигурно ке ти попусти Гладта за воздух со контролираното дишење ке попусти Секако и антидепресив Јас земам Еглонил наутро(иако некои имат негативно мислење за него ) како и навечер Диазапам Се надевам дека ке ти се подобри состојбата сигурна сум
Не можам луѓе, ме убива состојбава.... Ништо не помага... Константна вознемиреност, возбуда во градите, константен страв, константно исчекување на лошото.... Не бива, мора да превземам нешто посериозно ?! http://www.anxietycentre.com/anxiety-symptoms.shtml
Мора да сватиш дека колку и да мислиш на лошото не можеш да го спречиш ти си само човек кој нема супермоќ за да спречи нешто, ако сака да дојде, ќе дојде без разлика што се стегаш. Пробај да се релаксираш и најди си нешто што те интересира за да ти ги одвлекува мислите. Тешко е, не викам не но само упорност. Не читај се, опушти се и се ке се среди. Те гушкам
Јас би те посоветувала да се консултираш со стручно лице, бидејќи ние тука и не можеме многу да ти помогнеме кога се работи за вакво нешто. Твојата потсвест го предизвикува тој страв и вознемиреност, а неа не можеш да ја контролираш. И ако ти кажам дека нема потреба да се плашиш и вознемируваш, тоа ќе бидат само празни зборови бидејќи ти си и самата свесна дека е така. Не е ништо срамно, многу луѓе се соочуваат со ова низ светот. Побарај помош на време, не се измачувај.
Истото во осекав пред неколку години, потполно истото. Одвратно и многу тешко чувство.Ке пијеш чај од коренот од диви капини и Персен форте два пати по две на ден. Гарант ке ти помине. Поздрав.
Пак јас...тешко ми е....ќе спобудалам,ништо не ми е јасно што ми е...збркана сум и тешко мие .не ми ебистар мозокот кога ке станам на сабалје,мислам дека појдов јас кај ОНИЕ се мислам дека имам некоја психичка болест,тешка депресија..некоја како се викаше онаа депресија кде што се манува расположението од добро во лошо мислам дека таква имам закачено некоја манична депресија...Немам никакво расположение и енергија постојано сум отсутна ѓ...ми се гади,повраќа,не можам да се контролирам во ништо ни во одење,ни во зборување,пак сонувам реални сонови не сакам стварно никој да навредам,кога другите зборуваат дур да ги сфатам јас на пр ко ке кажуваат виц тие ќе се изнасмеат јас дур да сфатам... Имав моменти на деперсонализација.. се затворив во себе мн и мн се разочарав..знам дека не смеам...мислам дека зборувам различно од порано сеќавам само ми се плачи како да имам нешто во мозков како чешма што ми се активира и само плачам.Немам НИКАКВА самодоверба ИЧ и се нервирам мнТешко размислувам во поставувањето на одредена ситуација...па излегувам глупава дури ЈАС ццц не можам да поверувам.Дома ко ке сум се е во ред и си велам се ке биди амам ко ке излезам надвор ХАОС Бев на терапија кога ми беше најлошо оломнани Лексилиум,Заласта и пола серкосат...потоа 3 месеци мислам на сероксат...кога ги прекианв не бев сигурна ама ај реков ке можам сама и докторот рече во ред дека е...после следа 3 пати по 1 бедоксин и хелекс по потреба и пак ми е лошо Како загревота сум,за банални работи плачам...за безвеза..за учење да не правмие муабет...нз како успеав вчера и некни да полагам..ГОСПОД знае само ! Кога ќе се сетам порано само каков капацитет имав за учење дур и во студенстка оргазниација одев...а сега?Се извинувам што пишувам вака се наеднаш како што ке ми дојди... САКАМ СЕ ДА ЗАВРШИ !!! Извинете што вака ми идат напади хаха
Те разбирам GirlLove во целост како ти е. И јас сум иста, ако не и полошо. Девојките погоре ми рекоа да се обратам на стручно лице, ама еве не одам. Не одам. Се истрауматизирав од одење по лекари веќе. Не одам. Порано бев закон, бев пример како да се издржи секој удар што го задава животот, па зарем сега ќе ме бутне една обична анксиозност. Не, не, не. Порано бев убавицата од соседството, а сега сум толку пропадната што бегам од огледало. Не, не ова ќе престане. Ветувам. И сама ќе го решам. Досега се сама решавав, па зарем ова нема? Еве тука јавно пред сите вас на анксиозноста и објавувам војна!
