Јас немам такво искуство но имам и јас грозно чувство необјасниво не можам да го издржам веќе се плашам да не почнат да ми идат лоши мисли никако не можам да го одвратам мозокот,
Првпат во седум години да излезам со друштво, со пијачки, во гужва и да не запалам цигара. Првпат! Вие не знаете ова кој напредок е за мене. Решив да ги откажам на нова година откога се отровив од нив, ама бев дома, настината и вистинсинскиот предизвик ми беа тие мои излегувања. Дома секако немам потреба да запалам цигара, само кога сум меѓу луѓе. Го сфатив ова, па ме фати некој инает (а, не сум инаетлива по природа) и ми стана толку апсурдно моето пушење, како тоа да го правам за другите. И еве ме сега, девет дена без цигари и со никаква желба.
Luge se iznacitav negativni postovi. Jas sakam malku da ve ohrabram. Preminav od mirzaten na seroxat. Izminatite 2 nedeli mislev ke umram, neverojatni krizi ni jadev, ni spiev, ni izleguvav od doma, na momenti mi doagase da se vratam na mirzatenot, no so pozitivni misli uspeav da go nadminam najlosiot del, uspevav da gi nadminam krizite, uste nekolku dena ko nova ke bidam. Sega pocnav i da izleguvam i jadam samo mal problem so spienjeto. Mnogu sum vesela, duri se cudat moite doma . Covek ne e svesen kolku mnogu mozi da izdrzi so pozitiven stav i ignoriranje na losite misli i custva. @stelaohrid te ohrabruvam da gi ostavis mirzatenot, koga mislite deka ne mozete poveke mozete uste, samo hrabrost pozitivni misli ignoriranje na stravot, simtomite.
Toa mene mi se nema sluceno, no mislam deka za vreme na panicniot napad moze da ti se pricinuva sekako toa e nerealno. Ti treba da zapomnis deka toa e plod na tvojata imaginacija i da ja ostavis taa slucka nastrana da ne mislis, rascisti so takvite misli. Na site ni doagaat nekoi zastrasuvacki misli no ne se realni. Sme doziveale bez broj panicni napadi pa vidi site sme tuka zdravi zivi uste pisuvame zatoa sto tie se bezopasni ne treba da im se plasime. Samo hrabro, pozz i so vika dunja spasot e vo ignoriranjeto!
Не прашувајте што ми е, само молете се за мене. Одвратно чувство кое ни на ниту еден душман не му го посакувам. Сака да биде посилно од мене, но не му дозволувам, имам пред сè едно сонце што ме грее и што ми дава инспирација да живеам и да се борам за него, тоа е моето мало детенце, кое ќе биде далеку похрабро од неговата мајка. Бог е тука со мене, го чувствувам и секојдневно ме штити од оваа змија во мене. И уште еден одбранбен механизам, мојата бесконечна интелигенција. Овие три сили се мојата ѕвезда водилка, само со нивна помош ќе успеам да ја искоренам и да ја закопам некаде длабоко во бескрајноста, таа одвратна анксиозност. Не ми дава да излезам надвор, да бидам во контакт со повеќе луѓе, постојано ме размрдува, ми создава нестабилност, чувство на губење рамнотежа, потење на дланките и на целото тело, срце биење и што ли уште не, има ли уште...? Се изигра што си фати работа со мене. Ќе успеам да те искоренам, па што сака не биде. Уште колку седативи да испијам... Оптимистот во мене ниту еден седатив не го не победува. Ок, ајде да видиме дали серотонинот ќе ми се покачи. Чекам ќе почекам уште малку... Некако чувството за среќа како да ми се сокрило некаде. И само пешачењето ми дава некоја слобода, да знаеш само колку ми е убаво. Краткотрајно е чувството на слобода, но ќе го направам со долготрајни т.е. вечни ефекти на релаксираност, едноставно кажано, нормален живот. Ми треба енергија да го прошетам син ми со чиста и бистра глава без стравови во мене, ми треба да излезам да се прошетам сама, да отидам на кафе со другарки, да му посветам внимание на мојот сопруг, да не создавам грижи на моите родители... Колку ситуации испливав од тебе, па и сега ќе те победам ама верувај овојпат војната ја отворам јас и јас ја затварам за век и векови. Сега што да направам тест... Да отидам до најблиската продавница онака бесцелно и само да видам како ќе се чувствувам... А, што ако ме застане некој, ни под разно да не си се јавила. Животот ми тече, а јас морам многу работи да преземам во свои раце, те молам ослободи ме еднаш засекогаш. Морам да бидам здрава мајка и сопруга и пред се здрава личност. Колку сакаш приказни тебе да ти раскажам? Не знам од кај да почнам. Зошто да не можам како секоја нормална личност да излезам и да му купам чевли на моето дете? Влегов во продавницата и целото тело доживеа шок, растрепереност, чувство на неугодност и само бледо гледам и зедов еден пар. Комуницирам со продавачката, но како да сум од друга планета (целата како во струја буцната). Кога веќе ги платив малку ми подзамина тоа чувство. И тоа само од причина што веќе излегував од продавницата и си одев накај дома. Тука настапи посилното Јас во мене... Но, сепак тоа беше во мене растрепереност и срцебиење. „Нека оди сè по ѓаволите веќе“ си реков. А вчера што беше тоа, дома бев и целата како растреперена булка од ветрот, веднаш излегов и отидов да пешачам, но ништо не гледам, сè ми беше матно. СО сите сили во мене успеав да свртам некој круг и се вратив дома, плачев и го гушкав моето сонце. Ми помина таа криза и повторно се облеков и излегов нормално кај моите родители, најголемата поддршка во мојот живот. Ох, само колку е очигледна оваа глупава состојба. Излегов на кратко по потреба , а најмногу да си направам тест на мојата издржливост. Не сакам да пишувам што се случи овие денови само и само од причина што денеска се чувствувам одлично. Фала му на Бога што конечно дојдов до оваа фаза на смиреност. Секогаш носам цврсти и разумни одлуки само што никогаш не ги реализирам. Е тука е кај мене проблемот, не сум доволно храбра. А, од каде доаѓа храброста? Од искуството, од годините , од гените , од мотивот, од предизвикот... сè уште трагам по некои одговори. Читајќи многу текстови и приказни за анксиозноста ми дадоа мотив да испишам и јас некој ред од моето скриено богатство. Колку за потсетување се чувствувам фантастично, се надавам се збогував со таа глупава анксиозност. Се дружевме што се дружевме сега те молам остави ме на мира. Конечно син ми виде насмевка на моето лице, почувствува слобода кај неговата мајка. Се држиме за раче и се движиме како ние да сме креатори на планетата Земја. Такво олеснување, што мислам ми го пишува и на моето лице. А, мојот сопруг... е веќе тука доаѓа една приказна за возрасни. По долг период и тој го почувствува моето ослободување, моето целосно препуштање на взаемно уживање и сладострастие на ноќта. И тогаш една млада, плодна и зрела жена дојде на сцена. Се појави дивата во мене... Ми треба свежа глава за размислување. Многу размислувања за иднината не ми даваат да живеам во сегашноста. Но, сепак таа иднина морам да ја измислам, бидејќи го имам најубавиот благодат , тоа е моето сонце. А, колку во мене има љубов за уште едно сонце, но мило мое ти ќе почекаш некоја година. Колку е убав животот да го живееш со полн здив, а не воздухот да дишеме со празни гради... Автор: Ј. А. извадок од црнобело
Дечкииии кога можам ве читам, јас нон стоп на работааа. Ахх колку само мислев дека нема да успеам и дека ке се откажаамм, ама неееее... секој ден подобар од претходниот. Работам со љубов. Има денови кога знае да ме дрмен малце паниче..пример кога сум во гужва на работа ама само ке си се насмевнам и ке си речам можеш ти Нате ништо не ти е . Ех фала му на богааа и на срцките мои бубич и бијонсе и на дуњичка.
За прв пат сум на ваква страна, ви пишувам бидејќи навистина сум загрижена и ми треба совет. Мајката на мојот дечко почина пред неколку недели. Веќе гледам кај него симптоми на анксиозност и не знам баш што треба да правам сега, како да му помогнам?
не го оставај сам...кажи му дека ке бидеш до него. Терај го да искачате да не се затвара дома. На прошетка во природа, или па гледајте некој филм и сл.
Го правиме тоа, јас и му кажувам се, дека го разбирам, да не се затвара во себе да ми кажува се да не го чува внатре, ама реакцијата негова е да да знам и толку. Односот ни е поладен од порано, индиферентно се однесува, со некои гестови и ме повредува ама трпам бидејќи во ситуацијава не сакам ја да се правам жртва и се тоа, ама навистина не знам друго што да правам, дали да побарам стручна помош, да збори со некој психолог и слично.
Он не е анксиозен тој е скршен од внатре тажен се нејче ни самиот Утеха е само алкохол од сабајле до вечер здрв
Бaш кaј aлкoхoлoт сум приметил кoгa пијaм декa ништo не ми е, aмa пoсле тoa другиoт ден ми е мнoгу лoшo, сите симптoми се пoизрaзени. Не е aлкoхoлoт спaс, тoј мoже сaмo дa гo уништи чoвекoт.
Ако продолжи така тогаш ќе побараш...сега и покрај се свати го бидејки не е лесно да изгубиш родител.
каква утеха во алкохолл...... после дејството пак тагата е тука за жал. Овде му е потребна личност за подршка во тешки моменти.
Поминале неколку недели и нему раната му е свежа. Нема потреба да го притискаш толку, му треба време да се врати во нормала. Остави го малку и сам, нека се среди со мислите, нека размисли малку. Не може ти да очекуваш дека ќе се понаша ко ништо да не било, нормално дека ќе биде поладен кон се (така да изгледа пред луѓето) ама тој е премногу скршен во себе. Како што реков може има потреба и сам да биде малку, па затоа се обидува ете преку тие гестови да ти покаже да го оставиш малку. Нека не те повредува ништо од негова страна тоа е нормално, едноставно сфати го низ што поминува. Немој да се караш со него, да му пререкуваш нешто или да го фатиш на инат и со лошо....полека, смирено, биди покрај него ама без да го гушиш и да му вршиш притисоци. Ако сака да зборува со тебе, ќе ти каже сам. Битно е да го има твоето внимание. Ако и после неколку МЕСЕЦИ исто се однесува, тогаш нека посети стручна помош. А сега е рано.
И што ако пие од утро до вечер? Тоа е решение? Ќе го собираат од по кафани секоја вечер, и ќе се влечи по улици пијан...така уште дополнителни проблеми ќе се појават. Битно е разговор и внимание.
