Кратко и јасно , што ве растажи денес ? Ќе почнам од себе , добив многу лоша вест за една личност дека можно е да боледува од рак .... и цел ден ми е наопаку нормално ...
Секојдневно ме натажуваат напуштените животни, кои со погледот се молат за малку храна, љубов. Но пред некое време, влегов во една пекара за да земам нешто за јадење. Таму имаше еден човек, кој се на се имаше 10 денари и немаше доволно за баничка (нај ефтината е 20). Тогаш еден човек кој седеше и јадеше само извикна јас ќе дадам уште 10 и така човекот отиде до него и чекаше, а овој продолжуваше да си јаде, па на крај му текна и извади 10 денари и и ги даде на продавачката. Му дадоа баничка на човекот и тој седна на маса да јаде. Си го зедов јас моето порачано и му зедов и нему еден јогурт и му го подадов. Бидејќи бев расеана и во голема брзаница (се брзав за свадба), подоцна се каев зошто не му дадев нешто пари или барем да му купев уште некоја баничка. Многу ме фати жал.
Ме натажува самата помисла дека баба ми кога тогаш ќе не напушти. Зашто нели, со постарите никогаш не се знае, секогаш може да изненадат. А неа си ја сакам најмногу во животов.
Me natazi pomislata za babami,mn ja sakam ama premnogu e stara i samo se maci,me natazva toa sto neznam koga ke se vratam dali uste ednas ke ja vidam i dali ke uspej da me doceka,mozi samo da me svati toj sto ja saka babamu nezmerno,uste taja mi ostana od moite babi i dedovci,go molam boga da me doceka da se vratam i da si pozivej uste
Децата ромчиња ме натажуваат секој ден,си седиме на кафе на Широк сокак ние и пиеме,а тие од маса на маса пружаат раце и се молат за цигара и 5 денари,што да им правам,не сум моќна да им помогнам,во голем број ги има,а јас сум невработена ,и јас чекам да ми дадат моите за едно кафе...во секој случај Државата е крива,што не им помага,знае да троши само пари за модернизирање на бароци и мароци
Се натажив сама утрово кога видов дека не сум покрај него во креветот од одмор.. сватив дека сум сама во својот кревет и треба да станам и да ги вршам планирните обврски буу
Ме растажи снимката од детенцето во Сирија... Ме остави без зборови, само со бес. И сега се прашувам... Дали е живо, дали има некој покрај него... Душичка, колку беше убавко, како кукле, па кога ја виде крвта како да сакаше да се сокрие од очите на другите... Каде е човештината денес? Толку луѓе а никаде човек...
Пред 10мин . веста за еден познаник (колку татко ми). Болен од најлошата болест, име не сакам да и спомнам. Се надевам ќе се излечи ! Заслужува уште денови со внуците поминати низ смеа...
И јас сум под влијание на тоа дете. Среќа поминало со полесни повреди и целото семејство му се спасило и сега е со родителите сестрата и братчето. Ужаси. Војна е најстрашно нешто. Не дај боже никому.
Затоа жени не се за во политика, премногу се чувствителни, пример за тоа е Меркел, од сожалување ги прими имигрантите а сега тие убиваат и силуваат низ Германија и останатите европски држави.
Сега прочитав.. брат му 10 годишен им подлегнал на повредите. Е вакви работи ме растажуваат. Се останато е минливо. Ама животни судбини на луѓе ме растажуваат. Многу.
Da ne bea kolonizaciite sega nemase da ima problemi, a koga bi bila jas na vlast, sigurno site prestapnici bi bile mrtvi.
Денес... денес дознав дека не ме примија на работното место за кое аплицирав, а така се надевав.... Вратните жили ми испукаа од нервоза,се стегам да не заплачам
Не само денес, туку секој ден се натажувам од судбината на уличните кутриња, ни криви ни должни, а осудени на глад и студен бетон, молејќи со очињата за парче леб. Ме натажува мислата дека не можам да всадам свест во луѓето, не можам да променам ништо и не можам да помогнам на сите.
Дечко ми. Миличок мој, конечно си најде нов дом, најденова куќа што сакаше да ја купи и му ги срушија плановите. Се ќе се среди душо моја, додека сум јас тука ништо нема да ти недостасува !
