Приметувам дека повеќе време ако сум дома почнуваат да ме обземаат такви лоши мисли. Почесто анализирам кој што ми кажал како кажал едноставно си го ЗАМАРАМ мозокот што вика мајка ми хаха.
во последно време ме боли и боцка срцето,а веќе подолго време се осеќам ужасно,ништо не ме радува,не сум осетила среќа подолго време,само негативни чувства имам,лесно се нервирам,не можам да се смеам,понекогаш како робот се осеќам без чувства,без позитивни чуства кога и да пробам да се сетам на нешто убаво и да се расположам,неможам,пред една ипол година ми раскина личност што многу ја сакав заради друга,брат ми многу ме навреди,пред една година почина блиска другарка,секојдневно трпам навреди од домашните и на работа осеќам многу притисок цело време газдиве се над мене неможам ни да се издишам,немам никаква поддршка од никој,имав другарка која мислев дека ми е најдобра а таа имала задни намери и само сопки ми правела без да приметам,дечко немам и се плашам да си фатам,многу страв осекам дека ќе ме изневери или ќе ме лаже,за никој не сум заинтересирана дури не ми личи на годините како старица се осеќам,многу често плачам посебно кога ќе ми текне на него и се осеќам виновна што не сме заедно,самодовербата ми е на нула,како невредна се осеќам,и така нема кој да ми ја крене,да ме пофали,само критики слушам иако се трудам,како сите да сакаат да ме турнат на дното да бидат над мене иако длабоко во себе знам дека се нула за мене бидејќи имам добра душа а они никогаш нема да ја имаат,некогаш дури мислам дека и не заслужувам некој што ќе ме сака и почитува и дека никогаш нема да бидам среќна и ќе си останам сама. Си мислам ова да не е депресија и често размислувам да одам на стручно лице,да ми даде некој совет или пак лекови да ми го покачат сератонинот бидејќи ич го немам
Мислам дека ова ти се случува пошто имаш многу слободно време. Организирај си го времето, прави нешто, излегувај и се надевам дека ќе престанеш да си го ЗАМАРАШ мозокот хаха
eve me i mene vo ovaa tema nova sum na forumov i stvarno mi treba nekoj na koj mozam da mu se iskazam,postavena mi e dijagnoza f 412 poremetena anksioznos i depresija terapija seroxsat 20 mg nautro i tri pati po pola dematrin,od koga pocnav so terapijata pominav niz pekol ne mozev normalno da funkcioniram na sabalje koga ke stanev noze i race potkinati i prenesena se zaboravav mi zboruvaat domasnite kako da ne gi slusam gi gledam i kutam lele strasno kako onie vo demirhisar posle tri nedeli ko podobro mi dojde taka nekolku dena i pak istoto nemam apetit oslabev 6 kg taka pred tri dena na svoja raka ja namaliv dozata na 10 mg i da kazam mnogu podobra sum normalna sum sega no kako da cuvstvuvam deka lekot ne mi odgovara i vo potraga sum po nov psihiatar vo demirhisar.ne mozam nikako da sednam ili mora da rabotam ili da izlezam kak sednam ili legnam ne mozam od krevet da stanam me faka depresija.tesko mi e mnogu imam tri godisno dete si bara vnimanie sami so maz mi sme toj po cel den na rabota deteto treba da se gleda davam se od sebe da mu posvetam vnimanie mnogu se plasam koga sme nadvor da ne mi se sluci nesto toj sam lele strasno se cuvstvuvam sakam sto pobrzo da ozdravam sakam uste edno dete...poz
Да,и мене ми се случува.Едноставно ти е досадно,и почнуваат да те мачат црни мисли.Тапкаш у место,или се враќаш на назад,превише.Рекла-казала.Кога приметуваш такво нешто излези,прошетај се,со другарка,или ако имаш куче земи со него шеткај,играј се и ќе се разведриш.
Ne sekogash terapiite se soodvetni za bilo koj chovek,sekoj organizam razlichno deluva.Tabletive se so takva namena da vo pochetnite denovi,skoro okolu dve sedmici,dodeka ti se navikne organizamot,doaga do navistina ne funkcioniranje,a i kilazata drasticno opaga.Megutoa, ako samata ti ja voochuvash razlikata od terapijata vo negativna konotacija,ondak baraj da ti gi prekinat.Bidejki ne sekogash so vakvi dijagnozi ke se reshi problemot so teshka terapija,zatoa i apsurdno mi e.Ako samata se chustvuvash ne funkcionalna,a vo ovie momenti treba da si radi deteto,zoshto ne se preorentirash da posetish chisto psiholog,ne psihijatar,oti vaka so teshka terapija kako ke ziveesh ponatamu bez da se raboti na sluchajot na ankcioznosta i depresijata(vaka samo so terapija momentalno ti gi zatajuva depresijata i ankcioznosta,a reshenie nema).Ankcioznosta kako ankcioznost so dodatna depresija e mnogu losha kombinacija, ako ne se tretira pravilno,zatoa i voopshto ne e za zanemeruvanje.Zatoa moj sovet ti e da posetish psiholog(mozhe imash poseteno,neznam)megutoa poveke problemot mozhesh da go reshish tamu otkolku na psihijatar,oti tie se vodat na devizata samo so terapija...moeto dosegashno iskustvo kako klinichki psiholog mi kazuva ova shto ti go napishav.
ve nema da pisete na temava...jas ne sum ni podobra ni poloso kako da tapkam vo mesto,pred edna nedela ja namaliv dozata na polovina seroxsat gi nemav onie nesakani dejstva no kako da ne deluvase i pak se vrativ na celo znam deka ne e dobro da gi odreduvam sama dozite no nemam asolen psihiatar i vo potraga sum po drug slusam vo bitola imalo dobri psihiatri...pregeska pak me fati depresija legnav i ne mozev od krevet da stanam nemav volja no sobrav sili se izmiv se oblekov i svrtev krug niz grad i mi pomina setanjeto i rabotata mnogu mi pomagaat...no nervozata postojano e prisutna pocnav i navecer da ne spijam i imam problem so jadenjeto oslabena sum 7 kg za mnogu kratko vreme i ne mi se jade stavam po nesto v usta kolku da ne mi e prazen stomakot zgora na toa pijam i jabolkova kiselina za da oslabam se plasam da ne se razbolam od anoreksija...mora da baram dobar psihiatar ve molam preporacaj te mi nekoj...poz
во овај случај е потребно добар слушател да те слуша цело време без да ти суди да ти даде рамо за плачење и да се изнаплачеш повеќе него било кога.......собраните емоции само ја прават депресијата поголема и со пополнување на распоредот за текот на денот не е никакво решение! Јас би ти препорачала некој добар психијатар по можност женско, ти кажувам од искуство во рок од еден месец ќе ја забележиш промената....ќе се освежиш кога ќе си споделиш маките што ти лежат на душата
имаш право,ми треба добар слушател ама неможам секому да кажам некои мои тајни,немам таква личност во близина,потребен е психијатар,да,ама во мојот град има само мажи психијатри и тоа 2ца се,можеби приватно има некоја жена психијатар треба да се распрашам а и којзнае колку чини,кога бев 18 год одев на невролог и ме ислуша а тогашните проблеми ми беа играчка во споредба со се што ми се случи оттогаш и овој беше маж и ми препиша Депрозел и Хелех 0.25мг и кратко ги пиев па ги оставив бидејќи не беше решението лекови
Есперансса777 убаво би било да поразговараш со стручно лице но доколку немаш услов пробај да си помогнеш самата ти.Јас бев во слична ситуација како твојата еден период.Раскинав со дечкото дома проблеми имав другарка со задни намери и ред други работи.Но се додека еден ден решив да си посветам внимание на сама себе и почнав сама себе да се анализирам.И така сватив дека животот е само една борба во која мораш да се бориш дека не е секогаш се розево дека има и проблеми со кој мора да се бориме и да идеме напред ако при секој пад ти реагираш вака запаѓаш во депресија си ги губиш нервите а верувај ќе ти требаат за понатаму.Почни самата да си помагаш тешко е да се бориш со сам себе но мораш да си ја ојачаш психата сите имаме вакви периоди но битно е да се издржи моментот..Поздрав
Есперанса добро е што си свесна дека лековите не помагаат доколку самата не се избориш со ова. Можеш да појдеш кај психолог кој ќе ти даде совети, затоа што психијатар секогаш ама баш секогаш за каков проблем и да се работи одма пишува рецепта т.е лекови. Исто така како што кажа една од феминките посвети се на самата себе, физичката активност многу помага посебно јога која зачудувачки многу помага за депресија, анксиозност... Мене верувала или не кога сум под стрес ниедно апче не може да ме смири како вежбање јога. Ако не можеш да си дозволиш вежбај дома, и запомни мораш да сфатиш дека ти си најважна од сите, секогаш ставај се на прво место .
Не знам дали сум на вистинската тема но јас така лично се чуствувам дека периодично сум во некоја депресија...еве го мојот проблем и овде би се исказала и некоја од вас барем би ме разбрала и посоветува. Се породив пред 22 дена со второ дете ми се слуција многу негативности но на крај се добро заврши. Почнав да го дојам се беше ок се радував бидејки првото не успеав , но на првото мерење кај педијатар бебето намалуа со килажа а не да накачува. и овде ми почнаа тие мисли лоши, негативни почнав да го дохранувам, почнаа да ми зборат дека треба да се дое не со дохрана, а оно сирото цица ама кој знае што цица. почнав да го хранам со хипп и детето почна да качува и јас заклучив дека немам доволно млеко или мие некако не хранливо. едната града ми се разрани и ја одмолзував а од другата давав да цица. Зедов електрична пумпа и најболното беше сто од двете гради молзев 30мл-40мл а оно почна да пие и 80мл и само го залажував и прекинав да се одмолзувам да видам што ке се случува со моите гради дали ке ме болат, отежнуват дали ми доага млеко но се беше негативно, ке стиснев ке потечеше но мислам дека не е тоа за да има млеко изобилие за да се нахрани детето. Болката е тоа што никој не ме подржува за да го хранам детето со ад-хипп никој па дури ни сопругот . Ретко си доага дома си доага во касните часови не ми посветува никакво внимание а мене тоа страшно ме убива. Ке ми јаве и ке ме праша имас ли млеко а да пиеш боза за да ти дојде и такви прашања што уште толку ме вознемируваат. На мене е се поголемеото е 5 год си сака внимание има песни за учење за приредба ова малото плаче и многу многу ред работи низ кука. незнам како да му објаснам како да му казам дека ми е тешко дека неможам да дојам нека си расте детето со оваа храна па и првото ми бесе на ад-новолак па еве ја сдрава као дрен. Почнуваме да се караме а до сега тоа не ни се случило веке незнам да се смееам само ме тера на плачење и станувам многу негативна расеана и како изгубена. Ми се врти во глава дека му е до парите бидејки се породив во приватна болница сега и трошкови за бебево, но не сме фамилија што нема пари имаме фирма јас имам големо породилно ама незнам дали е до тоа или друго....ве молам дајтеми некоја подршка убава мисла, бидејки не се чувствувам баш најдобро
Дора и мажот ти може си поминува низ некој период, ама не се искажува туку го собира во него. Стварно ми е жал што немаш подршка и си сама, ама издржи. Мораш да издржиш зарад децата и да бидеш позитивна. Сега ти е тешко зошто уште е тазе кај си породена, ама ќе опоравиш и ќе си подобро, со сигурност. Ако сметаш дека немаш доволно млеко, дохранувај го. Сепак ти си со бебето по цело време и ти најубаво си го познаваш малечкото. И мое мислење е да го префрлиш мислењево кај темите за бебиња, таму има многу мајки и поверојатно е дека побрзо и повеќе од нив ќе те прочитаат и советуваат поубаво.
Silver.E многу ти благодарам што си одвоила малку време за да ја прочиташ мојата мака и што ми даде позитивни зборови но барав и не можев да најдам соодветна тема ѓто повеке мајки би прочитале и ми би дале совет и некој збор-два ако знаете некоја тема што би ми одговарара кази
дора нема ништо лошо во тоа ако го дохрануваш бебето, тебе и самиот стрес ти допринесува да немаш доволно млеко, братуцетка моја се породи пред месец дена и тоа бебето се роди во осми месец но бидејки таа доживеа голем стрес нема воопсто млеко и не го дои воопшто, а за другото ке се среди, сега сите имаам некој домашен проблем, еве на пример јас сум сама со детето брзо се разведов а имам 25 години, поминувам низ некој анксиозен период од еден куп насобрани стресови но се борам сама да излезам од ова и сите се надеваме на подобро биди поздравема и само напред. Поздрав и секое добро.
Нема врска дали бебето ќе го хрнаиш со мајчино млеко или не. Па и онаа другото си го израснала 5 години. Мајка ми мене не ме доела никогаш се на инфузии и инекции сум била и ете пак ништо не ми фали. Подоброда го храниш со некои додатоци него ли вака ако немаш доволно млеко.
Како помала имав адолесцента депресија,бев само еднаш на психијатар и не пиев апчиња.Оваа депресија ја имав 7,8 месеци си помина преку ноќ без да приметам.После толку години,слично чуство ( ако не и исто) ми се врати од никаде.Без никакво предупредување.Еве веќе две,три недели не се чуствувам стабилно,како перцепцијата на се да ми се смени на негативно.Далеку полошо беше минатиот пат,мораам да признаам,но се чудам зошто ли ми се случува пак после толку години? 2,3 пати имав и панични напади,како да немам излез.Чуствував притисок врз градите и желба за плачење што неможам да ја контролирам.Ова ми се случуваше кога сум сама и кога немам некоја преокупација,па најверојатно паметот тогаш ептен ми забегува. Некој со слично искуство? Знам дека е пролазно,ме плаши постојано да не ми се повторува во животот.Или можеби минатиот пат "сум го лечела,не сум го долечила",што викаат? Или можеби стрес ми се собра? Како и да е,ве молам за ваше мислење,ќе ми значи многу.
