Само јас ли се исплакав како мало дете на Frozen? Ја имам слушнато фамозната песна од филмот на радио, и земена онака, здраво за готово, како децата, и како некој што не знае што значи депресија, let it go ќе ја земе песнава со слатката порака биди си вистинска на себе, уверена, полна самодоврба. Клише. По гугл, гледам не сум ја само јас видела Елса како огледало на мојата депресија. Кралство од изолација, и изгледа јас сум му кралица, криј ги чувствата, не давај да ти се доближат, не давај никој да ја види болката, биди добрата девојка што секогаш треба да бидеш, никој нема да ме види како плачам. Додека не ми пукне филмот, пушти ја бурата да лудува, е сега сите знаат! А студеното не ми пречело никогаш е лага, на сите кои сме осетиле што значи да те замрзне депресија и сме си ја кажале сами на себе, со надеж дека ќе се убедиме дека стварно ни е добро. Знам дека ќе ја победам и овој пат. Ама засега си седам затворена на студено што сама си го создавам од себе. И мене ми е страв дека ќе повредам се околу мене со мојот мраз. Сакам сите да ме остават на мира, додека научам повторно од почеток како да го контролирам и да го совладам. Сакам да не ме прашуваат како ми е, ниту она без да сакаат да знаат прашање, ниту посериозно од некого што ме надбљудува и согледува промени во однесување. Лесно е да наштракаш тука на форум, мада и на форум знам да се свртам и да ја треснам вратата. Страв ме контролира. Страв да го изговорам, страв дека ако кажам јавно ќе ми почне бурата, и настрана седење сам на темно и ладно, ама ако избегам горе на вршката на планина каде нема стапки во снегот, оти нема никој да го гази освен мене, да си го изградам замокот повторно, ќе го изгубам стравот, ќе ми биде сеедно, а тешко некој да ме убеди тогаш да се симнам од таму.
^ До ден денес каде и да ја слушнам Let it go се пронаоѓам.А баш филмчето го гледав лани кога мислам дека го допрев дното. Инаку кај мене депресијава не се манифесита како чувство на тага или празнина.Кај мене е во некоја си чудна форма на страв.Страв дека ќе останам сама,страв дека ќе ги изгубам моите,страв дека пријателите ќе ми го свртат грбот...И кога ќе надвладееше овој страв над мене,јас веќе почнувам да се губам,буквално ме фаќа внатрешна хистерија и не можам да си ги запрам солзите.Е ова ми се случи од нигде на работно место. Како да имам егзистенционална криза.Почнувам да се сомневам во мојот избор на студии,не ми се допаѓаат работните места кои ми се по струка.Ама ај тоа се тешам дека го мислат многу од моите врсници.Што знам... Инаку ве прави депресијата неодлучни? Мене многу и тоа опасно ми пречи.Не можам да ви објаснам колку пати само ме викале да излезам,ќе останам дома и после се каам.
Ako e do profesijata i ne e nekoj problem. Sekogas mozes da ja smenis. Raboti full time tamu kade si i pocni vonredno nesto sto od sekogas ti se svigalo a, a si nemala hrabrost da go pocnes. Good Lack Stravot sto go imas e nesto drugo. Odi poseti doktor. Ovde moze samo uste poveke da ti se iskomplicira blagodarejki na nezdreli mislenja od deca.
@Bunny2 Ова е повеќе анкциозност отколку депресија, анкциозноста се манифестира вака со стравови од болест, смрт.. Сепак мислам дека и недоумицата за избор на студии се должи на анкциозност. Да депресијата ги прави луѓето неодлучни бидејќи ја губат страста и желбата за било што па затоа им е тешко кога мора да донесат одлука бидејќи им е буквално сеедно, додека пак кај анкциозноста ќе доминира стравот да се одлучи за било што. Најдобро е да се посети психолог, барем во денешно време ги има многу и работат со сини картони така да не е повеќе научна фантастика да се посети психолог или психијатар. Јас се борам со депресија со години, веќе и не паметам од кога. Имав обид за самоубиство пред многу години, ме спасија во болницата, лежев ден два и ме пуштија дома, ниту препорака за психолог ниту дојде психолог/психијатар да ме прегледа додека бев таму. Значи ги средија само последиците, сите го игнорираа фактот дека тоа јас си го направив сама. Долго време се борев сама, со лекови на природна база, вежби, излегување и дружење, ама сетоа беше од привремена помош. Затоа собрав сила и си закажав на психолог, дури и за приватен преглед сеуште чекам да ми дојде терминот за преглед, речиси месец ипол, ама тоа е тоа, нашата чудесна земја македонија...
Пред речиси два месеци ми се случи една работа што ме доведе до оваа состојба, не знам дали станува збор за депресија, но ќе се обидам да објаснам. Првите неколку дена следуваше шок, неверување, непомирување со ситуацијата, тага и збунетост.. Една до две недели после тоа имав други обврски, па и да сакав да размислувам за тоа што ми се случи немав време. Откако се ослободив, ми почна многу тежок период кој можеби сеуште трае. Целиот зимски распуст излегов само три пати од дома, не сакав да зборувам со никого, го исклучував телефонот по цел ден, и кога ќе видев дека ме бараат и намерно не кревав.. Имав страшни проблеми со сонот (сеуште ги имам) ,не можев да заспијам цела ноќ и ќе заспиев следниот ден попладнето и ќе отспиев неколку саати па после пак немаше да можам да спијам цела вечер. Или пак, ќе спијам по цели денови и ќе осеќам константен умор. Последнава недела ми се случи да заспијам околу 10 вечерта и да станам во 4 сабајлето, со многу лесен сон, будејќи се неколку пати во текот на ноќта. Цел распуст, па и сега скоро и да не станувам од кревет, по цел ден гледам филмови, ќе завршам еден, одма почнувам друг, со денови не се ставам на социјалниве мрежи, ретко комуницирам со луѓе, дури и со најблиските. Порано ми беше незамисливо да не излезам за викенд, а сега ми се случува и да го отспијам денот и воопшто да не се потресувам зошто не сум излегла. На моменти сум нервозна, раздразлива, нетрпелива.. Немам желби, амбиции, цел, не исчекувам, не се надевам на скоро ништо. И во последно време, ме фаќа страв и паника дека немам другарки, со кој да излезам, со кој да седнам на кафе додека тие што ги имам имаат "голем избор" ,некои имаат и дечко додека јас се чувствувам сама и осамена. Да не бидам погрешно сфатена, не љубоморам на никого, само така се чувствувам. И што е најлошо, кога сум се обидела да објаснам колку ми е тешко, ме гледале зачудено и само искоментирале, зар уште не ти поминало, леле ништо не ти е, и јас така се осеќам, а не знам како да опишам дека ова не е обично чувство на тага, туку е нешто посериозно. Има моменти кога се обидувам да си помогнам самата на себе, да се орасположам, но тоа трае само одреден дел од денот, и после е пак по старо. Всушност, веќе не ни знам од што е предизвикано ова, сум поминувала и низ други работи но било поинаку, сум била тажна, но не до овој степен. Не знам дали се ова знаци на депресија, но посакувам да знаев некој начин надвор од ова.
Mislam deka treba da se kolsutiras so lekar..a pred se da i kazes na majka ti,mora pred se da imas doverba vo nekoj,za koga ke se osetis taka da imas so kogo da go spodelis Jas bev taka,no majka mi mi bese tolku doverliva licnost i iskreno mi bese polesno..Od mene eden sovet..ne cekaj da te obzeme uste poveke.odi na lekar,ke ti dade soodvetna terapija,i daj sto poveke otpor od samata sebe.veruvaj deka ke ti bide podobro...
Custvoto e mnogu strasno znam,na moja koza mi e oseteno,No imaj verba ke pomine so tek na vreme samo vreme treba.i da odes na doktor sekako ...ne ostavja taka bas samo od sebe da mislis deka ke pomine sovetuvaj se so lekar obavezno...i ako ti treba nekoj sovet slobodno prasaj me..tuka sum vo sekoe vreme da pomognam...i znaj se ke pomine...
Ме интересира дали ова ‘‘ Првите неколку дена следуваше шок, неверување, непомирување со ситуацијата, тага и збунетост.. ‘‘ се однесува на пропадната врска?
Zavisi od sto doprinelo za da se raskine vrskata,..i kolku vreme ste pominale zaedno...posto seto toa donesuva do takov osekaj,pominatoto vreme zaedno...no sekako deka se pominuva,samoto vreme ke doprinese...
Па да, така нешто иако не беше баш врска, повеќе некој мој изграден идеал за љубов која не постоеше, а бев убедена дека е возвратена.
Понекогаш разделбата боли исто како смртта на блиска особа. Ние девојките си ги идеализираме мажите и тоа премногу и за тоа сме почесто и повеќе разочарани.
Ne se zamaraj teraj si uzivaj koristi go sekoj moment od zibotot za nasmevka...a toa sto e tvoe samo ke si dojde..,
Аман веќе незнам што да правам за да ми стане подобро.Постојано планирам да направам нешто што ме прави среќна,но постојано велам дека ми е страв од неуспех,а и немам волја за ништо постојано сум тажна и незадоволна од самата себе си.Порано постојано бев среќна но потоа се заљубив и сватив дека е женкар ги заборавив, но продолжив да бидам тажна...Ве молам за советт!!!
Нема од што да се плашиш. Соочи се со неуспехот. Паѓаме за да станеме, а не да останеме такви и да кукаме зашто сме паднале. И не дозволувај да ти зависи среќата од луѓето. Биди среќна со тоа што го имаш, некои имаат многу помалку од тебе. Живеј за денес, не за вчера или утре. Тоа е рецептот за среќа.
Сандра, разговарај со некој за ова. Имав и јас еден ваков период кога разговорите со мајка ми и сестра ми најмногу ми помогнаа. Мислам дека да беа до мене уште да можеа да ме прегрнат, ќе ми беше уште подобро. Разговарај. Јас со часови „висев“ на телефон, зборував и зборував. Ако треба и исплачи се, убаво тешко исплачи се, да ти олесни. Потоа излези. Често четири ѕидови знаат да гушат и да направат да се чувствуваш уште побеспомошно. Излези, прошетај, спортувај. Мене спортот многу ми помогна и ме крена на нозе. Искористи кога не врне преку ден да потрчаш или барем да пропешачиш. Можеш во друштво (внимателно одбирај си го друштвото, немој со некој кој уште толку ќе направи да се чувствуваш down), ама јас препорачувам сама. Ќе си ги разбистриш мислите, ќе си посветиш време на самата себе. Прошетај, обрнувај внимание на ситници кои обично не би ги забележала. На тоа како мрткаат ливчињата кога дува ветер, на пригушениот звук на автомобилите кој доаѓа од далеку, на сонцето кое како да намигнува.... може смешно ти е ова што ти го пишувам, ама ако почнеш сама да забележуваш, ќе забележиш уште еден тон други работи, уште мал милион прекрасни причини кои се околу нас секој ден и кои се доволни да ни измамат насмевка. Мораш да ги бркаш лошите мисли, мораш и сама да се трудаш. Мораш, мораш, мораш.
Mozes pak da si istata taa srekna licnost..zaboravi gi tie losi momenti sto ti se desile,zavrti nov list i ispisi go samo so srekni migovi..veruvaj pred se vo sebe..ne e se taka crno..uzivaj vo zivotot..eden e samo...so sreka i bidi happy
Ти не си во депресија ти си само тажна и несреќна ,недај боже да те фати депресија зашто верувај многу потешко е
Кога ќе паднете во депресија погледнете во луѓето што се понесреќни/понеуспешни од вас, јас секогаш го правам тоа и ми поминува.
Отсекогаш сум била поборник сериозни болести да не се оставаат на случајности, да не се оставаат на алтернатива и само на надеж, смртно и верувам на науката и на сите достигнувања што ги има направено, чудно пак во мојот случај, а впрочем и јас како голем скептик што генерално се сомневам малтене во се, одлучив поинаку да се справам со мојата депресија а можеби тоа беше и како резултат на сплет на бесмислени околности. Во мојот случај по се изгледа депресијата е генетски предодредена, татко ми уште во младоста имал знаци на депресија што би се рекло ничим изазвани, бил тажен без причина, без амбиции и без мотивација и кај мене се случи истото, без некоја трагедија што би била можен тригер за потикнување на депресија, првите знаци ми се јавија некаде на 15 год. почнав да чувствувам огромна болка во градите, чувство на голема тага и социјално да се изолирам, да плачам без причина колку да го ослободам тој емоционален бран на тага и меланхолија, целиот свет за мене беше бесмислен, неможев да ги забележам убавите работи кои го опкружуваат овој свет, мојот свет беше обвиен во црно и бело, неможев да ја поднесам болката која ја чувствував, таа тага ме натера да размислувам на самоубиство. И покрај доминантноста на депресијата мојот здрав разум некако успеал да преживее и да бара причини да не посегнам по такво нешто, сепак се одлучив да посетам психијатар, за моја несреќа психијатарот кој што го посетив очигледно беше тежок мањак како да сакаше да ја искористи мојата ситуација на малолетно девојче со депресија па од нигде никаде почна да ми кажува како Скарлет Јохансон ги зголемила своите усни за орално да задоволува, јас целата во прашалници се прашував како е можно вакви идиоти да трпи панетава земја, не знаев дали да направам некој поголем скандал или мирно да ја напуштам ординацијата и да не се вратам никогаш, се одлучив да го дослушам да ја доврши реченицата, станав и си заминав. Првото нешто кое ми падна на памет после напуштањето на ординацијата е тоа дека вредам, дека луѓето околу мене и моите блиски вредат, дека ваквите идиоти не заслужуваат жртви на депресија, чудесна контрадикторност но таа реченица мене ми помогна да сфатам колку всушност светот е убав, а депресивните лица го чинат да биде тажен но тоа беше само констатација а не и чувство на олеснување, не беше лесно, мојата тага сеуште беше присутна но мојата свест не дозволуваше да потонам повторно и да се удавам во комплетната тишина и самотија, не се решив на повторна средба со психијатар иако знаев дека не се сите такви. Се решив на алтернатива и почнав да медитирам, почнав да го читам Буда и неговите учења, моите тажни чувства почнаа да се претвораат во чувства на среќа, мотивација, надеж за подобро утро итн. мојата почетна фаза на депресија излезе од колосек со помош на секојдневни секвенци на медитација, да потонеш длабоко во себе и да ги ископпаш сите можни убавини за кои вреди да се живее, да допреш до природата на човековото постоење и да сфатиш дека се се заснова на љубов а не на материјалност, самата успеав да излезам на прав пат а сигурна сум дека сите тоа го можат, знам колку е тешко ама исто така знам дека има начин, секогаш има начин a изборот е ваш.
Ljuge ke ve prasam nesto? Dali vi se vrti? Imam i nizok pritisok..samo nervniot mi se pokacuva malku a toa e od strav si znam..dali od vremeto e? Ova custvo..posto stravot jas si go imam...go kontroliram no nekogas me nadminuva....sovet ve molam...plus sega sum i bremena..i uste poveke stravot me zafaka...
