Јас имам постар брат и можам да кажам дека се учев на неговите грешки ( кога беше мал ако направеше беља и добиеше карање јас знаев дека не треба да го правам тоа). Кога пораснавме ми беше другар, значи му беше мерак да излеземе заедно , иако почесто бевме со неговото друштво па и во тинејџерските години размислував позрело зошто слушав коментари од некој на кој хормоните им се подсмириле. Ден денес сме блиски колку е можно. Во однос на тоа дали ако некое дете е единче ќе биде разгалено, не мора да значи. Се зависи од домашното воспитување и околината во која че расте.
Jas imam brat koj zivot zivot mi znaci No, Od zdravstveni pricini moeto dete nema da dobie bratce ili sestrice :/ mnogu mi e tesko toa, i znam deka ke mi bide uste potesko koga toa ke porasne i ke pocne da si bara bato ili dada
Јас не сум единица, ама сум разгалена, себична и безобразна. Имам една ќерка, ја учам да биде како мене, ама не е За цел свет се грижи, сите ги почитува, дели се' што има со другарките, кога ќе ја навредат не знае да врати итн. Од такт ме вади!
И јас сум единица. Разгалена може сум, ама во граници на нормала. Стварно не претерувам и имам сенс за другите луѓе. Многу сум емотивна и силно поврзана со моите. Инаку од секогаш сум сакала да имам брат или сестра. Животот би бил многу поубав.
Интересна дискусија се развивала на темава пред повеќе години, љубов, емпатија, себичност, размазеност, од се по нешто. Јас сум една и сопругот мој е единец, најинтересно во нашата приказна е што и сите мои и негови први братучеди се единци, каква случајност но вистина е. А многу ми е жал што е така и не сакам нашето дете да остане без сестра или брат, па тој нема ни прв братучед да има во животот, колку ли е тоа осамен и сиромав живот. Тешко ми е да помислам дека можеби ќе се изнамачиме за второ дете, ако и воопшто успее, зошто пак треба ИВФ, пак мачилиште, ама мислам дека се ќе направам да не го оставиме сам, тажна ми е помислата дека моето дете всушност речиси и да нема фамилија. А што се однесува до себичноста и разгаленоста, тоа нема врска со бројот на деца во семејството, има со воспитанието и фрустрациите на родителите и самите деца. Јас и маж ми не само што не сме себични, дури глупаво се однесуваме на моменти од што сакаме на сите да им угодиме. Мојот син уште сега го учам да споделува се со другите и тоа не само со деца, туку и со возрасни, на пример чоколатце јаде кога јадеме и ние од истото, гледам се да делиме пред него, кога отварам бисквити или животинско царство, или што и да е, му давам и му кажувам да подаде на сите, и кога ќе чујам ''нее негово си е, нека не ми дава'' мене од кожа ме вади тој менталитет, зошто да не ми даде, што сум па јас ако сум возрасна, не сакам да биде себичен едноставно.
Единка сум и никогаш не сум сакала да имам ниту брат ниту сестра. Моите родители и баба дефинитивно ми имаат понудено релативно доста внимание и не можам да кажам дека сум растена во тешки финанскиски или семесјни услови. Но никогаш не сум се сметала за разгалена, ниту пак моите да се тресат над мене. Напротив, сум била казнувана, ми имаат кажувано не за многу работи, дури мислам дека од мала ми имаат кажувано дека не барам помош, ниту пак плачам за нешто материјално. Израснав со многу многу бартучеди на моја возраст и другарчиња со кои што бев цело време, иако не одев во градинка, така да не сметам дека доколку некои деца имаат брат или сестра дека се посоцијализирани, бидејќи често знаат да се ослонат еден на друг и немаат потреба од друга социјализација. Една разлика што ја имам забележано кај повеќе блиски пријатели веќе возрасни а единци е дека имаат посилно чувство за собственост, пример си ги чував играчките многу уредно (мајка ми ме тераше од мала да си ги редам уредно после играње, брешење на прашина во соба и слично) и се уште ми стојат во одлична состојба некаде дома, но секогаш кога ќе дојдеа гости, посебно другарчиња со браќа или сестри тие се тепаа за играчките и воопшто не беше тепачката за играчката туку кој ќе ја има, макар не била нивна. Исто така, имам забележано два типа на единци: таквите кои сакаат да имаат приватен простор и потреба од време да поминуваат сами, и оние кои се единци но мораат да го поминуваат времето со други личности. Така да се согласувам дека е до тоа како родителите ќе го воспитаат детето. Кога би можела да бирам или ќе имам едно дете, или многу (3...5...7).
moeto iskustvo e deka sekogash imav cuvstvo deka neshto mi fali, so sekoja drugarka ,drugar se odnesuvav na granica na posesivnost barajki nekoj poseben odnos .Voedno se davav do maksimum, nesebicno za da kako sozrevav sfatam deka gresham
Маж ми е единец и морам да кажам дека е далеку постабилен емотивно од мене. Малку е повеќе поврзан со родителите од мене, ама тоа може и да е до односот на родителите. Јас од друга страна сега сфаќам дека односот со брат ми и не ми е толку близок, а ни со родителите заради различен третман кон двајцата особено откако си формиравме свои семејствата. Така што повеќе деца не се гаранција за блиски односи и што ти ја знам. Моето дете ќе остане единец зашто го добивме со ивф и голготата што ја помиваме за да го добиеме него и потоа уште неколку обиди после него неуспешни ни покажаа дека подобро е ние да го зачуваме физичкото и менталното здравје и да си има „нормални“ родители отколку нервозни и болни родители и уште едно дете.
Јас имам сестра и сме во многу блиски односи. Мајка ми исто не третирала од секогаш дури од со неа сме многу блиски( можеби тоа што татко ми го изгубивме многу млад на мои 9 год е причина за блискоста) Синко е растен како единец. 14 год сам. Плус со мојата дијагноза така и мислевме дека ќе остане. Не беше (е) воопшто себично дете дури сите ме фалеа за воспитувањето и високиот степен на емпатија, сочувство другарување што го има. Тој од секогаш сакаше сестра, велеше дека му фали дека не сме комплет, дека малку сме ние тројцата. И навистина Бог ни подари бебе после толку години. Не се жалев ни тогаш, но сега гледам дека убаво е да има некој. Се исполни детето, се зарадува. Плус гледа како живееме со сестра ми И девер ми И јатрва ми И тој е близок со братучедите а уште повеќе со бебе. Дури во една прилика откако се роди бебуш ми рече повеќе не се плашам што ќе правам кога ќе умрете со тато си ја имам сестра ми.
Јас не сум единка , имам две полу-сестри ( една по мајка , една по татко ) од кои едната порасна со мене . Мислам дека животот не би ми бил ист , доколку не беше таа . Секогаш ме штитела од други деца поголеми од мене , како растев таа ми беше пример во се . Не сметам дека единците се разгалени и себични , тоа не зависи од тоа дали си единец или не . Знам деца што имаат браќа и сестри , а се ужасно себични и саможиви . Едноставно тоа е карактер . Мора да не има и себични и емпатични . Единците се борбени луѓе според мене . Тоа се луѓе што учеле исклучиво од своите грешки , сами ги сноселе последиците за секоја беља што ја правеле ( нема кај нив бато/дада беше , не бев ја ) и сметам дека се со многу посилен карактер и цврсто ЈАС , за разлика од нас кои сме пораснале со браќа/сестри . Не би ја менувала сестра ми за ништо на светов , но мислам дека ќе имав изградено поцврст карактер доколку не ме штитеше кога бев мала , доколку ме оставеше да си ги сносам последиците од моите грешки .
Единка сум,никогаш не сум сакала брат или сестра И да во право сте,борбени луѓе сме единките ! Ама имам две дечиња година ипол разлика Не сум себична воопшто
Јас имам постар брат. Душата ја давам за него. И сопругот има сестра која многу ја сака и многу внимание и има посветено во животот. Ние имаме една ќерка и здравје Боже, чекаме близначиња. Никогаш не сакав ќерка ми да биде сама. Посебно затоа што многу ми е важно семејството и многу сакам лозата да се шири. Со брат ми се делевме на пола, дури и двајцата сме такви, нека има за другиот, за мене не мора. Се надевам и моите деца така ќе се сложуваат. Ама ќеркица ми е малку себична, разгалена и арогантна. Така да не знам што ќе биде
