Сите духовни учења се поврзани со мирот. Дали мислите дека може да се постигне тој духовен мир? Кога некој ќе те навреди ти ќе посакаш да му вратиш или ќе останеш смирен во таа ситуација? Бидејќи се ни е пратено од Бога, како и навредата така и убавиот збор. Кога осеќаш љубов се чуствуваш преубаво и светот ти изгледа поубав.
За жал ретки се луѓето кои навистина од срце одолеваат да не вратат за навреда, или пак да не замерат во најмала рака. Јас многу ретко, навистина ретко враќам на навреди, ама за жал тоа не значи дека не се нервирам и лутам во себе, па затоа и би рекла дека иако сум голем верник, не ми е достигнат духовниот мир...и не само на мене, туку и на повеќето луѓе од општеството за жал... Не е доволна само љубовта и вербата кон Бог за да достигнеме духовен мир, треба многу повеќе, ама во природата ни е да грешиме, да паѓаме и да стануваме постојано. А за да се има вистински духовен мир, мислам дека тоа најмногу им успева на монасите и монахињите, изолирани во манастир, во вистинска смисла посветени на Бог, далеку од гревови и грешни мисли кои го реметат духовното во нас...
Eпа поентата е баш овде. Грешките да не ги гледаме како грешки туку дека секогаш го правиме најдоброто.Бидејќи нашата свест расте со текот на годините и порано нешто што сум го гледала како правилно сега го гледам како грешка. Затоа постои и фаза на депресија за да расчистиш со себе и да сфатиш што е тоа што сега го сакаш. Можеби и ова сега што го правам за 10години ќе мислам дека е грешка. Затоа се вели дека грешка не постои. Од друга страна, проблем мора да постои во животот. Илузија е ако мислиме дека проблем нема само сите не си ги кажуваат маките. Мора нешто да се случува дури и на тие во манастир им се случуваат сигурно некои работи. Само како ќе гледаме на проблемот што е ни се појави тоа зависи од нас. Тие што го имаат постигнато духовниот мир му се радуваат на проблемот што ќе се појави. Еве мене при прва прилика ме утепа проблемот што ми се појави и сета вера пропадна во вода. Од каде сега ова зашто јас? Ако ги знам овие работи си мислев се на екстаза дека ќе биде. Ама сфатив дека треба многу поголем труд да се постигне за да се стигне до тој степен да му се радуваш на проблемот и да го гледаш како нешто добро. Секогаш стануваме кога ќе паднеме. Колку можеме да бидеме на дното? Се додека не ни се здосади да сме несреќни.Ама што кога ќе станеме зар понатака нема пак да се појави некој проблем? Процесот ако е соврешен значи е готов. Затоа се вели дека совршенство не постои. Совршен е Бог и креацијата. Затоа и е битен духовниот мир.
@Dashing:) Не можеме секогаш да го правиме најдоброто, треба да сме свесни за секоја своја грешка, и да не се трудиме да ја оправдаме таа грешка велејќи дека правиме се најдобро. Депресијата не е од Господ...повеќе би рекла дека е од нечестивиот, тој не искушува и ни ја црпи физичката и психичката сила Нели и самиот Исус го искушуваше шест недели во пустината, му го реметеше духовниот мир, му нудеше разни земски богатства за да се откаже од Господ....но тој не потклекна, а и како би, кога тој бил исполнет само со љубов и мир за цел свет што на свој грб ги презеде сите човечки грешки и гревови на земјата... Примерот со монасите во манастир, го спомнав бидејќи тие се изолирани на некој начин од светот, работа им е да се молат за нас, да живеат меѓу себе во мир, навистина во повеќето манастири им одат на посета и разговор верници, ама гледајќи и познавајќи неколку монаси, си зедов за право да кажувам колку тие се духовно исполнети и среќни, колку тие живеат во мир со светот, нешто што многу е далеку за обичниот човек за жал... На крајот, совршенство не постои да, Бог е совршен, не и ние иако сме негова креација
Не сме совршени. Враќаме на навреди. Јас лично некогаш се воздржувам,ама некогаш враќам и тоа жестоко. Тешко ми е. Само мојот доктор се однесува човечки кон мене.Ме теши,ме охрабрува и ме смее.Само покрај него чувствувам мир.Пример ми е за тоа како да станам потрпелива и подобра. Совршените луѓе не постојат,а добрите луѓе се ретки.
Внатрешен духовен мир кога некој ќе ме навреди? И да не враќам сигурно и ќе се изнервирам и ќе се навредам ако некој пример ме навреди за некоја маана од која си имам комплекс. Нема шанса никој во таков случај да си свирка во себеси и мирен да остане. Духовен мир само некаде далеку од се, едно пријатно ветренце, зајдисонце на планина и чиста совест.
Коа некој ќе ме навреди не враќам, не се расправам, не се нервирам и му ги вртам зборовите као на шала..Тој шо сака да се расправа тој и нека се нервира зошто јас? Јас се со осмех ги одје**вам, пријателчиња. Инаку мирот ми е најбитното нешто у животот и се правам за тоа, а за тоа да се постигне само лабаво у животот и без секирации.
Што? Некој да ме прави будала и да ме навредува, а јас да ќутам? За ГоспО да не ме казни? Ма има од гомно подоле да го напраам!
Ама ти си тој што ќе се изнервира и тебе тоа ќе ти донесе НЕмир. А незнам дали го познаваш Ошо он имаше кажано доколку успее некој да не навреди(повреди) значи еден дел од нас ја прифаќа таа навреда како вистинска.Затоа е битен мирот. Сепак ретко кој ја чита оваа филозофија и повеќето мислат дека ако ќутиш си глупав, а не дека си мудар.
Духовен мир, не е само за ако те навреди некој да не вратиш. Духовен мир значи да не те погодува ни една ситуација во животот, и навреда, и болест, и губење љубов, и нечија смрт. Нема такво нешто... Евентуално Буда
Да знам.Навредата и љубовта ги кажав како примери за да не навлегувам подлабоко. Тие што ги сметам дека се на врвот на духовниот мир кога ќе помине покрај нив брза помош викаат фала Мене ме ежи тој звук и ме вознемирува,па си поставувам прашања на кој му се случило сега нешто?!
Една од најтешките нешта што може да ги достигне човекот, а е од најважните во религијата, барем христијанството, е да дојде до состојба на душевен мир. Да биде во мир со себе и со другите луѓе. Тешкотијата во доаѓање до таа состојба е што сме опкружени со секакви негативни нешта кои носат немир. Самиот живот носи тегоби, луѓето се загрижени, нервозни, нетрпеливи. Живеат во немир и тој немир го пренесуваат околу себе. Одтаму и лошото однесување на еден кон друг, некој нешто направил, па другиот посакува да му врати. И луѓе кои не се верници го истакнуваат значењето на душевниот мир, го опишуваат како најголемо достигнување, како најголем успех во животот, како уметност на живеењето, како еден вид на луксуз. И навистина, кој ја достигнал оваа состојба, знае колку е неспоредлива со ништо.
Кога бев дете трпев многу. Незнаев како да вратам. Сега некогаш премолчувам, некогаш враќам и дупло. Зависи.
Духовен мир на највисоко ниво се постигнува контемплирајќи во самотија, настрана од луѓе и други непогоди (евентуално исклучок можат да бидат личности со кои сте на иста бранова должина). Тоа ти е како полнење на батериите за долг период, кое секој не може да си го дозволи. Вистински и траен духовен мир за жив човек е илузија. Постојат само периоди на искулираност.
