Јас најчесто забележувам (покрај незнам и неможам) - сеуште. Се пишува сè уште, иако изговараме сеуште. За ова и јас бев "виновна" во минатото. И вечната болка, еднина и множина... Не е "кој луѓе" туку "кои луѓе"... И "посекако" не е збор.
Може по грешка на точка удираат наместо на соседното копче. Или се мастермајнд за маркетинг (како беше она, макар и лош маркетинг...)
Не знам, не можам, не сакам се пишуваат одвоено. НеЗнам#неМожам#неСакам. Фтораче со В, не со Ф. Многу читам пишале "со среќа фторачиња". Другарка ми, мајка ми, татко ми исто така се пишуваат одвоено, а не споено- другаркаМи маајкаМи, таткомМи. Роденден споено, а не роден ден.
Февруари. Иако и сама знам дека е така, се заветувам засекад да го пишувам Фебруари, ова чисто принципа ради. #бунтовникбезпричина
После самогласката а треба да стои запирка, не пред .. И упорно не го запазувам ова, затоа што сум се навикнала на погрешното. Поубаво ми изгледа погрешното и се така го користам..
Zasekad? Zosto samite si izmisluvate vakvi zborovi? Bez navreda, no se uzasnuvam koga kje procitam sekad, nikad, pribidejkji... Eve sega i zasekad.
Не е точно. Пред а се става запирка. А е спротивен сврзник и секогаш пред него има запирка. пр. Јас те чекав, а ти не дојде.
Никад не сум рекла дека зборам правилно. И коа сакале да ги учам мкд сум кажувала дека иам многу сленгови и србизми. У официјална комуникација и со постари секако дека не викам секад и никад. Ама у слободна комуникација не се замарам. Поише пазам да е читко, интерпункциски знаци и дали е сѐ или се. Некад викам и све. За слободна комуникација не сум репер. И никад и секад ми се БОЉЕ од секогаш и никогаш. А за правопис неам утка. Може да е од брзање.
И мене ме нервира кога ќе прочитам: иам, доам, поише, ко, као, неќни, ѓи... Иии "му реков на мајкаМу на Сања".
Зошто сум видела и вака да го пишуваат? Или набројување било нешто, стварно не знам, се збунив. Ако е така, тогаш добро сум го пишувала. И никој не изрегира кога пишав, требаше да ме поправат дека е грешка. Готово, веќе не се мислам.
