Правопис

Празно место се остава после запирка, не пред запирка.

 

Често читам (низ форумов) мие наместо ми е. Мода ли е, што ли е.

 

Јас најчесто забележувам (покрај незнам и неможам) - сеуште. Се пишува сè уште, иако изговараме сеуште. За ова и јас бев "виновна" во минатото.

И вечната болка, еднина и множина... Не е "кој луѓе" туку "кои луѓе"...

И "посекако" не е збор.

 

Uste.Ne.mie. Jasno. Dali. Nekoi. Seriozno. Pisuvaat. vaka. nA. Fejzbuk. Ili. se.Zafrkavaat.

 

Па и интерпункциски знаци кога не употребуваат, или неправилно.
Не можеш да ги разбереш.

 

Јас не сфаќам дали тастатурата ги зеза овие луѓе или неписменост апла е во прашање?

 

Може по грешка на точка удираат наместо на соседното копче. Или се мастермајнд за маркетинг (како беше она, макар и лош маркетинг...)

 

Не знам, не можам, не сакам се пишуваат одвоено.
НеЗнам#неМожам#неСакам.
Фтораче со В, не со Ф.
Многу читам пишале "со среќа фторачиња".
Другарка ми, мајка ми, татко ми исто така се пишуваат одвоено, а не споено- другаркаМи маајкаМи, таткомМи.

Роденден споено, а не роден ден.

 

Февруари.
Иако и сама знам дека е така, се заветувам засекад да го пишувам Фебруари, ова чисто принципа ради. #бунтовникбезпричина

 

После самогласката а треба да стои запирка, не пред ..

И упорно не го запазувам ова, затоа што сум се навикнала на погрешното.
Поубаво ми изгледа погрешното и се така го користам..

 

Zasekad? Zosto samite si izmisluvate vakvi zborovi? Bez navreda, no se uzasnuvam koga kje procitam sekad, nikad, pribidejkji... Eve sega i zasekad.

 

Тоа се скопски измислици. Стандардниот јазик го променија на скопски дијалект. Жалосно...

 

Не е точно. Пред а се става запирка. А е спротивен сврзник и секогаш пред него има запирка.

пр. Јас те чекав, а ти не дојде.

 

Запирката е секад пред а.
Дојдовме на свадба, а нејзе ја немаше. Праиш пауза.

 

Секогаш*
Правиш пауза*
Ги знаеш правилата, но не и стандардниот јазик.

 

Никад не сум рекла дека зборам правилно. И коа сакале да ги учам мкд сум кажувала дека иам многу сленгови и србизми.
У официјална комуникација и со постари секако дека не викам секад и никад.
Ама у слободна комуникација не се замарам. Поише пазам да е читко, интерпункциски знаци и дали е сѐ или се.
Некад викам и све. За слободна комуникација не сум репер.
И никад и секад ми се БОЉЕ од секогаш и никогаш.
А за правопис неам утка. Може да е од брзање.

 

И мене ме нервира кога ќе прочитам: иам, доам, поише, ко, као, неќни, ѓи...
Иии "му реков на мајкаМу на Сања".

 

Зошто сум видела и вака да го пишуваат? Или набројување било нешто, стварно не знам, се збунив.

Ако е така, тогаш добро сум го пишувала. И никој не изрегира кога пишав, требаше да ме поправат дека е грешка. Готово, веќе не се мислам.

 

Тоа битолчани и браќата. Сѐ у машки род

 

Тоа да, ама и споено пишуваат мајкаМу, таткому, сестрами.