Имам брат, доста помал од мене, 16 години има, исти проблеми има, кога им треба на другарите за помош сите го викаат, за излагање никој не го вика... По цел ден е дома, веќе 2 години така, ќе пушти музика ќе се затвори у соба и не излегува, 2-3 пати го имам видено како плаче..За јадење не седнува на маса, еднаш у денот ако земе да јаде и толку, од соба излегува за во тоалет само... И јас и дечкоми пробуваме да го изнесеме некаде, да дојде со нас некаде ама не оди.. и моите пробуваат се и сешто ама не оди.. Незнам што уште не му купија ко демек ке го развеселат ама не оди... И тебе ќе те советувам како и него што го советував.. Немојте да помислувате на такви работи.. како прво не вреди како второ лошо ќе направите за себеси потоа за вашите дома, на другите нема да им биде гајле, со тоа нема ништо да постигнете....Најди некоја занимација, штознам... ама се ке си дојде на свое место.. на моменти и мене ми беше така ама си фатив дечко и не се чувствувам осамена веќе...
девојче јас мислам дека секој во животот има некој си таков период се што ти е потребно е да имаш војла....значи јас минав ај да не кажам иста но слична ситуација заради дечко ми се отргнав од сите мои другари и другарки останав скроз сама од како раскинавме со дечкото немав со кој едно кафе да пијам немав со кој да искочам и кога ке се сретневме некаде не им ги знаев шалите не им ги знаев муабетите без изолирана од се со текот на времето се вклопив пак со нив и ете сега животот продолжува се надминав само војла и упорност...срекно...
Ajde bre glavata gore. Mozebi I ova ti e nekoj period kaj sto kje imas moznost da se pronajdesh sama sebe da se osoznaesh koja si sto si sto sakash. Vo zhivotot ne ti se potrebni mnogu luge za da bidesh sreken potrebni ti se vistinskite. IMA I better od tvoevo. OK zhivaj malku vo sama sebe. Samo treba da sakash da izlezesh od situacijava.
Pocni da se zanimavas so nesto pr odi na fitnes posetuvaj kursevi na ovie mesra sekogas se steknuvas prijatelstva .Nemoj da se grizizis site nie sne pominale niz vakov period takov e zivotot no ova ke te bapravi posilna posle dozdod doaga sonce
И јас сум во таква ситуација и многу ми е лошо и сум крајно разочарана. Сега сум на факултет но уште како мала сум била избегнувана и отфрлувана од соученици, друштво поради тоа што бев дебела, до ден денес не успеав да стекнам вистинско пријателствп, премногу сум затворена во себе , не сум имала дечко, единствен верен пријател ми беше сестра ми но таа си фати дечко и веќе се чувствувам како отфрлена и од неа таа си излегува со него а јас седам фома и не одам никаде. Многу сум разочарана незнам до кога ќе терам вака
Како што и ти беше кажано во претходните мислења, лош период, а не лош живот. Секогаш постоеле во сечиј живот навидум „безизлезни ситуации“, моменти кога мислиш дека цел универзум се свртел против тебе. Верувај, сега тој период го сметаш за апокалипса, а по неколку месеци па да не зборувам години ќе се смееш што си мислела така, и во најмала рака нема дури ни да се сеќаваш дека такви мисли ти доаѓале во глава. Значи, head up girl, за се постои решение. Пријатели можеш да најдеш во било кој период од животот, контактите се пролазно нешто, како што се склучуваат, така и се раскинуваат од икс причини. Доволно е само да бидеш доволно мотивирана да го живееш твојот живот најдобро што можеш. Работа ќе најдеш ако бидеш упорна. Не се откажувај. Имаш интелект, пишуваш, посвети се на твоите најдобри страни и истакни ги. Ќе го најдеш местото каде припаѓаш. Сакај се себеси, за да те сака и некој друг.
Мојот живот е само еден празен лист хартија од секогаш сум бил осамен без друштво, Немам друштво немам девојка мојот живот е тотално уништен немам шанси за подобро најдобро е да ме нема
Како можеш така да збориш, од каде тоа немаш шанси за подобро. Секој си има некој период во животот. Се ќе си дојде на свое, само малку трпение
@Rakometar ,јас отсекогаш животот сум го сфаќала како една празна книга на која ние и само ние сме писателите. Ние сме создавателите на нашите судбини и никој не може да ни ја одземе таа способност. Твојот живот НЕ е само еден празен лист хартија, туку една полунапишана книга исполнета со добри и лоши моменти. Запомни твојата книга не е завршена, имаш уште многу празни листови и уште многу мастило! До тебе зависи какви поглавја ќе напишеш, од тебе зависи дали ќе цветаат рози или ќе растат трња. Колку и да го мразиш твојот живот, никогаш немој да забораваш дека тој е дар подарен само на тебе. И верувај, колку и да мислиш во мометот дека е мачен и тежок, сепак разделбата од него ќе биде уште потешка. Ако чувствуваш празнина, зошто да не ја исполниш со нешто кое те прави среќен, исполен, инспириран? Пронајди ја уметноста во тебе, без разлика во каква форма ќе биде, создади убавина! И твојот живот никогаш повеќе нема да биде еден празен лист хартија ако од него создадеш уметност...
Не се единствени. Еве и јас сум разочарана од блиски, од роднини, пријатели, од семејството, од колегите. Сфаќам дека сум оставена сама на себе и мора да си давам поддршка, да се трудам што повеќе да постигнам. Животот е тежок, посебно ако немаш поддршка или ја имаш ама е лажна и еден ден завршува.
Мојата книга може да се каже дека е испишана со само лошо не верувам дека има шанси да има нешто подобро понатаму цел живот ми е уништен имам 17 години немам друштво немам девојка а не верувам и дека че имам
@Rakometar само затоа што досега била испишана со лошо, тоа не значи дека тоа така ќе продолжи и ќе остане така. Само ти го држиш перото во твојата рака, само ти можеш да направиш следното поглавје да биде добро. Јас знам дека не постои ништо совршено во овој живот, но секогаш работите можат да појдат на подобро, само ако се потрудиш. Ти можеби немаш друштво, ти можеби немаш девојка, но сето тоа не е важно бидејќи се имаш себеси како еден уникатен млад човек кој е многу подобро од било кој пријател. А знаеш како можеш да си помогнеш? За почеток, исфрли ги сите црни мисли кои ти талкаат во твојот прекрасен ум, како црни гаврани... By the way, јас имам 19 години и никогаш не сум имала дечко, никогаш не сум почувствувала таква љубов, и секако никогаш не сум имала пријатели поради тоа што сум била ,, различна ,, од другите. Јас најмногу од се сум ја ценела науката, книгата, образованието и уметноста, уште од мали нозе. Иако на моменти сум помислила дека ми е тешко, на 15 години решив дека тоа конечно мора да престане! Од мојот осамен живот создадов уметност! Празнината која на моја возраст требаа да ја пополнат симпатија и пријатели, јас ја пополнив со поезија, астрономија, сликање, историја, музика... Тоа беше она што ме спаси. Мојата непресушна желба за знаење, наука и уметност! И верувај, откако ќе успееш да ја пополниш таа празнина, љубовта и пријателите сами по себе ќе дојдат. Само треба да го направиш првиот чекор, а тоа зависи само од тебе! Што чекаш?
