Простувам но откако ќе помине расправијата и откако нема да имам муабет со човекот кој ми згрешил...но не заборавам и дупло враќам еее тогаш е тешко богами...
treba da se prostuva vo sekoj slucaj,koga se raboti za izneveruvanje isto treba da se prosti,no ne i da se ostane so licnosta koja ne izneverila.vo momentot koga mozeme da prostime izneveruvanje treba da razbereme deka treba da si gi spakuvame kuferite bidejki nie verojatno poveke ne go sakame partnerot i ni e seedno
ako prostis ne znaci deka treba da zaboravis,vo coveckiot mozok nema kopce,,delete" ama treba da naucime da ziveeme so toa,bez da se odmazduvame se razbira!zosto otrov vo nasite zivoti namesto sreka?
ponekogas znam da kazam i napravam raboti sto ne gi mislam nitu sakam taka da pravam i da povreduvam i navreduvam bliski luge...potoa se kaam i baram proska, i toa e konstantno macenje za mene sto ne znam kako da go sprecam....kako da se naucam da si prostuvam samata na sebe i da se oslobodam od ova konstantno cuvstvo na vina??? ne mozam sekogas da bidam odgovorna i vinovna za se neli? ima i pricina i posledica...tesko toa da go razberam, lesno mi e da prostam na drugiot ama ne i na sebe
Во глобала простувањето доаѓа толку неосетно што ние не сме ни свесни дека веќе одамна и сме простиле. Многу нормално дека треба да помине некое време, за да наредниот пат кога ќе ја видиме личноста која ни згрешила, да не чувствуваме ништо за неа т.е да не ја ни прекоруваме или гледаме со несигурни и одмаздливи очи. Сето ова само доколку таквата личност ни забие непристоен крвав нож. А во ситуациите кога се работи за водење некаков детски инает е тогаш знам веднаш да простам. Мислам дури и интересни ми се таквите инаетења и ситни ненамерни сопки.
Јас сум прва да простам, и многу лесно и заборавам. Ама доаѓа момент кога едноставно ќе си речам доста е. Е после тоа многу треба за да се врати назад. Ама сум искрена и отворена, си кажувам како стои работата, па ако на другиот му чини нека се потруди. Втора шанса давам на секој.
Простувам но не заборавам. Доколку не простам знам дека јас самата нема да имам мир, ќе се јадам од внатре, поголемо самоуништивање од тоа нема, ниту пак се замарам со тоа дека морам да вратам со иста мера. На тој начин и јас би се ставила на исто ниво со таквите личности.
Брзо ми минува лутината и им простувам на луѓето. За обични работи, ненамерни или намерни, доколку не се повторуваат постојано, им простувам. Дечко ми ме изневери со друга девојка, ништо не направив, само го отргнав од мојот живот. Иако сега се обидува повторно да контактира со мене, се однесувам како да не постои. Си имаше шанса но покажа дека не е достоен за мојата доверба. Сепак, најголем удар би ми бил предаство од близок пријател. Повеќе се грижам за моите пријатели отколку за себе. Доколку некој ме навреди мене, не обрнувам внимание, но доколку навредат некој од моите пријатели подготвена сум по секоја цена да го бранам!
Простувам и тоа многу лесно,тоа ми е една од најголемите мани.Простувам на луѓе што знам дека не заслужуваат.Едноставно лутината многу брзо ми поминува и после неколку дена чуствувам како ништо да не било.Не сакам така да биде,не сакам да простувам толку лесно,затоа што некои луѓе не заслужуваат ни во очи да ги погледнеш.Сакам да ја искоренам оваа моја навика.
Се сеќавам дека кога бев мала, го прашав татко ми дали треба да им простиме на оние што убиваат, а тој ми одговори: Секој што се покајал за она што го направил, заслужува прошка. Простувам пред сé заради себе, не заради оној што ми згрешил. Не сакам да си ја полнам душата со омраза и гнев, но тоа не значи дека заборавам.
Простувам. И на тој што заслужува да му биде простено и на тој што не заслужува. И тоа ми е најголема маана, која никако не можам да ја искоренам. Но, не заборавам. Можеби грешката која ми ја направила одредена личност, со тек на време ќе ја потиснам во себе и ќе избледи, но има моменти кога целиот филм ти се враќа и се сеќаваш на секој кажан збор и постапка. Сум грешела и јас, но сум барала прошка и ми простувале. Нема потреба да се самоуништувам и да си ја полнам душава со гнев и омраза. Да го чуваш гневот во себе е исто како да испиеш отров, а да чекаш другиот да умре.
Зависи што треба и на кого да му простам.Но, јас тешко заборавам кога некој ќе ме повреди,речиси и воопшто не заборавам,па и не можам да простам.Многу сум толерантна,ама кога некој ќе ја помине црвената линија на моето трпение,нема враќање назад.Едноставно,таква сум
