Да не заборавиш не е исто што и да сакаш да се одмаздиш. Да не заборавиш значи да имаш на ум дека тој човек некогаш ти згрешил и те повредил. Можеш да му простиш, да не се обидуваш да му се одмаздиш, ама не гледам никакво лицемерие во тоа да не заборавиш со каков човек си имаш работа.
Големината на благородните луѓе е во простувањето. Со простувањето ти се ослободуваш од гневот и лицемерието да му возвратиш, туку го пушташ слободно да си оди по својот пат, а ти по својот. Простувањето не треба секогаш да го поистоветуваме со продолжување на врската. Пример некоја пријателка постојано ме навредува ,скришум ме оговара и јас едноставно ја откачувам, простувајќи и. Тоа значи дека едноставно ќе и кажам дека така не може повеќе, дека можеби не сме создадени да бидеме пријателки, најискрено ќе и посакам да си продолжи да се дружи со други, а со мене веќе не, затоа што мене ми требаат поинакви пријателки и нема љутиш. И да не ме чепка повеќе. Друг случај е и кога ќе простиме и кога ќе ја продолжиме врската. Тоа значи дека грешката можеби била недоразбирање, или добро ја познаваме особата и знаеме дека е добра и нема да ја повтори грешката. Овие два вида на простување ( со и без продолжување на врската ) се наш личен избор и треба секогаш да бидат резултат на нашиот здрав разум. позд.
Големината на благородните луѓе е во простувањето. Со простувањето ти се ослободуваш од гневот Јас само ова ќе го напишев Кратко и јасно
„Држењето на гневот е исто како да грабнете жежок јаглен со намера да го фрлите кон некој друг - вие сте оној кој се повредувате“. Кога ќе ги ослободите оние кои ги држете затворени во затворот на непростувањето, вие сте оние кои што се ослободени. Научете да простувате, научете да простувате брзо.
Простувам, и тоа премногу, затоа и ме повредуваат уште толку. И пак простувам, ама никогаш ама баш никогаш ништо не заборавам. Злопамтило сум, и не ми пречи таа особина, ми помага да согледам на кои луѓе сум им важна а на кои само корисна. Досега искрено не сум дошла во ситуација да му се извинувам на некој затоа што секогаш пред да направам нешто помислувам дали тоа што ќе го направам ќе повреди некого, но очигледно луѓето не се замараат кој ќе биде повреден и потоа следува она површно "Прости ми, жал ми е". И секогаш ќе простувам, затоа што сум таква, но кога една личност повеќе пати ме има повредено тогаш мирно ќе ја исфрлам од мојот живот и нема да ги слушам нејзините извинувања ...
Дали простуам? Да, простувам но во смисла дека комуницирам со таа особа и се трудам да биде се во рад, а во суштина никогаш вистински не простувам, секогаш тоа некаде во мене тлее. Не сум осветољубива и на злото не вракам со зло, но неможам да се пофалам дека ја имам таа способнос на „пилечи мозок“ денес да си изнакажеме се а утре пак сме пријателки или што и да е.
И јас не ја разбирам логиката на тоа PROSTUVAM AMA NE ZABORAVAM е по која логика тоа,ако навистински простиш со целото срце све се заборава,и немојте ве молам со коментари ама ова ама она во вистинското простување нема AMA или се простува и заборава или не,а тие што велат дека простувам ама не заборавам никогаш не простиле напротив во заблуда само се...
Простувањето ми е слаба точка само во врска со три личности. 1. Мојата прва љубов. Јас веќе му простив и бев спремна да заборавам на се и да бидам среќна со него. Секако, се се' смени, се појавија нови личности во животот. И толку време помина, му простив одамна, ама пак не сум заборавила. 2. Девојката што ми го зеде него (првата љубов). Таа ми ги сруши соништата врз глава. Еднаш таа беше кај мене дома (веќе раскината со него) во врска со школски проект и случајно го спомна, веќе го преболела, продолжила со животот. Пред да си оди силно ја гушнав и и' кажав дека и' простувам. Тогаш бев многу мала и премногу очекував од животот. Тоа е тоа. 3. Исто личност од далекото минато. Девојчето што ми нанесе најголеми трауми. Уште во градинка кога одев. Нејзиното исмевање ми направи проблеми со самодовербата кој уште ги имам. На неа уште не сум и' простила.
Нели, сите грешиме, но, нели бареме да ни биде простено. Токму затоа треба да простуваме, за да ни биде простено. Но, ако простиме не значи дека ќе заборавиме. Поточно ако некој не силувал или било како повредил, а ние му простиме, не значи дека ќе го заборавиме тој кошмар, тој кошмар никогаш нека да исплови од нашата глава. Едноставно ќе му просиме бидејќи ВО ПРОСТУВАЊЕТО Е ГОЛЕМИНАТА.
Простувам, ама не заборавам. Не се осветувам, не им враќам ама веќе никогаш не е исто после некоја поголема грешка.
Iskreno na temava sum zustra. Ne mi dava sovesta da spijam mirno ako prostam zlodela. Na nekoi licnosti niti sum im prostila, niti kje zaboravam. I da ja vidam taa edna na ulica kje ja ubijam so goli race, oko nema da mi trepne. Da, preteski zborovi, ama koga nekoj kje vi go unisti zivotot, zivotot na najbliskite i kje predizvika bolka i taga koja ne moze da zamine nikogas, i toa e malku. Prost primer ti ubijat nekoj blizok, kje mu prostis na ubiecot? A banalni raboti od tipot me iznavredil nekoj, prviot pat kje prostam, a ako se povtorat uste ednas ni sakam objasnuvanja, ni prostuvam, ednostavno im velam samo edno chao. I kje gi izbrisam od lista na lugje koi postojat za mene.
Зависно од ситуацијата и од грешката,ако јас проценам дека е за опростување опростувам,но ако решам дека нема друга шанса толку од таа личност,ја бришам од светотшто да правам таков сум.
Не простувам Ако ми згреши некој јас и понатаму ќе продолжам по старо исто како да не се случило ништо, ама на првата ,,кривина,,(кога ќе му биде тешко или кога ќе згреши) ќе го ,,столчам,,.. и тоа ладнокрвно. Нема да го ,,местам,, сам ќе се намести. Ова важи само за тие околу мене со кои се дружам.Останатите нема шанса да ми згрешат, бидејќи нема за што...далеку се од мене. 10 вакви примери имам на свој грб. Знам дека не е убаво така. Знам дека е пристојно да се каже и да се корегира човекот, ама ете....тоа е карактер, посилно е од мене. Злопамтило. Има стара мудрост: Ако еднаш човек ти згреши, тогаш тој е виновен, но ако вторпат ти згреши, тогаш си ти (што си му дозволил да има втор пат):
Простувам,некогаш ќе заборавам а некогаш не,едноставно биднува,и толку се е во еден момент,колку и да простиш натаму се знае дека нема да биде ништо исто,ама сепак да се прости макар е една човечка доблест која треба да ја поседува секоја личност !!!
Толерирам доста, ситни грешки, поминувам преку тоа. Ама кога некој постојано греши свесно, а нема извинување или поправање, со секоја своја грешка прави се поголема дистанца со мене. Никогаш не заборавам кој што ми направил или како се однесувал према мене. Злопамтило сум, ама не враќам мило за драго само се дистанцирам од таа личност. Дали простувам ?Мислам дека не. Знам дека простувањето е ослободување на гневот, ама веројатно не сум го достигнала тоа духовно ниво да простам толку лесно и да заборавам. Ненамерно, онака од душа ми доаѓа да сменам однос кон личноста шти ми згрешила, а во зависност од грешките може да стане и "мртва" за мене.
Простив на бившиот сопруг ,но не заборавам , се смирив со него како пријател поради ќерката . Се се простува но не се заборава, ударите се забораваат ,пишаното се бриши ,но устата што ќе кажи не се бриши .
