На денешен ден точно пре 13 години за прв пат во мојот живот станав горда и срекна МАЈКА Синко мој, бидејќи сите ке ти посакаат среќа, јас сонце мое ти посакувам да научиш да ја препознаеш и уживаш во неа.Исполни ги годините со живот, а не животот со годините.Оствари го она што го поскуваш,стекни го она што сакаш да го имаш синко мој прва гордос на Мама и Тато. и сочувај го она што го сакаш.Те сакам најмногу на целио свет сонце мое мајкино
Убаво е чувството кога ќе сретнеме драга пријателка по долг период. Срдечно се ракуваме, разменуваме неколку воодушевувачки насмевки и почнува оној познат блиц-разговор. Во моментот на емотивен наплив договараме средба која и јас и таа потајно знаеме дека тоа никогаш нема да се случи, освен ако не се сретнеме повторно, секако случајно Интересно е како и двете со ентузијазам договаравме повторна средба за да се испочитуваме меѓусебе. Чудни се патиштата... со некои луѓе до некаде одиме заедно, а потоа, секој по својот пат. Убавите чувства за пријателката остануваат само бледи сеќавања, иако никогаш немало лоши моменти, но главната причина што најверојатно ќе доведе никогаш да не го завртам нејзиниот број е тоа дека во минатото немало и посуштинско дружење со неа. На сите ни се случува да сретнеме некој драга пријателка, да се поздравиме, да си размениме броеви, или да си кажеме ќе се слушнеме, и тоа останува така… Површински разговор поттурнат во некој лавиринт. Кога размислувам за контактите со другите помислувам на телефонскиот именик за кој при секоја рутинска контрола забележувам броеви кои никогаш нема да ги активирам со зелената слушалка. Во нашите животи постојат личности кои си обезбедиле посебно место и со право го заслужуваат. Ни подале рака кога ни била потребна и си дале шанса удобно да се сместат во нашето срце и разум. За останатите попатни средби едноставно нема простор за разговор.Тоа се личности кои никогаш сериозно нема чудно да не погледнат и да ни го измерат секој збор, кои секогаш наоѓаат објаснување за некоја постапка, а не причина за да полетаат во облаци видно налутени. Добро не познаваат и знаат до каде може да издржи нашата кревка душа. Само одбраните добиваат посебна ложа. Тие се нашите јунаци. Секогаш се во првиот ред на нашите приоритети. Со нив се споделува целата сценографија на животот затоа што умеат да видат од наша перспектива. И никогаш нема да ни биде непријатно да ги побараме, никогаш нема да стравуваме дека ќе не осудат за некоја постапка, никогаш нема да се плашиме пред нив да покажеме слабост или да споделиме успех. Пред нашите личности ние сме тие вистинските, без никакви сопирачки, со слободен дух и мисли. Тие си се избориле за свој простор и го заземаат почесното место во нашето опкружување. Ретки се, но се уште ги има...
Од шест листа хартија на масата, кафето секогаш ќе капне на најважниот од нив, оној што не можеш да го копираш и што сите ќе го видат....
СДК...замислете ме косата каква ми беше кога ќерка ми мирна седнала и со прстињата мали си чепка и кине нешто на толку ситни парчиња....а тоа нешто е добитното лифче на спортска.
Доаѓаат прекрасни денови! Празници, славења.. студени денови кога мразулците на џамот и снегот на минус позади нив се најубавиот призор набљудуван од благоосветлената домашна атмосвера под ќебе гушнати со најмилите... Но пред почетокот на постот и сите благодети кои следуваат во ова време од годината, го стартувам душевниот пост и правам место за љубов, среќа, задоволство... ТИ ПРОСТУВАМ!!!
Denovive ziveam vo son. Ili vo koma. Neznam ama znam deka epten dlaboko spijam I ne sum svesna, nemozam da se probudam nautro. Zavcera mi zvonit alarmot a jas se cudam koj li e olku rano I zemam telefonot I go stavam na uvo I vikam "Alo be, koj e?" Eh dodeka se svestiv I sfativ sto e...mi trebase vreme. Vcera pak mi zvonit ama zvonese navistina ovoj pat, od rabota bea, kaj sum bila uste I ja kazuvam deka na pat sum bila eve skoro tamu sum- a ja vo krevet seuste Ke si umram ziva nenaspana! Dobro utro
Добар ден луѓенца. Денес дојдов да ви кажам дека убавината е навистина во малите нешта. Се враќам пред еден час дома и си чекам онака рандом автобус на дождов... Некако не ми пречи. Не сум издепримирана иако постојано врне. Чувствувам нешто налик на блаженство. Се качувам во автобус, одам горе, си седнувам. И однеднаш сфаќам дека нема гужви и турканици, нема пензионери и дечишта. Фини луѓенца. Сфаќам и дека, хм, во автобусов има радио. И тоа фино радио со чил музиче и културен информатор. Наше радио. Слушам и за попустиве во Сити мол и се мислам дали да поминам покасно, можеби ќе чепнам нешто...Ако остане или воопшто има. Се на се, ЈСП rules! Така позитивно ме изненадија, абе денот ми го разубавија скроз! И еве си пијам кафенце на топличко со насмевка...
Животот е река која што постојано тече. На реката има брани и мостови, ама најсилните успеваат да ги поминат. Сакам да кажам, какви и да се премрежијата во животот обидете се да ги поминете и никогаш да не застанувата на првата препрека и на секоја наредна, само така ќе успеете низ препреките кои што животот ви ги наметнува.
Постојат два типа на луѓе...првите на замаглен прозор ќе нацртаат срце, вторите к.р .... така се чуствуваат и во душата
Кога имам позитивен ден со најпозитивни луѓе имам чувство дека ми се продолжува животот. Денес сум посебно среќна, се радувам на обновени пријателства. Никогаш не е доцна да кажеш збор, поточно да кажеш извини.Никогаш не е касно да ги смениш нештата на подобро.
СДК Животот е во големите нешта, малите кај и да е, секогаш се наоѓаат. Друго нешто, мразам непрофесионалност и кога си ставен на одредена позиција, а појма немаш од работење.
Ете,си помина уште една напорна недела. Се' во брзање ми помина,а вчера се чудам како издржав на нозе да останам,цел ден ваму-таму шетам,ова да го завршам,па она,ова да земам,она да земам...Одамна онолку напорен ден не сум имала,па кога си легнав вчера,сигурно повеќе од 12 часа спиев,добро е што другарка ми се јави,тешко дека ќе станев. Со последните сили вчера се влечкав со куферот до станица,не дека не можев утрово да си се вратам дома,ама сакав што побрзо да стигнам. Ај што беше напорна недела...Очиве ми мижеа на предавања,буквално ќе паднев на клупа пред професорине од ненаспаност и омалаксаност,аааама инстант освестување имаше во моментот кога ни го донесоа листот со резултатите од првиот колоквиум. Ај со среќа и честито нека ми е,положив! Друго, 25ти ноември цел живот нема да го заборавам. Концертот на Whitesnake ми беше life event, уште не можам да поверувам дека бев таму, пред мене стоеја и имаа настап. Кога би била милијардер, сите пари би ги трошела на концерти,свирки,фестивали и патувања. Да има прилика човек да ги слуша во живо едни од најдобрите музичари од постаро време... . Душава ми е полна! После којзнае колку нивни настапи и без разлика на годините, се' уште се чувствува онаа младешка енергија кога свират, со толку љубов и емоции ги пееја песните, едноставно човек не може да остане рамнодушен и да стои мирен во едно место. Гласот ми го снема и раце ми паднаа од аплаузи. За оваа убавина останаа да сведочат неколку слики од вечерта, снимки од омилените песни и картата која ќе ја чувам додека сум жива. Се надевам дека ќе имам уште многу прилики да присуствувам на мноооооогу концерти, нозе од стоење да ме болат,да зарипнам од пеење и да потскокнувам цела вечер во ритамот на омилените песни.Неверојатно е тоа колку многу расположуваат и те потсетуваат колку животот може да биде убав.
Она кога ке ти се расипат машината за перење алишта и викаш мајстор да видит во што е проблемот, и истиот тој "мајстор" прво нешто шо те прашвит е " Дали работеше пред да се расипат? " Е не, расипана ја купивмe ама сега ни текна да те викнеме да ја поправиш а ти тоа да не прашаш. И ај, можев ли да се воздржам а да не му се изнасмејам во очи? xD
Лелеее со душа го чекав петокот и испадна да е најтежок дел во неделата. Мразам есеи, мразам есеи, мразам есеи на глупи американски теми. Се разбудив од лош сон и цело време чувствувам некоја грутка во градиве. Како нешто да треба да се случи и не можам да се ослободам од лошото претчувство. Можеби кога ќе ги завршам глупостиве за денес ќе помине и тоа... само нека помине. И оваа Помодоро техникава, не знам дали е добра или лоша. Едвај чекам пауза од 5 минути за да отворам Фемина. Ќе мора изгледа се’ да блокирам целосно преку недела, вие женишта низаедни ме деконцентрирате. Сакам да трчам по дожд и да го дишам воздухот покрај езерото. Да им зборувам на рандом кучиња и мачки по улица и тие да ми враќаат на муабетот. Ајде, ќе дојде и тоа утре. Ич не сум во форма. Глупав сон.
Денес љубовта моја си зеде нов телефон и на позадина стави слика од нас ( редно време беше, само се слушавме на скајп или од кај мајка му ... и малце непријатно м беше овие 3-4 дена кога го барав кај мајкa му ) тој само можи да направи да се чуствувам така убаво, ете со позадината- пример. sony Xperia z5 си купи Многу е добра камерата, многу ми се допаѓа
