Денес јaдев јaдев ли јaдев... Знaчи не oстaнa нештo вo кујнa штo не гo прoбaв.Се oсеќaм кaкo шифoњер дa имaм гoлтнaтo.Пoкрaј другoтo,стрaшнo ме нервирa некoј штo ми нaредувa.Кaкo демек "немoј дa мислиш декa ти нaредувaм aмa нaпрaви гo oвa,не прaви гo oвa." Еден ден кoгa ќе ми се oтвoри oвa устaвa..ќе ги oтерaм сите у.....хaјт!
Онаа кога гордоста и инаетот ти се поголеми од желбата за него, ама на крај сепак ги потиснуваш и нив за него.
Денешниот ден да не се повтори никогаш,ќе го запишам како најмалерозен ден! Арно рекле по утрото се познава денот,а јас некако станав на лева нога Уште неосвестена од кревет станав успана цела да средувам низ дома,ко да не беше цел ден пред мене,ок тоа,зедов да ги редам алиштата да се сушат,и насекаде имаше штипки околу мене а јас слепа при очи барав,и ги најдов по 100 саати. После си одам до маркет и си купив што треба,ми паднаа 10 денари кога преминував улица и застанав несвесно да ги земам,еј човече ќе загинев за 10 денари,барем да беа повеќе да вредеше. После иако не бев во форма ич зедов да ја фарбам снаа ми и отиде по ѓаволите цел паркет дома,изтечија огромни црни дамки а јас доцна видов. Си заминав во соба се изнаплачив онака убаво,не знам од каде ми дојде таква река од солзи,ама знам ми дојде подобро..човече колку тежина и солзи лежеле длабоко во мене... Ај си реков секое лошо поминува,останува зад нас,утре е нов ден,се ќе биде ок,ама не еве сега мораше да ми се скине и бројаницата од рака,а колку си ја сакав од Манастирот Св Василиј Острошки ми беше подарок од Татко ми
Уште еден посебен човек ми покажа, дека сум една од најсилните личности.Фала ви што имате доверба во мене.
Update vol.2: Се рачунам за запишана веќе, иако процедурата не ми е завршена се уште. Епа, бруцош повторно. ...и друго, позбунета у живот не сум била. Дајте рум.
Во есен најмногу го сакам мирисот на печена тиква, вкусот на топло какао со цимет, топло огниште, мачињата околу мене, добра книга, филм и силен дожд кој паѓа како солзи од нечија повредена душа и скршено срце. Наутро воопшто не ми се излегува од топло ќебенце. Денес интересен ден имав, корисен затоа што практикував нешто ново од фактури, биланс на состојба, биланс на успех, банкарски картици, изводи, табели само со бројки и податоци,кога видов што се е пред мене во главата почна да ми се врти рингишпил од бројки. Не сакам бројки ама ичама за поздравување е тој што може секојдневно да се бави со бројки, со такви некои документи, за мене реално чудни и воопшто неинтересни, повеќе сакам сложувалка, логика и динамика наспрема табели, шеми и што ти не. На сметка ми легна некој денар, ептен ситно и минималноколку да не биде салдо на нула ама одлучив не ги чепкам парите, дури ќе почнам и да штедам.Ќе си скратам од грицки, чоколади и тие пари во касичка ќе ми одат, заштедата ќе ми биде наменета за есенска и зимска облека. Се надевам новинава ќе ми успее освен ако моиве не ми крадат пари за цигари. Секоја ноќ си легнувам се порано, добриот сон ми влијае на убавината и добро расположение. Добра ноќ и имајте сладок сон.
На кој сељаци му правиш симфониски настап? На кој? На која проста нација му спремаш КУЛТУРЕН НАСТАН??? Битно се пицнале и се наредиле први на Џејмс Бонс симфонијата- а културата за дома си ја оставија. Ние бевме 5 души со купени карти означени со бројче- секој со свое седиште. Одиме таму на нашите места седнале некои рандом луѓенца. Ем со културно му викаш извинете на нашите места сте, ем се лутат како да си му ја отепал цела фамилија и демек налутени се тргаат, ем не се дотргнаја сите. И нив му ги фатиле местата. Па како е тоа мој проблем бе? На мојата карта пиши ред два седиште 22. Јас на тоа седиште има газот да го ставам и на никое друго. Ама со пичиња луѓе бев демек за да не се караат, од на 5 души двајца на СКАЛИ СЕДЕА! Каде што се качват луѓето. А карти купени и платени од пред време. Викнавме една чафка таму вработена да си ги страни- ами шо да му праела таа ајде да сме седнеле негде кај што било. Имате среќа сељаци едни невоспитани шо бев со дечко ми и со другарите негови па ми беше онака незгодно да ја правам големата. Иначе имаше да си станат од таму и оро да си играт и немаше да седнам на друго седиште дури не му текнеше на тие заспаните да СТАНАТ и тие да одат по скали да клечат оти јас не му сум крива. Имбецили. Една па се дереше колку што можи и не можи оти јас ги терав да станват да се преместуваат и на крај испадна дека ВО ПОГРЕШЕН РЕД СЕ. Џабе се дотеравте и се начукавте први на отмени настани ко умот ви е село затворено од сите страни. ----------------------------------------------- На страна од нервите шо ми ги створија ваквите створења, настанот беше тоооооооп! Многу добар! Со цел оркестар, три врвни пеачки, диригент итн и ми е многу мило што присуствував. Голден Ај- ол тајм фејврит! Какво пеење мана жената- чудо. Три женски вокали Нина Јанева, Наде Талевска и Ирена Димовска. Божици. Свака част на целиот оркестар тотално уживав во изведбата. Следен пат некој кој ќе ми седни на мое место коси ќе летаат. Џаст сејинг. Еднаш така стоев во автобус од Битола до Прилеп заради такви психопати. Толку можам да истрпам за овај живот.
Во последниве две недели ова ми се случува три пати. Значи бидејќи по природа сум амбициозна и ненормален перфекционист и сакам работите да ги направам совршено, често ми се случува да не можам да си ги завршам сите обврски во текот на денот токму поради тоа што се што правам сакам да го направам совршено добро. И потоа сите обврски или проблеми да ги наречам, што ќе ми останат незавршени или нерешени ми создаваат многу грижи и најчесто ми се случувало да не можам да заспијам поради грижи или пак да немам убав сон. Но последниве две недели ми се случува нешто сосема поинакво, чудно да речам. Си легнувам загрижена за проблемот што го имам и се будам наутро со решение. Знам дека звучи глупаво ама така е. Еве утрово како во сонот да ми дојде идеја како треба да ја завршам обврската што ја имам.
Колку треба само да си злобен, за да ја истепаш 15 годишната ќерка до тој степен да е модра и подуена по цело лице, само затоа што си фатила дечко? Па не само тоа, после и да ја казниш на секаков можен начин...
Се додека се споредуваме со другите не можеме да бидеме вистински среќни. Оваа ужасна навика не прави очајни, неблагодарни, незадоволни и огорчени. Туѓите достигнувања не значат твој неуспех, туѓата убавина ни најмалку не ја намалува твојата. Посакувам порано да го сфатев ова, порано да си дозволев себеси да бидам среќна.
Како човек кој кога сака ретко се откажува, како човек кој чим му влезеш в срце не те пушта така лесно, дури и кога срцето му го направиш ВЦ, како човек кој преживеа пустош, за да се роди уште еднаш, полош, поладен, побезчуствителен, морам да го споделам текстов со вас... Зошто некои луѓе се пуштаат со време, посебно кога сами сакаат да заминат... „Застоени луѓе и алишта не се чуваат“ - Ана Бунтеска Има голем марифет во спастрување алишта Ете, на есен ги диплиш летните Ама полека и со усул Да не ги најдиш на лето згужвани Та ги ваѓаш зимските Ги протресуваш Ги ветрееш надвор на студот Запеглуваш таму кај шо треба И ги редиш во плакарот испрани Чисти, ко нови да ти се Има голем марифет и во спастрување луѓе Да ги одвоиш оние кои радост ти носат Да пазиш на нив, да ги чуваш Оти и тие се гужваат ко алиштата Малку да ги подзаборајш и рана ќе им отвориш А потем Имаш па и такви кои ги ставаш на страна На кои времето за дружба не им е Дали тие терсене или ти, сеедно е Ама знајш оти се арни луѓе Оти лошо не ти мислат А и ти за нив само уба мисла имаш Ама пусто Имаш и такви кои е редно да ги фрлиш Ти велам чупе, исто ко со алиштата Се смалиле Те стегаат Неубо на кожата ти прават Им минало времето И знајш оти појќе за тебе не се Тие луѓе да не ги чуваш покрај себе Скраја да е да ти дишат во близина Оти и ветви алишта кои не ги сакаш појќе Ако ги чуваш Не ќе се напрај место за нови Така е и со луѓето Тргни ги оние кои бол ти носат Кои гледаат оти до тебе не ги бива Ама седат инаетливи Абе ко душата со лајче да ти ја сркаат И покрај нив убоста твоја ја снемува Те оставаат со горчина и тежина Луѓе-нелуѓе Ете тие без око да ти трепни спастри ги во ќеса Од оние црните, големите Од оние за смет Напикај ги внатре без каење Без да ја бараш чоештината во нив Оти ако после години не си ја нашла Нема никојпат да ја најдиш Спастри ги И врзи ќесата за да не се премислиш Што поскоро фрли ги Налет да се Таквите не ти требаат Ниту место за убај луѓе ќе имаш ако нив ги чуваш Ниту себе покрај нив ќе се љубиш И памти ми го зборот чупе Чувај ги оние кои мелем ти се И не се врти кон отровот Налет да е, налет да се Застоени луѓе и алишта не се чуваат Ни за арно ни за лошо Ни за венчавка ќе се најдат Ниту за погреб ќе завршат работа Има, има голем марифет Да знајш со време да спастриш алишта и луѓе За душата чиста и нескината да ми ти остани Чупче мое...пиле
Периодов е катастрофален,периодов слушам само како некој починал,вчера пријателче од маало починало,стварно беше добар дечко и културен,ама некогаш сами си нанесуваме болест. Пријателе почивај во мир,Господ нека ти даде добро место на небото и нека те чуваат ангелите.
Прочитав нешто убаво и мислам дека вреди да го прочита секој. Опис на тоа токму во какво општество живееме. Додека го читав чуствував грутка во грлото, а на крајот солзите сами ми потекоа. Скоро секој од нас има некој што му недостига премногу, а заминал некаде во странство барајќи за себе поубава иднина затоа што во нашата мила Македонија не можел да повеќе да издржи. А оние кои немале можност да заминат остануваат тука и размислуваат како крај со крај да сврзат. Секое лице, има своја опачина. Секоја паричка има две страни. Во светот опседнат со најновиот iPhone, модни трендови кои диктираат проѕирни чизмички за оваа сезона, скапи парфеми, луксузни станови опремени со персиски килими, бесни автомобили, рачни часовници колку 12 просечни плати, постои и тој – обичниот човек. Не можеме со сигурност да кажеме дека припаѓа на средната класа, бидејќи не сме сигурни дека таа воопшто постои. Се претопи со ниската класа и остана да сонува за еден сосема пристоен летен одмор. И, во светот во кој сè е црно и бело, така некако излезе да се сите богати или сиромашни. Не можете да замижите пред луѓето кои купуваат по 4 јајца, 200 гр. ориз или одат уште половина километар пешки до другата продавница, каде што лебот е поевтин за 5 денари. Не е можно да не ги забележувате сите тажни лица, на кои како со длето се изрезбани сите грижи и тегоби. Некои ги пополнуваат брчките со ботокс, а други со солзи. Како ли ќе ја истерам неделава, како ли ќе го поминам месецот до следната плата? А, животот не запира, тој си тече, не те прашува дали си подготвен за нов ден во календарот. Носи радости, првачиња, матуранти и студенти, свадби и родендени и мекици, а душата се смалува колку зрно кога правиш математика како ќе ги покриеш сите трошоци. „За арно, за убаво само нека е“, си повторуваш, но неминовно мораш да си скратиш, дури и од оние малку задоволства кои ти преостанаа, само за да не се посрамотиш. Многу одамна имав гостинка, на која ѝ избега возот. Повратната карта пропадна. Ја убедував да не се грижи, има автобуси, ќе стигне секако дома. „Ама картата е поскапа“, загрижено ми одговори. Картата чинеше 120 денари. Тогаш пропаднав во земја. Ми доаѓаше да рикнам, да се расплачам, да се распара небото и да се отвори земјата и да нè проголта такви несреќни, кога цели 120 денари претставуваат грижа и проблем. Некој се нервира што не може да си го купи капутот од 12.000 денари. Некој што не може да си ги дозволи фармерките од 1.200 денари. А некој трет, што не може да стигне до дома, за цели 120 денари. Ја платив картата и ѝ посакав среќен пат на гостинката. Додека ѝ мавтав на автобуската, одвај ги задржав солзите, проколнувајќи го светот, општеството, неправдата и мизеријата во која гниеме.
Утрешната дата со години не ми излегува од глава,а ја мразам и не ја сакам ич ама некои спомени колку и да станале лоши со тек на време тешко избледуваат. Да не беше тоа што се случи којзнае каде ќе ме однесеше животот и што ќе правев во моментот,дали ќе бев среќна? Премногу прашања излегуваат само од едно сеќавање ... После толку години среќна сум што се заврши и што најдов мир,љубов и разбирање,човек кој што знае да ме цени и знае што имаме кога сме заедно.
Маана или доблест ми е што не инсистирам многу, поканувам само еднаш, не молам два пати? Хмм..ајде кажете ми. Некој сака да го молиш, некој не сака да инсистираш. Ех, секогаш ги мешам кои кои се, и на крај ми е фразата од Dumb & Dumber: "One time we mated a bull dog with a shih-Tzu. We called it a bullshit."
Се крева многу врева за ништо. Се глуми лудило на среќа и зрелост која во реалноста ја нема. Ако на анонимен форум се носат многу маски што остана во реалноста. Луѓето се лутат кога си искрен и ја говориш вистината бидејќи не можат и не сакаат да се соочат со реалноста. Секој го вперува прстот во другите наместо тоа подобро би било да земе огледало и да се погледне себе си но не само однадвор туку и во внатрешноста, да се запраша што носи во душата.
