Секој човек е капетан на својата душа и господар на својата судбина. Не заборавајте дека имате моќ на избор. Изберете ги животот, љубовта, здравјето, среќаата!
Женски, без навреда ама така сум се изнасмеал денес на едно место кога прочитав "Се бараат девојки за работење", напишано со пенкало, да пиши "се бараат девојки за работа"сфаќам, ама првово на нешто друго ми даде асоцијација Ќе повторам, без навреда
Двајцата малишани ни се црно и бело, ден и ноќ. Иако растени во иста уторба со разлика од само пет минути, уште при првата средба се гледаше нивната голема различност. За да седат умни мора да имаат некоја зададена задача да ја извршат. Во спротивно го прават се она што не треба и на крај завршуваат со плачки, евентуално ,,борба,, меѓу двајцата. Прави мали ѓаволчиња се. Најмногу сакат да цртат. Па ќе земат боичка и лист и само прашуваат А сега што да цртаме. Готови се нормално за две минутки и пак настапуваат со прашањето. Повеќе немаше животно што не е нацртано, сите можни играчки , куќи и облаци. Па задачата им беше да го нацртат најубавото другарче. Додека едниот е скроз сентиментален си го нацрта брат му -за него брат му е најубавото дете.Другото најголем нарцис си зема огледалото и си се нацрта сам. И гордо си чекаше да го пофалиме. Толку се спротивни, а сосема се надополнуваат, во секоја ситуација.
Се се случува со причина, но за многу работи сеуште ја барам причината, зошто се такви какви што се...
Да ви пишам после долго време. Ми треба малку форумов, да се искажам. Имам доста нешта што сакам да ги кажам, но ќе одвојам само малку од тоа... Се повеќе губам надеж дека ќе си ја исполнам желбата.. некако се повеќе препреки имам во врска со тоа и не знам што треба да направам следно. Колку е грдо кога не знаеш по кој пат да тргнеш и не знаеш што да избереш. Барем знам дека не сум сама.. тоа е доста важно.. човек да знае дека не е сам. Се трудам да најдам начин да ги преминам овие препреки но ништо не ми текнува... Сакам сама да си го скројам планот за животот а не други да ми кажуваат што и како. И во вакви моменти, кога не знам што и не знам каде, само сакам да се помолам и ништо повеќе. На крај краева, се е во Божји раце. Како Тој што е, никој не е. Тој ќе одлучи за секого од нас.
Prv pat vo istorija na medicinata. Ne gubete nadez, nadez sekogas ima Burlington woman spent 6 days without lungs thanks to new, life-saving procedure Toronto doctors removed young Ontario mother's diseased lungs to buy her time for lung transplant http://www.cbc.ca/news/health/burli...thanks-to-new-life-saving-procedure-1.3951129
Сдк ми треба одмор малце неколку дена од све, и од форумов, фб, вибер-бибер. Гасам све и да ме нема. Ке се видиме за неколку дена се надевам
Никогаш не ме фасцинирале големи филмски љубови. Всушност, никогаш и не сум сакала да преживувам некоја таква љубовна врска; cо романтики, благо-патетични потези инспирирани од книгите на Спаркс и телефонски разговори кои ќе завршуваат со „те сакам“ - толку досадни со злоставувањето на тоа фамозно те сакам, што дури и станува напорно. ...сосема доволно ми е мојот човек да ме држи со силен стисок за смрзнатата дланка, дури се обидувам да чекорам нормално во штикли на подледено тло. Се воодушевувам и кокорам очи на реални и опипливи нешта, на истиот тој начин ми течат и мислите, а и дејствијата. Па така, те сакам, е секое „дојди од оваа страна, затоа што тука патеката е стакло-смрзната“; те сакам е секое „убава си ми“ кога се чувствувам како пеплосано го*мно кое си корне поштено од километри, а те сакам е најмногу во моменти кога си молчите и сепак секој знае на што мисли овој до него дури му гледа во застаклените очи и си го преведува замислениот поглед. Не постои појасно (а и погласно) те сакам од нечие присуство и безусловна поддршка во добро и лошо.
Од смрта не треба никој да се плаши затоа што:Секоја секунда може да ни биде последна па дури и додека го пишувам ова,тоа значи дека нашиот живот така ќе помине во страв никогаш нема да живееме лабаво,опуштено,среќно. Дали ќе бидеме заборавени? Сигурно тие во сегашниот свет што не не заборавиле нема ни тогаш да не заборават.Едно од што треба да се плашиме и внимаваме е какво лице ќе оставиме на овој свет,моето мото е: Подобро еден да ме памти по добро отколку сто луѓе по лошо.
Убаво е кога ќе си изградиш еден свој свет. Ќе си изградиш една тврдина и внатре ќе ги ставиш сите што ги сакаш и се што сакаш и ќе ти биде убаво. Се друго е од надворешната страна и не може да се пробие низ високите и цврсти кули и ѕидини. Не постои никој и ништо што може да ти го уништи твојот убав свет, твоето царство. Ете така треба.
Ако оставиме поколение позади нас нас и добри дела ќе има кој да не памти, а тие што заслужиле по лошо да не памтат ама уво не ми чуе, барале добиле.
Тие спаѓат во групата на отпишани луѓе(не се замарам со таквите што мислат тоа се вика око за око, заб за заб него намерата ми беше тие што сега не ме заборавиле да не ги повредам да оставам лице кај нив останатите не ни помислувам дали ќе ме паметат или нема нивни проблем
Со среќа нека им е на сите матуранти со проклетово екстерно, особено на оние кои во моментов стојат со главата потпрена на рацете и на кои им врие сè од внатре како мене. Таман си реков уште оваа година да ми се погодат предметите, ама ништо... Не влијаело на просек, ама за упис на факултет ќе влијаат оцените. Не е врат, шија е, што би се рекло. Ми се бега од државава поради овој никаков систем...
