Многу одамна не сум имала ден без анксиозност. Вчера се враќам накај дома и размислувам, прекрасно си поминав, ама нешто ми фали. И сфаќам, ми фали грутката во стомакот. Не знае ни сам колку ме радува. Само со постоење.
Сум бил србоман бидејќи сум навивал за Црвена Звезда. Тогаш што си ти со капче LA, маичка на која пишува Лондон и тренерки Италија ако се водиме по таа логика? Прост, глуп, ретардиран, неизживеан народ.
Вреди да се прочита. Точно дека не убедија во се. Отворете ја темата колку се платени професиите во Македонија и ќе налетате на коментари “ 12000 денари малце да не се” и ќе ви стане јасно каде живееме. Колумна од Љубинка Боба Недиќ Нè убедија дека е луксуз да се излезе барем еднаш месечно со семејството на ручек. Нè убедија дека е нормално да се трпи, да се нема, да се зајмува... Нè убедија дека е луксуз да се отиде со семејството на летување, и тоа на рати. Нè убедија дека е расфрлување ако имаш повеќе од два пара чевли, а дека е нормално да се избира кој од семејството оваа есен ќе купи нови. Станавме нација која се дебелее од леб, затоа што за месо нема пари. Станавме земја на исфрустрирани родители затоа што на децата не можеме да им овозможиме ни стоти дел од нормалните работи што ги посакуваме. Станавме земја на раскарани сопружници затоа што постојано сме под стрес, постојано нервозни, хронично несреќни. Станавме губитници, а не ни е јасно зошто. Чесно завршивме школи, чесно ја работиме својата работа, но оваа држава не е задоволна – нè цеди додека не цркнеме и нè убедува дека така мора. Дека така треба. Дека тоа е совршено нормално. Побргу би нè погребале, но не можат додека плаќаме даноци и придонеси. Наместо да викаме „Сакаме подобро!“, ние шепотиме дека може да биде и полошо. Нема стремеж кон посреќен живот, туку само страв од поголема несреќа. Срамно ја нарекуваат минималец најниската плата во овој дел од светот, со која не можат да се покријат ни минималните трошоци. Двајца родители на минималец, со две деца дома, се подготвуваат за купување зимски јакни како да станува збор за купување нов автомобил. Нашите работници се најобесправени во Европа. Немаат пари да се лекуваат, да ги поправат забите, да ги зашијат чевлите. Штедат на огрев, крпат една дупка додека друга се отвора, должат за струја, за дрва, им доаѓаат извршители, стравуваат дека ќе останат и без она малку што го присобрале. А потоа се разболуваат, па и болни одат на работа, затоа што е луксуз да се отиде на боледување. За тоа време цената на трудот се зголемува три-четири денари. Нè убедија дека и тоа е нормално и дека така треба. Ни ги понижија родителите на старост, ги натераа да копаат по контејнерите наместо по години работа да избираат бањи каде што малку ќе закрепнат, ќе ги намалат болките, ќе го подобрат здравјето. Наместо да си играат со внучињата, ги гледаат преку „Скајп“ затоа што од оваа земја заминаа сите што можеа. Децата ни растат во уверување дека е нормално така да се живее, затоа што не знаат поинаку. За разлика од семејствата во нормалните земји, кај нас не можете да испланирате да отпатувате некаде со децата за време на празници, за децата да ви се запознат со други култури, да ги посетат знаменитостите од учебниците...
Добро времево не е нормално. Излегов од дома - зима, стасав до Центар- пролет. Срцево тахикардија ми е.
Моментот кога по улица одиш со насмевка од уво до уво, онаа вистинска насмевка, искрена, најискрена, само затоа што среќата извира од тебе и се бранува, а ти не можеш да го скриеш тоа. Ме гледаат како да сум се мрднала од умот... Ако, нека гледаат. Убаво ми е и не ми е срам ни страв да го признаам тоа.
Изгледа дека некои од квази новинарите, навистина го користат форумов за инспирација, а воедно и за кликови на страната. Проклет капитализам. http://www.magazinplusnews.com/дечки-во-десет-реченици-ќе-ви-објасн Дали во иднина, треба да очекуваме дека наши мислења ќе завршат во дебатна емисија, ток шоу, трачарење на кафе со другарите (ова не важи, веќе се прави) или можеби инспирација за скеч од некоја, се освен не хумористична емисија. Останува да видеме. Едит: Не знам која е членката која го напишала ова. Немам ништо против неа, не ја ни спорам вистинитоста на коментарот кој овде го пишала. Проблемов ми е, кога ќе научат дека не смеат вака да злоупотребуваат? Ако сум напишала нешто на форум, сакам и таму да остани. *Реков квази новинарство? Грешка. Ова е копи-пејст новинарство.
Прв ден специјализација на клиника Прв кометар од менторот: „Лицето ти ги покажува сите емоции,продолжи така, зошто човекот е составен само од емоции и се што ќе видиш тука е последица на истите. Моќ е човек да е свесен за своите емоции и да си ги признае себе. Тоа е мудрост која го чува нашето здравје, а не разумот“ Ах ми олесна.... реков ете нормална сум, откако некој предолго ме исмеваше за моите емоции,,,, Затоа нека трепка тука...за сите оние на кои им треба потврда дека хиперсензитивноста е дар...
Како да разбере дете од 6 години дека си имал да му дадеш а веќе немаш бидејки животот толку силно те удрил по плеки и ти плеснал шамар, дека повеќе зависите од една минимална 10 000 денари плата, дека едниот родител засекогаш исчезнал од невните животи и нема да се врати. Дека си имал се а сега веќе немаш ништо.. Дека сите кои што биле во доброто за добро сега се кријат од лошото и не сакаат здраво да ти кажат .. Како да свати дете од 6 години дека оваа година ветениот поклон за роденден не можеш да ми го приуштиш.. Како да свати оваа држава дека мајка на 2 деца вдовица работи од јутра до сутра и се бори за нив со 10 000 денари а вие и давате ебани 800 денари децки додаток за да си покупи месечно тоалетот за до вц. Како да свати дете дека не смее да рипне од прозорецот за да оди кај татко му.. Не сме требале да живееме со мотото "има и полошо" ама после шамарот во грб и ножот во плеки, после дотолчувањето и срамнувањето на ваков начин до земја жив ли си или си мртов? Има ли полошо или нема? Да сме живи и здрави. Здравиот и живиот може да работи, да печали, да се гушка, да дари љубов, подршка, надеж за подобро утре ..... Она другово после се се е џабе!
Да ми згрешат и да побараат прошка од срце простувам и заборавам. Ама не заборавам кој што бил и што станал благодарение на што. Никогаш. Лесно е после војна да се самопрогласиш за генерал...а цел батаљон стоел зад тебе... И сега силен...па и насилен. Е памтам. Многу добро памтам туѓи лигушки. Смачено ми е да слушам муабети од луѓе кои се и какви се, што они не сакале, а сакале. Што нив им пречи и не пречи. Знаете дека не сте сами на планетичкава и дека грото ги боли цев вие што мислите и сакате, така?! А и како вас и другите имаат критериуми во кои би било фино да се вклопите понекогаш. Пред да ги ооставите вашите критериуми за другите, запрашајте се дали прво самите ги исполнувате и сте спремни строго и принципиелно да ги испорачате?! Самокритичност - нула...
Нема Битерке, ghostwriter си ко шо гледаш, не ставиле никче. Едино за exposure да преговараш, па да те правиме инфлуенсер во Острелија.
Колку љубов има во тоа: АЈ НА ЦИГАРА.. скокнуваш од столче, трчаш ко луда, го погледнуваш длабоко во очи, се молиш никогаш да не згасне
Убаво е кога човек го почнува денот со мислата дека сака и дека е сакан. Дека навистина има нешто за што да се бори, да се буди со насмевка, со енергија да ги прифати сите предизвици на денот и на животот воопшто. Се` што е лошо и негативно како да исчезнало, испарило, без трага. Убаво е кога во тебе има толку многу љубов, што нема простор за ниедно друго чувство.
