Ни јас не терам адети, ама денов ми даде инспирација да пишам два-три збора на темава... Настрана од денешниот празник. Кога станува збор за простување, сум давала втора шанса на многу луѓе што мислев дека ја заслужиле. Можам да заклучам едно: Втората шанса нема никакво значење. Луѓето не се менуваат. 99% e веројатноста дека ќе ја повторат истата грешка, намерно или ненамерно. Добра перцепција и интуиција имам. Оние што ми значат се до мене и правилно сум преценила дека се вредни да бидат дел од мојот живот. Се надевам дека интуицијата не ме лаже, барем досега сум можела да се потпрам на неа. Срцето ми е преполно со љубов и нема место за негативни чувства кај мене. И кога сум била повредена и изневерена, раните сум си ги лекувала со љубов. Оние што си отишле, среќен им пат. Не само што сум им простила туку и скроз сум заборавила дека постојат. Битно ми е најсаканите да се до мене. Немам време да се полнам со негативни емоции кога имам толку љубов за давање.
Сдк дека не е само традиционално денес да се побара прошка а од утре греши му свесно пак на другиот.Ако се бара прошка да се бара вистински ,и да е навистина покаено и простено.Што лично не ми се случило ,некој кој стварно ми згрешил да ми побара прошка .Денес само една личност ми побара прошка која не ми згрешила никогаш,респект за таквиот однос ,а другите што се прават на три ипол не ми ни треба ни денес ни утре барање прошка.Неделниот ручек е во подготовка ,денот ми е убав ви посакувам и вам убав ден а и добар почеток на март.
Вртењето на нов лист од календарот секогаш ми буди посебно чувство. Чувство на надеж дека месецот што доаѓа ќе биде подобар од претходниот. Нови 30 дена кои чекаат да бидат исполнети со среќа и нови 30 шанси за поправка на се она што ми претставува тежина во моментов.
Филмовите и сериите се значително мноооогу поинтересни за време на тромесечие кога имам upcoming тестови и испрашувања.
Сакам да кажам нешто околу прочка. Не сум религиозна, тоа го кажвам наоколу и ова го зборам како човек кој го гледа празников „од страна“. Како мала ич не го сакав овој празник пошто ме тераа да бацувам раце, гледав само на тоа дека ќе добијам пари и неќев да побарам прочка зошто не ми значеше. Неќев да давам прочка пошто бев тврдоглава. Скроз се согласувам погоре со @Bitter-Sweet не е воопшто важно дали некој заслужил или не, ама ако ти си дозволиш да простиш некому ТЕБЕ ти олеснува. Ете не гледајте дека прајте добро, гледајте како да го правите ова за најсебични причини. Многу ми е полесно од кога можам да речам дека некому простувам ама пример неќам да ми биди во животот ама му имам простено, би се позравиле другарски, макар и би испиле кафе every once in a while. Зошто краток е животот да бидиме огорчени, да мразиме, да не простуваме. Тоа шо се случи - нема назад. Ама можи да се одбери иднината каква ќе биди. Добра или лоша? Втора шанса, или не? Јас можам да простам и да бидам во мир со себе и со тој човек да сум во коректен однос ама не мора подлабоко да одиме во поглед пријателство. Битно е јас да имам мир, нека има и другиот мир. Можи со мене згреши, со некој друг нема. Многу често прајме грешка каде викаме дека некој не ни е вистински пријател и не простуваме некои глупи грешки кога уствари пријателството е еднонасочно. Не е крива другата страна дека не ви овозможила подеднакво пријателство, едноставно тие се чувствата. Така да мој совет, во дух на денешниот ден е, простувајте и барајте да ви простат. Не за нешто друго, да ви олесни и вам и на другата страна и да продолжите на животот без отворени рани, туку само со мали лузни. Од некои работи нема ни лузна да остани. Така да простете ми ако ви згрешив. Јас ви простувам.
Единствената другарка која бараше прошка од мене си фати дечко, па оваа година во потполност ме заборави. Сега сериозно... Сите знаат дека од најмала возраст сум против религија. Роден антихрист. Тоа го знаат сите мои поранешни, сегашни и идни другари. Традиција почитувам само ако е во чест на мои многу блиски роднини. Иако и тие го знаат мојот став по ова прашање. Мајка ми од време на време приговара, ама кога ќе ја конфротирам дека не е ниту таа голем верник поради недоследности, се откажува.
Мислам дека луѓево на Бубамара од зор се смејат. Колку да не пропадне шегата и да не е непријатна тишина.
Секоја година истите избледени смешки. Не ги ни гледам ама претпоставувам во кој стил им се форите Туку ај да не бидам мрчатор. Зошто секогаш добивам најмногу енергија околу 22ч навечер?
У духот на празникот денес, проблемите не се простуваат, а се решаваат. Не побарав прошка од никој, и официјално не ми побараа. Не сум ни толку голем човек за да простам од срце и да заборавам, големи се шансите да извадам низ нос кога најмалку се очекува. Одмаздољубива сум по природа. Но да, да држите граџ на некој е најтешко за тој кој ја собира лутината во себе. Најдобронамерен совет: ако не е важно нешто/некој, скроз заборавете дека тој момент се случил. Полесно е, а заштедувате време и нерви плус. Само, жал ми е што ја изгубивме традицијата за празников. Пироманот во мене е тажен денес.
Имаше едно време кога можев да ги следам речиси сите серии кои се емитуваа, почнувајќи од Есперанси, Росалинди па „Млади бунтовници“, „Ангели“, па на нешто пософистицирано од тип на Grey's Anatomy, па серии како New Girl, Ghost whisperer, How I met your mother, Ally McBeal, Monk, па смешки со „Како ќе каже Џим“, „Фрејжер“, „Пријатели“. Е тоа време... да се врати.
Огромно благодарам до пиратските сајтови и grey hat дечки кои ни ја овозможија егзистенцијата. Без вашите скрипти, кодови, загатки, линкови за онлајн серии, игри и филмови каде ќе бев(м)е денес. Фала што постоите.
Ма ни да простам ни да ми простите. Не сум човек кој држи лутина повеќе од неколку минути. Да, од неколку минити...веднаш простувам затоа што животот е еден зошто да бидеме лути. Ама ако до сега не сум му простила некому нема ни да му простам. И простувањето не е никакво ослободување за мене затоа што таа личност веднаш е прешкртана од мојот живот дали ќе простам или не се исто ми е. Исто важи и за другите личности кон мене. Не барам прошка.
Мила другарка имаше свадбуле викендов и криво ми падна што не можев да бидам таму, првпат да ми се оди да нечија свадба. Но се поклопи да свратам до дома крај на март, со мерак и испланирав поклон. Многу исполнува она кога од душа сакаш да израдуваш некого, чисто за нив да им биде убаво. Жолта суќња од мајка ми од 90инекоја, кафето полу испиено и куцкаме. Поубава канцеларија да сакав немаше да добијам, со поглед, со кафе-машина која ми прави силно американо со слој пена горе. ДМ е веќе информиран дека добра кафе-машина е прва работа што зимаме за дома, кога ќе дојде моментот. На земја нека биде душекот, кафе добро да се има. Многу брзо ми помина месецов. Пред некое време почнав со водење на еден вид дневник, чисто за мене за организација на месеците, мотивација и осврнување на што сум правела секој месец. Преубава работа, со душа си седнав вчера да си го испланирам март. Мартинка на рака, уште неколку спремни за давање и објаснување што е мартинка. Во четврток имаме журка на работа, денес рукола ми е на попуст во Лидл и се спремам едно curry со ориз да спремам денес или утре. Супер почеток на неделата.
