Кога дремеш 2h како мисирка, чекајќи и молејќи се некој да помине за да те однесе до дома. Ама не, барем за нешто да имав среќа во овој гаден живот.
Да сте политички определени ви е смртна желба. Твојот дел во оваа општество да е на ризик ради тоа што поседуваш партиска книшка. Јака функција да имаш 4 години, па оп нова партија доаѓа и си се враќаш на старата работа. Епа така функционира кај нас и кругот ќе си се врти.
Овие бранителиве на ментално здравје што мислат дека прават револуција со споделување на цитати од типот you're enough , you're valid, you'll be okay по социјални мрежи и мислат дека благ страв кога треба одговараш на испит е ментален проблем и ти доаѓаат со тупава насмевка да ти кажат дека е океј да се побара помош , а у меѓувреме превртуваат очи кога ќе видат било каков случај што не е анксиозност, како на пример шизофреничар што збори самиот со себе на улица или зависници кои не знаат каде се наоѓаат - сакам да ги измавам. Најозбилно, целиов тренд со мотивациски срања, подигање свест за ментално здравје и рушење стигми е само една лицемерна фарса со еден куп релативизирање, деца што се самодијаганостицираат на тикток и на крајот сето тоа зачинето со спиритуални њу ејџ концепти.
Se boram so depresija, moram da sum ok okolu lugeto doma, a ne sum. Placham na redovna baza. Rabota ne mozam da najdam, se boram so ovaa rana sto se inficira.
Што убаво било да ти платат патување на Сејшелите, некој не знаел ни каде е. Географија не му ни била омилена некогаш и некаде. П.С. И ја сакам,љубоморна сум.
Дали само јас имам толку срање среќа во другарство и врски? Или се со моми ишус, или социопати или искористувачи.
Рушење стигми за ментално здравје хм.. Глупост? Или начин да се помогне на луѓе кои навистина не можат ни да се осудат да побараат помош? Да, секогаш ќе има луѓе кои ќе ги романтицизираат менталните болести, ќе мислат дека депресија е исто со и чувството на тага. Ама ајде да зборуваме за оние кои навистина патат. Знаете до колку од нив всушност допира ова што се прави за да не биде менталното здравје табу тема? Знаете колку многу е зголемено чувството на прифаќање дека е нормално да се оди на психолог и да се побара помош? Порано додека си ќутевме сите и се буткаа проблемите под тепих истите тие луѓе патеа сами. Одење на психолог до пред некое време беше еднакво на ,,тој забеган е чим оди на психолог''. Затоа се збори и ќе се збори понатаму за менталното здравје, за да се нормализира што и како е, да се развие свесност, да се разграничи нормален страв од испит со анксиозно растројство итн. Како да живеете во некој си свој ограничен свет, и не сфаќате како е да си надвор од него. До каде стигнавме бе, до осудување на кршење на стигмите за менталните болести. Срамота.
Denes mi e rodenden, se potsekam na sto treba da bidam blagodarna. Ne sum tolku srekna kako porano, sepak, posle budenjeto od hipnoza i doznavanjeto deka sepak ova ne mi e rodenden, deka rodendenot mi e nekade vo mart, deka moite ne mi se bioloski i eden kup raboti koi site odbraa da gi zaboravat - samo jas ne, zaklucuvam samo edno- devojko, posilna si od site prepreki, od svoeto minato, od bivsiot koj misli deka te skrsil, od se sto ke dojdi dojdi doprva na tvojot pat. Zatoa, sreken rodenden si posakuvam, bez mnogu proslavi, bez mnogu pompa i svetki, no so sila vo sebe, i nadez deka se ke bide vo red.
Имаше кај мене еден од пријателите на фб напишано статус (демек многу паметен да се направи), како тие што се правеле анксиозни се мамини и татини синчиња/ќеркички кои не можеле да се остварат во животот само затоа што позади нив нив стоеле мама и тато кои секогаш им ги вршеле работите, како биле размазени и слични глупоштини на кои многу луѓе имаа ставено лајкови од кои и доктори. Ми се згади, прво колку народот е неиформиран за психијатриските заболувања, растројства, а второ која е потреба да се истакнеш за нешто за кое воопшто немаш познавање ниту пак си поминувал низ истото и да понижиш одредена група на луѓе кои страдаат од истото.
"Кога ќе остарам, да има кој да ме чува" Океј, јасно ми е дека човек на 70 и на 20-30 години не е ист со здравје и способност да извршува секојдневни обврски. Ама наместо уште отсега да наметнувате на туѓ грб и совест дека некој МОРА да ве чува, зошто да не се потрудите онолку колку што може да останете здрави и витални што е можно подолго, па да не зависите од никој? Познавам луѓе на 60, па и 70 години што сами пешачат долго, работат без да се заморуваат, вежбаат доста енергично и витално за своја возраст. Додека одев на пилатес, имаше постари жени од 50+, 60+ што вежбаа покрај нас млади од 20тина години без срам што биле подобри или полоши од нас. И не, немаат некои ултра супер гени, само си презеле одговорност за свое здравје навремено. И да, знам, нормално никој не може да гарантира дека на секој староста ќе му биде ваква или онаква. Ама сепак... малце глупаво е да очекувате друг да се секира за вас кога вас не ви било гајле да се погрижите толку години барем малку.
