Слушам подкаст кај Ландов и во коментари имаше прашање, Прашајте го гостинот што има да каже за ликот и делото на Шеваљ од Грчец? Ликот и делото бе, каков лик и дело човекот е наркобос Сакав да кажам, дека државава ни е отидена во ку*** покажува тоа што обичен човек на улица да прашаш кој е Шеваљ, кој е Шенки, кој е Оки, кој е Раде, кој е Амфас, кој е Лаци, кој е Даци, и прашај ги после тоа што се Дуќанџик, Беланоца, Барон, Грчец, знаат дека се нарко банди.. Значи обични луѓе знаат за нарко бандите, знаат кој им се членови, само полицијата не знае или се прави дека не знае..
Знам де, еве им честитав алфабетот во првата реченица. На 28 ноември е денот на знамето и 116 години од независноста на Албанија, што нема никаква врска со тукашните албанци, а и знамето што го користат е државно знаме на соседна држава, тоа е со закон забрането, доколку сакаат да користат нека си направат етничко па нека го користат колку им душа сака, ама државно е противзаконско.
Уште неколку епизоди и ја завршувам серијата Очајни домаќинки, ја гледам веќе два три месеци. Дали сум нормална шо се чувствувам како да раскинвам долгогодишно пријателство? Толку се приврзав за серијата и ликовите, после секој напорен ден на работа се тешев дека ќе изгледам епизода/две и ќе ми се поправи расположение, and now what? Не сум нормална ајде, ќе си се испратам самата.
Каде ја гледаш? Јас ја најдов на Гледалица, ама постојано ми излегуваат некои реклами и бе можам да ја гледам. Најомилена серија ми е.
Сакам да се извинам на девојчето што не е пријдов да се запознаеме, а се утепавме од гледање maybe next time.
Спотов hits hard Неколку пати сум кажал, пак ќе кажам, го обожавам Советскиот, Југословенскиот и општо комунистичкиот брутализам
Депре? Нели убава била и интересна таква архитектура.. Баш апокалиптично ми делува, и ни малку пријатно Абе златна пролет кај си.. Летото не мора да постои, пролет вечна да имаше
Некои родители нема никогаш да сфатат какво влијание имаат зборови од типот "заради тебе срцето ми е вакво"; "само ти разболувај се, јас ќе се секирам ќе трчам по лекари ради тебе" *Крши чаша "маме да ти ебам, неспособен пу" "Се расипа, ее се знае кој го расипал, само знаеш да расипуваш" Да ви кажам? - Скршив чаша и два дена не јадев од стрес и плачење. - Ми кажаа дека ќе се оперирам, две недели криев оти се осеќав дека ќе сум товар и се плашев како ќе реагираат како ЈАС да сум згрешила нешто. - Од кај дм сум се враќала дома во ниедно време по темни улици иако ми беше понуден и превоз и пари за такси оти пак, јас се осеќав дека сум товар ако ме превозат. И сѐ така, ќути може ти си крива. Ќути, не ги потресувај. Нервирај се, плачи за ебаната чаша од 50тина денари оти си најголемо гомно што си ја скршила. Стави се во опасност себе оти поарно манијак да те нападне и убие во 1 вечер него некого да намачиш да те пренесе, барем со чиста совест ќе си умреш ако умреш. Не прифаќај помош, зашто тогаш си неспособна. Не кажувај што те боли оти поарно да те боли, па и да умреш крај крајова, барем пак, никого нема да потресеш и измачиш. Години со овој менталитет ме упропастија. Тек сега, кога сум краветина возрасна успевам полека да го оттргнам и да видам што сѐ сум пропуштила, каков впечаток сум оставила кај други оти ме мислеле луда што се потресувам за чаша или се инаетам да трпам. И мило ми е што увидов колку е погрешно навреме.
Баш вака е надвор. Смог, дим, се осеќа тежок загаден воздух. Коловозите се мокри, полни со којзнае какви црни честички, автомобили чадат на сите страни, редици, колони, заглавени со саати... По тротоар тек тук по некоја женичка ќе видиш тутната со главата надолу во шалот како брза некаде. По некој пијаница или сомнителен човек прави осмици на улицата. Кучиња на сите страни лаат, влечат ѓубре. Студен ветар те шиба во коските. Пешачиш полека затоа што уличното не работи, само по некоја ламба трепери од време на време. Со слушалките во уши, си ги пушташ Молчат дома, и се метаморфозираш со околината. Депре.
Многу е добро кога стануваме свесни за ова! Потребни се многу вежби, можеби и терапии, разговор и упорност, но се исплати. Ќе станеш посилна и ќе го надминеш ова! Само ќе ти помогне да разбереш како да НЕ се поставиш спрема своите деца и на што да внимаваш. Зборот е силно оружје треба да внимаваме како го користиме. И не ги криви постарите, така најдобро они знаеле!
Не може обвинувања за свои здраствени проблеми или да немаш сочувство кога детето ти е болно да го оправдаш со "толку знаеле". Како да кажам ама кога сакаш некого, и да не е дете, и да е партнер и другар и мачето и кучето, неќеш прстот да го боли, а не да му се дереш како он е крив, како ти е товар, како ти сега ради него си правиш стресови. Во спротивно се лажеш дека го сакаш Епа ајде утре кога ќе им стане нешто на нив, да им речам ааа заради вас јас ќе трчам по лекари, иди таму цркни си, што ме замараш. И да не знаеле постарите, треба помладиве да знаат. А не извесна Славица ќе ми збори ништо не сум доживеала а она си го млати детето за јебен истурен шампон. Пошто страшна животна трагедија е истурениот шампон, пупу недајбоже на никој. И тоа мотив да го сменам ова ми беа луѓе што стварно ме почитувале, што ми укажале дека е океј да им побарам помош, дека не сум им товар, трошок и тако даље.
Сакам да кажам дека ништо не треба. Јас малку го гледам светот ... дека ништо не се мора. Многу сметат дека то е "лошо". Објективно лошо за мене е само ако има жртва. Ако нема - сепак е за "добро" на некој друг и зошто да страда туѓ комфорт ради мојот? One would argue дека со то шо очекувам друг да се откажи од својот комфорт ради мене е штета јас шо ја прам. Така да не мора да одиш негде ако неќиш, не мора да уживаш во работите исто како сите останати за да е океј, не мора да имаш шаблон по кој мора да се движиш во животот за да е нешто исправно ко има толку многу начини за да е исправно.
