Сакам да кажам...

Не ми се пиши во МЈЛ за ова пред се оти се осеќам дека е офф и воедно сакам да проширам темата, ама сакам да зборам за како да сме нежни со телото и да го сакаме.

И самите пишавте дека знајте жени со вишок кг кои никои не ги перцепират како проблем и уствари дека е до перцепцијата која ја имаме за себе. И то е мнооогу точно. Како се гледаме себе, е „дозвола“ даена на другите за како да не гледат тие. Ако се носиш со се шо имаш - едноставно се носиш и другите то го гледат и го прифаќат. И многу ми е жал ко ќе кажи некој дека „уште 500г“, „уште 2кг“ и готово. А, реалноста е дека после ќе сакаме поќе. Не си дозволваме да видиме вистинскиот прогрес кој го прајме оти секогаш си клаваме нова цел шо треба да ја постигниме. Уствари треба да го славиме и да се радваме на секој успех. Дури и да е само мал чекор.

Ако нешто научив последниов период е дека сакам телото да го сакам, сакам да го ранам со квалитетна хранта и да му давам активност за негово добро. И толку. Последните години си „дозволив“ и покрај вишок да се осеќам секси, оти сум бе. И апсолутно околината ме прифати како така. Оти јас се поставив така. Ко ќе ми текни ко бев ''in my prime'' и како се осеќав за моето тело ми е жал. Жал ми е дека имав тело авион и не бев свесна да го почитувам и сакам како шо треба. И апсолутно влијаеше и како околината ме гледа. И воопшто не бев среќна. Оти некое кило плус одма ми намалваше самодовербата, шо носеше до то околината да го сети моето незадоволство и да го коментира истото. Исто влијаеше на сексуален живот. Буквално поќе луѓе флертоваат сега со мене, него претходно. Пак ќе речам, претходно бев ''in my prime'' - petite and cute. Са сум ни првото, ни второто. И друг пат имам кажано, ама посреќна не сум била во животот, и емоционално и социјално и ментално и сексуално. И то зрачи. Или подобро кажано, каква енергија шо клаваме во просторот, таква енергија добиваме и назад.

Се шо сакам да кажам е, бидете нежни кон себе, хранете го телото на точен начин и давајте му активност оти то е здравје. Ко ќе се осеќате како срање потсетете се дека ако не го касниш сега чоколадото - ќе изедиш после 100 други за да надоханиш и ти треба за ментално здравје. Ни една храна не е непријател ако не претераш. Ко ќе се решиш за нискокалорична опција - потсети се да видиш дали телото ќе ги добие сите нутриенти шо му требат оти на крај на ден какво шо гориво клаваме во него, така то ќе функционира. Не го лишете од ништо, не го преполнувајте со сешто. Чим целиме кон здравје телото ќе личи онака како шо треба да е. Ова е the hill I'm willing to die on. Дека ако го храниме телото соодветно и има умерена активност - телото ќе личи онака како шо треба да личи и та е најубата верзија од нас. Можи нема стомакот да е вдлабнат, можи на „свадбарките“ ќе им треба поќе време да се намалат. But who cares? Пошто не само шо ментално се тиштиме, туку си играме и опасна игра со метаболизмот и фед диетите шо носат до јо-јо. Рака сечам дека поќето не ни знат зошто иди до јо-јо и уствари како влијај на цело тело и метаболизам. Пошто зошто инаку би си го праеле то на телото?

И знам дека ова е за многу unpopular opinion, ама ако за нешто ја поштовам Moira од Шитс Крик е - сликајте се голи. Не си играм мајтап. Избришете ако сакате после ама дозволете си да се видите низ призма на сексапил.

 

Она сцена шо ја кладов ми е една од омилените во цела серија.

 

За жал вака и јас бев. Уште пишував во теми диети, се мислев дека дебела сум. И верував дека сум дебела, мислам скелет да бев и пак ќе се мислев дебела. Ама, ако тоа си слушала додека си растела, дека си дебела, и ти влегло гласчето во главата, ништо не помага додека не се излезе од тој мајндсет. И криво ми е што тогаш не успеав. Сега имам вишок и повеќе се сакам и се прифаќам. Пак мислам дека сум подебела од што реално сум, ама многу се обидувам реална слика да имам, а не да се мислам ко 100 кила да сум. Малку по малку, прогрес.