Застани пред огледало гола и гледај се... ... додека не се прифатиш. Еве ти пример кој можеби ќе те утеши. Јас. Имам 130кг и не ми е срам да ме гледаат луѓето, оти не ми е гајле шо мислат.
Секој ги гледа своите несовршености, нема ни да ги забележи твоите, верувај. Имам кажувано дека порано бев подебела, најдебела во цело друштво па како црна овца само за мојата тежина се зборуваше. Кога конечно го засакав сопственото тело (еве вежбам и слично), ова пред некој ден, добив порака за слика на ИГ: луѓето ќе ти донираат храна, стави некое кило. Така да најважно е здравјето, и физички и психички. Ако ти е тежината проблем тебе, не на другите, стегни заби и работи на тоа, полека без брзање. А на луѓето никогаш нема да им погодиш. ----- Кога веќе почнав, да си искажам мисли во 4 сабајле. Не знам дали имам пишувано за ова на форумот ама еве: Учествував на проект, имаше околу 30тина учесници од различни држави. Имавме вежба наредени во круг секој еден по еден да пристапиме во центарот и неколку секунди да танцуваме. Луѓе, јас пред познати не танцувам и не пеам, никој никогаш не ме видел, ова од срам и ниска самодоверва. Замислете каков шок беше кога требаше пред непознати, јас, сама во центарот. Поминаа сите и останав последна, музиката свири јас не станувам, а рекоа ќе чекаат ако треба и цел ден. Конечно станав само за да помини кошмарот. Издржав 20 секунди со ненормална поддршка од непознати луѓе. Аи бре колку беа горди на мене. Тоа искуство ме ПОДослободи. Секогаш кога ќе изгубам самодоверба се сеќавам на ова и знам дека можам. За некој можеби ова ќе е смешно, ама за мене беше доживување, премногу сум затворена, срамежлива и груба према себе. Сакам да кажам, правете работи надвор од комфорната зона, со сила ако треба. Правете ги работите кои ве плашат. Самодоверба уште немам, ни за изглед ни за капацитет, ама се трудам.
Доказ дека како и да изгледаш и што и да направиш, секогаш ќе се најде некој што ќе коментира. За ментално здравје и самодоверба ПРВО ќе си бирате соодветно друштво, и така самодовербата воопшто нема да ви биде воопшто разнишана. Чисто како пример го зедов цитатов.
Ебати 'друштвото' шо ти ја коментира дебелината. Ако ми ја коментираат во друштво дебелината, јас ќе им ги коментирам кривите нозе, големите носеви, клемпавите уши, бубуљиците, фацата грда... ехеее.. ќе најдам шо да им 'искоментирам'... И толку ќе биди од нашето 'дружење'
Проблеми со самодоверба уште од мала. По породување целосно ми спласна самодовербата. Со напорно вежбање, строги диети и секакви лишувања од задоволства дојдов до некоја добра форма, но не доволно. Моите несигурности ги приметуваат сите. Пред една недела бев многу нервозна бидејќи маж ми имаше згодни клиентки и имаше некоја блискост која ме вознемири. Се скаравме и ми рече да сум си кренела самодоверба малку, да не сум се тупела за такви глупости. А како да си кренам самодоверба? Кога и да застанам на огледало и да се израдувам дека стомаков се намалил, он ме тапка по рамо и ми вика има уште многу работа, ти треба уште слабеење. Утрово се спремив за да одам на гости кај баба ми. Си ги ставив шорцевите од пред две години, жива радосна бидејќи ме собраа, он ми фрли поглед демек добра нога држиш, и пред да излезам ми вели многу биле кратки, невкусно изгледало. Се свртев до плакарот да земам да се пресоблечам, ама веднаш се предомислив и му кажав дека ми е жешко и не можам во долги да седам, како што и него му е жешко и се шета по гаќи така и јас сакам. Дури малку дрско и го прашав да не случајно му сметаат пижамите од кои газот ми се гледа, ми рече не, ама за излегување од дома малку невкусно изгледале, биле прекратки. Му слегнав со раменици, му реков исти се од претходно, не сум порасната, толкави биле од секогаш и си излегов така.
Правилно си постапила и нема што да се пресоблекуваш. Тој нема никакво право да ти се меша како ќе се облечеш. Коментарите подобро нека си ги задржи за себе.
Дозволуваш маж ти да ти ја полни главата со површни работи. Облечи го тоа што ти се допаѓа, тоа што прави да се осеќаш удобно и - самоуверено. Што и да правиш, вклучувајќи го моментот на бирање на облека, гледај ти што мислиш за истото и дали тебе ти се допаѓа.
Тоа и јас си го велам. Лани се сеќавам за мојот роденден излеговме во ресторан, тоа беше 2-3 месеци по породувањето и бев навистина дебела и ужасна, ми рече дека ми се претесни панталоните, да ставам некои што ќе ме сокријат. И се натажив, ама се пресоблеков. Скоро после тоа јас пак се имав охрабрено за кратки шорцеви и така излегов. Ми искоментира дека изгледало невкусно и претерано кратко. Месец дена се тупев за тоа. Сега со самото тоа што не послушав мислам дека сум некој чекор понапред со кревање на самодовербата.
Носи си што ти е пријатно нема право никој да ти каже да не носиш ни маж ти, ни мајка ти ни другарка. Ок е да кажат мислење ако го прифатиш ок, ако не фала чао пријатно.
Крени си самодоверба ама не ради сопругот туку ради себе. Ако држиш диети, држи поради твоја замислена цел, еве на пример поради здравјето најдобро е да не имам толку кг или јас сакам да имам 65 кг. Лугето секогаш ќе наогаат маани верувај. Ама нека не ти биде гајле. Па и кога имаш вишок кг сакај си се, секој човек на свој начин е убав. Еве на пример јас имам 50 кг, 168 висока, топ крвна слика, внимавам на исхрана ама многу тешко се поправам. Повеќето ми рекле ај што си слаба, ај колку си слаба, или свекрва ми три пати ќе ме види во година е многу си се поправила. Двајца доктори ми рекоа дека не сум преслаба, матичната на син ми дури ми рече дека имам искривен рбет од што сум слаба, што нема врска, редовно одам на контрола за грбот од други причини, а таа има 30 кг повеќе од колку што треба, жими докторката. Ама да ти кажам ич не се секирам за туги коментари. Јас отсекогаш сум ваква. Се трудам да се поправам затоа што јас сакам и не повеќе од 3,4 кг. И носам и кратко и долго и се што ми е кеиф, кој не му чинам нека не ме гледа. Кога се породив добив и тогаш коментари, тогаш па вишок имав за другите и се така во круг се најде некоја будала на која за друг се обидува да коментира. И баш ми е гајле. Еве јас 34 години си ги сакам и мааните, кои свесна сум дека постојат. Облекувај си што сакаш и како сакаш. И да ти виси сало ако тебе ти е удобно, не води рачун друг што мисли, и прелепотици да сме секогаш ќе ни најдат маана. Тугите коментари ич да не ги ставаш во предвид, како мислиш дека поубаво се чувствуваш така постапува, без оглед кој што рекол, мисли макар и сопругот.
Јас не сум навикната да бидам дебела. Никогаш не сум била. Цел живот вежбам по теретани. Цел живот балансирана исхрана. Буквално имав период кога живеев на крофни, кока кола и мрсно, но никогаш не се здебелив. Бременоста ми беше депресивна и вооошто не движев и станав 92кг од 67. Стрии, вишок кожа.. Се мразам себеси. Сега сум 73кг но воопшто не изгледам како за толку.. Се фрустрирам бидејќи секој ден сум во теретана, напорно тренирам, диетата сѐ построга и построга секој месец, а резултати минимални. Сакам да бидам како порано, уживам во убава облека, а сега курац, носам широки работи затоа што не можам да се гледам сама себе. И која самодоверба да ја имам? Се мислам дури и да штедам пари за tummy tuck бидејќи стомаков изгледа како да ќе остане тука засекогаш ваков грд и лабав.
Тоа не е нешто што наеднаш се добива туку треба време. Физички од секогаш добро сум изгледала ама секогаш сите знаеме да се закачиме за некои ситници што уствари не ги приметува никој. И секогаш сум за некоја промена да се направи на себе доколку не сте задоволни од нешто. Не е само работата прифати се и сакај се ако ти е тешко да се прифатиш дека си дебела иди вежбај и промени го тоа. Главно да ја имам и презадоволна сум од себе.
Зашто муабетиве одат во насока на "тешење дебела жена", а не во насока на истребување на "алфамажјачката врста" која се дрзнува на сопствената жена да ѝ коментира дека е дебела? Како е тоа здраво, конструктивно и искажување љубов? Шокирана сум. Бирајте си друштво и партнери многу попаметно и самодовербата нема да биде проблем.
Затоа што по се' изгледа, дека дебелината е еден од најголемите компромитирачи на 'женската привлечност' Повеќето се убедени дека се дебели.
За некои работи е "касно", си влечат корен од детство. Џабе и друштво и партнер ако веќе си ја изгубил. Ама добро е да си свесен и да си ја вратиш самодовербата.
Прво ослабете за вас, за вашето здравје а и се е полесно кога си послаб. Еве јас мака мачам од лани 10 кг се поправив, имаше секакви коментари ама ги игнорирам, и не слабеам поради другите туку поради мене затоа што не се чуствувам пријатно во сопствената кожа (плус гинекологот ми кажа не смеам да се здебелам).
Самодовербата треба да постои и кога не сме во нашата најдобра форма (физички и ментално), ако сме "совршени", нормално дека ќе ја имаме. Поентата е да се сакаме себеси и тогаш кога сме здебелени, отпуштени од работа, нервозни и сл. Да, треба да преземеме нешто за да ја смениме ситуацијата, ама во процесот на промена да успееме да го живееме животот, да се насмееме и да не сме анксиозни и нетрпеливи дури сме на диета, бараме нова работа, нов партнер, што и да е.
Ова е став што ми се допаѓа. Лесно е да се биде задоволен кога си ги исполнуваме очекувањата и кога работите одат како подмачкани.
