Простете на грубиот израз, ама мислам за некој да се самоубие треба да биде вистински егоист. Да не мисли на никој освен на себе, во ниеден миг да не помисли на другиот што најмногу го сака (родител, сопруг, брат, сестра, деца...), да мисли само на себе и на бегањето од проблемите. Да, сите ќе заминеме од овој свет, кој порано, кој подоцна, но на ваков грозоморен начин, не. Се ова го кажувам од една друга гледна точка. Зашто на крај секако ќе остане една или повеќе личности кои до крајот на животот ќе имаат грижа на совест (иако невини), за тоа сторено дело. Најблиските кои сакаат од срце, длабоко во себе ќе се обвинуваат дека тие биле причината на таа предвремена смрт. Постојано ќе живеат со помислата, да биле во тоа време, на тоа место, па да го спречеле тоа. Само оној кој вкусил, знае каква е таа болка. Длабока отворена рана која никогаш не зараснува. Може некој да ме осуди, но не го кажувам ова тукутака, зашто имав прилика во животов да поминам преку две самоубивства и тоа на најблиски личности .
^^ Се сложувам.. За да извршиш самоубиство треба да си многу себична личност. Со самоубиството ништо не постугнуваш освен што ќе зададеш неизмерна болка на своите најблиски. Штета е што се повеќе млади луѓе посегнуваат по својот живот
Во спојлер има еден текст за самоубиството, вреди да се прочита. Spoiler Before you think of suicide, read this! You’re sitting alone in your room, with a paper and a pen in front you. The door is locked. Your hand is shaking and you start crying, for the third time in the last hour. You start to write “For my family”, and suddenly you realize that it is a very bad way to start writing suicidal letter. You start again and again and again but you don’t know how to start. No one understands you, doesn’t understand what you’ve been through. You’re alone, or at least you think so. No one cares whether you’re alive or dead. It becomes night, you lie on the bed, you take a cross with the razor on your skin and you whisper goodbye to the light of the life. You take your last breath and you end everything. No one cares right? It’s 7 o’clock in the morning, you mom comes on your door to wake you up for school . But she doesn’t know that you can’t hear her, she doesn’t know that her little princess left this world. She knocks on the door several times, then she calls your father. He breaks the door and your mom starts screaming. Your sister is on school trip, she don’t know anything. Your poor mother can collect the last forces to leave your room in which the walls were spattered with blood. Your dad hugs you and starts shouting: ”Wake up please, it’ll be better.” He is holding your dead body in his arms and lets the tears one by one to slide down his cheeks. He blames himself, for that how many times he shouted at you, how many times he prohibited you something, how many times he threw you in your room. You mom is blaming herself too, she thinks how many times she shouted for nonsense, forcing you to study, how many times you asked for help but she couldn’t help you because she was “busy”. No one cares right? It’s 8:34. Someone knocks on you door, it’s the school director. She came to ask why are you few days gone on school and your parents didn’t call. And she finds out that the student that she shouted at the most and she expelled of classes is dead. The next day the students ask her why aren’t you on classes. It’s weird how they care now. She tells them that you left this world. Suddenly the popular girl in school regretted for humiliating you every day, calling you ugly and fat. The cool guy regretted for laughing with his friends about you just to be cool. The boy that was sitting behind you regretted for harassing and beating you. Your sister is coming home and you parents are telling her what happened. And she starts blaming herself for that how many times she told you “i hate you”, that she prohibited you to take her clothing and you did. She thinks: ”it’s all my fault”. Every day she expects you to knock on the door, get back from school and start fighting. And she realizes that it will not happen.Your father is in depression your mom doesn’t sleep for days and she cries. She doesn’t dare to get in your room and clean the blood that is everywhere. After few days she dares to come in the room to pick up your clothes and your things. But she can’t. She cant say goodbye to you, not yet, not now. Never. It comes funeral. Every one is coming. No one knows what to say, everyone is in shock. The pretty girl with beautiful smile is gone. You still think that no one misses you? Think again. Suicide is easy way to end everything, but not on the real way. Life is wonderful. It has his climbs and falls, everyone sometimes has a bad day. Sometimes people are passing through some moments that are very heavy, but suicide is not the easiest way out.
1-Само тој што се самоубил, пред самиот чин си знае колку се јадосувал и колку мислел на своите најблиски. 2-Каков егоист? Ако бил егоист, толку ќе го сакал својот живот што не ни имало да размисли на самоубиство. 3-Тој кој има чиста совест, никогаш нема да има грижа на совест поради нечие самоубиство.
Се извинувам што цитирам, но морав да го кажам она што беше суштината на мојот пост . Сеуште стојам на истиот став. Иако можеби погрешив што толку грубо го кажав тоа и изгледа навидум како нечиј суд, но вистината е таа. Односно тој човек не сака да се жртвува заради таа љубов. Оној што се самоубил мислел само на себе. Доколку мислел на другите, тој тоа немало да го направи. Макар да постојат милиони луѓе кои се против него, еден ќе се најде што ќе го сака. Заради него вреди да се жртвува, а не да побегне од проблемите. Ќе наведам пример на мајка која го остава зад себе своето бебе кое нема ни 30 денови и својот малолетен син. Дали таа помислила на нив пред тој чин? На нивната љубов и болка? И да и бил крајно тежок животот со сопругот, свекрвата... сепак постои развод. Но ова не е решение. Или пак што неодамна се случил сличен случај. Таткото се самоубил во детската соба на своите малолетни дечиња. Дали тој помислил на нив, која траума ќе му ја донесе, ако тие први влезат во собата и го пронајдат? Мислам дека не. Тој мислел на себе како да не го трпи она низ кое поминувал. А она што оној на кој му е чиста совеста нема да има грижа на совест. Се согласувам, но да погледнеме од друг агол. Конкретно за погоре наведениот пример. Како и е денес на мајката која била во другата соба и која е нејзината грижа? Дека ако влезела во собата порано, ќе го спречела тој чин! Тоа е она што сакав да кажам. Мајката и ден денес живее со помислата, дека можела да си го спаси синот, само ако влезела неколку минути порано таму, како што имала намера нешто да земе од собата. Егизмот го гледам во фактот дека тие личности мислат само на себе и на бегањето од проблемите. А не помислуваат на тагата која ја оставаат зад себе.
А тие "другите" за да имаат чиста совест треба пред да се случи чинот да направат нешто,да го согледаат проблемот на време а не после егости биле.Кој на кого да мисли? И дури и тие тинејџерите што демек сакаат само да привлечат внимане,треба да се разгледаат како сериозни случаеви затоа што штом се однесуваат така мора да им фали нешто,па макар тоа било само еден добар збор.
Најискрено, многу ми е мило што имате такво мислење и двете . Се согласувам со тоа што го напомена, бидејќи го гледаш нештото трезвено, но сепак само од едната страна. Нажалост другата перспектива на овој настан е доста поболна од таа што можеме да ја видиме само оддалеку. Верувам дека овој став е донесен од нечиј друг живот, но од својот не. Само оној што вкусил од ова, знае што сакам да кажам. И токму е тоа суштината на мојот став, бидејќи не знаете како е да седиш со часови, да разговараш, да пробуваш на сите начини да откриеш нешто за притоа да помогнеш; не ја знаете секојдневната болка кога стануваш и легнуваш, кога саканата личност до тебе повеќе ја нема, а можело да ја има, само доколку таа сакала; не ја знаете болката на празното место на масата, што никој никогаш во животот нема да се осмели да го замени: не го знаете мирисот на облеката која треба да ја спакувате и тргнете од домот; не сте ја вкусиле солзата на родилката на која секојдневно очите и се преполни со солзи, кога секој нејзин збор е, ако тој/таа беше тука?! ; не ја знаете болката за неостварените планови што требало да се реализираат за некој ден или истиот ден на тој грозоморен чин; не ја знаете болката и тишината која пара во душата, кога го нема тој глас кој се би дале за повторно да го слушнете, не ја знаете болката ... Да, можеби се почувствувале, кога починал некој близок, но сигурно од природна смрт. Но, сознанието во вас кое вика дека таа изгубена личност би била жива денес само доколку таа сакала, е тоа верувам дека го немате доживеано. Се ова е дел од бекрајната болка. А оние „другите„ не само што го гледаат тоа, туку од петни жили се обидуваат да помогнат. Бидејќи тие личности пред тој настан со самата своја одлука го променуваат својот живот. Стануваат затворени за светот и за се и се тоа е очигледно. Само тука не влијае добриот збор, бидејќи блиските кажуваат безброј убави зборови за да помогнат, тука е во прашање само одлуката на човекот. Простете ми, но јас не гледам љубов тука ( од страна на самоубиецот). Зашто љубовта не е таква. Таа се жртвува и се пребродува, сака до последниот здив. Не се откажува и оди до крај. А совршената љубов (бидејќи за неа во овој случај станува збор) не бега од проблемите ( не се самоубива), туку се соочува со нив. Таа љубов се плаши да ги повреди оние кои го сакаат, а не да мисли на себе и тој само да најде спас на својот проблем, притоа не ставајќи ја во ниеден миг болката на своите блиски кои би жалеле за него. Ако на овој начин треба да постапува секој човек и при секое искушение што ни се појавува во животот, тогаш тешко нас. Тогаш никој нема да остане на земјата, сите ќе се самоубиеме. И да нема човек цел на својот живот, нека ја создаде, зашто е во негови раце, а не да се самоубие; ако се работи за кавга, неверсто, насилство, постои разделба во бракот, а не самоубивство, кое ќе остане вечна траума за сите, најмногу за дечињата, родителите..; ако се работи за долг, па и тоа се решава, ако е потребно ќе се јаде леб и сол и тие средства ќе се вратат, но самоубивство не е решение; ако се работи за тоа што одредена личност не ја сака никој и е озлогласена, па и за тоа има решение, може да донесе одлука и да замине далеку, па таму да започне од почеток; ако човекот им погрешил на некои и не може да живее со грижата на совест, сепак постои покајанието каде може да пристапи и да побара простување... Бидејќи за сите проблеми постои решение, само е потребно од личноста да биде храбра и да го помине тоа искушение, а не да се самоубива. За крај само ќе ви посакам, никогаш да не допушти Господ тоа да го вкусите и да сфатите што сакам да кажам. А и да се најдете некогаш во слично искушение, дај Боже да ви помогне добриот и убав збор. Овде прекинувам зашто болката е огромна и не сакам повторно да го преживувам истото .
Me potrese, iskreno se kaam sto sum se obidela da se samoubijam, sega sfakjam kako majka mi bi se cuvstvuvala
Sum pomislila na samoubistvo, poradi strav deka nesto loso ke mi se sluci vo idnina, kako na pr. neuspeh, bolest, razozaruvanje i dr. Megutoa vredi da se zivee, najednostaven fakt sto kontrira na samoubistvoto e deka covestvoto egzistira od damnesni vreminja, znaci ako se samoubieja site nemase nie da dojdeme na svet. Kako so ima napisano Lady-Sweet treba da bideme podgotveni za idninata.
Сум помислувала, и се уште помислувам ... едноставно има некои проблеми во животот кои се нерешливи, кои те печат, те горат во душа и со кои веќе не можеш да се носиш ... Сум пробала, но ми било страв заради мајками и сестрами, како ќе им биде на нив после ... но, кога и да сум мислела и кога и да мислам на тоа никогаш не помислувам јас што ќе пропуштам или што има после овој свет ... Едноставно, кога ќе доживееш работи кои ти ги уништиле сите соништа, планови, мечти, работи кои го спречуваат твоето движење понатаму, луѓе кои те разоќарале до срж, во такви ситуации немаш повод за живот, најмногу заради страв дека утре ќе биде и полошо
Ах мила... Мило ми е што тоа не си го направила и искрено морам да те пофалам за твојата храброст и за твојата силна љубов. И овде, можам да кажам со сигурност, дека имаш во срцето чиста и совршена љубов . Таа те одржала и таа те одвратила од тој немил чин. Само едно ќе те посоветувам, како сестра, како личност што вкусила нешто слично и добро знае колку боли тоа. Не дозволувај никој да влијае на твојата одлука за да си го одземеш животот. И да ти е бескрајно тешко, да немаш своја цел на животот, да те боли некоја рана... се тоа е минливо. Времето навистина лечи многу работи, па и тие рани ќе ги залечи. Ама со смртта и самоубиството ништо не се решава. Со тој грозоморен настан само си се откажала од борбата, си покажала дека си слаба , а не силна и најмногу си придонела за уште поголема болка на оние кои ти го дариле животот и кои те сакаат неизмерно. Во тие мигови на слабост и мрачна помисла за да си го одземешживотот, помисли само што позитивно те чека, а не негативното во иднината. Помисли на семејството, на идниот сопруг, на дечињата кои треба да дојдат на свет, помисли на прекрасните мигови и вистинската цел во животот. За тоа мила вреди навистина да се живее. За љубовта . Само таа нека ти биде двигателот на се во животот. И, верувај ми за секој проблем постои решение. Секое зошто, има свое затоа .
Самоубијството не е начин.Ти ќе умреш , но што за другите луѓе поточно поблиските?Со самоубијството не се решава ништо , само се нанесува многу повеќе болка од предходната..Воопшто не треба да помислуваме на тоа..сами да си го одземеме животот.
Eve edna poucna prikazna, mozebi na nekoj ke pomogne da se pocuvstvuva podobro http://www.fakulteti.mk/news/12-01-05/p ... roman.aspx
Серафима, те разбирам скроз и се сложувам со тебе. Знам што сакаш да кажеш и те разбирам. Ама, сакам да кажам дека најлесно е да го обвиниш оној кој се самоубил. Кукавица, избегал од се. Ама зошто го направил тоа? Колкумина го направиле тоа поради навистина тешки проблеми (љубовни, парични, болест и друго), каде биле тогаш најблиските да ја согледаат ситуацијата и реално да му помогнат на тој човек? Познавам една девојка Spoiler која се самоуби поради љубовта. Една од најчестите причини. И додека сите ја осудуваа колку била глупава (ама паметна, препаметна девојка беше, да не ти се верува што направи), нејзе никој од пријателите и семејството не ја гледаше сериозно. Само и одмафнуваа: ајде ма ќе најдеш друг, таа почна да пие седативи, алкохол, нагло почна да се упропастува, ама никој од семејството не и помогна, а знаеа што и се случува. Абе, ќе помине, велеа. Како и беше нејзе кога тогаш никој не мислеше на нејзе? Беше сама во страдањето. И откако се уби, од дома и се јадосаа и жалеа. Ама касно беше за се. Затоа грев е да судиме, кога немаме увид во целата ситуација. Кој е крив или не, Господ нека суди. Иако, и јас не го оправдувам самоубиството во никој случај, да се разбереме.
^За случајот со таа девојка,не верувам дека нејзините само ја глеале како пие седативи,алкохол и слично и ништо не превземале.Сигурно не им било сеедно да ја гледаат таква.Единствено можеле да ја спречат ако дежурале 24часа со неа.Зошто некој ако решил,никој не може да го спречи. Само,многу е тешко после кога тие што остануваат си имаат грижа на совест
Во секој случај решението не е во самоубиството. Лесно е на луѓето од страна да коментираат „животот е убав, еден.. “ бла бла бла.. Човекот кој дошол до прагот на самоубиство тие работи неможе да ги види. Затоа луѓето во околина треба да му го докаже тоа . Да се трудат околу него, да види дека навистина има убави работи и луѓе кои се грижат за него. Голем процент од младите се незрели, не знаат што е љубов, и кога мислат дека љубат а се оставени посегнуваат по животот. Пред се треба да сфатат дека многу луѓе поминале низ лоши периоди, низ разводи, низ смрт. Но пак продолжиле да живеат. Секако ако нешто ми се случи ( не дај Боже) ќе сакам другиот да продолжи, а не да посегне по животот. Ова важи за обратно. Најважното секој се раѓа со причина. А мојата причина за раѓање, сигурно не било самоубиството за друг човек.
И јас girl.23 те разбирам тебе и се ми е јасно што сакаш да кажеш. Но повторно ќе напоменам, настанот погледнат од страна е сосем во поинакво светло, од оној кој ти се случува секојдневно пред очите. Затоа и реков онoj кој поминал низ тоа, знае што зборувам. Темата е поставена на соодветното место и во соодветната категорија, Психологија. Се трудиме да дискутираме вистински психолошки, што вистински има зад овој настан, што личностите чувствуваат пред тој чин, што чувствувале, како да се надмине тоа... Во предминатиот пост се извнинив и повторно се извинувам што можеби грубо звучеше она што го кажав, па дури напоменав дека едноставно иде како судење. Знам, има кој да суди за тоа, а тоа е Господ. Но вистината и релноста и колку грубо да звучи, таа е. Ако согледаме вистински длабоко и проникнеме, па и се поставиме на нивното место, тоа вистина е така и колку да го негираме тоа. Факт е дека постојат тешки околности, но самоубивството не е решение. Постои решение за секој проблем. Убаво напомена и Micheleljubov дека не се тие ни први ни последни што поминале во болката на изгубената љубов или развод или насилство, долг... Ако сакале тоа ќе го надминеле, но ова е изгледа полесниот и воедно најболниот начин на решавање на некој проблем. Само нажалост што тие личности тоа не го сфаќаат така. Еве, за миг да се поставиме на нечие место или да ја замислиме едноставно иднината. Да се поставиме на местото на мајка која ја изгубила својата ќерка /син, поточно да се работи за самоубиство (никогаш да не допушти Господ). Дали како родители, ние нема тоа да го видиме и почувствуваме? И во суштина како ќе помогнеме, доколку тоа се работи за љубов? Зарем нема да си речеме дека чедото е во фаза на пубертет низ кој поминува? И верувам дека ние како родители ќе правиме се за детето да не биде тажно. Нема шанса за родителот тоа да не го почувствува. Ќе го утешувашуваме, ќе му кажуваме и укажуваме на грешките, па на убавите мигови во иднината, дека тука не застанува животот со губењето на некој кој можеби значел нешто во животот, дека можеби повторно ќе се врати и дека еден ден ќе биде се во ред. Додека од другата страна, детето така не размислува. Него го боли само она што него го интересира. Тоа ни за миг не помислува на нас или на другиот родител, брат, сестра, баба, дедо... туку своеволно се одлучува за тој грозоморен чин. Сакам да кажам, дека доколку би се ставиле на нивно место, ние тоа би го виделе и ќе се обидуваме од срце да помогнеме. Но верувај ми никогаш нема да знаеме што има тоа наше чедо во мислите и што планира, тоа е самостојна одлука, бидејќи не може никој постојано да стражари над одредена личност 24/7 или да му ги чита мислите. Еве конкретно за случајот со девојката, сигурно дека нејзините родители тоа го мислеле, дека е само дел од пубертетот и една неостварена болна љубов. Секако нема да ја кажат вистината на сите пријатели, роднини што всушност дома им се случува, зашто сепак е тоа приватност. Затоа и кажувале на сите дека се ќе помине. А на нив верувам дека не им било лесно тоа да го гледаат, пред се како пати нивната ќерка. Сигурно се обидувале да разговараат, да помогнат.. но верувам дека никогаш заради таа љубов не ни помислувале на самоубиство. Целата и суштината на сите мои постови е една. Љубовта која е згазена, љубовта на која не помислува самоубиецот, бидејќи тој мисли на себе и само на својот проблем. И затоа на почеток напоменав за миг да се ставиме на местото на мајката или некој близок. Самата помисла, самото сознание дека таа личност би била жива само доколку сакала, е тоа боли. Односно, најмногу боли сознанието дека некој не те сакал. Ќерката која пати за својата мајка која го направила тоа нешто. Која ја боли душата дека нејзината мајка не ја сакала, зашто ако ја сакала немало тоа да го направи. Или мајката на која и се пара срцето, дека нејзиното чедо ни за миг не си ја претпоставило болката која може да им ја нанесе. Тоа е таа вина, иако никој не е виновен, а сепак постои грижа на совест. Само денес е многу интересен фактот, што вината ја ставаме токму на тие невини личности, па ќе речеме дека тие не внимавале и не се грижеле добро , а во суштина тие немаат никакво влијание на помислата за некој да се самоубие, туку самата личност тоа го прави по своја слободна волја. Но сепак секој си има свој став .
Хмм твојов пост ме наведе да размислувам за самоубиството и причините за него најмногу боли сознанието дека некој не те сакал, т.е. не мислел што ќе чуствуваш ти ако тој се откаже од животот.Но за некој да дојде до тој степен да размислува за самоубиство- тој чуствува дека никој не го сака,никој не се грижи занего. Па вреди ли во еден момент кога сваќаш дека сите те оставиле сам ти да мислиш на нив?? Твоите најблиски да биле дотебе кога ти било тешко ти немало ни да мислиш на самоубиство, тоа се случува најчесто на осамените луѓе кои восебе имаат храброст за тоа..
Тие никогаш не не оставаат. Едноставно се презафатени за да ти го покажат тоа . ( не зборам само за тебе, како пример давам). Живееме напорен живот. Замисли современа жена. -Работи, готви, пере, пегла, чисти, мисли на децата што им треба, што да им купи.. А кај е и времето за неа? И во ова брзо темпо на живот, луѓето не мислат многу на искажување љубов. Но самото тоа што денес ти направила да јадеш укажува на фактот дека мисли на тебе. Ако вечерва ти се јави да те слушне, ќе превртиш очи дека досаѓа. Ама она само се грижи. И те сака. И ако тебе те фатат бубачките дека не сака да те ислуша или да ти направи муабет, замисли како и е на неа цел ден на работа секој нешто сака да и каже, се она нешто прави.. и нормално е кога ќе дојде дома да сака мир. И ти одма ќе мислиш, мене никој не ме сака, никој не ме почитува, бла бла, ај ќе се убијам. На тоа сум мислела.. Не се сеќавам на постов кога сум го пишувала, ама во секој случај мнгоу глупаво сум напишала, јасно е зашто не сте ме сфатиле
Сега, јас пишувам за случај што го знам, а не напамет. Јасно е како ден, има родители, браќа, сестри, кои го гледаат својот како пропаѓа, се мачи, ама не прават реално ништо за да му помогнат. Мислам, дека на многумина здрави и стабилни личности, ако им било вистински помогнато, на правилен начит, ќе се спречи самоубиството. Ама поради Х причини (незнаење како да се помогне, срам од околина да се појди на психолог, затскривање на проблемот со надеж дека сам од себе ќе се изгуби) не се реагирало и не и се помогнало на таа личност. А, таа личност, додека е во страдање, тешко дека во тој момент воопшто и трезвено помислува на другите (за да и се суди), туку гледа само да се спаси себе си, болката да заврши. А; штом дошло до помисла за самоубиство, сигурно таа болка е скоро неподнослива и голема.
