Ти благодарам ама морам и со стручни лица моево е во крајност немам воља за живот ,а имам фамилија се се мисли на болести страшно
Во последно време хипохондријава ми се качи на повисоко ниво. Сама си дијагностицирам болести, сама си ги лечам. Цело време си правам филмови дека имам страшни инфекции и болести. Петокот баш правев крвна анализа, имав неколку аномалии и од тогаш само гуглам што би можело да ми биде. Најголем хипохондрик сум кога станува збор за јајниците, матката и сл. Мислам дека ова најмногу беше последица поради цистата што ја имав на јајникот пред неколку години. Од тогаш цело време сум под секакви филмови. Мислам дека луѓето не ја сфаќаат сериозно оваа болест хипохондрија. Треба да се обрне поголемо внимание на овој вид пациенти, тргнувајќи од мене навистина не е лесно да си хипохондрик. Пред неколку дена правев ПАП тест и сега дури ги чекам резултативе си имам илјада дијагнози дадено самата и уште си размислувам како ќе ги издржувам болестите, кои лекарства треба да ги примам - се ми е однапред утврдено. Дека е непотребно - непотребно е, а како да си помогнам да излезам од група пациенти хипохондрици искрено, не знам.
@Кена Рис штом чекаш резултати подобро заборави дека живееш во свет каде постои технологија. Кога имаш мака подобро оди на лекар секој ден место да бараш на интернет. Ќе си наштетиш и само ќе си створиш непотребен стрес. Знам дека е полесно да се кажи него да се направи зошто кога имам мака и мене ме тера да барам за да се смирам, ама резултатот никогаш не е смирувачки.
@theowndemon Баш така. Со последното гуглање излезе дека имам почетна фаза на канцер. Сега со сите сили ќе се трудам да останам смирена и да не гуглам додека ми стигнат резултатите. Најлошото го прочитав веќе сега ништо не може да ме изненади.
Офф,те разбирам потполно.И јас како тебе хипохондрик невиден сум кога одам да правам пап тест,или па обичен гинеколошки преглед,цела се препотувам,се тргам,докторот ми вика дека сум како мало дете,еднаш сестрата ме држеше за рака додека бев на бокс да ми земат пап,после умрев од срам им се извинував дека се глупирав така Уште не почнат да ме прегледува докторот јас го прекинувам и само му велам,цела испаничена што ми е,да не видовте некој миом,тумур нешто и цела се тресам. Стварно е тешко да се преброди оваа состојба,ама мораме да се бориме со сите сили. Јас всушност хипохондрична станав кога по грешка ме направија дека имам цин 1 и хпв вирус,во тие моменти мислам дека се скренав. Залудно ми правеа хпв типизација,трпев трауми и болки од толку што имаше знаење бившата докторка.
@Rama Заради бившата докторка ќе останев без јајник. Оправдано ми е да сум хипохонрдик ама кој да ме разбере бе? Само тука наидувам на истомисленици. Дечко ми го напнав - уште малку и без интернет ќе останам, не ќе можам на раат да си гуглам болести.
Има и полошо од хипохондрија, во мојот случај хипохондрик со фобија од прегледи и резултати. Јас си наоѓам болест ама не одам да се прегледам во никој случај. .
Добро е кога знам дека не сум единствена. Плус на тоа додај и фобија од игли и крв - добитна комбинација.
Не се секирај, не се умира така лесно. Да беше така досега сите ќе не немаше. Терај и не му ја мисли многу.
Јас порано бев хипохондрик. Едноставно сметам ако треба да се случи нешто, ќе се случи, само да има лек. Околу мене имам иљада хипохондрици. И тоа што ми е најинтересно сите се медицински лица. Некако на почетокот со сопругот почнав да ги запознавам сите болести (доктор е), почнав и ја да си замислувам нешто. Го пребродев со тек на време. Сега кога он се жали да не му било нешто, ја се мајтапам. Крва слика немам страв да си погледнам, страв ми е додека ме боцнат. Напредок и тука, сама бев без мама на 27год. Колку човек замислува лоши работи, како сам да си ги повикува.
Хипохондрија и анкциозност = страшна комбинација Голем хипохондрик сум, со некоја доза на анкцизоност... Прво најголем страв ми беше боцкање и игли. Незнам како, но долги години ми требаа да го надминам тој страв. Цело време околу мене слушам како починале млади лица, како се болни со тешки болести како рак и леукемија. И мене толку ми треба. Цело време живеам во страв да не добијам рак и дека ќе починам. Ако нешто рандом почне да ме боли, дали глава дали стомак јас готово. Гуглам симптоми, имам нешто сигурно. Чекањето резултати од нешто кога испитувам е измачување за мене. Се мислам ќе се јават и ќе ми го кажат најстрашното. Се скаменувам. Затоа секогаш плаќам најскапо, да не чекам и да не се тресам да имам веднаш резултати. Сега последно резултатите од пап ми излегоа добри само некоја бактерија, и мене не ме држи место. Се си мислам дека е грешен, мора кај мене да е страшно и дури му се јавував на докторот дали пак да правам. Тој ме праша кога правеше последно, и јас му викам пред месец време
скроз исто кога чекам резултати во паника невида сум се плашам од зимање крв ми зимат крв и додека чекам да стасаат резултатите се препотувам пребледувам страшно али се тоа почна откако баш се шокирав еднаш кога ензимите на црниот дроб ми излегоа во огромни цифри 400 и 700 па ме пракаа на триста испитувања хепатит ова она и накрај испадна камења во жолчката па залетнало камче и направило воспалување али претходно се истрауматизирав и од тогаш душа немам од резултати така и за тироидната кога ги видов дека антителата се многу високи јас ништо не бев информирана за тоа па антитела ме асоцираа на рак и мислев дека готово умирам послем докторот ми објасни дека тоа е хашимото и ред други работи баш сум напатена душа дури и избегавам да правам испитувања за да не се стресирам
Истиот стрес го доживеав кога за прв пат во животот ми се јави гинекологот дека резултатите не се во ред. Мислам дека нозете ми се пресекоа и неможев да дишам. Отидов за 15мин и кога влегов тој почна да зборува цин 1,2,3 па рак. Леле кога го слушнав зборот рак шок ме удри. Ќе се онесвестев ми даваа шеќер и вода. Па така да се кажувало
Нешто што МНОГУ ме измачува. Моментално ме исцеди. Арно ама, јас сум категорија што коа ќе си замислам нешто, ми треба мн време да ми излезе од глава. Е, откако ќе ја решам загатката, јас не оставам многу време пред да си измислам нова болест. Секојдневните активности не можам да си ги вршам „благодарение“ на хипохондријата.
jas sum neviden hipohodrik se sto ke slusnam na nekoj da mu se slucilo nesto odma mislam deka i mene ke mi se sluci momentalno sum vo taa faza so bemki po 100 pati na den gi poglednuvam postojano mislam deka ke fanam nekoja losa bolest uzasno e custvoto...
Читам за рак на плуча и исто има симптоми како мојте чести настинки и кога тоа го прочитав се испонаплашив се плашам од алеригии, вируси , гадно, и кога имам такви мисли што ке фака паника и како да губам воздух како да паѓам и готово умирам.
Имам читано за многу болести, знам многу симптоми ама никогаш не паничам.Многу пати ќе ми се укочела ногата, ме болеле бубрезите или ме болело слепото црево ама никогаш не паничам. Знам две девојчиња кои се големи хипохондрици, да ги боли грло ќе кажат рак на грло дека имаат, или да ги боли ногата ќе трчаат на Ургентен. Нема потреба од паника, life is beautiful chill out.Некогаш во паника од малата-големата може да ја направиме.Ова го имам и кажано на другарките мои, ќе им падне шеќерот или ќе им се сврти и паѓаат во кома одма.Полека смирено.Јас ги смирувам за 3ца.
Кога ја отворив темава, се израдував кога видов дека само 4 страници се испишани. Многу ми е мило што не е огромна бројката на луѓе што патат од оваа болест. Да ова е болест! Си го признав тоа себеси, но никако да си помогнам. Едноставно владее со мене и не наоѓам сили да го надминам ова никако. Години ми поминаа патејќи од болести кои постојат само во мојата глава, но не и на докторските извештаи! Немам волја за ништо, само тоа од што моментално "страдам" ме мачи, го проверувам и ми ги окупира комплетно мислите. Ве молам доколку некој има било какво решение да сподели! Благодарам
