Леле описите на темата се врв Не, не ја сфаќам темата како тема за зависници од сериски убиства или како и да беа другите описи Инаку и јас сум фан на true crime документарци и слично, порано заспивав и се будев со Investigation discovery. Мислам дека не треба да се пишува за серии кои се фикција на темава, колку што разбирам не е тоа идејата. Инаку она што ме држи заинтересирана е уствари човековата психа, степенот на одделеност со реалноста, колку мрачен може да е нечиј ум и уствари љубопитноста што се случува во мозокот на некој кој е толку суров и без чувства.
Не го гледам како 'одделеност од реалноста'. Сите различно ја перцепираме реалноста. Проблемот е што социопатите и психопатите немаат совест и ништо не ги 'спречува' да го 'земат' она што го сакаат, без разлика дали некого ќе повредат, или не. Интересното е што во денешното општество, во најдобрите ЦЕО-а повеќето се социопати и психопати. *Иначе, не ме интересираат само сериски убијци. Сите форми на убиства ми се во интерес.
Летоска се опседнав со случајот на Alissa Turney. Еве го тиктокот на Сара - https://www.tiktok.com/@saraheturney?_t=8WG7AHM7dUT&_r=1
А што е со психологијата на мнозинството кое го привлекува психологијата на мрачните,заболени умови? Зошто се лепиме за приказни од црна хроника и ги анализираме, понекогаш и оправдуваме постапките на сторителите? ( лошо детство и сл. ) Зошто уште од најрани години сме изложени и навикнати да даваме поголемо значење на лошите ученици,на пример? Зошто ни е помило да критикуваме,пофалиме ретко? И дали животот би бил поубав ако се свртиме кон добрината која многумина ја поседуваат? Да пофалиме добро и успешно дете , хуманост туѓа да не восхити, па за неа да поразговараме, анализирајќи го умот кој ја поседува....
Јас лично се интересирам за психологијата на мрачните заболени умови затоа што сакам да знам сè. Зависна сум од информации и имам интерес за сите тематики и случувања, вклучувајќи ги и тие од темава. Љубопитна сум и скоро и да нема тема што не ме привлекува да ја дознаам подобро. Искрено, моето искуство е поинакво. Никогаш не се обрнувало внимание на лошите ученици, баш напротив. Акцент секогаш треба да се стави на добрината и на убавите позитивни постапки и случувања во светот. Лично јас, како што кажав веќе, се интересирам за сè. Како што слушам за злосторници и грозоморни случувања, паралелно слушам и за позитивни дела, за "големи" умови кои направиле добри и корисни нешта, за убавите моменти од историјата на човештвото. Според мене, што повеќе знаеш, тоа подобро. Од сè можеш нешто да научиш, лекција да извлечеш. Значи не да се претерува со негативните вести; нема потреба да знаеме за секоја можна сообраќајка, пожар или убиство. Ама и од лошите луѓе се учат корисни нешта.
Инаку, еве еден подкаст посветен само на еден случај: "The Letter". Тука се разговара за убиството на Zachary Snarr, преживеаната Yvette Rodier и убиецот Jorge Benvenuto. Во подкастот, за нападот раскажуваат самата Ивет, родителите на Закари и детективите кои учествувале во случајот. Сè уште не е завршена целата приказна, секоја недела излегува по една епизода, но очекувам дека писмото (како што се вика подкастот) е напишано од убиецот кон родителите на жртвата и поради него, започнуваат да комуницираат и да си помагаат едни на други. Е во овој подкаст може да се види психологијата позади еден убиец кој рендом решава да разрешета луѓе на кои случајно налетал, но и да се види психологијата на преживеаните и нивните најблиски, како ги доживуваат случките во текот на неколку децении. Зошто еден 19 годишен човек импулсивно за време на прошетка решава да ги убие првите луѓе на кои ќе налета? За да види какво е чувството да убие некого? Зошто е депресивен и сака да умре, но не може самиот да го стори тоа, па се надева дека државата ќе го направи тоа место него? Зошто едноставно е злобен и сака да направи луѓето да страдаат? Дали убиецот чувствува грижа на совест? Дали посакува никогаш да не го направил делото? Дали родителите можат да му простат на убиецот кој им го одземал синот засекогаш? Дали воопшто требаат?
Мислам дека едно време бев опседната со ID . Ме интересира , генерално психолошкиот профил на напаѓачот . Зошто и како ја одбира баш таа жртва и слично . Исто и на јутуб знам да изгледам по некое видео , но сега поретко од порано .
Убаво и ретко. Обично цел час му се посветува на Перо, кој го скршил прозорецот во трето или украл чоколадо во шесто одделение, па го ставаме во центар, а тој восхитен од својата макар и негативна популарност, успат и обележен,утре можеби ќе претепа и ограби некоја бабичка,бидејќи тоа се очекува од него. За тоа време на Сашо,кој потрошил часови и часови да освои прво место по математика,на пример,му се даваат пет секунди браво,понекогаш ни толку. И бидејќи Перо е попопуларен од него, набргу и самиот се одлучува да престане со досадната математика. Реалноста е горе долу таа. Скоро ништо не се учи од лоши примери,а од изопачени мозоци уште помалку. Постојат стручни лица кои треба да ги третираат. Сите сме љубопитни и поинтересно ни е да слушаме за екстреми кои зачекориле во забранетата зона. Тоа не значи дека е паметно да ја негуваме таа љубопитност.
Да се обрнува внимание за да се интервенира и да се превентира ескалација во иднина. Ако дете намерно крши и кради, треба да се вклучат психолози и социјални служби.
Учиш дека постојат, учиш како да се заштитиш, учиш на што сè да обрнеш внимание во односот со луѓето, блиски и непознати. И те како се учи од туѓите искуства.
Како Robert Durst требало он да биде на чело на нивната огранизација Дурст ( потекнува од едни од најбогатите семејства во Њу Јорк) односно најголемите изградени згради/ центри се изградени од нив) Роберт е магнант во областа на недвижности. И цел живот поминува на слобода за на крај пред да умре конечно несакајки сам се открива дека ги убил жена му и најдобрата другарка, како и еден сосед.
Нормално дека не ти и јас, ама ако ти или јас посведочиме вакво однесување, треба да пријавиме до надлежни служби, ако се случува во училиште, училиштето треба прво да интервенира и ако треба да инволвира социјални служби. Само кај нас, никој не пријавува, МВР и социјалното си спијат на ушите, школите се прават слепи и глуви и гледаат да турнат под тепих, родителите неретко не преземаат ништо (оти нели: им е жал)... и така полека, ама сигурно ги 'спремаме' идните генерации на криминалци.
