Ми дојде една идеа на ум за како да си помогнеме еден со друг. Идеата ми е секој ( тој што сака) да напише некој совет како ја намалува својата анксиозност т.е на кој начин се релаксира од анксиозноста и паничните напади или на кој начин ја контролира на пр. вежбање, правење муабет со некој близок пријател или пак слушање на гласна музика Еве пример јас кога ќе почустував некој симптом на анкс. се запрашувам самиот дали ова веќе сум го осетил до сега и дали ме повредило?или пак дали ова е што го мислам јас е едниствено решение т.е одговор?и барам некој доказ за тоа. Ова го правам со цел да се уклучи моето рационално размислување и да ми намали паниката,исто така како вентил го користам и вежбањето (возење) точак но за жал сега времето не ми го дозволува тоа.. Исто така ми помага да немислам многу на мислите кои ми поминуваат низ главата бидејќи преголемото мислење создава проблеми кои воопшто не биле тука на почеток и затоа се преусмерувам кон нешто друго се занимавам работам макар и нешто мало. Поздрав до сите и мора да се бориме за да продолжиме понатаму не чекаат и добри денови!!! =) Keep on keeping on!
Jas za da gi namalam napadite prvo sto pomisluvam e - dobro e ne misli na nisto nitu e prv, nitu pak posleden pat. Ti se slucilo li nesto da padnes na zemja i da umres od ova ? ... Ete toa go pomisluvam hahaha znam deka sme cudni malku no osven da bidete iskreni deka pak ke ve fati nema nisto drugo
Здраво, дечки... Не сум нова на форумов, уште одамна сум зачленета за да читам тука што пишувате за анксиозност, бидејќи и јас страдам од тоа... Знаете, кога ве читам, на некој начин си наоѓам утеха дека не сум сама во светов со ова ужасно чувство... И некогаш посакувам да можевме сите да се собереме заедно на едно место и да се утешиме и да си помогнеме еден на друг, бидејќи оние кои не страдаат од анскиозност, ама воопшто не можат да разберат како се чувствуваме ние... Инаку, како што до сега ве имам читано, немам забележано многу случаи каде заради анксиозноста повраќате или губите апетит, освен девојчево Каја... Кај мене тоа е НАЈголем проблем... Што анксиозноста најмногу ми "удира" апетит и автоматски состојбата се влошува... Јас и како малечка страдав од анксиозност, меѓутоа тоа се јавуваше кога требаше да отидам негде... Па ми помина... После 5-6 години пак се јави... 3 години се борев пак... Па пак ми помина на година-две... Еве пример, пред година дена јас бев супер, иако имав неверојатно голем стрес заради здравствен проблем на член од семејството, товарот беше врз мене и јас иако тогаш помислив дека нема да издржам, јас издржав, бев премногу силна и ништо не ми се случи... Но, августот повторно почнаа полека полека симптомите... Меѓутоа не беше толку страшно, мислев за брзо ќе надминам, но се јавија некои тензии и стресови во врска со работно место и ми се засили анкисозноста... Бев на психијатар, па докторката ми даде шанса 4-5 недели да работам на себе, без апчиња... По правило треба да одам на сеанси, меѓутоа не можам да си ги дозволам од финансиски причини, па затоа докторката ми објасни на кратко некои чекори како да се смирувам... Но, не ми се подобрува баш ситуацијата, зошто постојано ми се случуваат некои работи, пример, таман ќе здивнам, 2 дена имам понормален апетит, ми се ослободува телото, се случува стрес на работа и ете пак неколку дена се мачам, па сум здивнала ден-два, дечко ми заминува на пат од работа, останувам сама без негова поддршка (заедно живееме), ми фали неверојатно многу... и пак се осеќам катастрофа... ме боат грбот и вратот, ми се стегнати мускулите... И најважното, апетитот ми е на НУЛА... Мислам тоа е типично за мене... Многу голем проблем ми е што морам да одам на работа и не можам да си дозволам да се излежавам или да правам што сакам или да не се форсирам да јадам многу... А на работа треба да имам доволно енергија... И така, да не должам, ептен на кратко кажав како се осеќам... Некој друг ако главниот симптом му е гадење и повраќање нека ми пише нешто што му помага... Иначе планирам кога ќе одам на контрола да и кажам на докторката дека сакам да пробам со апчиња бидејќи вака без апетит, без доволна исхрана, стварно ми е претешко да работам на себе..
Да, Каја, тоа е точно, и докторката ми кажа дека треба да го прифатам тоа и да не му се плашам или да го негирам... Бидејќи со негирање се засилува... Како се справуваш со гадењето и повраќањето...? Бидејќи тоа мене ми е најголем проблем..
Луѓе, од оваа состојба барем малку би се спасиле ако се оттргнете од тоа што ве прави несреќни. Сигурно и сами знаете што е тоа што ве прави да се осеќате многу грдо и лошо...дали некој човек, дали работа, дали предмет....мора да се решите од тоа нешто. И јас се соочував со оваа состојба, но мислам успеав да ја контролирам и поминав само со бедоксин. Мене анксиозност ми се појави на почеток на моето школување, надвор од градот. Требаше да седам со другарка, но работите се искомплицираа па на крај останав со некоја непозната цимерка. Супер беше девојката ама ете имаше некои маани кои ужасно ми сметаа и не можев да ја поднесам. Кога ќе се вратев во родниот крај се преродував, и едноставно не ми се враќаше кај неа назад...Емоциите ме контролираа и постојано бев тажна. Од тогаш имам собрано многу стресови и нервози, кои не знаев како да ги искажам. Не ми се одеше ни на факултет, па измислував дека сум болна, за да не си одам до дома. Имав постојано мала покачена температура и докторите не знаеа што ми е, ми правеа секакви испитувања, за на крај матичниот да каже дека се ова ми е психички...Па дома не ме сфаќаа...Па кога пак ќе требаше да се вратам кај неа, јас имав тежина и грутка во градите...Повраќав, и имав вртоглавици...По авотбуси само плачев и собирав све во себе... Моите дефинитивно не ме сфаќаа...Најлошо е кога не те сфаќа најблискиот. Имав едно многу добро другарче што ми беше ко брат, нему се му кажував и ми беше најголема поддршка...ама се вработи на повисока функција и едноставно немаше време за мене, почна да ме одбегнува, да се крева малку во облаци, и ете ме заборави... Пак паднав на земја тој период...Не сакав дечко, не сакав другарки, сакав само со тоа другарче да зборувам ама ете тој ми заврти грб на најтешкото...Па се заглавив во минатото мислејќи на убавите моменти со него, и се затворив во мој свет... Пиев тој период по два бедоксини на ден и сама се обидував да се справам со сите тие лоши мисли и неубави моменти. Додуша и од мајка ми имав мала поддршка... ми даваше совети и викаше дека се ми е во мозокот. Сега сум далеку од тоа лошо место и од таа личност. што ми влијаеше лошо на психата, и ми е мнооогу подобро. Но сепак и ден денеска, во перидото на ПМС, ми доаѓаат овие лоши мисли и тежини во градите, посебно за тој другар пошто ми фали... па ќе си земам да си плачам, и едносатвно не можам да прифатам дека немам контрола над некои работи, и дека не може да имам се што ќе посакам...ама после циклусот сум ко нова личност. Бегајте од тоа што ве прави тажни, научете сами да се приберете во такви ситуации и борете се...музика што ве расположува, комедии, цртање, пишување смешни песни, шеткање, разговарање за проблемите...најдете занимација и тргнете ги мислите од тоа што ве прави тажни. Вие контролирајте ги емоциите, а не тие вас.
кога ќе почувствувате дека следува напад на анксиозност или паника, само вдишете длабоко и кажете си: ова никогаш не ме убило, нема ни сега. ако ова не функционира, пробајте со следното: Бидејќи анксиозноста се храни со страв, одете тактички: кажете и вака: ајде, да видиме што најлошо можеш да направиш. продолжи, ајде, јас сум тука и чекам. тогаш ќе исчезне, со гаранција. затоа што нема што да ја храни - вие го елиминирате стравот, затоа што знаете дека таа состојба нема да ве убие. секако, ако ништо од ова не функционира, напијте се ад и/или седатив гуд лак
пред неколку месеци ми беше лошо од тие новите пивски квасец, а едни други што ги даваа на рефус, тие ми беа многу добри, ама не можам да ги најдам... И сеа почнав б-комплекс, па ќе видиме..
Хаха значи луѓе само што си дојдов дома. Една стара пријателка ме моли веќе 1 месец да одиме на кафе и јас секогаш ја одбивав затоа што како што кажав страв ми беше да излегувам. Сега бев и седевме и јас во секој момент очекував да ме фати паника и да повратам на маса. И си велам во себе, па добро е продолжи да мислиш ти и биди чудна, биди како стара баба седи дома хахаха .. Само што помислив на тоа некако ми помина и седев конечно на раат. Значи доста беше НЕМА ЛОШИ МИСЛИ
Zdravo decki,ete se odluciv i jas za prv pat da progovoram za mojot problem.Veke dve godini ziveam so site simptomi na anksioznost,postojan strav i crni misli.Nema ni 1% od ona sto bev porano.Jas onaa koja bev silna i nemase nisto sto ne mozev da napravam.Sega spijam so zapaleno svetlo,kardiolog imam 4 pati poseteno poradi silnite tahikardii,stravovi bukvalno od se dolg e spisokot.Nemam poseteno psiholog i ne zemam medikamenti.Sakam samo da si ja vratam slobodata na duhot,taa sto bev porano.Pomos?
Zdravo. Eve jas da ti kazam pred 1 godina mi vikaa dobro sto srce imas ti bez emocii zatoa sto koga drugarkite gledaa nekoj film ili zboruvaa nesto placea a jas im se smeev, znaci neznaev kako e solz da pustis sto se veli. No sega nema den da ne placam od nervoza oti mislam deka ke poludam i deka ne me razbira nikoj
Placenje?Vo sekoj moment.Za se,film,pesma,razgovor,situacija se me rasplakuva a i jas imav srce od kamen nekogas
ќе пробам со такви, си купив денес и лимони, бадеми, суво грозје, јогурт, смокви... оти само такви поситни работи можам полесно да јадам, а и здрави се, па подобро нешто отколку ништо... Само сите што страдаат од анксиозност, но без симптомите мои како гадење и повраќање се многу посреќни... Мислам дека најлошо е кога не можеш да јадеш, оти автоматски се влошува состојбата...
30 минути поминати во ресторан со другарките си ја зедов пицата и заминав.... Мене почна во плодните денови крв да ми течи, полудувам, цело тело ми се смени, апетит и се. Ама викаат моите дека сум добра, и да не глумам. Дека ќе завршам во лудница, дека сама сум крива што му прам стрес на организмот и ќе не можам деца да имам и ќе ми се поремети менструацијата.Мислам дека јас не сум јас. Јас сум сестра ми. Ми се плаче постојано, лошо сонувам, напната сум и влегов в ресторан и страв имав ама предложив. Од страв ми паѓа притисокот, шеќерот. Како да го контролирам? Глупави мисли, мислам не знам како да се понашам со луѓето. Ми се изнасмееја другарките оти заминав за брзо, ги излажав дека ќе одам в кафич.
Како крв бе у плодни ? Фактички 2 пати ти доаѓа циклус у месец ? Оди на гинеколог не е убаво да ти доаѓа вака. Дали се слушат твоите шо ти говорат ? Деца нема да имаш заради нервози ? Хахаха каква глупост јас низ какви нервози имам поминано и тава го немам помислено може одстрес да ти касне ама да немаш деца бе лол. Кажи им браво од мене за мабето шо во лудница ќе завршеш јака подршка ти се Камо и јас да немав апетит ама нонстоп мелам нешто.
