Jas imam momenti koga nemozam na nisto da se skoncentriram duri koga sum najsrekna i najrelaksirana pak ima moment koga se menuvam vo sekunda i se nerviram zosto znam sve sum svesna a ne mozam da se spasam toa me skreva ....
Минатиот месец наполнив 23год Да тоа за пиење пијам и денеска ќе вежбам а искрено и едвај чекам да почнам да работам. Премногу слободно време имам....
Денес бев во планина, од 12, до 16. И по сонце и по сенка одевме. Имав симптоми на анкс посебно депресија. Дали е можно да немам толку сила сега вечерва да излезам? Да кажам дека не ми беше погодено друштвото. Ми се потсмеваа оти ко успорена снимка сум била и триста глупости. Се изнаплачив.. Ај нека дојде терминот за психолог..
Ne go zemaj toa tolku pri srce Opushti se, pomina toa shto ti se potsmevale I ne chekaj da dojde termimot za na psiholog, tuku raboti na sebe Vidi koi raboti gi imash vo smisla si blagodarna na istite i fokuskraj se na toa Nemoj da mislish deka poluduvash, i jas imav anks, pa ne poludev
Ама се нервирам зошто не можам јас да издржам и во планина да бидам и потоа да возам ролери со другарки. Мн тешко го поднесов враќањето во Бт од Ск.
Уф дали ви се дешава да сте некаде и да едвај чекате да си одете и најдете комфорна зона? Мене често..
Тоа е исто како да бегаш од сопствената сенка. Колку повеќе одиш надвор од комфор зоната, толку побрзо ќе ги совладаш стравовите. Јас така со авион кога патувам. Првиот пат земав седативи, раце, стапала, ми се потеа, срцето лупаше 200 на саат. Веќе четвртиот пат, седнав до прозор, без апче, без страв, едноставно уживав. Задржи се следен пат, секој пат ќе биде подобро и подобро. Нормално е кај анксиозност да го имаме оној механизам на бегство. А верувам дека ништо страшно не ти се случува, туку самиот мозок ти создава сигнали дека има некоја опасност. Застани и диши длабоко, прави работи кои немаш смелост да ги правиш.
Нене обично бре излезеш на кафе натам навам баш релакс и некој сигнал ми се уклуче дека не ми е угодно и да ме маче некое чувство да сум на согурно, а кога нешто ми искрсне проблем пример баталам го тоа не мислам на тоа а онака пола од времето надвор кај и да сум како да чекам да си одам дома..
Decki kako ste? Mene mi e loso mnogu imam bolki vo gradite, mi se losi, mi se zapira disenjeto, tesko disam i mi trpneet racete i nozete, bolki imam vo zeludnikot, mi se vrti i glavobolki imam. Nekoj se oseka vaka?
Da jas koga imam panika mi se pravi toa trrae 10 -15 min i potoa mi pominuva.. toa se pravi od strav ili stres normalno ako si imala anksioznost ili slicno toa se pravi.. za zal teski 10 min mi se tie koga gi imam...
Ве молам одговорете ми. Од ко се скарав со тој шо психички ме малтретираше, анксиозноста и депресијата врв ми достигнаа. Болки во градите, главоболки, никако, ни сон асолно ни ништо, тежини, желудник се отпревртува. По цел ден плачам, нерви ми играат. И само со седатив се смирувам. Денеска не салам да пијан, да не станам зависник Секое сабалје скоро кога ќе станам имам главоболки. Појам аналгин ама џабе. Им кажав на моите. И ми рекоа дека ќе ме остават на болница да лежам. За излегување не сум ама ич, плус ПМС ме држи. Вчера посомневав дека татко ми има швалерка и толку
Искрено, не баш. Премногу е едноставно, кога би било така. Читајќи наназад 20-ина страни, увидов дека целиот товар и' се става на анкциозноста, односно повеќето членови сите свои проблеми, комплекси, трауми и стресови и' ги препишуваат на неа. Речиси како оправдание. А во реалност, некој е депресивен (но не поради анкциозноста), некој е параноичен, некој е зависен од внимание, а некој едноставно сака да биде жртва. Треба да се третира таа депресија, и таа параноја, и тие комплекси. А не... јас имам анкциозност, за во лудница ли сум, дајте седативите. Искрено, таквиот однос е речиси и себичен. Бидејќи остава грда слика за анкциозноста (само анкциозноста) и кога човек ќе го дрма анкциозност, да му е страв/срам да признае бидејќи луѓето мешаат баби и жаби и ја прават анкциозноста нешто што не е. Што е толку тешко да признаеш дека сосема нормално е да си чувствителен, на пример кога треба да добиеш? Зошто секогаш кога ќе се осети негативно чувство, мора да се издраматизира во негативна смисла? Зошто секогаш "леле што ми е, дали е нормално ова, дали сум нормален јас?!", а не понекогаш "Не се осеќам расположено, ме фаќа трема, тоа е сосема океј, човек сум"? Као од инает песимизам цело време. Ова онака општо... Имам осеќај дека некои луѓе не сфатиле дека добиле привилегија да живеат живот. И како го користат тој живот? Кукајќи за секакви глупости. Во ред, нивен живот, нивна работа. Ама еден живот имаш за живеење, кога тогаш ќе умреш и сите проблеми ќе завршат. Зошто да не го искористиш малце да поуживаш? Нели ти е смачено да бидеш константно лигав? Покажи малце заби, спротистави се на потешкотиите. Ако ти се десило нешто екстремно лошо, жал ми е, навистина. Но не можеш да го носиш товарот на траумите цел живот. Има толку многу убави нешта за искусување, убави моменти за доживување. Не е дека немам разбирање и не е дека осудувам. Ниту пак сакам некого да навредам. Но многу тука само трошат драгоцени моменти на глупости. Анкциозноста е реална состојба. Исто така и депресијата, и паранојата, и опсесивноста, и траумата. Но досадно е цел живот да си жртва и на секого кога-тогаш ќе му скурчи ако види дека самиот ти не се трудиш.
Se soglasuvam so tvoite zborovi potpolno.. jas ja imam no sum svesna deka e period i deka ke pomine nekogas zaboravam no pak se vrakam na toa deka sekoj ziv covek pominal ili ke pomine vakov period... ima luge so mnogu pogolemi problemi bez raka bez noga bez vid i pak se pozitivni a nie od site uslovi samo se kuka.. no sepak kazuvam deka ova e samo period. Ignoriraj site slucki i gledas deka stvarno nisto ne ti e. . Pozdrav
Тоа страшно ми влијае да одев на работа барем 8h во денот не мислам на проблемите, целосно се посветувам на работата.
