Депресија

Eве и јас да си ја искажам маката. Премногу сум осамена и немам воља ниту сила за ништо. Секому кому правев добро ми врати со лошо. Дали таква ми е судбината, дали таков е неправеден животот, едноставно незнам во што е проблемот. А сакам секому да помогнам, да угодам, (таков ми е и знакот ВАГА). ТОА И ГО ПРАВАМ, НО НЕМА БЛАГОДАРНОСТ.Ајде нека нема , тоа ми прави задоволство , НО ВЕКЕ НЕЗНАМ ШТО ИМ Е НА ЛУГЕВО ОКОЛУ МЕНЕ. Или мене нешто ми фали што не можам да се прилагодам на овој свет. За мене шивотот е само болка, самотија и трпење удари. Немам воња ни по лекари да одам ни од никого да барам помош. еве тука со вас ја споделувам мојзта мака

 

Znam kolku e tesko eve i jas pominuvam niz toa zivotot sosila go ziveam nisto ne me pravi srejkna sekoj den kako nekoja praznina na dusata mnogu e tesko[mod-kirilica:2zkmbsv0][/mod-kirilica:2zkmbsv0]

 

и јас се чувствувам грозно,празно,некако во исчекување дека треба да се случи нешто лошо,ниска самодоверба,отсутна,песимистички настроена,нерасположена,понекогаш тешко дишам,лесно се нервирам,скоро секоја вечер плачам,напната сум,и рацете понекогаш ми се тресат,главата често ме боли,без љубовен а слаб социјален живот,а овие дома не ни забележуват оти секој ден тонам само гледат да се скарат за нешто со мене,пред 3 ггод бев на невропсихијатар и ми даде хелех о,25мг и депрозел,ги пиев малку време се чувствував мн.лошо и ги прекинав а тогаш незнаев дека ефектите се јавуваат по 2 недели,сега ако одам знам дека пак исто ке ми дадат и ке треба мн.време за да се опоравам иплус ке се здебелам

 

Тешко ми е. Онака, од ништо. Не ни е решено станбеното прашање со сопругот. Деновиве бевме во исчекување, но како што најчесто ми се случува: се понадевав, дури почнав и филмови да си правам - и се изјалови работата. Не бидна. Не е крај на светот - знам, има многу луѓе на кои им е полошо, потешко...но некако немам сила веќе, почнав да губам надеж. Се плашам дека никогаш нема да ни се оствари планот. Душава ми плаче . Сакам конечно да имаме свој дом. Да живееме по свои правила. Вака живеам како студент, од денес за утре. Имам 28 години, спремна сум, одамна сум спремна да оформам семејство, дом, да се грижам за него . Се плашам дека ќе ни се влоши финансиската состојба и ќе останам цел живот да живеам во куќата на неговите родители, како безгласна буква. Не се лоши луѓето, ама ептен се многу различни, нивното гледиште за домаќинство ептен многу се разликува од моето уверување. Се чувствувам како кираџија. Немам дом за да го уредам. Не се осмелувам да имам семејство кога немам дом. А годините си минат. Единствена утеха ми е сопругот. Многу го сакам. Не сакам да ме гледа ваква со солзи на очите. Не сакам да биде тажен. Ако тој западне во депресија - ни нема крај. Тоа нема да можам да го поднесам.
Можеби не му беше овде местото на овој пост, но не знаев каде, а морав некому да кажам, за да ми олесни малку.

 

midnight.flower никогаш невели никогаш.......Разбирам го сакаш она што секој го посакува,но депресија мила не е лек,а тоа што велиш дека си правиш филмови е убава работа,бидејки свесно сонуваш,што секој буден сонува за подобро утре нормално тоа го правам и јас,но никако не губи надеж...........се ќе си дојде на свое место......животот е тркало.........Секогаш труди се ти да не си тажна,туку срекна,бидејки таква енергија испушташ кога си тажна и тој ја чуствува таа енергија,исто и кога си срекна а позитивната енергија дава повеќе шанси.Посакувам да си срекна и желбава што побргу да ја реализираш.Впроцем кој не сака да е среќен нели?Поздрав

 

Дечки, кратко сум на форумов и имам испратено само два одговори но ми се чини дека сепак имам некаков ефект од нив. Првиот пат пишав затоа што се чувствував осамена и сакав да поразговарам со некого, да се отворам за она што ме мачи, а сега пишувам само затоа што сакам да поразговарам, значи изгледа проблемот со осаменоста се реши без да знам . Но овој сега проблем баш ме тиска и стега, станува збор за внатрешна криза, егзистенцијална, проблем со идентитетот, ми се чини толку одвратно нерешлив што се прашувам сега кој од овие два проблеми е поголем. Побарав неколку пријатели за разговор но сите спијат или не се достапни, а јас и онака не сакам да оптоварувам други луѓе, ова пак овде можат луѓето да го прочитаат или не, да одговорат или не.. можат да изберат без да барам од нив.. Значи, проблемот ми е колку едноставен толку и комплициран, проблемот е што сеуште имам потешкотии во обидот да се пронајдам себеси. Се занимавам со уметност, односно верувам дека се занимавам затоа што сеуште не сум направила некој виден напредок, светот сеуште не знае дека сум се одлучила за уметност, и денес доживеав еден таков пад на волјата кога погледнав што до сега сум создала, што повторно, како и неколку пати претходно, станав свесна дека попаметно решеие за мојот живот ќе биде ако се откажам од своите илузии. И се ќе беше полесно, ќе го направев тој откажувачки чекор и претходно, но нешто што ме вади од кожа ме тера да се навраќам и да си велам -не е битно колку си лоша битно е да продолжиш. Но која е користа од тоа продолжување кога сепак не успевам да напреднам, кога од година во година делата ми звучат невкусно и без врска. Тотално сум свесна за тоа и во таа тоталност ја гледам безизлезноста, осеќам дека она што ми фали никогаш нема да го дофатам, секогаш ќе бидам непотполна и нецелосна, секогаш во композицијата на делата ќе недостасува еден многу битен елемент. Во вакви ситуации секогаш се споредувам со моите колеги кои се најчесто мажи и секогаш меѓу нив се зголемува она предавничко и потресно чувство на безвезна и неуспешна жена. Но покрај ова можам да поминам, не некоја голема пречка, но против несигурноста, сомневањето, губењето на волјата не можам. За утре спремав едно дело што сакам да го пратам на конкурс, утре е последен ден, и делото е речиси завршено, но не ми се дава да го пратам затоа што е очајно, мизерно. И во таква ситуација што да правам со себе, кога ми е сосема јасно дека сите мои надежи се измислени, дека се замислувам нешто што не сум и никогаш нема да бидам. Еве во каков очај се наоѓам, а сепак да кренам раце од сево ова ќе беше полесно да не беше таа страст кон создавањето, кога ми се чини дека тоа морам да го правам доколку сакам да постојам. Ме разбирате? Ако ме разбирате ве молам кажете во што ја гледате мојата грешка, затоа што јас не можам да ја видам. Поздрав

 

IF YOU THINK YOU CAN,YOU CAN! IF YOU THINK YOU CAN'T,YOU CAN'T! Ako mislis deka mozes vo pravo si mozes,ako mislis deka nemozes pak si vo pravo nemozes! henri ford

Ko jas da sum go pisuvala postot pred 8 godini! za taa umetnost imam pretrpeno se i svasta,imam pominato niz trnja i pekoli,zaradi nea piev 4 godini tableti za smiruvanje,antidepresivi...No nikojpat nema da zazalam za se sto sum napravila,ke se boram duri sum ziva,duri disam,sekoj pad mi bese ocajna depresija,anksioznost,sum placela so denovi,so noki ne sum spiela,i na kraj i klinicki me dijagnosticiraa anksioznodepresivna sostojba. Pak prodolziv,so bolki vo celo telo,so solzi vo ocite,so canta polna tableti prodolziv...Denes sum izlecena,polna so ljubov,so energija da go realiziram sonot. I nikojpat nema da se predadam. Kako edna pesna od u2 walk on, se mozes da ostavis pozadi tebe,no toa sto go sakas nikogas, a jas velam omnea mea,mecum porto-se sto e moe so mene si go nosam!

 

ИНА рече Значи, проблемот ми е колку едноставен толку и комплициран, проблемот е што сеуште имам потешкотии во обидот да се пронајдам себеси. Се занимавам со уметност, односно верувам дека се занимавам затоа што сеуште не сум направила некој виден напредок, светот сеуште не знае дека сум се одлучила за уметност, и денес доживеав еден таков пад на волјата кога погледнав што до сега сум создала, што повторно, како и неколку пати претходно, станав свесна дека попаметно решеие за мојот живот ќе биде ако се откажам од своите илузии. И се ќе беше полесно, ќе го направев тој откажувачки чекор и претходно, но нешто што ме вади од кожа ме тера да се навраќам и да си велам -не е битно колку си лоша битно е да продолжиш. Но која е користа од тоа продолжување кога сепак не успевам да напреднам, кога од година во година делата ми звучат невкусно и без врска.
Драга ИНА И ДРУГИТЕ ЕВЕ И ЈАС ДА ПОМОГНАМ , А МЕ НАТЕРАВТЕ И ДА РАЗМИСЛАМ ПАК ДА ПРОДОЛЖАМ СО МОЈАТА УМЕТНОСТ, ИАКО СЕ ВАДАМ ДЕКА НЕМАМ ВРЕМЕ, А САМОТО ТВОРЕЊЕ МЕ ПРАВИ МАГИЧНО СРЕќНА
И јас се бавев со уметност, од хоби, но повремено.Сум доживеала успеси, но и неуспеси. А да се посветев целосно на тоа хоби , кој знае кај ќе ми беше крајот, според доживеаните успеси верувам дека ќе бев позната личност, но имам сосема друга професија и немам време за тоа. Затоа потполно те разбирам. Еве една мудра јапонска приказна -Си бил еден извонредно добар ликовен уметник чии слики скапо се продавале. Еден ден дошол еден човек кој доста време работел и штедел за да нарача слика на убав паун од уметникот. УмЕТНИКОТ МУ рекол да дојде за 6 месеци и ги зел многуте пари од човекот, колку што чинела сликата. Поминале 6 месеци, дошол купецот и уметникот му рекол да причека малку. Тогаш уметникот го земал приборот и материјалот и за десет минути пред купувачот нацртал прекрасен паун. Купувачот се налутил и прашал зошто за толку пари чекал 6 месеци, а сега за 10 минути бил нацртан паунот. Е, ТОГАШ УМЕТНИКОТ ИЗВАДИЛ ИЛЈАДА СЛИКИ ОД ПАУН, КОИ ГИ НАПРАВИЛ ЗА ТИЕ 6 МЕСЕЦИ, ЗА ДА ГО НАПРАВИ НА КРАЈОТ СОВРШЕНИОТ ПАУН.
Самата уметност е себедавање, сладок напор и постојано усовршување и менување. Ако талентот се подразбира тогаш успехот се состои во 3 фази- 1.фаза-работа, 2.фаза-работа и 3.фаза-работа. На сите други прашања кои си ги поставила, и самата го знаеш одговорот, инаку не би знаела да ги формулираш.МНОГУ СРЕЌА

 

Дечки фала што издвоивте време да ми одговорите, тоа е великодушно од вас и за почит повеќе од било што. luvena не знам дали ги знам одговорите на прашањата затоа што цело време се сомневам и не сум ни таму ни таму, како да постои поделба на разумот и на она што го сакам и овие две секогаш се спротивставени, а многу ретко можат да се помират. Тоа е како некоја нагонска самодеструктивност, успевам да се сомневам се додека не се повредам себеси и само тогаш отстапувам во болка. Што е апсурдно затоа што свесно одбивам да бидам самодеструктивна, али несвесно.. Многу е збунувачки, ми се чини дека секој може да биде подобар од мене, а се трудам и работам константно, проблем е што не го забележувам напредокот, доколку воопшто го има. И после таквите измачувања и себеобвинувања нормално е да си помислиш дека немаш талент воопшто. Без заебанции, сериозна работа е ова . Јас уште пред некое време си прифатив една теорија како свој принцип, тоа нешто го пишав и претходно, едноставно да се помирам со сопствената лошотија и да си продолжам по истиот пат, колку апсурдно и да звучи тоа . Али поракава доби еден крајно негативен тон кој е сосема непотребен, но тоа е резултат на себесомневањето, кога сам си го поткопуваш сопствениот интегритет. Па тоа е болно, многу болно, јас сум доживеала и други тешки моменти во животов, но како што пече овој удар над самиот себе, ништо друго не ме запекло така. Фала ви уште еднаш што ми одговоривте и што ми се најдовте, нешто подобро од тоа човек не може да посака во такви ситуации. И лувена фала што ми посака среќа, осеќам дека ќе ми треба

 

Во последно време се чувствувам ОДЛИЧНО и среќна сум без причина. Секој ден сум насмеана шега смешки со пријателите. Нема ден а да не ми помине во смеење. Само незнам што ми се случи собајлево имав лош сон, се разбудив и неможев да заспијам сат ипол. Ми дојде да плачам ми текна на некои лоши случки од минатото. Се исплачев убаво а незнам ни која беше причината за тоа. Сега пак си е по старо, пак сум среќна но незнам зошто тоа така одеднаш ми дојде да заплачам...

 

Можно е да си била урочена.И мене ми се има десено неколку пати.Ти доаѓа да плачеш без причина,осеќаш некоја тежина и не можеш да заспиеш.Најчесто поминува до утредента.

 

Ми се случувало тоа кога бев мала Можеби е до тоа а и сега ќе ми дојде теткицата па напната сум малку аа овој ПМС...

 

Здраво девојки. Во последно време не се чувствувам баш најдобро и сакам да знам дали тоа е депресија?
Значи имам 4 годишна врска и ми е супер. Порано почесто излегував со другарките, одев на факултет, излегував со дечко ми и животот ми беше интересен, а времето исполнето. Имаше еден период кога дечко ми постојано ми наогаше некои замерки и маани за моето однесување, а јас се трудев да се поправам и постојано размислував за моите "недостатоци" како што ги нарекуваше тој. Постепено пагаше мојата вредност и се повеќе ја губев самодовербата. Е сега работите се сменија, научив како да се однесувам со него и да не покажувам слабост, а тој ме почитува и сака како никогаш до сега. Но сепак мислам дека тоа остави трага на мене и повторно се чувствувам празно кога сум во некое друштво. Можеби ме фаќа параноја, но мислам дека повеќе не сум им интересна на луѓето. Дугарките не ми се јавуваат за излегување, а другарката за која што мислев дека ми е најблиска се трудеше да ме омаловажи во секој разговор што го правевме кога сме сами, а дури и кога сме во друштво, се додека не си дозволи да ми изнакаже некои работи кои многу ме повредија (лесно е да се истуриш на некој кој е очигледно слаб и нема да ти врати) Моментално се чувствувам многу осамено и отфрлено. Самодовербата ми е на многу ниско ниво и мислам дека тоа се приметува . Секојдевно мислам дека сум во безизлена сиуација. Со дечко ми пробав да разговарам, ама тој вели дека тоа се женски глупости. Па решив да побарам помош од вас.

 

Пфф машките само тоа знаат женски глупости !!! Јас пред една година бев во таква ситуација кога другарка ми се здружи со едни други "женски" со кои јас не се поднесував па тие сакаа да не скараат и триста чуда направија се уклучија од нејзин мсн ми пишуваа свашта баш сега читав да се присетам онака од досада. А и таа некако ми се понашаше префрлуваше по некои зборови колку пати ја викав да дојде таа се неможе а кај тие се одеше ни на мојот роденден не дојде како демек лошо и било. Само не избувнувај и не си го крати пријателството. Онака понашај се ладно спрема неа и на крај само по себе се ќе се среди еве сега јас пак сум најблиска со неа а таа со нив не се дружи. Покажии и малку дека треба да те почитува почни да се дружиш повеќе со други да видиш како ќе си ја затне муцката после ќе види дека сепак ти можеп без неа не и давај големо значење и да е така.

 

ВО ВАШИТЕ ПОСТОВИ СЕ НАОЃАМ СЕБЕ И МЕ ТЕРААТ НА РАЗМИСЛУВАЊЕ.МНОГУ ПАТИ СЕ ИСПЛАКАВ ПОСЛЕ МОЕТО ПОСЛЕДНО ПИШУВАЊЕ И НЕ ЗНАЕВ ОД КАЈ ДА ПОЧНАМ И ДАЛИ ИМА ЛЕК ЗА МОЈАТА БОЛКА.ВЕ МОЛАМ МАЛКУ ПОВЕЌЕ ДА ГО ОБЈАСНИТЕ ПРОБЛЕМОТ СО САМОДОВЕРБАТА И ЛАЖНИТЕ ПРИЈАТЕЛИ КОИ СЕ ПРАЗНАТ НАД КУЛТУРНИТЕ.Верувам дека со одговорите на овие прашања ќе помогнете на многумина, кој знае нешто нека се обиде, и самиот обид за помош од се срце, мислам дека не прави хумани и посреќни.Кога човек ќе се најде на дното на длабоката дупка, не може да оди подолу.Тогаш ќе го здогледа зракот на светлината и ќе се бори да се спаси, да се искачи. Затоа секој мудар совет од искуство или знаење вреди ПОВЕЌЕ ОД ЗЛАТО

 

ВО ВАШИТЕ ПОСТОВИ СЕ НАОЃАМ СЕБЕ И МЕ ТЕРААТ НА РАЗМИСЛУВАЊЕ.МНОГУ ПАТИ СЕ ИСПЛАКАВ ПОСЛЕ МОЕТО ПОСЛЕДНО ПИШУВАЊЕ И НЕ ЗНАЕВ ОД КАЈ ДА ПОЧНАМ И ДАЛИ ИМА ЛЕК ЗА МОЈАТА БОЛКА.ВЕ МОЛАМ МАЛКУ ПОВЕЌЕ ДА ГО ОБЈАСНИТЕ ПРОБЛЕМОТ СО САМОДОВЕРБАТА И ЛАЖНИТЕ ПРИЈАТЕЛИ КОИ СЕ ПРАЗНАТ НАД КУЛТУРНИТЕ.Верувам дека со одговорите на овие прашања ќе помогнете на многумина, кој знае нешто нека се обиде, и самиот обид за помош од се срце, мислам дека не прави хумани и посреќни.Кога човек ќе се најде на дното на длабоката дупка, не може да оди подолу.Тогаш ќе го здогледа зракот на светлината и ќе се бори да се спаси, да се искачи. Затоа секој мудар совет од искуство или знаење вреди ПОВЕЌЕ ОД ЗЛАТО

 

Еве го моето мислење на проблемот со кој се соочувате. Како прво freebird морам да кажам дека ова не се женски работи и дека твојот дечко делува бесчувствително и бескрупулозно. Јас познавам мажи кои имаат ниска самодоверба и морам да речам сум приметила дека тоа ги прави во извесна доза непријатни кон жените и груби, само затоа што се чувствуваат несигурно во нивно присуство. Но тоа не е темата сега. Тема е нешто со што можам да се поистоветам затоа што сум била во периоди кога самодовербата ми била опасно разнишана. Не верувам дека некогаш ќе имам идеална самодоверба но сепак она што го доживеав во своите адолесцентни години се разликува од ова сега. Од оваа позиција на тоа гледам како нешто што требало да се случи заради тоа што така созрева личноста. Е сега, во што треба таа личност да созрее за да го искуси тој пад. Потребно е да созрее во цврста и борбена, да не се плаши од проблемите туку да ги прифаќа со волја за решавање и оптимизам, да не им дозволува на луѓето да ја повредат туку секогаш кога ќе го направат тоа таа да се затвори пред нивната провокација и да ја одмине со игнорирање. Затоа што на никој од тие луѓе не сте му битни како што сте си битни на самите себе. Луѓе постоеле, постојат и ќе постојат понатаму, ако некој ве повредува не се плашете да му свртите грб (макар и на кратко). Мене тоа ми беше страв порано да го правам затоа што мислев дека и ако тие ме остават тогаш ќе останам без никого. Но не е така, ќе запознаете уште десет илјади пати повеќе луѓе во животот отколку што имате запознаено до сега. Освен тоа би нагласила дека оваа борба е борба на секој човек и само тој човек може да учествува во неа затоа што тоа е борба со самиот себе, само ти имаш корист од неа и само ти можеш да издвојуваш победа. Она што би сакала како искрен совет да го додадам е исто базирано на моето искуство, кога се сомневаш во себе и кога си со нарушен психички живот околу 80 посто од работите не се такви какви што ги гледаш, склон си кон претерување и замислување, те навредува секоја ситница иако не е секогаш наменета за тебе, те одбиваат луѓето затоа што ти се чини дека се ладни а тие да ти имале свои причини за тоа, лични и незначајни. Би ви препорачала исто да се обидувате да изградите една мала дистанца во комуникацијата со другите луѓе, да се оладите кон нив и контактот со нив да ви минува ноншалантно и лабаво. На тој начи и повеќе ќе уживате во тоа. Поздрав, да не се распишувам сега, се надевам нешто од ова ќе ви помогне, се најубаво

 

Мила Ина, твојот совет сега го прочитав и ќе го читам уште многу пати бидејќи ме тера на подлабоко размислување, а се надевам дека и многу други овде кои ќе го прочитаат ќе се израдуваат и ќе им даде патоказ кон патот на себеспознанието и осознавање на правилата на животот. Браво и благодарам

 

Нема проблем eticka, мило ми е што можам да ти помогнам некако, особено што можам да го искористам своето искуство за позитивна цел. Битно ти да си подобро и да си посреќна. Ако треба било што, било кога, слободно пиши. Поздрав