Introverts united

Тоа знае често да е и анксиозност.
На пример, јас на каса не можам да чекам. Се препотувам ко будала и нервот ме фаќа, психологот ми рече дека сум анксиозна. Откако ќе испазарам и излезам како товар да ми се симнува.

Јас се каев кога аплицирав за мастер студии во Лондон и бев прифатена.
И многу многу тешко излегов од зоната на конфорот.
Си дадов рок, 2 недели ако не се стабилизирам таму, се враќам назад. (А по патувања сум многу, уште Австралија ја немам посетено, со бившиот често патувавме и тоа и ми е специјалност.)
И, кога отидов таму, знаејќи дека сум дошла цели 2-3 години да живеам тука, првин шок ме фати што во студентски видов соба со 2 кревети а првично ми рекоа дека за мастер студенти еднособни се собите! Ако имам проблем со нешто тоа е да ми спие некој друг у соба !
Па се симнав до дирекција уште нераапакована да кренам џева што како, па ми објаснија дека никој ќе нема у таа соба нема слободни мастер соби и затоа студентска. И тоа беше првиот позитивен момент. После, два три дена на факултет, никој не те ферма, никој не ти збори, приметив луѓето дека се осамостоени и намуртени и не влегуваат во разговори таму, да идеш у бифето студентско - тишина. Кај нас ЏЕВА АБРЕ УБРЕ.... и, сето тоа беше олеснителна околност. И се ми тргна, иако најмногу ми фалеше кучката у секојдневието, ама си купив морско прасенце и папагалче кои ги чував до последен ден таму и после ги вдомив.

Каде ќе праиш размена инаку и колку долго? Престојот како е каде е ?

 

Како и секогаш, додека мене ме нема се развиваат најинтересните дискусии. Секогаш имам еден куп за читање и пишување по работа

Во принцип немам некој близок контакт со комшиите. Не одам на кафиња и трачеви, не ми ни доаѓаат. Нема некои што ќе влезат ако видат отворена врата, за среќа. Повеќето се океј луѓе, не се многу бучни, што мене ми е и најважно. Имаат предвид кој ден е и кој дел од денот е, не забегуваат со журки и собиранки, освен едни. За нив пишував пред некое време. Екстровертна фамилија се. Постојано имаат некој кај нив, гласно зборуваат, викаат, се смеат прегласно, музика слушаат гласно, со еден збпр прегласни луѓе. Ми пречи многу тоа. Посебно кога уште во сабота/недела наутро почнуваат со собиранките. Сега во зима се смируваат малку, ама во лето е хаос.

 

Ако еднаш или два пати му се случи на некој тогаш немам ништо против. Ама ако некој постојано одложува и го поместува тајмингот заради тоа што не стигнал да се спреми или заради некои негови каприци, секако дека ми смета. Го почитувам туѓото време и сакам истото да го добијам за возврат.

Не. Како што некој веќе кажа погоре, сметам дека смртта не е доволно сурова за да биде наречена казна за нив.

Секако. Сепак живееме со луѓе и колку и да не сакаме да се дружиме, колку и да уживаме во времето кое го поминуваме сами, сепак принудени сме да се среќаваме со најразлични профили на луѓе, било да е тоа на работа, во продавница или на факултет. Би можела да издржам. Благодарение на тоа веќе и си имам развиено дефанзивен механизам.

Коректни. Јас лично сум само на добар ден и добра вечер. Ниту сум имала потреба од нивна помош, ниту тие имале потреба од мене, барем не до сега. Некогаш од чиста култура знам да застанам со некои што се поблиски со моите родители, ама од едното уво влегува, од другото излегува, со исклучок на муабетите кои се на место.

Често знае да ми се случи тоа. Ама ако еднаш дадам потврден одговор и се согласам за дружбата се трудам да си останам на зборот и да го испочитувам тоа. Баш заради тоа што, како што веќе кажав погоре, го почитувам туѓото време.

Да. Како го поднесувам? Понекогаш и не ми е баш сеедно заради тоа, ама ете...животот продолжува. Вината можеби е и во мене, не викам не, ама на крај продолжувам да уживам во времето кога сум сама. Јер, за мене живеам, а не за другите.

 

Посакајте ми среќа за утре, пошо стварно ќе ми треба !
Цел ден чистам, пошо синоќа крвој настана шо се докачија кучињата.....
Ќе напуштам работа 2-3 часа порано, ќе замесам тесто, па дури кисне кучето ќе прошетам, па ќе печам, на ум имам да им направам тоа што си побараа: пици и пастрмајлии, и нешто друго ќе смислам, а тортата сеа ќе ја праам, т.е не торта ами овошна пита.
Јас мислам дека 1 црвено, 1 бело вино, 1 кока кола и 1 фанта е сосема доволно, не сакам да е во изобилие па да ми седат цела ноќ и да ми се долеваат, не дека сум шкрта ич не сум ама според тоа што го гледам сакаат да си поседат....

 

Таман е толку.

 

@1992g Со среќа Ако добро разбрав утре им кажуваш така:?

 

Ма ќе издржам јас со нив за толку пари, прашањето е они со мене дали ќе издржат кога ќе почнат да ме фаќаат бубачките

 

Ги знам комшиите кај моите. Овие тука моиве не ги ни знам. Онака некои на фаца можда ќе ги препознам, ќе кажам во лифт здраво. Една порано проба да се здружи нешто со мене, ама ептен го утна човекот сиротата.

 

Комшии?
Јас знам дека постојат само понекогаш ко ќе слушнам звуци, т.е. audio porn.
Иначе онака, едно здраво на поминување кога ќе ги сретнам еднаш во сто години (и тоа ако ги познаам ) и тоа е тоа.

Јас денеска седнав сама на палачинка во Fatness house, и таман убо си се настегав и мислев да платам и да си одам, доаѓа келнерот ми нуди кафе (имав претходно испиено 4) ама поради тешкотијата да кажам "не", ајде му викам, може едно еспресо.
На добар пат сум до токсикологија.

 

@1992g, со среќа утре. Сосема доволно ми звучи тоа што ќе госпремаш, а и доста вкусно звучи. Гледај на посветлата страна, барем добро јадење и пиење ќе има. Брзо ќе поминат 2-3 саати и ќе знаеш дека твојот ред поминал.

Ајде и јас да отворам тема: Како интроверти, кој ви е начинот на флертување, како покажувате кога некој/а ви се допаѓа, тешко ли искажувате чувства?

 

Утре ги носам кај мене на вечера. А тие ако се глупи за сами да сфатат, ако треба и ќе им нацртам. Буквално саат ипол нека помине ако све изеде и десертот вклучувајќи, ќе му дадам команда на Душман да лае едно во едно и ќе речам време му е да шетаме, па белки ќе си идат да не ми седат....

 

Исто. Имав прилика пред неколку месеци за размена на студенти, ама некако решив да ја игнорирам таа понуда. А баш тој период сакав да одам на тоа место. Сплет на околности, страв од непознатото и се откажав. Колку што сакам да запознавам нови луѓе, толку и не сакам. Сакам само да си седам во комфорнава зона, а ако може луѓето сами нека ми доаѓаат. Така испаѓа. Мене доволно ми е два-тројца поразлични луѓе да видам на улица, со поинаков стил и енергија и одма имам чувство на detachment oд себеси и ми е страв. Следна прилика дефинитивно ќе се исфорсирам да излезам од комфорна зона и полека да си го остварувам сонот.
Поентата ми беше, уопште немој да се каеш. Нормално е да ти е страв, значи ти викам мене ми е „страв“ од рандом минувачи на улица, а не па ова. Ама верувај ако не ги пречекориш тие граници на комфорна зона никогаш нема да можеш од далеку да се видиш себеси и своите достигнувања.
Соочи се со стравот и победи се сама себеси.

 

Ако е за пролазно типот онака од забава, директ флертувам оти знам дека ќе изгубам интерес после некое време и поише замарање нема потреба.
Ама ако е некој потенцијален за партнер, тогаш давам знаци, може ќе пишам еднаш прва, ама да го водам разговорот не. Малку треба да се позамара околу мене, т.е малку повеќе. Најбитно ми е да видам до кај толеранцијата ќе му оди ...
А "ТЕ САКАМ" јас никогаш никому немам кажано освен на милениците, можам да покажам ама да кажам NO NO NO NO NO !

 

@1992g, јас па иако сум генерално типичен интроверт, кога флертувам станувам ловец Така беше и со либето сега, навистина се потрудив и не ми беше залудно тоа. Повозбудливо ми е јас да освојувам отколку некој да се труди за мене
И сега си извлекувам заклучок за мене, единствена ситуација кога станувам екстровертна е кога сум заљубена.

 

Не знам дали има вакво прашање поставено претходно, ама уште од вчера го мислам.

Дали сметате дека интровертните луѓе по дифолт се анксиозни или па многу подлабоко ги чувствуваат емоциите од останатите?

 

@Lunadeeztac, сега ми погоди слаба точка
Се борам против анксиозноста откако знам за себе. Анксиозноста ми е најмногу насочена кон здравјето (хипохондрија), но и генерално се плашам и се грижам за се' и сешто. Ми текнува дека како мала почнав многу да се плашам ако ме болеше грлото или ако имав обична настинка, кога требаше да ме носат на лекар ги доживував првите панични напади. После тоа со денови бев опседната со здравјето, почнав дури и сама да си создавам симптоми во главата. Си го проверував грлото пред огледало секој ден. Може вака смешно звучи но така го започнував денот на мои 7-8 години.
Тоа ми се првите сеќавања за мојата анксиозност. И сега не сум различна. Не успеав да се ослободам од стравот од болести.
Тоа се пренесува и на секој сегмент од мојот живот. Постојана напнатост, загриженост, стегнатост. Не знам дали е некако поврзано со мојата интровертност.
Мојата хипотеза е дека интровертите имаат длабоки емоции но и се склони да не ги искажуваат толку многу. Тоа може да доведе до напнатост, загриженост, оттаму и до анксиозност. Скоро сите анксиозни луѓе се интроверти, тие што јас ги познавам.
И воопшто не ми се допаѓа што терминот анксиозност стана синоним за моментален страв/загриженост. Посериозно од тоа е и ќе ме сфатат оние што се борат против ова чудовиште што е способно да ти го уништи цел ден како ништо...

 

Ајде да се пријавам и јас

Буквално како јас да сум го напишал ова горе
Дефинитивно и јас сум интроверт кој напати добро го прикрива тоа
Многу поудобно се чувстувам вака во своја конфор зона, да и тоа како добро ги анализирам нештата (претерувам) и одличен слушател сум. Поради тоа доверлив сум и едноставно луѓето ми се исповедуваат Имам многу познаници, но вистински пријатели се бројат на прсти.
Повеќе сум за разговор еден на еден и тоа долг, суштиснски, длабок, додека во пошироко друшто искрено не се чувстувам најкомотно да разговарам.
Сепак ова ме прави посебен, различен и човек кој секој би го посакал за пријател. .

 

@prominent ти си премногу позитивна што мислам дека описов погоре воопшто не ти одговара.
Инаку, генерално да, интроверти повеќе се устручаваат, можеби не до екстремен степен на анксиозност, ама overthinking да.
А за емоциите, мислам дека нема врска. И екстровертите можат да бидат емотивни. Само интроверт и екстроверт различно реагираат на емоции и различно ги покажуваат.

 

Знам. Не мислев да ти погодам слаба точка. Сакав да слушнам различни мислења.
Со сличното се борам секој ден. Згора на тоа, се борам и со социјална и еко-анксиозност. Некои денови мозоков ми се парализира од толку мисли, ми се цеди енергијава и очајно барам некој да ме поддржи. Да ми каже нешто добро. Секој ден правам филмови и се плашам дека ќе изгубам допир со реалноста, иако сепак ја знам вистината. Ама појако од мене е.

Јас лично мислам дека поголем дел од интровертите длабоко чувствуваат и се склони кон анскиозност од причина што повеќето се over-thinkers, вклучувајќи се и самата себе. Е сега пред кого што и како ќе ги изразат истите, тоа е индивидуално.

 

@Lunadeeztac, нормално, не го кажав тоа со лоша намера. Сакам да зборувам за овој мој проблем бидејќи така не ми се чини толку страшен. Посебно ако има некој во слична ситуација, секогаш е добро да си размениме мислења и совети. Overthinking е нешто што ме измачува секој ден, и за банални работи, и за работи што нема како да ги контролирам како на пример времето, природни катастрофи итн.

@MarigoldA, знам дека на многумина од форумот им изгледам како весела и позитивна личност, така и е некои денови. Љубовта ме прави среќна, само тоа ми дава релативна безгрижност и полетност во деновите.
Би сакала описот да не одговара на мене навистина и работам на тоа